ძიძის ინსტიტუტის ავ-კარგიანობა
ძველ წიგნებსა თუ ფილმებში არაერთხელ წაგვიკითხავს და გვინახავს, არისტოკრატიულ ოჯახებში ძიძები როგორ ზრდიდნენ თაობებს. დღეს კი ფუფუნება და ძლიერი ოჯახი საჭიროებას არ წარმოადგენს, რათა ოჯახში ძიძა ვიყოლიოთ და არც მისი ხშირი შეცვლაა პრობლემა. ძიძა უნდა იყოს ახალგაზრდა, გამოცდილი, ამასთან ფიზიკური მონაცემებიც ხელს უნდა უწყობდეს. ასე რომ თუ მსგავსს მოთხოვნებს აკამყოფილებთ და თუ არც სხვისი შვილის “აღზრდა” გეზარებათ, დღესდღეობით “პრესტიჟული” სამუშაოს შოვნაც არ გაგიჭირდებათ. თუმცა, მთავარი არ უნდა დაგვავიწყდეს, რადგან ძიძის ყოლით, დედა კარგავს შვილთან ურთიერთობის ბედნიერ წუთებს, ამ დროს კი ცხადია, ვერასდროს დავიბრუნებთ. ამიტომ, უმჯობესია, ყველა საქმე გადავდოთ სულ ცოტა ხნით მაინც და ჩვენთვის ყველაზე ძვირფასს ამ ცხოვრებაში დავუთმოთ დიდი დრო.
რამდენად საჭიროა ძიძის ყოლა ოჯახისათვის, როგორ ხდება მათი შერჩევა და რა გავლენას ახდენს საბოლოო ჯამში ძიძა ახალშობილზე, “ამბიონი” შეეცადა მკითხველისათვის საინტერესო კითხვებზე მიეღო პასუხი.
ლელა კიკნაძე (“მერი პოპინსი”): “ჩვენთან ძიძობის მსურველი ბევრი ადამიანი მოდის, მაგრამ მათგან ერთი-ორი შეიძლება შეირჩეს. პირველ რიგში, ყურადღებას ვაქცევთ ძიძობის მსურველის კულტურას, განათლებას, რა თქმა უნდა, გარეგნობასაც. უნდა იყოს 35 წლამდე ჩამოყალიბებული პიროვნება.
მას ძიძად ნამუშევრობის გამოცდილება უნდა ჰქონდეს და უნდა წარმოადგინოს რეკომენდაცია. შემდეგ ჩვენ ამ ოჯახებში ყველა დეტალს ვამოწმებთ. ამასთან, ავსებენ ანკეტებს და სრულყოფილ ინფორმაციას ტოვებენ ჩვენთან. მასში შედის ნასამართლობის, ჯანმრთელობის ცნობა და ა.შ. და ფაქტობრივად, ჩვენს დამქირავებელსაც იგივე მოთხოვნები აქვს. ძირითადად ვახერხებთ მათი მოთხოვნების დაკმყოფილებას.
ყოფილა შემთხვევა, როცა ოჯახს ძიძის შეცვლა მოუთხოვია, რომ რაღაც არ აკმაყოფილებთ. ეს ბუნებრივია, რადგან სხვა ოჯახში შეიძლება კარგი იყო, მაგრამ კონკრეტული ოჯახისთვის შეიძლება რაღაც მიუღებელია, მაგრამ სხვა ცუდი შემთხვევა არ ყოფილა”.
მამა დავით ქალებაშვილი (ღვთისმშობლის შობის ეკლესიის მოძღვარი): “უფალმა მამაკაცი საზოგადო, ქალი კი უფრო საშინაო საქმეებისათვის აკურთხა. თუმცა, დღეს ამის გაუკუღმართება ხდება. ქალი საზოგადო საქმეებში ჩაერთვის, რის გამოც, მისი ძირითადი კურთხევა შეუსრულებელი რჩება.
ღმერთმა დედაშვილობის სიყვარული აკურხა და სიყვარულის ჯაჭვებით ისე შეკრა ერთმანეთთან, რომ დედას ეს სიყვარული აძლევს ძალას, იზრუნოს შვილზე, არა მარტო ხორციელად, სულიერადაც. პავლე მოციქული ამბობს, რომ ქალი სწორედ შვილთა სხმით ცხონდება. შვილთა სხმაში კი იგულისხმება მისი გაზრდა უბიწოებით, სიყვარულითა და რწმენით.
დედა მუცლადყოფნის პერიოდიდანვე ზრუნავს შვილზე და იმდენად ძლიერია მათი სიყვარული, რომ დედის გრძნობები ამ დროსაც გადაეცემა შვილს. ეს ყველაფერი კი დღეს იკარგება. ძიძის აყვანით ხშირად მშობლები თავიანთ თავს კონფორტს უქმნიან, იმის ნაცვლად, რომ შვილისთვის დაიხარჯონ და აღზარდონ პირადი მაგალითით. ძიძასთან მუდმივი და ხშირი კონტაქტით დედასა და შვილს შორის შეიძლება გაუცხოებაც კი მოხდეს.
უმჯობესი იქნება ბავშვი გარკვეული ასაკის შემდეგ საბავშვო ბაღში ვატაროთ, ვიდრე ერთ ადამიანთან იყოს მიჯაჭვული. ბებია, დიდ დედად ითვლება და შეიძლება მანაც მიიღოს მონაწილეობა ბავშვის აღზრდაში. მაგრამ ბავშვი ძირითადად მაინც დედასთან უნდო იყოს, მრავალშვილიან ოჯახს დედა ფიზიკურად შეიძლება ვერ გაწვდეს და მას დამხმარე ჰყავდეს, მაგრამ ძირითადი როლი დედას უნდა ეკისრებოდეს.
თუმცა არსებობს მეორე მხარეც. ძიძა შეიძლება დედაზე მეტად მორწმუნე იყოს, ბავშვმა კი მისგან შეიძლება შეიყვაროს ეკლესიური ცხოვრება, ისწავლოს ლოცვა, პირჯვრის გადაწერა. ასეთ დროს ბავშვი სულიერების თვალსაზრისით ძიძისგან უფრო მეტს იღებს, ამიტომ ოჯახში უცხო ადამიანის შემოყვანამდე მისი კარგად გაცნობა უნდა მოხდეს”.
თეონა ნოზაძე
