არჩილ სოლოღაშვილი - მიხარია, რომ ასეთი ადამიანი ჩემს გვერდითაა.

არჩილ სოლოღაშვილი მუსიკისა და დრამის თეატრის მსახიობია. გასტროლებზე ხშირად უწევს სიარული. მეხუთე კლასში იყო პირველად მშობლების გარეშე, რომ იმოგზაურა. როგორც თავად ამბობს, ამის შემდეგ მიწაზე ფეხი არ დაუდგამს.
აჩიკო მოგზაურობაზე, კარიერულ სიახლეებსა და მეუღლეზე გვიყვება.
– პირველად როდის იმოგზაურე და სად? როგორ გახსენდება?
– მეხუთე კლასში ვიყავი, ცეკვის ანსამბლ "სიხარულიდან" წავედით უნგრეთში. სასწაული ქვეყანაა. ასეთ პატარა ასაკში იქ მოხვედრა ჩემთვის დიდი სიხარული იყო. ორი კვირა გზაში ვიყავით. თბილისიდან უკრაინამდე ჯერ მატარებლით წავედით, მერე კი ავტობუსით განვაგრძეთ გზა. მახსოვს ბავშვებს უნგრეთის უძველეს ქალაქს გვათვალიერებინებდნენ. ერთ-ერთმა იქაურმა ქალბატონმა ხელით მანიშნა გამომყევიო. ისე შემეშინდა არ ვიცი რა გითხრათ. გავყევი და თან ვიფიქრე ჩვენები ახლოს არიან და თუ რამეა დავუძახებ-მეთქი. მან მაჩვენა სხვადასხვა ბარათები. მასზე სხვადასხვა ღირსშესანიშნაობები იყო გამოსახული და მითხრა აირჩიეო. საოცრად ბედნიერი ვიყავი, თავი პრივილეგირებულად ვიგრძენი და შიშმაც გადამიარა. იქიდან წამოსვლისას კიევში ჩემი მშობლები უნდა დამხვედროდნენ. მათ გზაში ავცდი. საცოდავად დიდ ხანს ველოდი აეროპორტში. შემდგომ ისევ ჯგუფს გამოვყევი და ორი კვირა კიდევ გზაში ვიყავი. ეს ჩემი პირველი დამოუკიდებელი გასვლა იყო საქართველოს ფარგლებს გარეთ. მას მერე კი "ავიდგი ფეხი" და მგონი აღარ დამიდგამს. (იღიმება)
– რომელ ქვეყნებში ხარ ნამყოფი? რომელი ქვეყანა დაგამახსოვრდა განსაკუთრებულად?
– უნგრეთის გარდა, თურქეთში, რუსეთში, უკრაინაში, ხორვატიაში, გერმანიაში, ესტონეთში, პოლონეთში, ინგლისში, ინდოეთში, ისრაელში, კუბაში, ეგვიპტეში, ირლანდიაში, შოტლანდიაში, კოლუმბიაში.
ყველა ქვეყანას თავისი დამახასიათებელი რაღაც აქვს, რომელიც მოგწონს ან არ ამოგწონს. გამოვარჩევდი ინდოეთს. ამ ქვეყანამ დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე. მეგონა, რომ რეალობა არ იყო და სადღაც ზღაპარში მოვხვდი. ინდურ ფილმებში, რასაც ვუყურებდი დადგმული და არარსებული სიზმარი მეგონა. მე კიდევ უცბად ამ ზღაპრის მონაწილე გავხდი. ინდოეთში თეთრკანიანები ძალიან უკვირთ. მიუხედავად იმისა ძალიან თეთრი არ ვარ მოდიოდნენ და სურათებს იღებდნენ. თუ ქერა, ან რიჟა ხარ ჩათვალე ღვთაება იქნები მათთვის. სხვათაშორის სპილოებიც ვაბანავე (იღიმის). ეს ქვეყანა იმდენად ლამაზია, რომ სამი დღე გაოგნებული ვიყავი, ვერც ვჭამდი, ვერც ვსვამდი.
სასტუმროს ნომერში ხვლიკი მყავდა. მათთან ერთად ძილს არ ვარ მიჩვეული. გახსოვთ ალბათ ცნობილი `ბაუნტის~ რეკლამა. სწორედ ინდოეთის სანაპიროებზეა გადაღებული. რეკლამის ყურებისას იქ მოხვედრა ყველას გვიოცნებია. სწორედ იმ ადგილას გახლდით. გეტყვით იმასაც, რომ ამ ქვეყანაში არის ძალიან მოვლილი ადგილები, მაგრამ ძალიან მოუვლელიც, ანტისანიტარიაა. ჩვენ ისეთ ადგილას ვიყავით, სადაც ქუჩებში ყველაფერი ანათებდა და ბრჭყვიალებდა. არასდროს დამავიწყდება ერთსაათიანი რელაქსაციური მასაჟი, რომელიც ჩემთვის დღემდე ამოუხსნელია. სასწაული სიამოვნება მივიღე. უმაგრესი იყო მდინარე, რომლის მეშვეობითაც გემით ოკეანეში გავედით. მოკლედ დაუსრულებლად შემიძლია ამ ქვეყანაზე ვილაპარაკო. პირდაპირი მნიშვნელობით ეს მოგზაურობა სასწაული იყო. 18 იანვარს საქართველოში, რომ ყინვები იყო, მე ოკეანეში ვბანაობდი და რუჯს ვიღებდი. არ დამავიწყდება სოციალურ ქსელში რა ხდებოდა სურათებს, რომ ვდებდი. რა გენაღვლებაო მეუბნებოდნენ.
ისრაელში, ყოფნისას სულ მეგონა ღირსი არ ვიყავი ფეხი იმ ადგილას დამედგა, სადაც იესომ გაიარა. იქაურმა მაყურებელმა ძალიან კარგად მიგვიღო და ეს ემოციები დაუვიწყარია.
– რომელი ქვეყნის სამზარეულოს გამოარჩევდი?

– ძალიან მიყვარს ჭამა. პირდაპირი მნიშვნელობით "ჭამისტი" ვარ. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ინდური სამზარეულო არ მიყვარს. მათთვის დამახასიათებელ სუნელებს ყველა საჭმელს უკეთებენ, რომლის გემოც არ მომწონს. საკვების მხრივ ეგვიპტიდანაც უკმაყოფილო დავბრუნდი. ხორცეული ძალიან მიყვარს, ამიტომაც ევროპულ საკვებს გემრიელად გეახლებით. გერმანიაში ძეხვებს, სოსისებს და სტეიკებს ვჭამდი. ბავარიულ ლუდზე ვგიჟდები. მოკლედ გერმანია ჩემია. სხვათაშორის მათ ენაზე ძალიან მეცინება, რატომ არ ვიცი. პორტუგალიური და ფრანგული ენა მიყვარს.
– განსაკუთრებული დელიკატესები თუ გაგისინჯავს? მაგალითად გველი.
– სიმართლე გითხრათ ასეთი რაღაცეები არ მხიბლავს. ზუსტად ვიცი, რომ ღორის ხორცი მიყვარს ძალიან. არ არის აუცილებელი გველის ხორცი გავსინჯო. ის თავისთვის იყოს.
– მუზეუმებს ათვალიერებ საზღვარგარეთ ყოფნისას?
– გასტროლზე, რომ მივდივართ ჩვენი გრაფიკი წინასწარ გაწერილია. სამწუხაროდ საქართველოდან ფრენები არის ღამე, რის მერეც მთელი დღე გამოძინებისთვის გჭირდება. მუზეუმების დათვალიერებისათვის დრო ნაკლებად გვრჩება. თუმცა მიყვარს მათი ნახვა. თუ შემთხვევით რეპეტიცია სხვა დროს გადაიწევს ამ მომენტში მივდივარ ღირსშესანიშნაობების სანახავად. მაგალითად, კოლუმბიაში ქუჩაში, რომ გადიხარ უკვე მუზეუმში ხარ. იქ ჩასულს გეტყვიან ტაქსიში არ ჩაჯდე, რადგან რეკომენდირებული არ არის, შესაძლოა გაგიტაცონო. კოლუმბიის დედაქალაქში ვიყავით, ვკითხულობდი ღამე ქალაქი, რომ დავათვალირო რა ხდება ქუჩაში-მეთქი. მეუბნებოდნენ რეკომენდირებული არ არისო. ეცადეთ ცენტრალურ ქუჩებში იყოთ, თუ მიხვდით, რომ არ ხართ მაშინვე იქაურობას გაეცალეთ, რადგან შესაძლებელია ვეღარ გიპოვოთო. აქ ისეთი ფილმის გმირი ხდები, რომელიც ერთ დროს მიუწვდომელი გეგონა.
– ყველაზე ლამაზები რომელ ქვეყანაში არიან?
– მაგალითად საფრანგეთში ფრანგი, რომ ნახო ძალიან ბევრი უნდა ეძებო. სულ ჩასულები არიან. გერმანია კი თურქებს მიაქვს. ხორვატიაში შედარებით მომხიბვლელები არიან. ხმამაღლა ცოტა მიჭირს ამის თქმა, რადგან ძალიან მაღლები არიან. მათ გვერდით ჩემი თავი ლილიპუტი მეგონა. ამხელა ქალების არსებობა ვერ წარმომედგინა. თიკა ფაცაცია იმათ ფონზე ისეა, როგორც მე და თიკა.
– რომელ ქვეყანაში იცხოვრებდი?
– გერმანიაში, სადაც ხუთჯერ ვარ ნამყოფი. ეს ის ქვეყანაა, სადაც თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ვიცხოვრებდი. ამბობენ გერმანელები ცივები არიანო. მე პირიქით გეტყვი _ ძალიან თბილი ხალხია. შეიძლება ერთხელ წახვიდე და გაგიმართლოს სითბო იგრძნო, მაგრამ ხუთივეჯერ ხომ არ გამიმართლებდა?! თანაც სულ სხვადასხვა ქალაქში ვარ ნამყოფი. კომუნიკაბელური ხალხია. რამე, რომ ჰკითხო ღიმილით გიპასუხებენ, თუ დაიკარგები სახლამდე მიგიყვანენ. თუმცა სახლამდე გაყოლა და ბოლომდე მიცილება ზოგადად ევროპელების დამახასიათებელი თვისებაა. გერმანელებმა მუშაობისა და შრომის ფასი იციან. ამას ძალიან ვაფასებ, რადგან მეც ბევრს ვშრომობ. გარდა ამისა მათ გართობაც უყვართ. ყველაფერში ნორმას იცავენ და ხასიათით ვგვავარ. ზომიერების ფარგლებში მეც ყველაფერი მიყვარს. გასართობი იქნება ეს თუ დასალევი. ერთადერთი ჩემს პროფესიაზე ვარ უზომოდ შეყვარებული. თეატრში 12 საათი, რომ რეპეტიცია გვქონდეს და არ მთავრდებოდეს ხმას არ ამოვიღებ, არ დავიწუწუნებ. სხვა ქვეყანაში, მსახიობებს ძალიან კარგი პირობები აქვთ. იქ არის გარკვეული დრო, რომლის ამოუწურვის შემდგომ თუ გამუშავებენ ანაზღაურებაც შესაბამისი გექნება.
კიდევ დიდი ბრიტანეთში ვიცხოვრებდი, თუმცა ჯერ არა. ძალიან არ მიყვარს წვიმა, ლონდონი კი პირდაპირ ასოცირდება წვიმასთან. თუმცა იქ ყვყელა პირობაა, რომ არც წვიმა იგრძნო და არც სიცივე. მთავარია საშუალება გქონდეს და ზამთარში გაზაფხულს მოიყვან. იქ მოგზაურობა ძალიან კარგად მახსენდება. მონარქიული ქვეყანაა და თავს ასეთ გარემოში კარგად ვგრძნობდი. თანაც მეც გამაჩნია `ცისფერი სისხლი~. ცხენოსნების დანახვაზე მინდოდა, ჩოხა მცმოდა და მეც ცხენზე ვმჯდარიყავი.
– როგორც მივხვდი ხშირად მიგაქვთ სპექტაკლები სხვადასხვა ქვეყნებში. რომელი იყო ყველაზე დასამახსოვრებელი, რომელს მოჰყვა განსაკუთრებული ოვაცია?
– ინდოეთში "კარმენი", რომ წავიღეთ სანახავად 2.000 კაცი მოვიდა. ამდენი მაყურებელი მხოლოდ ფილამრმონიაში, "საქართველოს ვარსკვლავის" ლაივ შოუებზე მინახავს. ხორვატიაში "მაკბეტი" ვითამაშეთ და არასდროს დამავიწყდება მაყურებლის ემოცია. სპექტაკლი, რომ დამთავრდა დაახლოებით 15 წამი სრული პაუზა იყო, მსახიობებს გული გაგვიჩერდა. ტაშს არავინ უკრავდა და გვეგონა დადგმა ჩავარდა. ცოტა ხანში ისეთი ბრახუნი და ბაგა-ბუგი ატყდა ვერ აგიღწერთ. როგორც შეეძლოთ ისე გამოხატავდნენ ემოციას. 8-ჯერ გამოგვიყვანეს სცენაზე, რომ თავი დაგვეხარა მაყურებლისთვის. მსახიობისთვის აპლოდისმენტები ყველაზე მნიშვნელოვანია. როდესაც საზღვარგარეთ მიგაქვს შექსპირი, ეს უკვე ამბიციური განაცხადია. ყველა დგამს "მაკბეტს" და ფიქრობ, შენ როგორ უნდა გააოცო.
– ხასიათით ქართველებს რომელი ერი გვგავს?
– ჩემი აზრით ესპანელები და იტალიელები. ისინიც ჩვენსავით გიჟები, ფიცხები და უზრდელები არიან. ქუჩაში შეუძლიათ გააჩერონ მანქანა და ლანძღონ ერთმანეთი. ეს მხოლოდ ამ ორ ქვეყანაში ხდება. სულ სიგნალების ხმა ისმის ირგვლივ. მაგალითად გერმანიაში, სიგნალი საერთოდ არ არსებობს. ეს ფაქტი მათთვის შეურაცხყოფად ითვლება. ისინი თვლიან, რომ თუ საცობია არაუშავს, მშვიდად უნდა დაელოდო. ამ დროს კი იტალიასა და ესპანეთში მიდის ქოთქოთი და ლანძღვა-გინება.
– რომელი ქვეყნის არქიტექტურამ მოგხიბლა?
– აბსოლიტურად ყველა ქვეყნის არქიტექტურა მომწონს, სადაც კი ნამყოფი ვარ. გამოყოფა ძალიან მიჭირს. ყველა თავისებურად უნიკალურია. ვენეციიდან ხორვატია ძალიან ახლოსაა და იქ თითქმის ყველაფერი ვენეციელების აშენებულია. ედინბურგია ულამაზესი. ძმა არქიტექტორი მყავს და ბავშვობიდან მაზიარა.
– საზღვარგარეთ ყოფნისას შოპინგს რა დროს უთმობ?
– შოპინგი ძალიან მიყვარს, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ საზღვარგარეთ ყოფნისას მას ბევრ დროს ვუთმობ. ქუჩაში სიარულის დროს მაღაზია თუ შემხვდება აუცილებლად შევივლი. კონკრეტულად მხოლოდ ტანსაცმლის საყიდად წასვლა, წარმოუდგენელია. მირჩევნია ის დრო ქალაქის დათვალიერებას მოვანდომო. რა ტანსაცმელზეც ფინანსების კუთხით ხელი მიმიწვდება, დღეს თბილისში ყველაფერია. თუ არ ჩავთვლით მაგალითად "H&M"-ს. ბავშვობაში, სამოგზაუროდ რომ მივდიოდი ყველაფერზე თვალი მიშტერდებოდა, რადგან საქართველოში არაფერი არ იყო. დღეს თუ გაქვს ფული კარგს საქართველოშიც იყიდი და სხვაგანაც. კარგი ჯინსი ყველგან ძვირია. მისი ყიდვა ყველაზე ძალიან მიჭირს _ ევროპაშიც, აზიაშიც და საქართველოშიც.
– სუვენირები და საჩუქრები ჩამოგაქვს ხოლმე?
– კი, შეძლებისდაგვარად ჩამომაქვს. მახსოვს ინდოეთიდან შუბლზე მისაკრობი ხალები წამოვიგე, ვიფიქრე ჩემს მეგობარ გოგოებს ჩამოვუტან-მეთქი. ისეთი ცუდი ხარისხის აღმოჩნდა, რაზეც მიწებებული იყო ქაღალდიანად იხეოდა. მოკლედ ძალიან შევრცხვი. უბრალოდ ვერ წარმოვიდგინე, ასეთი უხარისხო თუ გამოდგებოდა. სუვენირებს ძირითადად აეროპორტებში ვიძენ, ყველაზე მეტი იქ იყიდება.
საჩუქრები ძირითადად მეუღლისთვის ჩამომაქვს. მაღაზიაში, რომ შევდივარ ჯერ ქალის განყოფილებისკენ მეხედება. ისე მიყვარს შოპინგი, ამას თუ გავაკეთებდი ვერასდროს წარმოვიდგენდი.
– საქორწინო მოგზაურობაში სად იყავით?
– "შუა დღემ" საჩუქარი გაგვიკეთა და ეგვიპტეში გაგვიშვა მე და ნუცა ათი დღით. ეს არაჩვეულებრივი საჩუქარი იყო ჩემი მეგობრებისგან და ჩემი ოჯახისგან. "რუსთავი-2"-ს ასე ვეძახი. თებერვალში ვიყავით და ვირუჯებოდით აუზზე. ეს ის შემთხვევაა, როცა არ გაინტერესებს სად ხარ, რა ადგილას. ვინც გაინტერესებს ზუსტად იმ ადამიანთან ერთად ხარ.
მახსენდება იქაური სასტუმროს მომსახურე პერსონალი. ქალებს მუშაობის უფლება არ აქვთ და კაცები სულ სადღაც დაბოდიალობენ. რამე, რომ გინდოდეს უნდა ეძებო. ნუცამ ძალიან კარგად იცის ინგლისური. მე კიდევ ისე კარგად არა. თუმცა მე ვაგებინებდი რა მინდოდა, ნუცა ვერა. ძალიან ბევრს მუშაობენ, ანაზღაურება კი დაბალი აქვთ. სულ დაღლილები არიან და რაღაცას, რომ ეუბნები უბრალოდ არ ესმით. თუმცა ვერც ეჩხუბები, შეგეცოდებიან.
ევროპაში, რესტორნებსა და კაფეებში ძალიან კარგი მომსახურებაა. ჩემთვის მისასალმებელია ის, რომ ისინი მაგალითად მიმტანობას არ თაკილობენ, პირიქით _ აფასებენ. თურქეთში ისე გემსახურებიან, თავი მეფე მეგონა.
– ყველაზე დიდი ხნით სად მოგიწია დარჩენა?
– ედინბურგში ვიყავი ორი კვირით. ყოველდღე გვქონდა სპექტაკლი. ეს ძალიან ძნელი ყოფილა. რომ ვიძახი, ხოლმე გასტროლზე მივდივარ მეთქი ხშირად მეუბნებიან რა მაგარია სხვა რა გინდაო. გონიათ, რომ ვერთობი გაღიმებულ ფოტოს, რომ ხედავენ. არადა ეს ისეთი შრომაა, ვერ აღვწერ.
– გარუჯვა გიყვარს?
– კი, მიყვარს. ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე ძალიან ბევრს ვმუშაობ. ხშირად სახეზე ფერი არ მადევს ხოლმე. არ მეგულება არამიანი რუჯი, რომ არ უხდება. თუმცა არ მიყვარს ეს სიშავეში, რომ გადადის. გადაღებები თუ მეწყება, ბევრი ტონალურის წასმას მირჩევნია სამჯერ წავიდე სოლარიუმში. საშინელებაა, ეთერის წინ ტონალურის სქელ ფენას, რომ გადებენ. ქალები, ბავშვობიდან ეჩვევით მაკიაჟს. კაცისთვის კი წვერზე გადასმული კრემი საშინელებაა.
– რომელი ქვეყანაა, სადაც სიამოვნებით იმოგზაურებდი?
– იაპონია. ჩემი ოცნებაა იაპონიაში მოვხვდე. მათ შესაშური კულტურა და ბუნება აქვთ. სტიქიამ ეს ქვეყანა და ადამიანები ძალიან გაანადგურა. თუმცა ერთმანეთს მუდამ გვერდში უდგანან. პრობლემებს იმდენად ღირსეულად უმკლავდებიან, რომ პირადად ჩემთვის მართლა შესაშურია. ვიზუალურადაც ძალიან მომწონან. იაპონური სამზარეულოც ძალიან მიყვარს.
– ცოტა კარიერულ სიახლეებსა და ოჯახურ ცხოვრებაზეც ვისაუბოთ. რითი ხარ ამჟამად დაკავებული?
– 22 აპრილიდან "საქართველოს ვარსკვლავის" ლაივ შოუები იწყება. ჩემთვის, როგორც მსახიობისთვის ძალიან დიდი სტრესია, რადგან ვთვლი წამყვანობა კიდევ სხვა პროფესიაა. ყოველი ეთერში გასვლის წინ ვნერვიულობ. ეს ხან მეტყობა და ხან არა. ახლა უკვე ამ სფეროში გამოცდილება მაქვს. შესაბამისად მგონია, რომ ამ სეზონზე უფრო თავისუფლად ვიქნები. "შუა დღეშიც" ვარ ორშაბათს და პარასკევს.
რაც შეეხება თეატრს, ახალი ჯერჯერობით არაფერი ხდება. ვთამაშობთ სპექტაკლებს. ბოლოს ვითამაშე "შუა ზაფხულის ღამის სიზმარი". ვინც ნახა დამეთანხმება, რომ მსახიობისთვის საოცნებო სპექტაკლია. იქ ჩანს რა შეგიძლია.
– როგორ ახერხებ ამდენი საქმის ერთად გაკეთებას?
– მართლა არ ვიცი. ყველაზე დიდი უკმარისობა მაქვს ჩემი ოჯახის. მეუღლეს ვერ ვხედავ ისე ხშირად, როგორც უნდა ვხედავდე. თუმცა ამასაც აქვს თავის პლიუსი. ყოველი ნახვა პირველს უდრის ხოლმე.
ჩემზე ბევრად რთული გრაფიკი აქვს ნუცას. ბოდიშს ვიხდი ყველა პროფესიის ადამიანთან, მაგრამ არ მეგონა მსახიობებზე მძიმე გრაფიკი თუ ვინმეს ექნებოდა. მივხვდი, რომ ჟურნალისტიკაში დრო არ არსებობს. უცბად ისეთ რაღაცაზე შეიძლება გახდე გასაქცევი, სულ რომ არ ელი. მოკლედ ჩემნაირი ვიპოვე რა.
– ნუცა მაყურებელს ახალ ამპლუაში მოევლინა, ქრონიკის წამყვანია. შენიშვნებს თუ აძლევ ხოლმე?
– ქართლელი ვარ და პირდაპირი ლაპარაკი მიყვარს. არ ვარ სუბიექტური ნუცას მიმართ, პირიქით. თუმცა როცა ეთერში ვუყურებ, ვცდილობ რაიმე ვუპოვო, რასაც შემდეგ გამოასწორებს. ამის საბაბს ხშირად არ მაძლევს. მიხარია, რომ ამ ასაკში მან ამდენს მიაღწია. მემაყება, რომ მყავს ასეთი მეუღლე. შეუძლია ისეთივე პროფესიონალი იყოს თავის საქმეში, როგორიც მეუღლეა. ასევე იყოს კარგი მეგობარი, კარგი ადამიანი. მიხარია, რომ ჩემს გვერდითაა.
– თავისუფალ დროს როგორ ატარებთ?
– ჩვენთვის მთავარია ერთად ვიყოთ და სად ვიქნებით დიდად მნიშვნელობა არ აქვს. კლუბური ცხოვრება არც ერთს არ გვიყვარს. მთელი დღე ორივე ისე ვიღლებით, საღამოს კიდევ ხალხმრავალ ადგილას, რომ წავიდეთ წარმოუდგენელი იქნება. შესაბამისად თავისუფალ დროს მშვიდ და მეგობრულ გარემოში ვატარებთ. ერთი სული მაქვს როდის დადგება აგვისტო, რომ მარტო მისი ვიყო და მარტო ჩემი იყოს.