რას ედავება ნინი ბადურაშვილს ოცი გრან-პრის მფლობელი მომღერალი

თბილისის ზაქარია ფალიაშვილის სახელობის მეორე სამუსიკო სასწავლებელი დაამთავრა. პარალელურად პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში სამართლის ფაკულტეტზე სწავლობდა, თუმცა იურისტად არასდროს უმუშავია. ექიმობა სურდა, მაგრამ ბოლოს სიმღერამ სძლია. 33 წლის ტატო გოდერძიშვილს იცნობენ მოსკოვში, უკრაინაში, ისრაელში, მაგრამ არ იცნობენ საქართველოში. ოცამდე საერთაშორისო ფესტივალის გამარჯვებული არც ერთ ქართულ მუსიკალურ ტელეპროექტში არ მიიღეს. მიზეზი ყველგან ერთი იყო - ზედმეტად ძლიერი ხარ, შენ რომ მიგიღოთ, პროექტს აზრი დაეკარგებაო, ეუბნებოდნენ. 10 წელი საქართველოდან შორს, მოსკოვსა და უკრაინაში გაატარა. ამბობს, რომ აქ სიმღერით ოჯახი ვერ არჩინა. საქართველოში დაბრუნებულს იგივე სიტუაცია დახვდა.

- მუსიკას ოჯახიდან ვეზიარე. ცხონებული პაპაჩემი, ტარიელი, ვისი მოსახელეც გახლავართ და ბებიაჩემი, ნათელა, კარგი მუსიკოსები და მომღერლები იყვნენ. მამაჩემსაც თუ მოუსმენთ, აუცილებლად იტყვით, რომ ჩემზე უკეთ მღერის. ხშირად უთქვამს, მე რომ შენნაირი პატრონი მყოლოდა, შენზე მაგარი ვიქნებოდიო. მღერის დედაც, ჩემი დაც. ხალხური სიმღერით დავიწყე მუსიკასთან ურთიერთობა. ბებიაჩემი მღეროდა ხალხურ სიმღერებს კარგად. მახსოვს მისი "იავნანაც". როგორც მეუბნებიან, მხოლოდ მუსიკით მაწყნარებდნენ, როცა ვტიროდი. მხოლოდ "იავნანით" ვიძინებდი და თუკი შეწყვეტდა ბებია სიმღერას, მაშინვე ვიღვიძებდი. ამ ამბავს ერთი საინტერესო ამბავიც ახლავს. დედაჩემის დედა გადაიცვალა. დაკრძალვის დღეს ტირილი ამიტეხია. ბებიაჩემს მოერიდა, იმდენ ხალხში "იავნანას" ხომ ვერ მიმღერებდა. მამაჩემს უპოვია გამოსავალი, ჩავუსვივართ მე და ბებიაჩემი მანქანაში, ჩავუყვანივართ ბაკურციხეში. იქ უმღერია ბებიაჩემს, დავუძინებივარ და ისევ უკან წავუყვანივართ.

სიმღერა და ლაპარაკი ერთდროულად დავიწყე. 4 წლის ვიყავი, როცა უკვე გამართულად ვმღეროდი. ოპერის სცენაზე ბავშვთა ფესტივალზე პირველი ადგილი ავიღე. შემდეგ მორიგ კონცერტზე ფილარმონიაში რობერტ ბარძიმაშვილმა მომისმინა. მოვიდა კულისებში და მითხრა, შენს მშობლებთან მიმიყვანეო. მაშინ შემოგვთავაზა "ლახტში" სიმღერა. ამ ჯგუფის ყველაზე პატარა წევრი ვიყავი. მაშინ ბინა არ გვქონდა თბილისში, 5 წლის განმავლობაში კვირაში სამჯერ ბაკურციხიდან დავდიოდით თბილისში რეპეტიციებზე. ამ წლების განმავლობაში მოვიგე საკავშირო ფესტივალები, 3 ოქროს მედლის მფლობელი, ლაურეატი გახლდით.

- რა პროფესიის ხარ?
- იურისტი. პოლიტექნიკური ინსტიტუტი დავამთავრე სამართლის განხრით, ოღონდ მშობლების დაჟინებული თხოვნით. მე ექიმობა მინდოდა. ბავშვობაში ბაყაყებს ვფატრავდი და ვკერავდი. ერთხელ ჩემს დასაც გავუკერე ფეხი. წაიქცა და პატარა ჭრილობა ჰქონდა. საკუთარ თავზე ავიღე პასუხისმგებლობა, ჩავთვალე, რომ მცოდნე, გამოცდილი ქირურგი ვიყავი და ნემსითა და ძაფით გავუკერე (იცინის). საწყალი, ხმას არ იღებდა, ალბათ ეგონა, ასე იყო საჭირო. მერე დაუჩირქდა და ნამდვილი ქირურგის ჩარევა გახდა საჭირო. ძლივს გადავურჩი მშობლებს.

- ტატო, საქართველოში ნაკლებად გიცნობენ. რატომ არ სცადე ბედი არც ერთ მუსიკალურ სატელევიზიო კონკურსში?
- არ მიყვარს ჩემი კოლეგების აუგად მოხსენიება, მაგრამ ზოგჯერ იძულებული ვხდები, სიმართლე ვთქვა... 2001-დან 2010 წლის ჩათვლით მოსკოვში ვცხოვრობდი, იქ ვმოღვაწეობდი, ჩემი პროფესიის ადამიანებისთვის გასაგები მიზეზების გამო. საქართველოში არ იყო საშუალება, სიმღერით თავი გერჩინა და მით უმეტეს ოჯახი. ქალბატონმა მანანა თოდაძემ მიმიწვია. მე, მანანა, ნუგზარ კვაშალი, ბესო კალანდაძე, ზურა კობეშავიძე 5-6 წელი ერთად ვცხოვრობდით. უკრაინაშიც მომიწია ცხოვრებამ და მოღვაწეობამ, დაახლოებით წელიწად-ნახევარი ვცხოვრობდი იქ. პერიოდულად ჩამოვდიოდი საქართველოში. მორიგი ასეთი ჩამოსვლის დროს, ჩემი დის დაჟინებული თხოვნით, "ჯეოსტარის" კასტინგზე მივედი. მოვამზადე ორი სიმღერა და ვიმღერე. მარინა ბერიძემ მითხრა, შენ იმდენად პროფესიონალი ხარ, აქ რა უნდა გააკეთო, შენ რომ ამ კონკურსში მიგიღოთ, აზრი დაეკარგება პროექტსო. აქ იმიტომ მოვედი, რომ ჩემმა ქართველმა მაყურებელმა გამიცნოს, მაშ, რა გავაკეთო, სად წავიდე-მეთქი, ვუპასუხე. ჩემი მონაწილეობა შესარჩევ ტურებზე ეთერშიც არ გაუშვეს.

- "ახალ ხმაში" რატომ არ სცადე ბედი?
- ანალოგიური რამ მოხდა ამ პროექტშიც. ძალიან ძლიერი ხარ და ვერ მიგიღებთო, მითხრეს. ვინც გაიმარჯვა ამ პროექტში, არანაკლებ ძლიერი იყო, მაშ, არც ის უნდა მიეღოთ ამ ლოგიკით. ჩემი და მეუბნებოდა, კარგად არ იმღერო, ხარვეზებით იმღერე, იქნებ, გაგიშვან ბრმა კასტინგზეო (იცინის). ვიმღერე და წამოვედი. დაგიკავშირდებითო, მითხრეს. აღარ დამიკავშირდნენ. მერე თვითონ მივაკითხე. მითხრეს, ჩვენ არ ვწყვეტთ, ვინ გადავიდეს და ვინ - არა, გადაცემის ჰოლანდიელი პროდიუსერი ჩამოვიდა ჰოლანდიიდან და იმან თქვა, ეს ისეთი ძლიერია, რომ გადავიდეს, პროექტს აზრი დაეკარგებაო. ეს იყო ზღაპარი ჩემთვის, მაგრამ რას გავაწყობდი, წამოვედი...

- სამაგიეროდ, არაერთი საერთაშორისო ფესტივალის გამარჯვებული ხარ. სულ რამდენ კონკურსში სცადე ბედი?
- 20 საერთაშორისო ფესტივალის გამარჯვებული ვარ. არც ერთი მეორე ადგილი, გრან-პრი ავიღე ყველგან. ამის დამადასტურებელი დიპლომები და პრიზები არსებობს.

- როგორ იგებდი ამ კონკურსების შესახებ?
- ჩემი მეგობრების დახმარებით, რომლებიც მოსკოვში, ვილნიუსში, უკრაინაში, პოლონეთში ცხოვრობენ, ინტერნეტის საშუალებით. ბოლოს ვილნიუსში საერთაშორისო ფესტივალი მოვიგე - "იუროს შვენტე", რომელსაც დიდი ხნის ისტორია აქვს. დიდი გარჯა დამჭირდა, რომ ეს გამარჯვება ვინმეს გაეშუქებინა საქართველოში. სამწუხაროდ, ისეთი ნიჭიერი ადამიანების გაშუქება, რომლებსაც საზოგადოება არ იცნობს, არ შეიძლება. მერე რა, რომ მან საქართველოს სახელი საზღვრებს გარეთ გაიტანა და ქვეყანა ასახელა?! არადა, დღეს ეს უცნობი ნიჭიერი ადამიანები უფრო მაგრად მღერიან, ვიდრე ცნობილები. ყველას არ ვგულისხმობ, რა თქმა უნდა, მაგრამ ისეთებსაც ვიცნობ, ვინც ნოტებსაც კი ვერ ცნობს, ჟიურიში ზის და ვარსკვლავად მოაქვს თავი. გულსატკენია ნამდვილად.
2007 წელს უკრაინის საერთაშორისო ფესტივალის ლაურეატი რომ გავხდი, მაშინ მოხდა სასწაული და რამდენიმე ქართულმა ტელევიზიამ გააშუქა ეს ფაქტი. ისიც ჩემი დიდი ძალისხმევით. ლიტვის საერთაშორისო ფესტივალიც ახლობლობის ხათრით გაშუქდა.

- შენი კოლეგების უმეტესობა კლუბში, რესტორანში, ბარში მღერის და ამით ირჩენს თავს. შენ თუ გიცდია ასეთ სცენაზე გამოსვლა?
- ასე დავიწყე მეც. 17 წლის ვიყავი, კლუბში მუშაობა რომ შემომთავაზეს. 7-8 თვე ვმღეროდი ერთ-ერთ პოპულარულ რესტორანში. ამის წინააღმდეგი იყვნენ ჩემი მშობლები, განსაკუთრებით მამა. არ უნდოდა, რესტორანში მემღერა. ნამდვილი მსმენელი მინდა გყავდესო, მეუბნებოდა.

- უცნაური კლიენტები არ გყოლია, შეზარხოშებულნი უცნაური თხოვნებით რომ მოდიან ხოლმე?
- კი, იყვნენ ასეთებიც. ერთხელ კლასიკა ვიმღერე. ერთ-ერთი მაგიდიდან მამაკაცი მოვიდა, მადლობა გადამიხადა და კიდევ ერთხელ შესრულება მთხოვა. მეორე სუფრიდან სხვა მამაკაცი მოვიდა და ეს აღარ იმღერო, კლასიკა არ მიყვარსო, მითხრა. აღარ ვიცოდი, რა მექნა. ბოლოს მაინც ვიმღერე და აი, იქ დაიწყო, რაც დაიწყო. პირველად ვნახე მფრინავი თეფშები და ჩანგლები. ჩემი სიმღერის ფონზე ამ ორი მაგიდის წარმომადგენლებმა ერთმანეთში ისე იჩხუბეს... იმან, ვინც ჩემს სიმღერაზე უარი თქვა, დაარტყა კლასიკის მოყვარულს. ეს რომ დაზარალებულის ცოლმა დაინახა, ჩანგალი ჩაარტყა მოძალადის მაგიდის წარმომადგენელს. ერთი სიტყვით, 45 ადამიანი ურტყამდა ერთმანეთს ჩემი კლასიკის ფონზე. პოლიცია, დაცვა, ყველას ჩარევა გახდა საჭირო.

- ძირითადად რა ჟანრს მღერი?
- მაყურებლის აპლოდისმენტების საფუძველზე მივხვდი, რომ კლასიკა უფრო კარგად გამომდის. წელიწად-ნახევარია, რაც ამ ჟანრში მოვსინჯე ძალები და მივხვდი, რომ ყველაზე უკეთ ეს შემიძლია. ვმღერი საესტრადო სიმღერებსაც, ფოლკლორსაც. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან რთულია კლასიკაში მუშაობა, მაინც ვაგრძელებ. მყავს მაესტრო, რომელთანაც ვემზადები. არ არის გამორიცხული, ოპერაში გადავინაცვლო. მე მიკროფონის მომღერალი არ ვარ. ამას წინათ 12000-კაციან დარბაზში ვიმღერე მიკროფონის გარეშე, ისრაელში. მესამედ ვიყავი ჩასული ისრაელში და ძალიან თბილად მიმიღო მაყურებელმა. ქართველი ებრაელები კარგად მიცნობენ - საქართველოში ჩატარდა კონკურსი იერუსალიმზე შესრულებულ სიმღერებში და იქაც პირველი ადგილი ავიღე.

- ტატო, შენ თქვი, რომ საქართველოდან იმიტომ წახვედი, არ გქონდა საშუალება, შენი პროფესიით ოჯახი გერჩინა. რა შეიცვალა ახლა, რატომ დაბრუნდი?
- პრინციპში, არაფერი შეცვლილა. უბრალოდ, ჩემმა ამდენწლიანმა მოღვაწეობამ რუსეთში, უკრაინაში კარგი ნაცნობობა და სამეგობრო წრე შემძინა. დღემდე მეპატიჟებიან ამ ქვეყნებში სხვადასხვა ღონისძიებაზე. საქართველოში კი ანალოგიური სიტუაცია დამხვდა.

- ჩვენი მკითხველი, შენი კოლეგები ამ ინტერვიუს რომ გაეცნობიან, იტყვიან, ეს სხვა ქვეყნებში მაინც მღერის და ჩვენ საერთოდ სახლში ვსხედვართ, რატომ არ არის მადლიერიო?
- აქეთ-იქით სიარული კარგია, მაგრამ ის ნიჭი, რაც უფლის წყალობით გამაჩნია, ჩემს მსმენელს, ჩემს ქართველ ხალხს მინდა მოვახმარო. დღეს, სამწუხაროდ, ამის შესაძლებლობა არ მაქვს. მიცნობენ მოსკოვში, უკრაინაში, საბერძნეთში და არ მიცნობენ საქართველოში. ეს არის გულსატკენი. კიევში 2007 წელს საერთაშორისო ფესტივალი მოვიგე - "მორე დრუზეი". უკრაინული სიმღერა ვიმღერე და გრან-პრის მფლობელი გავხდი. ჩანაწერი არსებობს, როგორ ტირიან უკრაინელი დედები ჩემს სიმღერაზე. მეორე დღეს მაღაზიაში რომ გავედი, მიცნეს, "ეტა ტი მალჩიკ, კატორიი პრა მამუ სპელო", მეუბნებოდნენ და მეფერებოდნენ. იქაური ტელევიზები მიწვევდნენ, ავტოგრაფებს მთხოვდნენ, ყველა გაზეთისა და ჟურნალის გარეკანზე ვიყავი. აქ რომ ჩამოვედი, ფული მომთხოვეს, ეს ამბავი რომ გაეშუქებინათ პრესაში... ჩვენს ქვეყანაში საავტორო უფლებებიც არ არის დაცული. ბიძაჩემმა, ნუგზარ თუშიშვილმა, 1997 წელს დამიწერა სიმღერა "ფსოუზე მონატრება". პირველმა მე ვიმღერე, კლიპიც გადავიღე. ამ სიმღერით სამი ფესტივალი მაქვს მოგებული. ერთხელაც, ჩემი და მირეკავს მოსკოვში და მეუბნება, შენს სიმღერას ვიღაც პატარა ბიჭი მღერისო. სოხუმელი ყოფილა ეს ბიჭი, ლტოლვილი, "ლახტში" მღეროდა და ბატონ რობერტს ჩემი ალბომიდან უმღერებია ჩემი სიმღერა. არავინ არაფერი გვკითხა არც მე და არც ბიძაჩემს. რომ დავბრუნდი, ამ ბავშვის მამას მივაკითხე, ბატონი რობერტი უკვე გარდაცვლილი იყო. ერთი სიტყვით, ავუხსენი, ჩემი სიმღერაა და აღარ იმღეროთ-მეთქი. წლების შემდეგ კულტურის სამინისტროდან მიაკითხეს ბიძაჩემს და უთხრეს, ეს სიმღერა ნინი ბადურაშვილმა უნდა იმღეროსო. ბიძაჩემს უთქვამს, ეს სიმღერა ჩემს დისშვილს, ტატო გოდერძიშვილს დავუწერე და მას დაურეკეთ, ნებართვა სთხოვეთო. კომპოზიტორი შენ ხარ და შენ ამიტომ გეკითხებითო, უთქვამთ. მოკლედ, ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ნინიმ იმღერა ეს სიმღერა.

- მოგეწონა მისი შესრულებით?
- ნინი მომწონს, როგორც მომღერალი, პიროვნულადაც კარგი ადამიანია, თუმცა ამ სიმღერას, ჩემი აზრით, მამაკაცის ხმა უფრო მოუხდებოდა.

- ტატო, რამდენი წლის ხარ?
- 33-ის. სხვათა შორის, წელს, 5 ოქტომბერს, ისრაელში უფლის საფლავზე შევხვდი ჩემს დაბადების დღეს, 33 წლის შევსრულდი. ჩვენმა მასპინძელმა ისრაელში, ბატონმა მოშე ბოთერაშვილმა გამიკეთა ეს საჩუქარი, ავტობუსით წაგვიყვანა უფლის საფლავზე. ძალიან სტუმართმოყვარე ოჯახი აქვს ბატონ მოშეს და გვერდით უდგას ქართველ მომღერლებს ყოველთვის, რისთვისაც მადლობის მეტი არაფერი გვეთქმის.

- ტატო, ოჯახი გაქვს?
- კი, მეუღლე და 2 შვილი. უფროსი გოგონა 2 წლისაა, ბიჭი ახლახან შეგვეძინა, სამი კვირის არის სულ. ძალიან მიწყობს ხელს ჩემი მეუღლე, მიუხედავად იმისა, რომ სულ გასტროლზე ვარ და ხშირად ვენატრები, ერთგულად მიდგას გვერდით.

- სამომავლო გეგმებზე რას მეტყვი?
- მინდა, რამე ღირებული გავაკეთო. არა, ღირებული როგორ არ გამიკეთებია, ამას წინათ მე და ზურა დოიჯაშვილმა, სანამ მოსკოვში წავიდოდა, ჩავწერეთ დუეტი, ნოდარ ნიკოლაიშვილის იტალიური სიმღერა. "ნანუკას შოუში" იყო პრეზენტაცია. "იუმორინაშიც" ვმონაწილეობდი. მაგრამ მინდა, ჩემს ქვეყანაში უფრო ხშირად ვიმღერო, ჩემმა ხალხმა გამიცნოს და ის ნიჭი, რაც უფლის მადლით მაქვს, სწორედ ჩემს ქვეყანაში დაფასდეს.

ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი "რეიტინგი"