ალეკო მალხაზიშვილმა გათხოვილი ქალის გული მოინადირა

ეს არის რესპონდენტი, რომელსაც თვალებში უნდა უყურო, დააკვირდე მანერებს, მიმიკებს, რომ გამოიცნო, გატყუებს თუ სიმართლეს გეუბნება. მისი უცნაური ხუმრობა იქამდეც შეიძლება მივიდეს, რომ ცოლის სახელი მოიტყუოს. ეს ერთხელ უკვე გააკეთა. მისი წყალობით ერთ-ერთ ინტერვიუში ვერა შელესტს მთელი შეხვედრის განმავლობაში ნასტიათი მივმართავდი. ალეკო მალხაზიშვილი კი გვისმენდა და გულში ხალისობდა. ამჯერადაც `იხუმრა~ ასე უცნაურად. ჩვენი ინტერვიუს პირველი ვერსია სულ სხვაგვარი იყო. მიამბო, როგორ გარდაეცვალა მამა, შემდეგ დედა. ის-ის იყო ცრემლები მომადგა თვალზე, რომ გაიცინა და გამომიტყდა, ცოცხლები არიან, არ ინერვიულოო და ყველაფერი თავიდან დაიწყო.

- თეატრალური იყო გარემო, რომელშიც გავიზარდე, მამაჩემი მარიონეტების თეატრის ადმინისტრატორი გახლდათ, პარალელურად გრიბოედოვის თეატრის ადმინისტრაციაში მუშაობდა. დედაჩემი, მაგული ტყეშელაშვილი, თოჯინების თეატრის მსახიობი იყო. ერთი სიტყვით, ზემოთ ჩამოთვლილი თეატრების კულისებში გავიზარდე. გასტროლებზეც დავყავდი მშობლებს.
- დედმამიშვილები გყავს?
- და მყავს, მაია, რომელიც დედის გზას გაჰყვა და თოჯინების თეატრის მსახიობია. ჩემზე უმცროსია ერთი წლით.
- მშობლებისგან ვინ უფრო მკაცრი იყო შვილებთან?
- მამაჩემი თამაშობდა ლოიალურს, თუმცა საბოლოოდ ის უფრო მკაცრი იყო, ვიდრე დედა. ზოგადად აკრძალვისა და შეზღუდვის პოლიტიკა არ იყო ჩვენს ოჯახში. ვერც იმას ვიტყვი, რომ ვმეგობრობდი მშობლებთან. დედასთან დედაშვილური ურთიერთობა მქონდა, მამასთან - მამაშვილური.
- განსაკუთრებული დარიგება გახსენდება მშობლების მხრიდან?
- კი, მამა მეუბნებოდა, ერთი რამ დაიმახსოვრე, თუ გშია, უნდა ჭამოო. დღემდე ვჭამ, მის დარიგებას პირნათლად ვასრულებ.
- ვის ჰგავხარ ხასიათით?
- ბებიას, დედაჩემის დედას, ქალბატონ გულო კორტავას. სხვათა შორის, ბებიაჩემს `ბუდარიაში~ ვიღებდი ხოლმე, გახსოვს ის რეკლამა, `ბუდარია საკაიფო გადაცემააო~, - რომ ამბობს და სიგარეტს აბოლებს. მხიარული ქალი იყო, იუმორით სავსე. საერთოდ, მე ბებიებთან ვიზრდებოდი, როგორც ჩემი შუათანა შვილი იზრდება დედაჩემის დედასთან და მის დედასთან. ძალიან მიყვარდა ორივე. ბებიას დავყავდი ბაღში, ისე მიყვარდა ბებიაჩემი, საბავშვო ბაღი მძულდა, მასთან რომ მაშორებდა. საოცარი ქალი იყო. პატარა ბიჭი რომ ვიყავი და გოგოებს ვეძებდი, ბებიაჩემთან მიმყავდა. კარგად ესმოდა ჩვენი, ახალგაზრდების. გვეუბნებოდა, იყავით აქ, იქეიფეთ, მე წავალო. მეზობელთან მიდიოდა და იძინებდა. ჩვენ ღამეებს ვათენებდით მხიარულებასა და ქეიფში. მოფერებით გუგუ ნათელას ვეძახდი. საერთოდ, უცნაური სახელების შერქმევა ვიცი, ისეთის, საერთოდ რომ არ შეეფერება. მაგალითად, ჩემს დას, მაიას, `მარილი ბაბას~ ვეძახდი, რატომ, დღესაც არ ვიცი. დღემდე ასე მიწერია მისი სახელი ტელეფონში.
- და-ძმა არ ჩხუბობდით?
- ჩხუბი საერთოდ არ მიყვარს. თუ მაწყენინებს, იგნორს ვუკეთებ ადამიანს. პატარები რომ ვიყავით, მაშინაც იგივე პრინციპი მქონდა. თუ არ გავაკეთებდი იმას, რაც მე მინდოდა, ერთი კვირა არ დაველაპარაკებოდი. ასე ვიმორჩილებდი, ვჩაგრავდი, 6-7 წლამდე ცუდი ძმა ვიყავი. რომ მხედავდა, დედას ეხვეწებოდა, ხელში ამიყვანეო... რუსულ სკოლაში ვსწავლობდი. მე-4 კლასამდე კარგი მოსწავლე ვიყავი, მერე ავურიე და ბოლო ორი წელი ისევ დავეწაფე სწავლას, რადგან უნივერსიტეტისთვის ვემზადებოდი. საერთოდ, ისეთი ადამიანი ვარ, რომელიც სხვის რჩევებს არ ითვალისწინებს, ვუსმენ მხოლოდ იმიტომ, რომ უზრდელი არ ვარ, მაგრამ საბოლოოდ გადაწყვეტილებას თვითონ ვიღებ. მიმაჩნია, რომ საკუთარი თავის ყველაზე კარგი მრჩეველი თავად ვარ. ერთი მასწავლებელი ამოვიჩემე სკოლაში, არ მოგვწონდა ბავშვებს და ბუნტი მოვაწყვეთ, მე ვიყავი ბუნტისთავი. დაფაზე დიდი ასოებით დავწერე `სიტყვის თავისუფლება~ და კლასელებს მოვუწოდე, მის გაკვეთილზე აღარ შევიდეთ-მეთქი. მასწავლებლის გამოცვლა გვინდოდა, ეს იყო მიზანი. დამიბარეს დირექტორთან და მას მერე მორჩილად შევდიოდი ყველა გაკვეთილზე. აქტიური ბავშვი ვიყავი სკოლაში, გუნდში ვმღეროდი. ვაწყობდით კონცერტებს, სადაც ჩემი იუმორისტული ნომრით გამოვდიოდი. მაშინ `ვაკრუგ სმეხა~ გადიოდა ერთ-ერთ რუსულ არხზე და მათ ნომრებს ვბაძავდი.
- ე.წ. ქუჩის აკადემია თუ იყო შენს ცხოვრებაში?
- ავლაბარში გავიზარდე, იტალიური ეზო გვქონდა. ეზოში მეზობელ ბავშვებთან ერთად ვერთობოდი. კალათბურთი, ფრენბურთი, ეს იყო ჩვენი გართობა. `ბირჟაზე~ არ ვმდგარვარ.
- პროფესია როგორ აირჩიე?
- მშობლებმა ამირჩიეს. მე თეატრალურში მინდოდა ჩამებარებინა, მშობლებმა ეკონომიკის ფაკულტეტი მირჩიეს. არ ვნანობ, რომ დავუჯერე. მსახიობობას ვერ გავქაჩავდი. ახლა წარმოების ეკონომისტი და მმართველი ვარ. მეორე დიპლომიც მაქვს, განხრით - სასარგებლო ნამარხების ძებნა-ძიება გეოფიზიკური მეთოდებით.
- პირველი ხელფასი, პირველი სამსახური...
- 16 წლის ასაკიდან დავიწყე მუშაობა. არ მომწონდა, მშობლებს ფულს რომ ვთხოვდი. ჩემი ფული მინდოდა მქონოდა, ოღონდ სიგარეტის არა, არ ვეწეოდი. მე და ჩემი კლასელი მამაჩემმა გრიბოედოვის თეატრში მიგვიყვანა, განათებაზე დავიწყეთ მუშაობა. დიდხანს არ გაგრძელებულა ჩვენი ბედნიერება, პირველივე შემცირებაში მოვყევით. მერე მივხვდი რატომ. პირველივე პრემიერის ბოლოს, აპლოდისმენტების დროს მე და ჩემმა ძმაკაცმა ერთმანეთს მივანათეთ `პროჟექტორები~. ქვემოთ სცენაზე მსახიობები იდგნენ სიბნელეში, ჩვენ ზევით `ვიშკაზე~ მაყურებელს თავს ვუკრავდით. ვიხუმრეთ, არ გვეგონა, ასე თუ დაგვსჯიდნენ. ზუსტად არ მახსოვს რამდენს გვიხდიდნენ, ის მახსოვს, რომ 27 ხინკალზე და 2 ბოთლ ლუდზე გვყოფნიდა ერთი ხელფასი. ერთ წელიწადში `იბერვიზიაში~ დავიწყე მუშაობა, `ბუდარია~ გავაკეთეთ და მერე `მეორე არხზე~ გადავბრაგდით. იქ 8 ლარს მიხდიდნენ თვეში.
- სასიყვარულო გამოცდილებაზე რას მეტყვი?
- არ ვიყავი ბიჭი, რომელიც ხშირად იცვლის შეყვარებულებს, რომანტიკულიც არ ვარ მაინცდამაინც. სულ ორი შეყვარებული მყავდა. 25 წლის ასაკში შემიყვარდა პირველად. ერთი ნახვით შემიყვარდა ორჯერვე. ჩემს მეუღლეს, ვერას რაც შეეხება, კრასნოდარში გავიცანი `კავეენზე~, ვერა `კავეენის~ ადმინისტრატორი იყო. მასლიაკოვმა დაავალა მიხედეო და მომხედა. პირველივე დანახვაზე ვიფიქრე, რატომ არ შეიძლება ეს ჩემი ცოლი იყოს-მეთქი.
- ვერა უკვე დაშორებული იყო მეუღლესთან?
- არა.
- მართლა? გამოდის, ოჯახი დაუნგრიე?
- არა, ზოგადად არავის არაფერს ვაძალებ. შემიყვარდა მეც და მასაც შევუყვარდი. გადაწყვეტილება თავად მიიღო. მე ფიქრის საშუალება მივეცი. ისეთ ოჯახს, როგორიც ვერას ჰქონდა, დანგრევა სჯობდა, თუმცა დღეს მე მოქმედი ქმარი არ ვარ. არც ხელი გვაქვს მოწერილი და არც ჯვარი დაგვიწერია.
- გულის სიღრმეში დამნაშავედ არ გრძნობდი თავს?
- მე არაფერი დამინგრევია.
- დანგრევის მიზეზი ხომ გახდი?
- ჰო, გავხდი, მაგრამ არაფერი დამიძალებია. ვერა ქმარს გაშორდა და მერე ჩამოვიდა საქართველოში ჩემთან. დაბადების დღეზე სიურპრიზი გამიკეთა. მისი პირველი ოჯახი 16 წლის ასაკში შეიქმნა. კლასელს გაჰყვა ცოლად. ასეთ ასაკში შექმნილი ოჯახები იშვიათად ამართლებს.
- რამდენი წელია ერთად ხართ შენ და ვერა?
- ათი წელია. კიდევ ორი წელი შევხედავ და თუ მომეწონა, ცოლად მოვიყვან (იცინის).
- ამბობენ, ცოლქმრულ ურთიერთობაში პირველი შვიდი წელი კრიზისულიაო. თქვენთან იყო ეს კრიზისი?
- იყო, ოღონდ პირველი სამი წელი. საჭმლის გაკეთება არ უნდოდა. გადავლახეთ ეს კრიზისი და ახლა მშვენივრად მიკეთებს კერძებს. ხუმრობა იქით იყოს და, 29 წლის ასაკში რომ ირთავ ცოლს, ბევრ ჩვევაზე, პრინციპებზე გიწევს უარის თქმა. მიჩვეული ხარ მარტო ცხოვრებას და, ფაქტობრივად, თავდაყირა აყენებ ყველაფერს. ამიტომ გაგვიჭირდა პირველი სამი წელი. მთავარი ის იყო, რომ პატარა პრობლემასაც კი ერთად ვიხილავდით, წყენას გულში არ ვიტოვებდით არც ერთი. შეიძლება მე არ ვარ მართალი, მაგრამ თუ არ მომწონს, რომ თეფში დევს აქ, ნუღარ დადებ.
- როგორ ფიქრობ, რა არის საჭირო იმისთვის, რომ წყვილს შორის სიყვარული არ განელდეს?
- არ უნდა იფიქრო ოჯახის შენარჩუნებაზე, ასე არ უნდა დასვა საკითხი. მე ყოველთვის მგონია, რომ ნებისმიერ წამს შეიძლება დავკარგო ოჯახი. ეს დამატებით სტიმულს მაძლევს, რომ უფრო გავუფრთხილდე მათ. ამ განცდით უნდა იცხოვრო ყოველდღე. ამ ურთიერთობაში სიტყვა შენარჩუნება არ მომწონს, თუ შენარჩუნებას ცდილობ, ეს იმას ნიშნავს, რომ რაღაცებზე თვალს ხუჭავ.
- რა სჭირდება ქალს ბედნიერებისთვის?
- მამაკაცი, რომელიც არ მოატყუებს, უერთგულებს და რომელზეც ქალი იზრუნებს. მასში ხომ იმთავითვე დევს დედობრივი ინსტინქტი.
- და მაინცდამაინც ქმართან უნდა გამოავლინოს ეს ინსტინქტი, შვილები ხომ ჰყავს?
- ჰყავს, მაგრამ ქმართან ურთიერთობაშიც დევს ეს ინსტინქტი ქალში.
- ე.ი. აღიარებ, რომ მამაკაცები დიდი ბავშვები არიან?
- ვაღიარებ.
- ალეკო, თვითონ რა გამოცდილებას უზიარებ შვილებს?
- მათთან შემეცნებითი დამოკიდებულება არ მაქვს, უფრო გასართობი ჟანრის ურთიერთობას ვამჯობინებ. მიყვარს, როცა ჩემი შვილები იცინიან. მაქვს ჩემი ზღაპრები, რომლებსაც ვიგონებ და ვუყვები. ამაზე ბევრს ხალისობენ.
- სამი გოგონას მამა ხარ, ბიჭზე არ გიფიქრია?
- თავიდან მინდოდა, ახლა აღარ მინდა. უკონკურენტო ვარ ოჯახში, ყველა თავს მევლება.
- შეცდომებზეც მინდა გკითხო, უკან რომ დაბრუნებულიყავი, შეცვლიდი რამეს შენს ცხოვრებაში?
- არ ვარ ადამიანი, რომელიც წარსულს მისტირის და ნანობს. სულ წინ ვიყურები, მომავლისკენ. უკან რომ დავბრუნებულიყავი, იმავე შეცდომებს დავუშვებდი. ეს არ იყო შეცდომები, ეს იყო ცხოვრების გარკვეულ ეტაპზე რქების მომტვრევა და ეს აუცილებელი გახლდათ. ისე მოხდა ყველაფერი, როგორც უნდა მომხდარიყო.

ნინო მჭედლიშვილი

ჟურნალი „რეიტინგი“