როგორ გამოდის ნინო ჩხეიძე ნაბახუსევზე და რატომ დააქვს თან ნიშადური?
2 586 ნახვა
არ ვიცი, რა საჭიროა, მაგრამ მაინც...
ეს ინტერვიუ არ იწერება მათთვის, ვინც ამბობს: – აუუუ, რა დონეაააა და მერე "იები მაჩუქე პატარაზე" ქვითინებს; არც მათთვის, ვინც სხვის "უდონობაზე" უნიჭოდ ხუმრობს და დარწმუნებულია, რომ "პლატფორმა" მოდიდან არ გადადის; არც მათთვის, ვინც "ჯაზზე აფანატებს" და გაგებაში არაა, ვინ არის ელა ფიცჯერალდი, ლუი არმსტრონგი და მაილს დევისი.
არც მათთვის, ვინც დარწმუნებულია, რომ უმაღლესი კლასის "სვეცკობის" განსახიერებაა და მუსიკის გარკვეული ჟანრის მოსმენა "პროსტო ტეხავს"; ნუ იმათზე აღარაფერს ვამბობ, სხვისი ცხოვრების დეტალების მუდმივი განხილვით რომ იღებენ რელაქსაციას და ენის გამაბუჟებელი ვარჯიშებით ტვინს ითხელებენ; არამედ - მათთვის, ვისაც ძალიან უყვარს ჩვენი ჟურნალი, ახლა უბრალოდ წამოწოლილია ან სავარძელში ზის, ყავის ფინჯანი გვერდს უმშვენებს და გვათვალიერებს; მათთვის, ვისაც უბრალოდ, მოდუნება და სასიამოვნოდ დასვენება უყვარს და მათთვისაც, ვისაც ერთი-ორი ჭიქის დალევის შემდეგ ნინო ჩხეიძის სიმღერებზე დაცემამდე ცეკვა უყვარს.
ამ შესავლის ლირიკულობისა რა მოგახსენოთ და იმის დრო კი ნამდვილად არის, რომ გაგიმხილოთ - ჩვენი ნომრის სტუმრები ნინო ჩხეიძე და მისი უახლოესი მეგობარი მარიკა არიან, რომელიც საუბრის დროს შემოგვიერთდა.
რატომღაც წარმოდგენილი მქონდა, რომ ნინო ჩხეიძე აუცილებლად დამხვდებოდა შავი კლასიკური კაბით, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით, შეღებილი თვალ-ტუჩით და ა.შ. მაგრამ თქვენც არ მომიკვდეთ, რომ დავინახე, სულ თავბედი ვიწყევლე - ამ "ორსართულიან ფეხსაცმელზე" რამ ამიყვანა-მეთქი. ნინო სპორტული სტილის ფეხსაცმელსა და ჯინსის ქვედაკაბაში დამხვდა (ხო, ხო, მოკლე ქვედაკაბაში, ვიცი, რომ გაინტერესებთ). გარდა ამისა, ვარდისფერკოპლებიანი ოდნავ ჩახსნილი ბლუზაც ძალიან უხდებოდა. მოკლედ, ველოდი კლასიკას და დამხვდა, ასე ვთქვათ, იუგენდსტილი.
როგორც უკვე იცით, საუბრის თემა მეგობრები და მეგობრობაა, თუმცა ამ კონკრეტიკას ჩვენი საუბარი ცოტათი გასცდა კიდეც:
- ნინო, სკოლისდროინდელ მეგობრებთან თუ გაქვს ურთიერთობა?
- არა, სამწუხაროდ, სკოლისდროინდელ მეგობრებთან ურთიერთობა არ მაქვს. შეიძლება გაგიკვირდეს, მაგრამ იმ დროს დაქალი არ მყოლია, მყავდა ძმაკაცი - ლაშა ხორბალაძე, რომელიც ძალიან მიყვარს და რომელიც ჩემთვის მხოლოდ მეგობარი და სანდო ადამიანი კი არა, ფაქტობრივად, ოჯახის წევრი იყო. მასთან ერთად დავდიოდი მუსიკაზე, მასთან ერთად ვთამაშობდი.
- რას თამაშობდით? (გაეცინა)
- მაგალითად, "შტაბობანას", ერთად ვაბრაზებდით სოლფეჯიოს მასწავლებელს. სხვათა შორის, შტაბობანას დროს ჩვენ პრეზიდენტები ვიყავით ხოლმე, დანარჩენები ჩვენი - მდივნები. მართალია, დღეს ისე ხშირად ვეღარ ვურთიერთობთ, მაგრამ ლაშა ჩემთვის ძალიან ძვირფას ადამიანად რჩება.
- ნინო, რამდენად მეგობრული ოჯახი გაქვს? გოგონებს დედასთან ჭორაობა უყვართ, ზოგს პირიქით, გაუცხოების მომენტი აქვს ოჯახის წევრებთან.
- ჩვენი ოჯახი ძალიან თბილი, სტუმართმოყვარე და მეგობრულია. სტუმრის გარეშე ერთი დღეც არ ყოფილა. დილით, როდესაც ვიღვიძებდი, პირველ რიგში იმას ვკითხულობდი, – დღეს ვინ მოვა სტუმრად-მეთქი. მერე იწყებოდა ნამცხვრის გამოცხობა, თანაც უბრალოდ ისე კი არა, აუცილებლად სტუმრის გემოვნების გათვალისწინებით.
მე, მაგალითად, დედასაც და მამასაც აბსოლუტურად ყველაფერს ვუყვებოდი, მათ შორის, პირად ამბებსაც და ვფიქრობ, რომ ეს ასეც უნდა იყოს, გულწრფელობა ოჯახშიც და მეგობრებთანაც აუცილებელია. გულწრფელი ადამიანი ნებისმიერ ურთიერთობაში საბოლოოდ მოგებული გამოდის. პატარა რომ ვიყავი, ასე, 16-17 წლის, ერთი ბიჭი მომწონდა და ვეპრანჭებოდი. იმ პერიოდში ძალიან მინდოდა, მანქანა მყოლოდა და დარწმუნებული ვიყავი, რომ თუ მანქანა მეყოლებოდა, მასაც აუცილებლად მოვეწონებოდი (იცინის). ამის შესახებ მამას ვუთხარი და შენ წარმოიდგინე, მანქანა მიყიდა.
- ნინო, გულწრფელობა ახსენე. მე პირადად გეთანხმები, მაგრამ არ ყოფილა ისეთი შემთხვევა, რომ გულწრფელობის გამო გული გტკენია, უხერხულ მდგომარეობაში აღმოჩენილხარ?
- ყოფილა და არაერთხელ, მაგრამ საბოლოოდ მაინც ასე სჯობს, რადგან უკეთესია, დაიცალო და გულწრფელი იყო, ვიდრე ბოღმა დაიგროვო.
- მეგობრების მხრიდან ხშირად გქონია გულისტკენა? (ცოტა ხნით ჩაფიქრდა):
- რაღაც შემთხვევები, რა თქმა უნდა, ყოფილა, მაგრამ მე ბუნებით ძალიან ზომიერი ადამიანი ვარ, ანუ არ მიყვარს ნორმას გადასული ურთიერთობები. არ მესმის იმ ადამიანების, რომლებიც ამბობენ, რომ უამრავი დაქალი ჰყავთ და მერე მიბრუნდებიან და მათზე ჭორაობენ. მე მყავს ბევრი ნაცნობი, ახლობელი. ყველა ძალიან მიყვარს, ყველა შემიძლია გულში ჩავიხუტო, მაგრამ არ შემიძლია ვინმეს უფლება მივცე, რომ ძალიან ახლოს - სულში ჩამიძვრეს და არც მე ვაძლევ საკუთარ თავს იმის უფლებას, რომ ვინმეს ცხოვრებაში ხელები უხეშად ვაფათურო.
- ჰო, მაგრამ ხომ არის ცხოვრებაში ისეთი მომენტი, როდესაც გინდა, ვიღაცას გული გადაუშალო, მიენდო, პრობლემების შესახებ მოუყვე...
- კი, რა თქმა უნდა, არის და მყავს გვერდით ადამიანები, რომლებსაც მთლიანად ვენდობი, მათ შორის, მარიკასაც. ჩვენ დაქალები არ ვართ, ერთი ოჯახი ვართ და ერთმანეთის ყველა წვრილმანი ვიცით. მარიკა იმდენად კარგად მიცნობს, რომ ერთმანეთს ჟესტების ენით ველაპარაკებით, უსიტყვოდ, მიმიკებით ვუგებთ სათქმელს. მაგალითად, გადაღების დროს თუ ის თმაზე გადაისვამს ხელს, ვიცი, რომ თმა მაქვს გასასწორებელი და ა.შ. თუმცა ყოფილა შემთხვევა, რომ იმდენად ვიყავი მის მოძრაობაზე დამოკიდებული, რომ მარიკას უბრალოდ, თმა გაუსწორებია და მეც ავტომატურად გავისწორე თმა, თუმცა ეს არ მჭირდებოდა.
- როგორ გაიცანით ერთმანეთი?
მარიკა:
- ერთ-ერთ ჟურნალში ვმუშაობდი ფოტოგრაფად. ერთხელაც მასალისთვის ფოტოები გადავიღე, რომლებიც ნინოს ძალიან მოეწონა. მერე მთხოვა, რომ მისი ალბომის ყდისთვის გადამეღო სურათები, მაგრამ მაშინ უარი ვუთხარი, რადგან არასოდეს მიმუშავია ყდის გასაფორმებლად. მოკლედ, საბოლოოდ იმდენი ქნა, რომ დამითანხმა და მას მერე სულ ერთად ვართ. თავიდანვე საოცარი სიახლოვე ვიგრძენით ერთმანეთის მიმართ. ნინო ისეთ რაღაცებს მიყვებოდა, მიკვირდა კიდეც, რომ ახალ გაცნობილ ადამიანს ასე მენდობოდა.
ნინო:
- ყველა ჩემი ფოტო მარიკას გადაღებულია.
- აბა, თქვენ გექნებათ საინტერესო ისტორიები ერთად გადახდენილი. ალკოჰოლთან "დაქალობთ"? ამას ყველას ვეკითხებით.
- უუუუფ, კი, თანაც მაგრად.
- მერე დავიჯერო, მთვრალებს არაფერი "ჩაგიდენიათ"? (ორივეს გაეცინა).
- რამდენიც გინდა, მაგრამ ამას ჟურნალისთვის ვერ მოვყვებით.
- მასე არ მაწყობს, რაღაც მაინც უნდა მოყვეთ, მაგალითად, როგორ იჩხუბა მთვრალმა ნინომ.
- არა, ჩხუბი არ მიყვარს, პირიქით, სულ კარგ ხასიათზე ვარ, სულ ვღიღინებ, სულ ვიცინი. ერთხელ ბათუმში უკრაინელი მოღერალი "ბიანკა"იყო ჩამოსული. ძალინ დააგვიანდა, სამი საათი ველოდეთ. ბოლოს გადავწყვიტეთ, ცოტა დაგველია; მე, ჩემი მეუღლე და მარიკა ვიყავით. მეცვა ძალიან შემოტმასნილი თეთრი კაბა. ჩემი ქმარი არ სვამდა, მე და მარიკამ კი თითო ბოთლი არაყი ჩავცალეთ. რა ბიანკა, რომელი ბიანკა, სცენას რომ გავხედე, 5 ბიანკა იდგა. არაფერი მახსოვდა, ვიღვიძებ მაგარ სიტუაციაში: ვწევარ სასტუმროს ნომერში საწოლზე და ჩემი ქმარი და მარიკა ცდილობენ, როგორმე ის კაბა გამხადონ.
- მარიკას მაგის თავი ჰქონდა?
- მე რომ ვთვრები, ეს ფხიზლდება და ჩემს მოვლას იწყებს. მაგალითად, მუდმივად თან დააქვს ნიშადურის სპირტი, იმიტომ, რომ დაბალწნევიანი ვარ და ზოგჯერ გულიც წამსვლია. წნევის აპარატიც მზადყოფნაში აქვს ხოლმე. მოკლედ, მაგ მხრივ ძალიან მობილიზებულია.
- ნაბახუსევზე გამოსვლის შენეული მეთოდიც გაუმხილე ქალებს.
- კი ბატონო. თუ "ლაითი" ნაბახუსევია, მაშინ წინა დღითვე უნდა დალიოთ ლიმონის "ფრეში" და ბორჯომი. მისი დალევა მეორე დილითაც უნდა განაგრძოთ, ხოლო თუ ისეთ მდგომარეობაში ხარ, რომ "კვდები", მაშინ უებარი საშუალებაა "კოკა-კოლა ლაითში" დამატებული ცოტაოდენი ვისკი, რომელიც ნელ-ნელა უნდა წრუპოთ.
- მთვრალი სცენაზე მდგარხარ?
- არასოდეს. მაშინ ვეღარ ვიმღერებ და ჩავშლი კონცერტს.
- როგორც ვხედავ, შენ და მარიკა მართლაც ძალიან ახლოს ხართ. ტანსაცმლის არჩევისას ან მაკიაჟის გაკეთებისას თუ გაძლევს რჩევებს?
- რა თქმა უნდა, მაგრამ საერთოდ, საყიდლებზე რომ მივდივარ, იმდენად კარგად ვიცი, რა მინდა და რა მჭირდება, რომ რჩევა აღარ მინდა ხოლმე. რაც შეეხება მაკიაჟს, ამასაც თავად ვართმევ თავს.
მარიკა:
- თანაც, მაკიაჟს მანქანაში იკეთებს.
- მარიკა, რა არის მიზეზი იმისა, რომ ამდენ ხანს მეგობრობ ნინოსთან, რა განსაკუთრებული თვისება აქვს მას?
- არის ძალიან თბილი, ერთგული და სამართლიანი; ასევე, არის ძალიან პირდაპირი, თუმცა ეს პირდაპირობაც სამართლიანია ხოლმე.
- ნინო, მეუღლე რამდენად გაძლევს მეგობრულ რჩევებს, ვთქვათ, ჩაცმულობასთან დაკავშირებით, რეპერტუარის შერჩევისას ან ვარცხნილობაზე?
- ერთმანეთს, ბუნებრივია, რაღაც საკითხებში ყოველთვის ვაძლევთ რჩევებს, მაგრამ რაც შეეხება ჩემს ჩაცმულობას და ვარცხნილობას, ის ამ საკითხში არ ერევა არანაირად. იმდენად შორსაა ამ საკითხისგან, რომ ერთხელ ქერად შევიღებე თმა და ვერც კი შეამჩნია.
- მის მეგობრებთან და მეგობრის ცოლებთან როგორი ურთიერთობა გაქვს?
- ჩვენ, ფაქტობრივად, ერთი დიდი ოჯახი ვართ და შესაბამისად, ძალიან ვმეგობრობთ.
- ისე, ნინო, შენი მეუღლე როგორ გაიცანი, მეგობრებმა გაგაცნეს თუ სპონტანურად მოხდა ყველაფერი?
- შეიძლება ითქვას, რომ სპონტანურად. აუზზე მნახა და მანქანით გამომეკიდა. მერე ჩემი მანქანის ნომრის საშუალებით მომძებნა და დამეკონტაქტა, მაგრამ თავიდან არ ვეკონტაქტებოდი. ბოლოს ისე მოახერხა, რომ მაინც დამიახლოვდა. ერთხელაც მე და დედაჩემი ზაურ ბოლქვაძის კონცერტზე ვიყავით. მოულოდნელად დამირეკა და მთხოვა, რომ ცოტა ხნით გარეთ გავსულიყავი. გავედი და რამდენიმე საათში ბათუმში აღმოვჩნდი - პირდაპირ კონცერტიდან გავთხოვდი.
- მოკლედ, მე ჩემი რესურსი ამოვწურე, წარმატებებს გისურვებ!
- დიდი მადლობა, მეც ასევე.
ძალიან მინდოდა, იმაზეც მეთქვა ერთი-ორი სიტყვა, როგორ ჩავიდა ნინო ჩხეიძე ქმართან ერთად ფეხით ათენამდე, მაგრამ რა ვიცი, იქნებ მოგვიანებით ჯობდეს?
ეს ინტერვიუ არ იწერება მათთვის, ვინც ამბობს: – აუუუ, რა დონეაააა და მერე "იები მაჩუქე პატარაზე" ქვითინებს; არც მათთვის, ვინც სხვის "უდონობაზე" უნიჭოდ ხუმრობს და დარწმუნებულია, რომ "პლატფორმა" მოდიდან არ გადადის; არც მათთვის, ვინც "ჯაზზე აფანატებს" და გაგებაში არაა, ვინ არის ელა ფიცჯერალდი, ლუი არმსტრონგი და მაილს დევისი.
არც მათთვის, ვინც დარწმუნებულია, რომ უმაღლესი კლასის "სვეცკობის" განსახიერებაა და მუსიკის გარკვეული ჟანრის მოსმენა "პროსტო ტეხავს"; ნუ იმათზე აღარაფერს ვამბობ, სხვისი ცხოვრების დეტალების მუდმივი განხილვით რომ იღებენ რელაქსაციას და ენის გამაბუჟებელი ვარჯიშებით ტვინს ითხელებენ; არამედ - მათთვის, ვისაც ძალიან უყვარს ჩვენი ჟურნალი, ახლა უბრალოდ წამოწოლილია ან სავარძელში ზის, ყავის ფინჯანი გვერდს უმშვენებს და გვათვალიერებს; მათთვის, ვისაც უბრალოდ, მოდუნება და სასიამოვნოდ დასვენება უყვარს და მათთვისაც, ვისაც ერთი-ორი ჭიქის დალევის შემდეგ ნინო ჩხეიძის სიმღერებზე დაცემამდე ცეკვა უყვარს.
ამ შესავლის ლირიკულობისა რა მოგახსენოთ და იმის დრო კი ნამდვილად არის, რომ გაგიმხილოთ - ჩვენი ნომრის სტუმრები ნინო ჩხეიძე და მისი უახლოესი მეგობარი მარიკა არიან, რომელიც საუბრის დროს შემოგვიერთდა.
რატომღაც წარმოდგენილი მქონდა, რომ ნინო ჩხეიძე აუცილებლად დამხვდებოდა შავი კლასიკური კაბით, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით, შეღებილი თვალ-ტუჩით და ა.შ. მაგრამ თქვენც არ მომიკვდეთ, რომ დავინახე, სულ თავბედი ვიწყევლე - ამ "ორსართულიან ფეხსაცმელზე" რამ ამიყვანა-მეთქი. ნინო სპორტული სტილის ფეხსაცმელსა და ჯინსის ქვედაკაბაში დამხვდა (ხო, ხო, მოკლე ქვედაკაბაში, ვიცი, რომ გაინტერესებთ). გარდა ამისა, ვარდისფერკოპლებიანი ოდნავ ჩახსნილი ბლუზაც ძალიან უხდებოდა. მოკლედ, ველოდი კლასიკას და დამხვდა, ასე ვთქვათ, იუგენდსტილი.
როგორც უკვე იცით, საუბრის თემა მეგობრები და მეგობრობაა, თუმცა ამ კონკრეტიკას ჩვენი საუბარი ცოტათი გასცდა კიდეც:
- ნინო, სკოლისდროინდელ მეგობრებთან თუ გაქვს ურთიერთობა?
- არა, სამწუხაროდ, სკოლისდროინდელ მეგობრებთან ურთიერთობა არ მაქვს. შეიძლება გაგიკვირდეს, მაგრამ იმ დროს დაქალი არ მყოლია, მყავდა ძმაკაცი - ლაშა ხორბალაძე, რომელიც ძალიან მიყვარს და რომელიც ჩემთვის მხოლოდ მეგობარი და სანდო ადამიანი კი არა, ფაქტობრივად, ოჯახის წევრი იყო. მასთან ერთად დავდიოდი მუსიკაზე, მასთან ერთად ვთამაშობდი.
- რას თამაშობდით? (გაეცინა)
- მაგალითად, "შტაბობანას", ერთად ვაბრაზებდით სოლფეჯიოს მასწავლებელს. სხვათა შორის, შტაბობანას დროს ჩვენ პრეზიდენტები ვიყავით ხოლმე, დანარჩენები ჩვენი - მდივნები. მართალია, დღეს ისე ხშირად ვეღარ ვურთიერთობთ, მაგრამ ლაშა ჩემთვის ძალიან ძვირფას ადამიანად რჩება.
- ნინო, რამდენად მეგობრული ოჯახი გაქვს? გოგონებს დედასთან ჭორაობა უყვართ, ზოგს პირიქით, გაუცხოების მომენტი აქვს ოჯახის წევრებთან.
- ჩვენი ოჯახი ძალიან თბილი, სტუმართმოყვარე და მეგობრულია. სტუმრის გარეშე ერთი დღეც არ ყოფილა. დილით, როდესაც ვიღვიძებდი, პირველ რიგში იმას ვკითხულობდი, – დღეს ვინ მოვა სტუმრად-მეთქი. მერე იწყებოდა ნამცხვრის გამოცხობა, თანაც უბრალოდ ისე კი არა, აუცილებლად სტუმრის გემოვნების გათვალისწინებით.
მე, მაგალითად, დედასაც და მამასაც აბსოლუტურად ყველაფერს ვუყვებოდი, მათ შორის, პირად ამბებსაც და ვფიქრობ, რომ ეს ასეც უნდა იყოს, გულწრფელობა ოჯახშიც და მეგობრებთანაც აუცილებელია. გულწრფელი ადამიანი ნებისმიერ ურთიერთობაში საბოლოოდ მოგებული გამოდის. პატარა რომ ვიყავი, ასე, 16-17 წლის, ერთი ბიჭი მომწონდა და ვეპრანჭებოდი. იმ პერიოდში ძალიან მინდოდა, მანქანა მყოლოდა და დარწმუნებული ვიყავი, რომ თუ მანქანა მეყოლებოდა, მასაც აუცილებლად მოვეწონებოდი (იცინის). ამის შესახებ მამას ვუთხარი და შენ წარმოიდგინე, მანქანა მიყიდა.
- ნინო, გულწრფელობა ახსენე. მე პირადად გეთანხმები, მაგრამ არ ყოფილა ისეთი შემთხვევა, რომ გულწრფელობის გამო გული გტკენია, უხერხულ მდგომარეობაში აღმოჩენილხარ?
- ყოფილა და არაერთხელ, მაგრამ საბოლოოდ მაინც ასე სჯობს, რადგან უკეთესია, დაიცალო და გულწრფელი იყო, ვიდრე ბოღმა დაიგროვო.
- მეგობრების მხრიდან ხშირად გქონია გულისტკენა? (ცოტა ხნით ჩაფიქრდა):
- რაღაც შემთხვევები, რა თქმა უნდა, ყოფილა, მაგრამ მე ბუნებით ძალიან ზომიერი ადამიანი ვარ, ანუ არ მიყვარს ნორმას გადასული ურთიერთობები. არ მესმის იმ ადამიანების, რომლებიც ამბობენ, რომ უამრავი დაქალი ჰყავთ და მერე მიბრუნდებიან და მათზე ჭორაობენ. მე მყავს ბევრი ნაცნობი, ახლობელი. ყველა ძალიან მიყვარს, ყველა შემიძლია გულში ჩავიხუტო, მაგრამ არ შემიძლია ვინმეს უფლება მივცე, რომ ძალიან ახლოს - სულში ჩამიძვრეს და არც მე ვაძლევ საკუთარ თავს იმის უფლებას, რომ ვინმეს ცხოვრებაში ხელები უხეშად ვაფათურო.
- ჰო, მაგრამ ხომ არის ცხოვრებაში ისეთი მომენტი, როდესაც გინდა, ვიღაცას გული გადაუშალო, მიენდო, პრობლემების შესახებ მოუყვე...
- კი, რა თქმა უნდა, არის და მყავს გვერდით ადამიანები, რომლებსაც მთლიანად ვენდობი, მათ შორის, მარიკასაც. ჩვენ დაქალები არ ვართ, ერთი ოჯახი ვართ და ერთმანეთის ყველა წვრილმანი ვიცით. მარიკა იმდენად კარგად მიცნობს, რომ ერთმანეთს ჟესტების ენით ველაპარაკებით, უსიტყვოდ, მიმიკებით ვუგებთ სათქმელს. მაგალითად, გადაღების დროს თუ ის თმაზე გადაისვამს ხელს, ვიცი, რომ თმა მაქვს გასასწორებელი და ა.შ. თუმცა ყოფილა შემთხვევა, რომ იმდენად ვიყავი მის მოძრაობაზე დამოკიდებული, რომ მარიკას უბრალოდ, თმა გაუსწორებია და მეც ავტომატურად გავისწორე თმა, თუმცა ეს არ მჭირდებოდა.
- როგორ გაიცანით ერთმანეთი?
მარიკა:
- ერთ-ერთ ჟურნალში ვმუშაობდი ფოტოგრაფად. ერთხელაც მასალისთვის ფოტოები გადავიღე, რომლებიც ნინოს ძალიან მოეწონა. მერე მთხოვა, რომ მისი ალბომის ყდისთვის გადამეღო სურათები, მაგრამ მაშინ უარი ვუთხარი, რადგან არასოდეს მიმუშავია ყდის გასაფორმებლად. მოკლედ, საბოლოოდ იმდენი ქნა, რომ დამითანხმა და მას მერე სულ ერთად ვართ. თავიდანვე საოცარი სიახლოვე ვიგრძენით ერთმანეთის მიმართ. ნინო ისეთ რაღაცებს მიყვებოდა, მიკვირდა კიდეც, რომ ახალ გაცნობილ ადამიანს ასე მენდობოდა.
ნინო:
- ყველა ჩემი ფოტო მარიკას გადაღებულია.
- აბა, თქვენ გექნებათ საინტერესო ისტორიები ერთად გადახდენილი. ალკოჰოლთან "დაქალობთ"? ამას ყველას ვეკითხებით.
- უუუუფ, კი, თანაც მაგრად.
- მერე დავიჯერო, მთვრალებს არაფერი "ჩაგიდენიათ"? (ორივეს გაეცინა).
- რამდენიც გინდა, მაგრამ ამას ჟურნალისთვის ვერ მოვყვებით.
- მასე არ მაწყობს, რაღაც მაინც უნდა მოყვეთ, მაგალითად, როგორ იჩხუბა მთვრალმა ნინომ.
- არა, ჩხუბი არ მიყვარს, პირიქით, სულ კარგ ხასიათზე ვარ, სულ ვღიღინებ, სულ ვიცინი. ერთხელ ბათუმში უკრაინელი მოღერალი "ბიანკა"იყო ჩამოსული. ძალინ დააგვიანდა, სამი საათი ველოდეთ. ბოლოს გადავწყვიტეთ, ცოტა დაგველია; მე, ჩემი მეუღლე და მარიკა ვიყავით. მეცვა ძალიან შემოტმასნილი თეთრი კაბა. ჩემი ქმარი არ სვამდა, მე და მარიკამ კი თითო ბოთლი არაყი ჩავცალეთ. რა ბიანკა, რომელი ბიანკა, სცენას რომ გავხედე, 5 ბიანკა იდგა. არაფერი მახსოვდა, ვიღვიძებ მაგარ სიტუაციაში: ვწევარ სასტუმროს ნომერში საწოლზე და ჩემი ქმარი და მარიკა ცდილობენ, როგორმე ის კაბა გამხადონ.
- მარიკას მაგის თავი ჰქონდა?
- მე რომ ვთვრები, ეს ფხიზლდება და ჩემს მოვლას იწყებს. მაგალითად, მუდმივად თან დააქვს ნიშადურის სპირტი, იმიტომ, რომ დაბალწნევიანი ვარ და ზოგჯერ გულიც წამსვლია. წნევის აპარატიც მზადყოფნაში აქვს ხოლმე. მოკლედ, მაგ მხრივ ძალიან მობილიზებულია.
- ნაბახუსევზე გამოსვლის შენეული მეთოდიც გაუმხილე ქალებს.
- კი ბატონო. თუ "ლაითი" ნაბახუსევია, მაშინ წინა დღითვე უნდა დალიოთ ლიმონის "ფრეში" და ბორჯომი. მისი დალევა მეორე დილითაც უნდა განაგრძოთ, ხოლო თუ ისეთ მდგომარეობაში ხარ, რომ "კვდები", მაშინ უებარი საშუალებაა "კოკა-კოლა ლაითში" დამატებული ცოტაოდენი ვისკი, რომელიც ნელ-ნელა უნდა წრუპოთ.
- მთვრალი სცენაზე მდგარხარ?
- არასოდეს. მაშინ ვეღარ ვიმღერებ და ჩავშლი კონცერტს.
- როგორც ვხედავ, შენ და მარიკა მართლაც ძალიან ახლოს ხართ. ტანსაცმლის არჩევისას ან მაკიაჟის გაკეთებისას თუ გაძლევს რჩევებს?
- რა თქმა უნდა, მაგრამ საერთოდ, საყიდლებზე რომ მივდივარ, იმდენად კარგად ვიცი, რა მინდა და რა მჭირდება, რომ რჩევა აღარ მინდა ხოლმე. რაც შეეხება მაკიაჟს, ამასაც თავად ვართმევ თავს.
მარიკა:
- თანაც, მაკიაჟს მანქანაში იკეთებს.
- მარიკა, რა არის მიზეზი იმისა, რომ ამდენ ხანს მეგობრობ ნინოსთან, რა განსაკუთრებული თვისება აქვს მას?
- არის ძალიან თბილი, ერთგული და სამართლიანი; ასევე, არის ძალიან პირდაპირი, თუმცა ეს პირდაპირობაც სამართლიანია ხოლმე.
- ნინო, მეუღლე რამდენად გაძლევს მეგობრულ რჩევებს, ვთქვათ, ჩაცმულობასთან დაკავშირებით, რეპერტუარის შერჩევისას ან ვარცხნილობაზე?
- ერთმანეთს, ბუნებრივია, რაღაც საკითხებში ყოველთვის ვაძლევთ რჩევებს, მაგრამ რაც შეეხება ჩემს ჩაცმულობას და ვარცხნილობას, ის ამ საკითხში არ ერევა არანაირად. იმდენად შორსაა ამ საკითხისგან, რომ ერთხელ ქერად შევიღებე თმა და ვერც კი შეამჩნია.
- მის მეგობრებთან და მეგობრის ცოლებთან როგორი ურთიერთობა გაქვს?
- ჩვენ, ფაქტობრივად, ერთი დიდი ოჯახი ვართ და შესაბამისად, ძალიან ვმეგობრობთ.
- ისე, ნინო, შენი მეუღლე როგორ გაიცანი, მეგობრებმა გაგაცნეს თუ სპონტანურად მოხდა ყველაფერი?
- შეიძლება ითქვას, რომ სპონტანურად. აუზზე მნახა და მანქანით გამომეკიდა. მერე ჩემი მანქანის ნომრის საშუალებით მომძებნა და დამეკონტაქტა, მაგრამ თავიდან არ ვეკონტაქტებოდი. ბოლოს ისე მოახერხა, რომ მაინც დამიახლოვდა. ერთხელაც მე და დედაჩემი ზაურ ბოლქვაძის კონცერტზე ვიყავით. მოულოდნელად დამირეკა და მთხოვა, რომ ცოტა ხნით გარეთ გავსულიყავი. გავედი და რამდენიმე საათში ბათუმში აღმოვჩნდი - პირდაპირ კონცერტიდან გავთხოვდი.
- მოკლედ, მე ჩემი რესურსი ამოვწურე, წარმატებებს გისურვებ!
- დიდი მადლობა, მეც ასევე.
ძალიან მინდოდა, იმაზეც მეთქვა ერთი-ორი სიტყვა, როგორ ჩავიდა ნინო ჩხეიძე ქმართან ერთად ფეხით ათენამდე, მაგრამ რა ვიცი, იქნებ მოგვიანებით ჯობდეს?
