ქალი, რომელსაც ცოლიანი მამაკაცი უყვარს - ანუ რატომ ხდება ერთი ქალი მეორის მტერი
თავს ე.წ. სტერვად არ მივიჩნევ. არც საზოგადოებრივი მორალის მქადაგებელი ვარ. სიტყვების რახარუხიც ზედმეტია ჩემთვის და არ ვითვლი, რამდენი პარტნიორის ყოლის უფლება აქვს ქალსა თუ მამაკაცს. არც "კონფუცის" ამოცანას ვხსნი ერთ ფინჯანსა და შვიდ ჩაიდანზე, მაგრამ არსებობს რაღაც, რაც ჩემთვის დასაბუთებულად არასასიამოვნოა.
ვიცი, რომ სიბრალული – არაკონსტრუქციული გრძნობაა; ვიცი, რომ უცხო ადამიანის შეცოდება, რომელმაც თავად აირჩია საკუთარი ბედი, სისულელეა, მაგრამ ხანდახან ვერ ვიკავებ თავს და სიბრალულის გრძნობა მიპყრობს, როცა მორიგი შეყვარებული ქალბატონის ამბავს ვისმენ იმაზე, როგორ "არ უნდოდა სხვისი ოჯახის დანგრევა და უბრალოდ, ასე გამოუვიდა".
პირველ რიგში, ყველა მათგანი იტყუება.
თუ ქალი ცოლიან მამაკაცთან არაერთხელ დაწვა, ჩემგან არ გესწავლებათ, რომ "ეს უბრალოდ სექსი და მეტი არაფერი" აღარ არის.
თუ შეხვედრები ცხოვრების წესად იქცა, ესე იგი, იმაზე მეტი მოთხოვნილება გაჩნდა, ვიდრე მხოლოდ მასთან ღამის გატარებაა.
მაგრამ უბედურება იმაშია, რომ მათ თავადაც არ იციან, რა სურთ. როცა ცოლიან მამაკაცთან ურთიერთობა დასრულდება, ათიდან ცხრა ამბობს და თითქმის სჯერათ კიდეც, რომ ეს იყო "მხოლოდ სექსი" ან უბრალოდ, დიდსულოვნება გამოიჩინეს და ოჯახი არ დაანგრიეს.
ცოლიან მამაკაცზე შეყვარებული ქალი ყოველთვის იტყუება, როცა ამბობს, რომ ეს არასერიოზულია.
ცოლიან მამაკაცზე შეყვარებული ქალი ცოლს ყოველთვის კონკურენტად აღიქვამს.
ცოლიან მამაკაცზე შეყვარებული ქალი ვერ იტანს ცოლს და მას მხოლოდ ცუდს უსურვებს.
დიახ, დიახ, ამ დროს ყოველთვის არის მსგავსი ტექსტები – რომ ის ღმერთს არ უქნია ქალად, რა აცვია, თავს არ უვლის, ბავშვებს ცუდად ზრდის, ეგოისტია და ყველანაირად უვარგისი.
რაც მეტია ეს სიტყვები, მით მეტია სიძულვილი.
მაგრამ თუ ცოლიან მამაკაცზე შეყვარებული ქალი ცოლზე მხოლოდ კარგს ლაპარაკობს – ეს კიდევ უარესია. მის სიტყვებში ყოველთვის იგულისხმება "როგორ მეცოდება"... მოიცადე, და თუ გეცოდება, რატომ იბრძვი მისი ადგილის დასაკავებლად?..
არიან ისეთებიც, ვინც საერთოდ არ ახსენებს ცოლს – თითქოს ის საერთოდ არ არსებობს, მკვდარია. აქაც ახალი არაფერია: პრობლემების იგნორირებას არასოდეს გადაუწყვეტია ისინი.
თავდაპირველად ისინი ამბობენ, რომ ბევრი არაფერი უნდათ: მხოლოდ ხანდახან შემეხმიანოს, ცოტა სექსი, ხანდახან ნახვა; რა თქმა უნდა, მას ხომ ოჯახი ჰყავს, პრეტენზიები არ მაქვს... ჩრდილში ვიქნები... მაგრამ როგორც კი მას გულს გადააშლევინებ, შემატებ თავდაჯერებულობას, ყველაფერი ერთი ხელის მოსმით შეიცვლება.
ახლა ყველაფერი უნდა, მთელი სრულყოფილებით და ნებისმიერ ფასად. მოგიყვებათ კიდეც, როგორ წამოუდგენია "ერთობლივი თანაცხოვრება".
ხანდახან გგონია, რომ ეს ბრძოლაა არა მამაკაცისთვის, არამედ ორი ქალის დაპირისპირება. ვიღაცის ქმარი კი – ეს, უბრალოდ, მიზეზია. აქვე თავს იჩენს საუბრები, მას რომ ცოლი უყვარდეს, არ უღალატებდა, სხვასთან არ მოუნდებოდა წასვლა... აი, მე რომ ვყოფილიყავი, ჩემგან არსად წავიდოდა და ასე შემდეგ...
ასე რომ, თუ თქვენს ქმარს ჰყავს საყვარელი ქრონიკული სტადიით, გილოცავთ: მტერი შეგიძენიათ. ამისთვის კი ჯილდოდ გელით შეუფასებელი ცხოვრებისეული გამოცდილება და პიროვნული ზრდის ახალი საფეხური.
რაც შეეხება მტერს... ამ შემთხვევაში ის ერთმნიშვნელოვნად დამარცხებულია... იმ შემთხვევაშიც კი, როცა მათ სიყვარული აქვთ, თქვენ კი ჩამოთხუპნული წინსაფარი და შაკიკი, რადგან თქვენ ცოლი ხართ, ის კი მხოლოდ და მხოლოდ საყვარელი.
გამონაკლისები არსებობს, მაგრამ ამაზე სხვა დროს იყოს... 
ბლოგერი
