ვახო ბიჭიკაშვილი და მისი ცოლი გაზით გაგუდვას გადაურჩნენ

შოუმენ ვახო ბიჭიკაშვილს ხიფათი თან სდევს. რამდენიმე მძიმე ავარიაშია მოხვედრილი. პირველი შემთხვევის დროს 12 წლის იყო, მეორედ "კომედი შოუს" ბიჭებთან ერთად ბათუმი–თბილისის გზაზე ჩახედა სიკვდილს თვალებში. ერთხელ ზღვაში კინაღამ დაიხრჩო. ყველაზე მწარედ მაინც ბოლო შემთხვევას იხსენებს, რომელმაც არამარტო ვახოს, არამედ მისი ცოლისა და მომავალი შვილის სიცოცხლესაც კი შეუქმნა საფრთხე.
ვახო თვლის, რომ ყველა ეს განსაცდელი მისთვის ზემოდან დაშვებული მინიშნებაა, თუ როგორ უნდა იცხოვროს.
ჩვენთან საუბარი პირველი ყველაზე მძაფრი ემოციით, ბავშვობაში მომხდარი ავარიის გახსენებით დაიწყო:
– აღდგომის დღესასწაული იყო. ტრადიციისამებრ, ბიჭიკაშვილების მთელი საგვარეულო ჩვენს სოფელში შევიკრიბეთ. თბილისში დაბრუნებისას საჭესთან მამაჩემი დაჯდა. მასთან ერთად მანქანაში მე, პაპა და ჩემი ორი ბიძა ვისხედით. მოკლედ, ჩვენი გვარის ყველა მამაკაცი იმ ავტომობილში ვიყავით, გარდა ჩემი ახალდაბადებული ბიძაშვილის ვანიკოსი. გზაში "09" მარკის მანქანა დაგვეჯახა. ერთ მხარეს დიდი ხრამი იყო, მეორე მხარეს – კლდის წვერი. შეჯახებისას ყველა გაითიშა, მხოლოდ მე ვიყავი გონზე. ავტომობილი გადაბრუნდა და კიდევ კარგი, ხრამისკენ კი არა, კლდისკენ წავიდა. სანამ ეს ავარია მოგვივიდოდა, მახსოვს, გზაში მხიარულ ისტორიებს ვყვებოდით და უცებ მანქანაც ამოყირავდა.
მანქანის ჩაწეული შუშიდან გადმოვძვერი და შველას ვითხოვდი. შოკში ვიყავი, ვტიროდი, მამა გონზე მოდი–მეთქი. მერე თანდათან ყველას დაუბრუნდა ცნობიერება. უკან მომავალი მძღოლები გაჩერდნენ. კარი გავაღეთ და ყველანი გამოვიყვანეთ. მანქანა გადმოვაბრუნეთ. მერე გავარკვიე, რომ, ვინც დაგვეჯახა, თურმე ისიც იქ იდგა და გვეხმარებოდა, თუმცა ისეთი სიტუაცია შეიქმნა, ვერ თქვა, რომ დამნაშავე იყო.
დაჯახების მომენტი კარგად მახსოვს. ერთი შეძახილი მოვასწარით, რა ხდება–თქო და მერე შიშისგან, შოკისგან, ჩემ გარდა, ყველა გაითიშა.
– თქვენს ცხოვრებაში კიდევ იყო ერთი ავტოავარია. მაშინ რა მოხდა?
– მე, ნიკა გრიგოლია და თემო მჟავია სტამბულში ერთ–ერთ ფესტივალზე ვიყავით. ორი თუ სამი დღე კარგად გავერთეთ, თითქმის არ გვეძინა. ბათუმამდე თვითმფრინავით ჩავფრინდით, იქიდან მანქანით წამოვედით. საჭესთან ნიკა გრიგოლია იჯდა, გვერდით მე ვიჯექი, უკან – თემო. ნიკამ გადაღლილობისგან ჩათვლიმა, მეც ჩამძინებია. თემოს კი ეღვიძა. ნატახტართან ახლოს მანქანა სავალი ნაწილიდან გადავიდა. მადლობა ღმერთს, არაფერს დავეჯახეთ, თორემ დღეს არც ერთი ჩვენგანი ცოცხალი არ იქნებოდა... გამოფხიზლებულს ერთი კადრი მახსოვს, მანქანა დიდ მინდორზე შევარდა და ტრიალებდა. მაშინვე ყვირილი დავიწყე, ნიკა, ბიჭო, ვკვდებით–მეთქი. ნიკას ყველაზე "მხიარული სიკვდილი" ჰქონდა, მოიცა, ბიჭო, მოიცაო და ასე მხიარულად მოახერხა მანქანის გაჩერება. ბარგი, რომელიც თემოს გვერდით იდო, თავის ღვედიანად სავარძლიდან მოწყდა და თემოს დაეცა.
მანქანა ისე დაზიანდა, იმით უკან დაბრუნება ვერ შევძელით, მეგობრებმა ჩამოგვაკითხეს და წამოგვიყვანეს. არ დავშავებულვართ, მხოლოდ ნიკას ჰქონდა მსუბუქი დაბეჟილობა. მაშინ მართლა გადავურჩით სიკვდილს. იმ დღეს სამსახურში მივიჩქაროდით და, ხომ გაგიგიათ, მოჩქარეს მოუგვიანდესო, ჩვენც ასე დაგვემართა.
– ძალიან ხიფათიანი ყოფილხართ.
– ეგრე გამოდის. ბავშვობაში დედაჩემი მეუბნებოდა, ქვა რომ ააგდონ და გარშემო ათი კაცი იდგეს, შენ დაგეცემაო.
ერთხელ ზღვაში ვიხრჩობოდი. წინა ღამით კლუბში ვიყავით. დილით მეგობრებმა აიჩემეს, ზღვაზე გავსულიყავით. ყველანი ნაბახუსევი ვიყავით და ლუდის სმა დავიწყეთ. ბევრი დავლიე. მზემ ძალიან დააცხუნა და ზღვაში შევედი. წყალს გავუთამამდი და ძალიან შორს გავედი. ახლა რომ ვიხსენებ, ტანში კიდევ მბურძგლავს, ამის გახსენებაც არ მინდა! უცებ წყალში ფეხის ძარღვი გამენასკვა, გული საშინლად დამეღალა და წყალში ქოშინი დავიწყე. ვხვდებოდი, რომ უკან იმ მანძილს ვეღარ გამოვცურავდი. მიშველეთ–მეთქი, ვყვიროდი, მაგრამ ნაპირზე მეგობრებს ეგონათ, რომ ვხუმრობდი. ტირილი დავიწყე, უკვე ვხვდებოდი, რომ ვიხრჩობოდი. ბოლოს ჩემი მეგობრები მიხვდნენ, რაც მჭირდა, ორი წყალში შემოვარდა და გამომიყვანეს. ისინი რომ არა, უეჭველად დავიხრჩობოდი.
– რა განცდაა, როცა სიკვდილს ახლოს გრძნობთ?
– დედას გეფიცებით, ისეთი საშინელი შეგრძნება იყო, რომ სიტყვებითაც ვერ გადმოგცემთ. ეს რაღაცნაირი წამი იყო, თვალწინ მთელმა ცხოვრებამ გამიელვა. ჩემი გასვენების დღეზეც კი ვიფიქრე.
– ამდენი შემთხვევის მერე ახლა თუ მაინც იჩენთ სიფრთხილეს?
– ნიკასთან და თემოსთან ერთად რაც დამემართა, იმან ჩემზე დიდი გავლენა მოახდინა. იმ დღის შემდეგ თუ საჭეს სხვა მართავს, მე ეკლებზე ვზივარ. მანქანის ტარება ჩემმა მეუღლემაც იცის, მაგრამ თუ ძალიან დაღლილი არ ვარ, საჭესთან მე ვჯდები, მას არ ვენდობი, ძალიან მეშინია. სწრაფად არასდროს ვმოძრაობ, ფრთხილი მძღოლი ვარ, არადა მანამდე მეც მიყვარდა სიჩქარე. როცა დასავლეთში მივდივარ, სულ იმაზე ვფიქრობ, საჭესთან არ დამეძინოს. ბევრჯერ მანქანა გამიჩერებია, სახეზე წყალი შემისხამს, დამიძინია კიდეც. არ არსებობს, საჭესთან ნასვამი დავჯდე, მით უმეტეს, როცა შორ მანძილზე მივდივარ. ამ შემთხვევებმა ეს ნამდვილად მასწავლა.
ასევე ვიცი, რომ წყალში ნაბახუსევი ან მთვრალი არ უნდა შევიდე. ამას ყველას ვეუბნები, რადგან ასე ბევრი ადამიანია დამხრჩვალი. ასეთ დროს ძალიან ჯანმრთელ ადამიანსაც კი შეიძლება გულმა, ფეხმა უმტყუნოს და დაიღუპოს. ბავშვობიდან მოყოლებული, რაც ჩემს ცხოვრებაში მოხდა, მიმაჩნია, რომ გაფრთხილება იყო, როგორ არ უნდა მოვიქცე.
– ღმერთის რწმენა გაგიძლიერდათ?
– კი, ღმერთს მადლობას ვუხდი ყველაფრისთვის. ვფიქრობ, ის ყველა ადამიანს რაღაც მინიშნებას აძლევს, თუ როგორ უნდა მოიქცეს. როცა რაღაც მიჭირს, ყოველთვის ვხვდები, რომ უფალი ჩემთანაა. თუ ისეთი პერიოდი მაქვს, ტაძარში ვერ წავედი, უფალს მადლობა ვერ ვუთხარი, ყოველთვის მანიშნებს, რომ არასწორად ვიქცევი.
ერთი წლის წინ დიდი თოვლი რომ მოვიდა, ჩემი ცოლის მანქანით ვიყავი, საჭესთან ფხიზელი ვიჯექი. საბურთალოზე, ერთ–ერთ მოსახვევში, მოხუც ქალს ბავშვი გზაზე გადაჰყავდა. მათ რომ არ დავჯახებოდი და ამეცილებინა, სამ მანქანას დავეტაკე. სამივე მე გამიხდა გასაკეთებელი, მაგრამ ამას ნამდვილად არ ვჩივი, რადგან ადამიანი გადავარჩინე. ჩემს სიცოცხლეს არაფერი ემუქრებოდა, მაგრამ სხვისი დავაფასე. თანაც იმ პერიოდში მეც ბავშვს ველოდებოდი.
– გაგონილი მაქვს, რომ თქვენ და თქვენი ცოლი, სოფო, კინაღამ ბუნებრივი აირს ემსხვერპლეთ. ეს როგორ მოხდა?
– სოფო მაშინ სამი თვის ფეხმძიმე იყო, გოთუას ქუჩაზე, ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით. სამსახურიდან დაღლილი მოვედი და წამოვწექი, სოფო აბაზანაში შევიდა. უცებ მისი კივილი გავიგონე, წყალი შემომაწოდეო. სოფო აბაზანაში რომ შედის, იქიდან ნახევარი დღე აღარ გამოდის, მე კი დახურულ სივრცეში დიდხანს ვერ ვჩერდები. ორსულობის პერიოდში მისთვისაც არ შეიძლებოდა აბაზანაში დიდხანს ყოფნა, ამიტომ ვეჩხუბე, ალბათ ცუდად იმიტომ გახდი, აბაზანაში რომ დიდი ხანი იყავი–მეთქი. არადა თურმე რაღაც 5 წუთის შესული იყო. სოფო აბაზანიდან რომ გამოვიდა, ისე ცუდად იყო, თმას დაწოლილი იშრობდა, ფეხზე ვერ დგებოდა.
მეც ვხვდებოდი, რომ რაღაც კარგად ვერ ვიყავი. როცა ნაბახუსევი ვარ, გულის აჩქარება, პულსის ამოვარდნა ხშირად მემართება. ზუსტად ასეთი შეგრძნებები დამეწყო – გული ამიჩქარდა, ყურებში წუილის ხმა მესმოდა, თავი ამტკივდა, სოფოსაც თავი სტკიოდა... ვერც ერთი მივხვდით, რა გვჭირდა. ვთხოვე, გულის წამალი მოეტანა. მითხრა, ძალიან ცუდად ვარ, ფეხზე ვერ ვდგებიო. წამოდგა, მაგრამ საწოლის ბოლოში გადავარდა და გულწასული დაეცა. რაღაც ძალამ, ალბათ უფალმა, წამომაყენა, სოფოსთან მივედი და მთელი ძალით ვურტყამდი, რომ გონზე მომეყვანა. თვალები ჰქონდა გადატრიალებული. როგორღაც აივნამდე მივიყვანე, რომ სუფთა ჰაერი შემოსულიყო. ერთადერთი იმაზე ვფიქრობდი, რომ სოფო და ბავშვი გადარჩენილიყვნენ.
თვალი რომ გაახილა და გხედავო, მითხრა, მაშინ დავმშვიდდი. მერე როგორღაც მეზობელთან მივფოფხდი, ვუთხარი, ცუდად ვართ, გვიშველეთ–მეთქი. შემდეგ სასწრაფო დახმარება მოვიდა, გადასხმები გაგვიკეთეს და საავადმყოფოში გადაგვიყვანეს. მეზობლებსაც ამის შემდეგ დავუძახე. ძალიან დიდი მადლობა მათ, ვინც მაშინ გვიშველეს. ჩვენ რომ დაგვძინებოდა, დღეს არც ჩემი ცოლი იქნებოდა ცოცხალი და არც – მე.
ახლა, როცა პატარა ანდრია მყავს, სიცოცხლეს ასმაგად ვაფასებ. სულ ვცდილობ, სხვანაირად და სხვა რიტმით ვიცხოვრო. ძალიან კარგია სითამამე, ადრენალინი, რისკი, მაგრამ სიფრთხილეს ყოველთვის უნდა იჩენდე.
ეკა ლემონჯავა