მიშო დადიანი (პოეზია)

***
რა არის იგი ,ერთი თვალის
გადავლებაა,
და რაც დიდი ხნის წინათ
მომხდარა -
დღეს იყო თითქოს.
მე აღარ მახსოვს
როგორ
დავთესე
ან სად ჩავმარხე მისი ფესვები,
მაგრამ ცხადია
ის აყვავილდა
და როგორც კომში
მედება გულზე.

რა არის იგი, ერთი უმზეო
დღეა
და
ღამე
ლექსით ნათევი,
თუმცა საკუთარ
თავს
ერთი თავით
ვუსწრებ
და
სწორედ
მაშინღა ვხვდები,
ვით ახალშობილს
ძილისგან აღმდგარს,
ხომ აღმოხდება
ხოლმე სლუკუნი,
სწორედ იმგვარად
და უსაბუთოდ,
მეც მცვივა
ლექსი
ნატყვიარიდან.

რა არის იგი, ერთი ძილია,
და სულ არ ვხვდები
რაღა ვთქვი მაშინ,
მხოლოდ იმავ წამს,
იმ ტკივილს - მხოლოდ
სძალუმს
შეიცნოს
ყოველი სიტყვა,
რაც ლექსად ითქვა
ჩემი სისხლიდან.

რა არის იგი,
მხოლოდ წარსული?
თუ აღსარება
დაღლილს
სულიდან
რომ ამოგსკდება..

როგორ ჩავსძახი
ჭას გამეტებით
და ისიც
უცებ მეხმიანება.



@@@
დიდი ჩრდილები სცვივათ ღამურებს
და შორს, თოვლივით დევს - თეთრი ბაღჩა,
შენ
ჩემთან,
როგორც ძველი საყურე,
უკანასკნელი სიჩუმე დაგრჩა.

და ჭრილობიდან გამოდის ლექსი,
ვით სიბნელიდან თამბაქოს თვალი
და ტკივილიდან ჩემში დალექილს,
რჩება
ათასი
გზა უკვალავი.




***
რა ჟრიამულია, დღესასწაულები,
თოვლი კი ისევ თავისით დნება
და მის შემყურე ნათლად ვხედავ:
არიან კარგი მეგობრები, მაგრამ ოდესღაც
ყველა ფოთოლი საბოლოოდ,
ხეს მარტო სწყდება.




შემოდგომიდან
გრძელი ღამეა შემოდგომის.. 
და ღამურების 
ჩრდილებივით –
დაფარფატებენ ხმელი ფოთლები.
მე სავარძელში ვზივარ სარკმელთან,
თითქოს ვიღაცას ველოდები
და იგვიანებს.



**********
1.
სადღაც კი არა - ჩემს ღამეშია
უკაცრიელი ხეების სევდა,
გადაფარული თოვლის სინაზით,
ჩემი ფიქრით და ზამთრის სითეთრით.
თითქოს ოდესმე აქ ჩავიარე
და სამუდამოდ დამიმახსოვრა,
როგორც სურათმა -
გარდაცვლილი მეგობრის გვერდით.

2.
წვიმა კი არა - ჩემი სისხლია
ამ გამოფიტულ სიჩუმეში 
შუბლს რომ მისველებს
სულს მიბრუნებს,
მაფორიაქებს
და მაგრძნობინებს
რომ ვარ ცოცხალი.
ჩემი სისხლია დარდი კი არა
ყველა ფიქრიდან რომ მოჟონავს, ძარღვებს მიტოკებს
და ამ დროს თითქოს მთელი ქვეყანა
მიჩანს თვალებში.

3.
ვიღაც კი არა - მე ვარ ეს კარი
და ვისაც უნდა ყველა შემოდის,
მხოლოდ დიდი ხნით შიგნით ვერ ძლებენ,
ხოლო ვინც გაძლო,
"ვინც" კი არა - თქვენ ხართ ეს გული.


***************
იცდის ქალაქი. თოვლი დიდი ხნით
წავიდა, ჩემი ბნელი ქუჩიდან.
ამოდის კვამლი 
და კვამლს ხიხინით
ამოაქვს ღამე,
როგორც უჩინარ - 
გვირაბის 
ბოლოს, მბრწყინავი სხივი.
მე გადმოვვარდი ჩემი ღამიდან
და ახლა, მხოლოდ, სუნი მაქვს სხვისი,
თორემ თვალები, სულ ძველებურად,
ზღვის სიმლაშით და შენით მაქვს სავსე.
ასე არასდროს ხვდებიან არვის,
არასდროს არვის ხვდებიან ასე.
იცდის ქალაქი.
ფანჯრებს იქით კი, სიმარტოვისთვის
ამოსულ მუხებს უჭირავთ ჩემი 
ფიქრი, 
და სადღაც გამქრალ თოვლივით
ადნებათ ტანზე და ადის ზევით -
ღმერთის ქალაქში.
მე კი, უთვალავ ცოდვის პატრონი,
ისევ კბილებით მიჭირავს ლოცვა,
რომ ვიგრძნო, კაცი, მაინც მარტოა,
თუნდ მეგობრებში მოილხენს როცა.
შენ, ახლა რომელ ნაპირს მოჰყვები,
უნდა მოხვიდე! დღეს შენი დღეა!
თითქოს საკუთარ ფესვებს მოგწყვიტეს
და მხოლოდ გულით სუნთქავ და ღელავ.
ყველაფერს თავის ადგილს მიუჩენს
დრო, გაიხსნება ყოველი ფიცი.
ღრუბლებს გადააქვთ შენი სიჩუმე,
დგას ქალაქი და წვიმაში გიცდის.

*************
რამდენჯერ იყო,
წამოვიწყე თითქოს ბედნიერება,
უფრო სწორედ წამომცდა.
და ყოველთვის რაღაც მაკლდებოდა მისდამი
და მიკლავდა ამ მოულოდნელ სიხარულს.
მაგრამ სასიამოვნო განცდად მრჩებოდა ის, რომ 
ასე ახლოს იდგა ჩემთან.
მოკლედ,
ყოველთვის იყო რაღაც, 
რაც ყველაფერს აფუჭებდა.
ახლა კი საით, ჩემო მოჩვენებითო სიმშვიდევ,
ჩემო სიჩუმევ,
რომელ კედელზე ამოვკაწრო შენი სახელი,
რომ მოვიშორო ყველა მოულოდნელობა - ბევრჯერ მატკინეს..
ახლა კი თვითონ ამოვზილავ ჩემს გულის სამყოფს
და საკუთარ თავს ნაწილ-ნაწილ პეშვით მოგიტან.
ალბათ ასეა, 
დაუმსახურებელი ბედნიერება - 
კაზინოში მოგებულ ფულს ჰგავს,
ეს კი მალე გაივლის.


ინერცია
რა შეიცვალა, 
ო, იმ ტკბილი მომავლის შემდეგ,
გულს რომ ჩაუთქვი, აისრულე, ხოლო დღეები
გადახალისდა, გაიზარდნენ 
შენი ხელები
და ხვალინდელი 
სარჩოს 
ფიქრით აღარ იღლები.
შენი სახელიც, 
ვით მდინარე, ისე ადიდდა,
და ყველა ღამე წარსულია
ახლა რატომღაც.
რა შეიცვალა, იმ მწარე და ტკბილ მომავლიდან,
როგორც ფოთოლი - მოწყვეტის ჟამს,
ისევ მარტო ხარ.

თ.ს.ს
ღამეა ჩემი ხელები,
ღამეა მხოლოდ,
მე მათში ისევ უჩუმრად დავალ,
რომ საგანთა უძრაობა გავიგონო
და საკუთარი პერცეფცია გამოგიწოდოთ
ჩემო ფურცლებო.
და შენ,
ვინც ყველაზე ადრე მოხვედი ჩემთან,
მსურს ყველა ჩემი სიბნელე მოგცე,
რათა უკეთ იკაშკაშო.

********
„პოეზია არის ასული,
ერთი იღლია მწიფე თავთავებით
ანდა პოეზია საერთოდ არ არის.“
(შოთა ჩანტლაძე)

-----
რა დარჩება ამ ქალაქისგან,
თუკი გეტყვი, რომ შენს თვალებში
ფოთლების სევდა ასვენია
და ქარს გადააქვს ისინი,
როგორც უკანასკნელი ამბავი ზამთრიდან.
რომ ტყისპირა ქოხში არავინ ცხოვრობს
გარდა დედ-მამის ხსოვნისა
და უშენობისა.
რა დარჩება ამ სიტყვებისგან
რომელთაც გულისკენ ვერ გაიკვალეს გზა.
რა დარჩება სიტყვებში
სადაც არ ურევია დუმილი,
როგორც
დახრილი თვალების პოეზია.


*წინათგრძნობა*
ისევ იმ ძველ და სანუკვარ წადილს
ვაღვივებ, მახსოვს ყოველი ჩრდილიც.
და გროვდებოდი ჩემში ვით წყალი,
საკუთარ ნაპირს გადმოცდენილი.

შენც ჩვენს სიყვარულს
გაივლი ვით გზას,
იქ სიმარტოვე დარჩება დიდი.
და მხოლოდ ქუჩის კუთხეში ზამთარს-
ისევ შერჩება თვალები მშვიდი.

*თ.ს.-ს*
სავსეა ქუჩა წვიმის სურნელით.
და ჩემი ჩრდილი კედლიდან წვეთავს,
ქარი ჩემს სუნთქვას - ყრუს და მოცელილს -
ფრთხილად იპარავს და მიაქვს ღმერთთან.

ღია სარკმელში, ბნელი ქალაქი -
სველი მგზავრივით შემოდის შიგნით,
და მთვარის ჩრდილი მის გრძელ ფეხებთან
დევს - როგორც გარეთ ნაპოვნი წიგნი.

სავსეა ქუჩა წვიმის სურნელით.
და მიაქვს განცდა სხვადასხვა თემის.
ვიბრუნებ სუნთქვას და შენს მუცელში -
ახალი სუნთქვა იწყება ჩემი.


@@@
ამ თოვლს, ჩემი ფიქრივით მოსულს,
მთიებს - სიშორის მდინარეებს,
მხოლოდ თვალისთვის
რომ არსებობენ,
ისიც შორიდან.
და ხეებს - ძველი მეგობრის ხსნოვნას.
დიდი ხნის მერე, ტკივილზე რომ ვიცანი.
და ჩემს გაყინულ, მცოცავ სტრიქონებს,
უთვალთვალებენ შენი თვალები.

ხეები ჩემი წარსულია, ყველა მათგანი
მივატოვე და დავუტოვე - მხოლოდ დუმილი,
როგორც სახლ-კარი ჟამიანობისას.

იდექით ჩემთან სიშორის მთებო,
ოღონდ შორიდან,
რადგან ახლოდან მეშინია არ მივეჩვიო
თქვენს სილამაზეს
და არ გაწყალდეს.

ღამემ ჩრდილივით გადიარა ჩემი ხელები.
რა შორი გზაა ნავსადგურამდე..


@@@
წავედი ალბათ ჩემი ბრალია.
ფიქრები ვიცი დილამდე შემშლის.
უკანასკნელი, როგორც საგზალი,
შენი სინათლე მიჭირავს ხელში.

სხვა არის ღამე თოვაში.
იქნებ
მეც ჩემი წილი სიბნელე მერგო.
და რათქმაუნდა არ არის ფიქრის
დრო,
მე კი
მაინც ჯიუტად ვფიქრობ.

ეს თოვლი ალბათ დილამდე დადებს,
ჩვენს შორის მხოლოდ იქნება თოვლი.
და სადღაც
ცაში აზიდულ სადენს,
შერჩება შენი
ფანჯრების ორთქლი.

თუმცაღა მაინც გზას გავაგრძელებ
და ყველაფერი იქნება თეთრი,
თუ მაინც შენი სინათლე მერთვის,
თუ დაბრუნება ვეღარ შევძელი.

დრო კი გაუძლებს სურვილებს ამდენს,
და თავისთავად იმედებს მოსვლის,
ეს თოვლი ალბათ დილამდე დადებს.
ჩვენს შორის მხოლოდ იქნება თოვლი.


თოვს, მშრალად თოვს. (თამოს)
შორიდან უკვე გამოჩდა შუქი
და ქალაქივით იწყება დილა,
დგას
ჩვენი
ქუჩა,
როგორც დღე უქმე
და მშრალი თოვლი ეცემა ფრთხილად.
გამოვცდი უკვე ყველა შეგრძნებას,
სიხარულს, ტკივილს და წუთებს გლოვის,
თოვს მშრალად თოვს და საღამოს ალბათ
მთელი ქვეყანა იქნება თოვლი.