თემო მჟავიას დაუჯერებელი გადარჩენის ამბავი

შოუმენი თემო მჟავია 8 თვის წინ სიკვდილს გადაურჩა. მისი მოტოციკლეტი ტაქსის შეასკდა და შეჯახება ისეთი სიძლიერის იყო, თემო ჯერ ჰაერში ავარდა, შემდეგ მანქანის სახურავს დაენარცხა და იქიდან ასფალტზე დავარდა. მისი რკინის ჩაფხუტი ნამსხვრევებად იქცა, მოტოციკლეტი შუაზე გატყდა...
რეაბილიტაციის პერიოდი დღემდე გრძელდება. 6 თვე იწვა, შემდეგ ინვალიდის ეტლში გადასვეს, მერე კი ყავარჯნების დახმარებით მოძრაობდა. ხელსა და ფეხში რკინები აქვს ჩადგმული.
ფაქტობრივად მეორედ დაბადებულმა თემომ ამ ავარიის შემდეგ თავისი ცხოვრება რადიკალურად შეცვალა. სხვა ფასეულობები გახდა მისთვის მნიშვნელოვანი. ამ შემთხვევამ ბევრ რამეზე დააფიქრა და საბოლოოდ ოჯახის შექმნაც კი გადააწყვეტინა. ამ ყველაფერზე თემო მჟავია "სარკეში" საუბრობს:
– სამსახურიდან გამოსული რაღაც საქმეზე ჩემი საყვარელი მოტოციკლეტით მივდიოდი. თავზე ჩაფხუტი მეფარა. ჭავჭავაძეზე, უნივერსიტეტის პირველ კორპუსთან, ვიღაც ისე ხმამაღლა მეძახდა, მოტოციკლეტი გავაჩერე. აღმოჩნდა, რომ დათო გოგიშვილი ("კომედი შოუდან" ცნობილი მეტსახელით "ციყვი". ავტ.) მეძახდა. ბანკში მივდივარ და, გამოგყვებიო, მითხრა. "მზიურთან" შუქნიშანი რომ არის, იქ წითელზე გავჩერდი. მწვანე აინთო თუ არა, მოტოციკლეტიც დავძარი. 3 წამში 100 კილომეტრ სიჩქარეს ავითარებდა. ამ დროს, საპირისპირო მხრიდან მანქანა წამოვიდა და იქ შემოუხვია, სადაც შემოხვევა არ შეიძლებოდა. როგორც ხშირ შემთხვევაში ხდება ხოლმე, ეს მანქანა ტაქსი იყო და მოძრაობის წესი დაარღვია, ღერძულა ხაზი გადმოკვეთა. ისე სწრაფად შემოუხვია, ვერაფრის გაკეთება მოვასწარი, ერთი წამიც კი არ მქონდა ფიქრისა ან მანევრირებისთვის. მოკლედ, მანქანამ წინ ჩამიარა და მე გვერდიდან შევასკდი.
ჰაერში ძალიან დიდი ხანი ვიფრინე. ამდენი არასდროს მიფრენია. ეს პროცესი დიდხანს გაიწელა. შეჯახების დროს ჰაერში ზემოთ ავვარდი. შემდეგ იმ მანქანას, რომელსაც შევეჯახე, სახურავზე დავეცი, თავი ისე დავარტყი, რომ ჩაფხუტი გატყდა და მომძვრა. მანქანის სახურავიდან ასფალტზე დავვარდი და ახლა იქ დავარტყი თავი. თუმცა მანქანიდან ასფალტამდე მცირე მანძილი იყო და თავს სერიოზული დაზიანება არ მიუღია. წარბი გამისკდა და მთელი სახე სისხლში მქონდა მოსვრილი. რამდენიმე წამი ტკივილი საერთოდ არ მიგრძვნია, მაგრამ მერე ყველაზე საშინელი ტკივილი დაიწყო, რაც კი ოდესმე ცხოვრებაში განმიცდია. ყველაზე მეტად, ხელი და ფეხი მტკიოდა. მინდოდა, ხელზე დამეხედა, მაგრამ ვერ ვიპოვე. როცა მანქანიდან ჩამოვვარდი, მოტეხილ ხელზე დავეცი და ხელი შიგნით მქონდა, მხოლოდ ძვალი ჩანდა. ამ დროს საერთოდ გავგიჟდი, მეგონა რომ ხელი მომძვრა. მეორე ხელზე დავიხედე, სისხლიანი იყო. ჯინსის შარვალი მეცვა და ფეხზე რომ დავიხედე, იქიდან ძვლის თავი ჩანდა. გავიფიქრე კიდეც, ალბათ ადამიანები ასე კვდებიან–მეთქი და ვიფიქრე, ცოტა ხანში მეც მოვკვდები–მეთქი.
– დათოს რა დაემართა?
– უცებ გამახსენდა, რომ უკან "ციყვი" მეჯდა. ყვირილი დავიწყე, სად ხარ–მეთქი, გადავრჩი, კარგად ვარო, ხმა გავიგონე. ხელი ჰქონდა მოტეხილი, ვერ დგებოდა, ასულიერებდნენ. შეჯახებისას ისიც აფრინდა, მაგრამ ადგილზევე დაეცა. დაცემისას ხელი დაახვედრა და მარცხენა ხელზე თითქმის ყველა ძვალი ჩაემტვრა. მე ძირს ვედგე, საშინელი ტკივილი მქონდა, ვნატრობდი, გონება მაინც დამეკარგა, რომ ეს ყველაფერი დამთავრებულიყო.
– ვინ დაგეხმარათ, რა მოიმოქმედეს?
– ისეთი მძიმე სანახავი ვიყავი, ახლოს არავინ მოდიოდა. ძვლები მიჩანდა, სახე სისხლიანი მქონდა, ფეხსაცმლები ცალკე ეყარა, მოტო შუაზე იყო გადატეხილი... საშინელი სურათი იყო.
ტაქსის მძღოლი მოვიდა, ჩემს ხელში აყვანას ცდილობდა, პატრულისთვის თავი რომ აერიდებინა, რადგან ეს ავარია ყველა ვარიანტში მისი ბრალი იყო. ვიცი, რომ ასეთი შემთხვევისას ადამიანის განძრევა არ შეიძლება, ვუყვირე, რომ არ მომკარებოდა. ერთ ბიჭს ვთხოვე, მოსულიყო, ჯიბეში ტელეფონი ენახა და ჩემებისთვის დაერეკა. ამასობაში ხალხმა სასწრაფოში დარეკა. იმ დროს ჭავჭავაძეზე "ლიბერთი ბანკი" იწვოდა და სასწრაფო დახმარების მანქანები იმ მიმართულებით მიდიოდნენ. ვიღაც ბიჭები გადაუდგნენ, ერთმა არ გააჩერა, მეორემ გააჩერა. იმ დროს უკვე ტკივილს ვეღარ ვუძლებდი და ასფალტს თავს ვურტყამდი, რომ იქნებ გავთიშულიყავი.
სასწრაფომ კისრის დამცავი გამიკეთა, ტკივილგამაყუჩებლები გამიკეთეს. ერთი ექიმი ჩემთან მოვიდა, მეორე – დათოსთან. ეს ექიმი ახალგაზრდა ბიჭი იყო, სხვათა შორის, ვეძებ, ძალიან დამეხმარა, მაგრამ ვერ ვიპოვე. ამ ინტერვიუს თუ წაიკითხავს და გამომეხმაურება, კარგი იქნება, მადლობა მინდა გადავუხადო.
საავადმყოფოში მუცლის ღრუს რენტგენი გადამიღეს, მაგრამ უცებ აღმოჩნდა, რომ ვიგუდებოდი, ვერ ვსუნთქავდი. თურმე ფილტვი გამიჩერდა. დიდი შლანგი მოიტანეს, კისერთან ჩამიხვრიტეს და იქიდან ფილტვში ჩაიტანეს. ეს იმაზე მტკივნეული იყო, რაც ავარიისას მეტკინა...
– ოპერაცია გაგიკეთეს?
– ხელზე და ფეხზე გამიკეთდა ოპერაცია. საოპერაციოში ღამის 12 საათზე შემიყვანეს და დილის 7 საათზე გამომიყვანეს. ხელზე და ფეხზე ძვალი დაფშვნილი იყო, დარჩენილი ძვლები ერთმანეთს მიადეს, ძვალს რკინა დაადეს და ჩაახრახნეს. ეს რკინები ერთი წელი აუცილებლად უნდა მქონდეს, შემდეგაც შემიძლია დავიტოვო, მაგრამ რად მინდა?
– ტაქსის მძღოლი, რომელიც დაგეჯახათ, საავადმყოფოში წამოგყვათ?
– სხვათა შორის, ტაქსის მძღოლს უბრალოდ გაუმართლა, რომ ბერა ივანიშვილი ჩემი მეგობარია, რადგან ოპერაციები, რომლებიც ჩვენ ჩაგვიტარდა, ძალიან ძვირი დაჯდა, რაც თავის თავზე ბერამ აიღო. მძღოლი მხოლოდ ერთხელ გამოჩნდა, ისიც იმიტომ, რომ გაეგო, მოვკვდი თუ გადავრჩი, თავის თავზე ზრუნავდა. იმის შემდეგ არც გამოჩენილა. იმასაც ღმერთი მიხედავს, როგორც მე.
აქვე, ძალიან დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო ჩემს ექიმს, ჯემალ სახვაძეს, რომელმაც ოპერაცია იდეალურად გამიკეთა.
– საავადმყოფოში დიდი ხანი იწექით?
– დაახლოებით ერთი კვირა. რეანიმაციაში ყოფნის პერიოდი ყველაზე ცუდად მახსენდება. ვცდილობდი, რომ ერთი წერტილისთვის მეყურებინა და რეანიმაციაში მომაკვდავი ადამიანები არ დამენახა. სახლში 6 თვე ვიწექი. ნევროზი დამემართა. შემდეგ ეტლით სიარული, სეირნობა დავიწყე. ყავარჯნით დიდი ხანი დავდიოდი. ქუჩაში ერთმა ადამიანმა თავისი დაზიანებები მანახა – მე–8 სართულიდან გადმოვარდნილა. ყველაფერი რკინის ჰქონდა, მუხლიც კი. 5 თუ 6 თვე ყავარჯნით დავდიოდი, რომ არ გადამეგდო, ჩემით ვერასდროს გავივლიდიო, მითხრა. სრულიად უცნობმა ადამიანმა დიდი ფსიქოლოგიური დახმარება გამიწია. როგორც იმ დღეს ღმერთმა გადამარჩინა, ისე ღმერთმა გამომიგზავნა ის კაციც. იმდენი მესაუბრა, ყავარჯენი იქვე ნაგვის ურნაში ჩავაგდე და ჩემი ფეხით წამოვედი.
– ბევრჯერ თქვით, უფალმა გადამარჩინაო. ამ შემთხვევამდე რწმენისადმი როგორი დამოკიდებულება გქონდათ?
– ბევრი მეუბნება, ალბათ უფალმა სერიოზულ საფრთხეს გადაგარჩინაო. მე კი ვთვლი, რომ უფალმა დრო მომცა, მთელი ამ პერიოდის განმავლობაში რაღაცებზე რომ მეფიქრა, იმიტომ რომ სხვა საქმეებით ძალიან გართული ვიყავი. ღმერთმა მითხრა – ცოტა დაფიქრდი, როგორ ცხოვრობ, დრო ხომ არ მოვიდა, რომ შენს ცხოვრებაში რამე შეცვალო?
– დაფიქრდით და შეცვალეთ?
– ძალიან ბევრი რაღაც. ახლა მე იმ ადამიანთან ერთად ვცხოვრობ, რომელთანაც მანამდე არ ვცხოვრობდი, ანუ ცოლი მოვიყვანე. ჩემი მეუღლე ნასტია დივოა, მოსკოვიდანაა, თუმცა თბილისში გავიცანი. მანამდე ამ საკითხზე სერიოზულად არ ვფიქრობდი, მაგრამ ამ შემთხვევის შემდეგ მივხვდი, რომ სიყვარული ამ ცხოვრებაში ბევრ რაღაცაზე მნიშვნელოვანია. გადავწყვიტე, რომ მარტო აღარ ვყოფილიყავი, რადგან არავინ იცის, როდის მოვკვდებით. ჩემში ფასეულობების სრული გადაფასება მოხდა. რაღაც 5 პროცენტი დამრჩა იმისა, რაც აქამდე მქონდა.
– მოკლედ, ამქვეყანას მეორედ მოევლინეთ.
– ნამდვილად! ჩემს მეგობრებს იდეა აქვთ, სადაც ავარია მომივიდა, იქ პატარა მემორიალური დაფა გააკეთონ წარწერით: "აქ დაიბადა თემო მჟავია".
– დაბოლოს, დაჯდებით კიდევ მოტოზე?
– მოტოზე ასე ადვილად ვერ იტყვი უარს. ერთ დროს დავჯდები ალბათ. სხვათა შორის, ერთხელ გავისეირნე, მინდოდა შემემოწმებინა, შიში მქონდა თუ არა. ძალიან ფრთხილი გავხდი.
ეკა ლემონჯავა