ზურაბ ყიფშიძის საოცარი თავგადასავლები

მსახიობ ზურაბ ყიფშიძისთვის მოგზაურობა დიდი ბედნიერება და შთაბეჭდილებების ზღვაა. არაერთი ქვეყანა აქვს ნანახი და ყველა მათგანიდან ემოციებით დატვირთული დაბრუნებულა. ცოლთან, ლელა გოცირიძესთან ერთად შორ გზებზე საკუთარი ავტომობილითაც ბევრჯერ უვლია. რამდენიმე წლის წინ მსახიობმა ახალგაზრდობა გაიხსენა და ბაქოში ცოლთან ერთად მანქანით წავიდა, თუმცა ძველებურად ვეღარ ისიამოვნა, სულ თავბედი იწყევლა... ზურაბ ყიფშიძის მოგზაურობები საოცარი თავგადასავლებითაა სავსე, რომელთა შესახებ საუბარი დაუსრულებლად შეუძლია.
– ბატონო ზურაბ, რას ნიშნავს თქვენთვის მოგზაურობა, რა შეგრძნებებს უკავშირდება?
– ჩემთვის მოგზაურობა ამქვენად ყველაზე სასიამოვნო რამაა. სამწუხაროდ, ბოლო დროს ხშირად ვერ ვმოგზაურობ. ბავშვობიდან მოყოლებული, წელიწადში 3–4 თვე საქართველოში არ ვიყავი. დასარტყამ ინსტრუმენტზე ვუკრავდი და ყირიმში საერთაშორისო დასასვენებელ პუნქტში ნუგზარ კვაშალთან, თემურ კანდელაკთან, ნუგზარ კერესელიძესთან და სხვებთან ერთად გახლდით. ერთ ადგილას ვერ ვჩერდებოდი, სულ მოგზაურობაში ვიყავი. ბოლო წლები კი ისე ვეღარ ვმოგზაურობ. სხვადასხვა ქვეყანაში დავდივარ, მაგრამ ამას დიდ მოგზაურობას ვერ დავარქმევ. მოსკოვში თუ წავალ სერიალის გადაღებაზე, რომელიც მერე არ გამოდის, უკან ვბრუნდები უფულოდ და ნერვები მეშლება.
– გაიხსენეთ თქვენს ცხოვრებაში ყველაზე დიდი, თუ გნებავთ, მთავარი ან საინტერესო მოგზაურობა.
– ჩემი მთავარი მოგზაურობა 1989 წლის 9 აპრილს დაიწყო და 1991 წლამდე გაგრძელდა. ბედმა გაგვიღიმა და 3 წელიწადში უამრავი ქვეყანა ვნახეთ. მადრიდიდან დავიწყეთ, მას მოჰყვა ლათინური ამერიკა, ავსტრალია... მაშინ მოგზაურობის ფულს კომუნისტები იხდიდნენ და სადაც ჩავდიოდით, იქაც ორ კაპიკს გვახვედრებდნენ.
– 1989 წლის 9 აპრილი ქართველი ხალხისთვის ტრაგიკული და ამავე დროს ეროვნული მნიშვნელობის თარიღია. ამ დღეს რატომ დაიწყო თქვენი ეს ხანგრძლივი მოგზაურობა?
– ჩვენს თეატრს დიდი გასტროლები ეწყებოდა. მე, რეზო გაბრიაძე, ქეთი დოლიძე და გოგი მესხიშვილი გავემგზავრეთ. პარიზი, გლაზგო, ამსტერდამი, ხრონინგენი და ლონდონი უნდა მოგვევლო. თურმე ჩვენს თვითმფრინავს გოგა ხაინდრავას გადაღებული კასეტა წამოუღია. 9 აპრილს გამთენიისას გავფრინდით, მოსკოვში დავთვერით და 10–ში დილით, როცა უკვე პარიზში ვიყავით, ჩვენი ჩატანილი კასეტა ჩავრთე. თქვენ ეს ყველაფერი ერთად არ გინახავთ, უბრალოდ განიცადეთ, მე კი ეს ყოველივე ვნახე. დავიწყე ყვირილი, წამიყვანეთ აქედან, ხალხი დამიხოცეს და აქ რა მინდა–მეთქი. არ წამომიყვანეს, რა თქმა უნდა. მერე იქაური მასმედიის წარმომადგენლებს შევხვდით, რესტორანში დაგვპატიჟეს, 9 აპრილის ამბებზე გვეკითხებოდნენ და რეზო გაბრიაძემ დიდი "ცირკები" მოაწყო – შენ "ფსიხი" ხარო და არაფერი მათქმევინა. თვითონ რა თქვა, კაცმა არ იცის, "კუკლებზე" დაიწყო ლაპარაკი: "კაგდა ია სდელალ სვაიუ პერვუიუ კუკლუ...". უნიჭიერესი კაცია, მაგრამ...
– თქვენი ყველაზე მდიდარი შთაბეჭდილებები რომელ ქალაქს ან ქვეყანას უკავშირდება?
– გადასარევი სიდედრი მყავდა, ჰერა გოცირიძე. ძალიან ნაკითხი ქალი იყო. გასტროლიდან რომ ვბრუნდებოდი, შთაბეჭდილებებს მას ვუზიარებდი. რაც უნდა მომეყოლა, რომი ხომ არ გინახავსო, ყოველთვის მეკითხებოდა. ესპანეთი, საფრანგეთი, ჰოლანდია, ბელგია, ავსტრალია და კიდევ რა არ ვნახე და მეტი რაღა უნდა ვნახო–მეთქი. სულ მაინტერესებდა, რა იყო ეს რომი და წავედით, ოღონდ ერთი დღით. მე, ჩემი მეუღლე, გიო გურგულია, ნანკა კალატოზიშვილი და რომა რცხილაძის დისშვილი გავემგზავრეთ. ერთ დღეში რომი როგორ უნდა მოირბინო? დავიარეთ, რაც კი შევძელით. ეს კი თამრიკო ფოცხიშვილის დამსახურებაა, რადგან თავის დროზე გიო გურგულიას (თამრიკო ფოცხიშვილი, გიორგი გურგულიას ყოფილი ცოლი. – რედ.) ასწავლა, რა იყო იტალია.
– გაამართლა თქვენი სიდედრის ნათქვამმა?
– ნამდვილად! შეშლილი ადამიანი გინახავთ? რომიდან შეშლილი დავბრუნდი. ასეთი არაფერი მინახავს! მარმარილოს გამჭვირვალე ქვაში იასამნისფერი ვენები და კაპილარები – სასწაულია! რომი ისეთი ფონია, რომელზეც ვერაფერს დაკიდებთ. ესპანეთში ორჯერ ვიყავი, სამწუხაროდ, ბარსელონა ვერ ვნახე, მაგრამ ეს არაფერი. რაც მთავარია, რომში ერთი დღით ხომ მაინც ვიყავი. ასეთი შთაბეჭდილება არაფერს მოუხდენია! ყველა გზა რომისკენ მიდისო, ტყუილად არ თქმულა. შთამბეჭდავი იყო რომი, თუმცა არც ამერიკაა ნაკლები.
– ამერიკაში როდის იყავით?
– გასტროლზე სწორედ მაშინ გახლდით, როცა ჩვენს ქვეყანაში გადატრიალება მოხდა. აეროპორტი გაიფიცა და გავიჭედეთ ამერიკაში. ვაშინგტონში ოჯახებში დაგვანაწილეს. მახსოვს ჯორჯ ბუშის დაბადების დღე რკინიგზის სადგურზე. სახლიდან თეატრამდე ის ტერიტორია უნდა გაგვევლო. ერთ დღესაც აღმოჩნდა, რომ ვაგზლის ტერიტორია მუყაოთი იყო შემოღობილი. რა ხდება–მეთქი, ვიკითხე და პრეზიდენტის დაბადების დღეს ვიხდითო. წარმოგიდგენიათ, ჩვენმა პრეზიდენტმა რკინიგზის სადგურზე რომ გადაიხადოს დაბადების დღე? ისიც წარმოიდგინეთ, ამერიკაში რა დონის სადგურია, რომ პრეზიდენტის დაბადების დღეს იხდიდნენ!
საოცარი ხალხი ცხოვრობს ამერიკაში. ჩვენი გარდამავალი პერიოდი ყველამ გაიზიარა. ოჯახის უფროსს 5–6 მანქანა ჰყავდა. "აუდი" გამოიყვანა და წავედით. რაღაც წიგნი მომცა, ვკითხე, რა არის–მეთქი. მითხრა, შტატების წესები და კანონებია, სხვა შტატში მივდივართ და მათი კანონები თუ არ გვეცოდინება, ვერ წავალთო. ანუ იქ ძალიან წესიერი ხალხი ცხოვრობს, თუმცა ბევრი რამ ისეთი აქვთ, რაც არ მომწონს.
– მაგალითად, ამერიკელების რა არ მოგეწონათ?
– საკუთარ თავს მეოცე საუკუნის კაცად ვთვლი. ჩვენ ისეთი რთული პერიოდი გავიარეთ, როცა იარაღს ჯიბიდან კანფეტივით იღებდნენ, დანაზე არაფერს ვამბობ. ჩემს დროს ძალიან ბევრი მიმტევებლობა და სითბო იყო. ამერიკაში კი ეს ყოველივე უცხოა. მიმტევებლობით ნორმალური ურთიერთობა მყარდება.
– როგორც ვიცი, დიდი ავტომოყვარული ბრძანდებით. მანქანითაც გიმოგზაურიათ?
– როგორ არა?! მე და ჩემი ცოლი დონეცკში, ჟდანოვში, მოსკოვსა და კიევში სულ მანქანით დავდიოდით. მაშინ ეს ყველაფერი ადვილიც იყო. რამდენიმე წლის წინ ბაქოში გადაღება მქონდა. ცოლს ვუთხარი, ლელკა, თბილისი–ბაქო რომ დავრბოდით, წამოდი, ახალგაზრდობა გავიხსენოთ–მეთქი. 12 საათის სავალი გზა არაფრად ჩავაგდეთ და წავედით მანქანით. საზღვარს გავცდით და აღმოჩნდა, რომ ჩემი ცოლის პასპორტი ვადაგასული ყოფილა. დავითარსეთ, უკან მოგვაბრუნეს. მეორე დღეს ავიღეთ პასპორტი და ისევ წავედით.
ჰეიდარ ალიევის მიმართ ძალიან დიდი სიმპათიებით ვარ განმსჭვალული, მაგრამ ცნობილია, რომ მისი მმართველობის დროს აზერბაიჯანი ყველაზე კორუმპირებული ქვეყანა იყო. ჩავედით თუ არა ბაქოში, პოლიციამ პირველივე შესახვევში გაგვაჩერა – ერთი საათი დაიცადეთ, გადაღებულ მასალას მოიტანენ, სადაც ჩანს, თუ როგორ დაარღვიეთ მოძრაობის წესიო. მოკლედ რომ გითხრათ, ბაქოში წასვლა–წამოსვლისას 600 დოლარი გზებზე ჯარიმებისთვის უნდა გაითვალისწინო. პოლიციისთვის ყოველ შესახვევში ფული უნდა მიგეცა. როგორც გავიგე, ახლა ასეთი რამ აღარ ხდება, მაგრამ მაშინ მე და ჩემმა ცოლმა ისეთი გადავიტანეთ, რომ აღარაფერი გვინდოდა.
ბაქოდან რომ წამოვედით "მაზიანი" დავუდე, 20 კმ/სთ სიჩქარით ვივლი და ფულს ვეღარავინ მოგვთხოვს–მეთქი, მაგრამ წავაგე.
– კომფორტული მოგზაურობისთვის რა გჭირდებათ?
– სადაც უნდა იმოგზაურო, თუ კარგად განწყობილი ადამიანები გხვდებიან, სულ რომ დასაძინებელი ადგილი არ გქონდეს და კარავში გეძინოს, ასეთი მოგზაურობა ყოველთვის სასიამოვნო იქნება.
– ვინ არის თქვენთვის ყველაზე სასურველი თანამგზავრი?
– ყველაზე დიდ სიამოვნებას ჩემს ცოლთან ერთად მოგზაურობით ვიღებ, რადგან ისიც ჩემნაირი ტიპია. კი არის ჯაჯღანა და "ძველი ბიჭი", მაგრამ მასთან ერთად მოგზაურობა ძალიან მიყვარს.
– რაზე "გეჯაჯღანებათ"?
– ისევ და ისევ ჩემი ჯანმრთელობის გამო მეჯაჯღანება. უნდა, რომ სულ ფხიზელი ვიყო. თვითონ ძალიან ფხიზელი ადამიანია, მაგრამ მას რომ რაღაც სტკივა, ძალიან მწყინს, მინდა, ვუშველო და ამის საშუალებას არ მაძლევს. მე და ჩემი ცოლი ერთმანეთის გადარჩენასა და სიყვარულზე ვჩხუბობთ, თორემ არანაირ გაუგებრობას ადგილი არ აქვს.
– შვილებთან ერთად გიმოგზაურიათ?
– გიორგი პატარა იყო, როცა გადაღებებზე დამყავდა. შვილები დიდ ექსპედიციებში არასდროს წამიყვანია. მე, ჩემი ცოლი და გიორგი ერთხელ თურქეთში წავედით და ისე მომიშალეს ნერვები, კვარიათში გამოვბრუნდი. იმათ ეგონათ, დიდი ფულით მიმყავდა და გეგმები დააწყვეს, არადა ბევრი ფული არ მქონდა წაღებული. მოკლედ რომ გითხრათ, გაუგებრობა მოგვივიდა, თურქეთში რაღაც საშინელებაში "გავიჩითე" და გამოვექეცი.
– რომელმა ქალაქმა მოგხიბლათ ყველაზე მეტად თავისი სილამაზით?
– პრაღა საოცრებაა! მახინჯ შენობას ვეძებდი და ვერ ვიპოვე!
– თქვენს მოგზაურობებში საინტერესო, კოლორიტული ადამიანებიც მრავლად შეგხვდებოდნენ.
– ავსტრალიაში მოგზაურობა ძალიან კარგად მახსენდება. სასტუმროს მენეჯერი გადასარევი ტიპი იყო. საიდანღაც მახსოვხარ–მეთქი, ვუთხარი. არ გახსოვს, პარიზში რომ დაგხვდითო. მერე რას წუწუნებდი–მეთქი. მაშინ ფული არ მქონდა, ახლა ბევრი მაქვსო და "ფორდის" მარკის ავტომობილი დამიქირავა. რა ჯანდაბად მინდა, ამხელა ავსტრალიაში სად წავიდე–მეთქი. პლაჟზე მაინც ივლიო. მერე დავფიქრდი. იქ "შმოტკები" არ არსებობს, მაპატიეთ და, ნიფხვებით დადიან. გასაღები სად წავიღო–მეთქი, ვკითხე. გაიხედ–გამოიხედე და სადაც ტიპები დებენ, შენც იქ დადეო. დავაკვირდი და ყველა, ვინც მანქანას აჩერებდა, გასაღებს უკანა ბორბალზე დებდა. მოკლედ გამაგიჟეს! მანქანა უკან ჩავაბარე და ტროლეიბუსითაც მშვენივრად დავდიოდი.
– თეატრის დასთან, კოლეგებთან ერთად მოგზაურობა როგორია?
– გადასარევი! ავსტრალიაში ფესტივალზე გახლდით. ძალიან საინტერესო არქიტექტურულ ნაგებობაში დიდი ბარია პატარა სცენით. ერთსაათიანი სცენა უნდა დადგა, რომ მიხვდნენ, რა უნდა ითამაშო. "დონ ჟუანის" ნაწყვეტებს ვერ ვითამაშებდით. გვახსოვდა, რომ ერთხელ იქ რუსთაველის თეატრმა იმღერა. ავდექით და ჩვენც იგივე გავითამაშეთ. ჩემი სიმღერა ხომ წარმოგიდგენიათ? ერთი საათის განმავლობაში ქართულ სიმღერებსა და საგალობლებს ვმღეროდით. ჩვენს გამოსვლას ცნობილი ჯაზმენები ესწრებოდნენ და აღფრთოვანება ვერ დამალეს. ნინო ბურდულის და რამაზ იოსელიანის დაბადების დღეზეც კი მოვიდნენ, თანაც გიტარებით, ოღონდ თქვენ უნდა იმღეროთო. ამხელა ჯაზმენები ხართ, დაუკარით, რა დროს ჩვენი სიმღერაა–თქო, ვუთხარით. არაო, გადაირივნენ. ასეთ სიმღერებს მღერით და ჯაზში რა მოგწონთო, მაინც გვამღერეს.
– დასთან ერთად მოგზაურობის დროს კურიოზიც ბევრია...
– კი. ერთხელ კოლუმბიაში, ბოგოტაში, მე და ჩემი კოლეგა და მეგობარი, ამირან ამირანაშვილი დავიკარგეთ. კინაღამ ჩაგვაცემენტეს. ვიღაც ნარკომანებში, ცოტა სხვანაირ ტიპებში მოვხვდით. გვითხრეს, ამ სახლში 5 კაცია ჩაცემენტებულიო. ამ გაუგებრობაში სრულიად შემთხვევით აღმოვჩნდით. ფული და რაღაცეები ვაჩუქეთ და გამოგვიშვეს, თორემ მართლა ჩაგვაცემენტებდნენ.
ჩვენ რომ გვგონია, ყველა ქართველებივით სტუმართმოყვარეა, ასე არაა, ზოგი იმასაც ფიქრობს, რაღაც რომ გასიამოვნა, თურმე იმაში უნდა გადაუხადო. ჩვენ რომ ამდენს ვერ ვტვინავთ, იაღლიშებიც ამიტომ გვემართება. ამაზე მეტი კურიოზი რაღა მოგიყვეთ, კინაღამ ჩაგვაცემენტეს!
– საბჭოთა პერიოდში საზღვარს ისე ვერ გასცდებოდით, "კაგებე"–ს თანამშრომელი რომ არ წამოგყოლოდათ. შიფრავდით ამ ადამიანებს?
– აბა, რა, მაგათ რა გაშიფვრა უნდოდათ?! მადრიდშიც თან გვახლდნენ და იმდენს დაგვდევდნენ, თვითონვე იშიფრებოდნენ. თან მადრიდი პირველი ქალაქი იყო, სადაც გამიშვეს. საზღვარგარეთ წასასვლელად ცოტა არასასურველი გახლდით, რადგან თავის დროზე ჰიპი ვიყავი. ჯინსებზე, გრძელ თმასა და ბეჭდებზე გვიჭერდნენ. ეშინოდათ, საზღვარგარეთ არ დავრჩენილიყავი. ჩემი ქვეყანა ისე მიყვარს, სად უნდა დავრჩენილიყავი?
მოკლედ, ჩემი მადრიდში წასვლა კაკო დვალიშვილმა და რეზო ჩხეიძემ თავის თავზე აიღეს. "კაგებეშნიკს", რომელიც გამომაყოლეს, მე ვუვლიდი, სადაც მპატიჟებდნენ, ყველგან თან დავათრევდი. წამოდი–მეთქი, რომ ვეტყოდი, ჯერ არ მომყვებოდა, გამომააშკარავებენო. ვის რა ჯანდაბად უნდიხარ, წამოდი–მეთქი და მაინც მიმყავდა. ვენაცვალე სულში, თავის საქმეს აკეთებდა. "ბასეინზე", დიდ ფართებზე დავდიოდით. ყველა საცურაო კოსტიუმში იყო და ეს შარვალ–კოსტიუმსა და ჰალსტუხში იწვებოდა. რაღა გამოაშკარავება უნდოდა?!
– ესპანელები ქართველებს ჰგვანან?
– იქ ისეთი ერი ცხოვრობს, თავი სახლში მეგონა. ესპანელები ქართველებს ძალიან ჰგვანან. ბასკებთან ურთიერთკავშირი ტყუილად არ არის. 1987 წელს უცბათ კარგი საქართველო ვნახეთ.
– უცხოეთში საყიდლებზე სიარული თუ გიყვართ?
– ამ საქმის დიდი მოყვარული არ გახლავართ. პატარა ბუტიკები იმიტომ მიყვარს, რომ ერთი ჯინსი კიდია და ბევრი ძებნა არ მჭირდება. დიდ მაღაზიებს, ბევრ სიარულსა და ტანსაცმლის არჩევის პროცესს ვერ ვიტან და საყიდლებზე არც არავის დავყვები. მიყვარს, როცა უცხოეთში ფული მაქვს, ბუტიკში შევალ და ერთ რაღაცას ვიყიდი. ჯინსების გარეშე ვერ ვძლებ და სულ ვყიდულობ. სათვალეებიც ძალიან მიყვარს, ვყიდულობ, მაგრამ ძირითადად ვკარგავ ან ვინმეს ვჩუქნი.
მეგობრებისთვის საჩუქრებიც ხშირად ჩამომაქვს. მადრიდში მე და ამირან ამირანაშვილი მაღაზიებში დავდიოდით, "ინსპექტორებზე" სერიოზული გართულება გვქონდა და ვეძებდით. რომელიღაც მაღაზიის ვიტრინაში ორი წყვილი იდო – თეთრი და ყავისფერი. ფერებიც დავისაკუთრეთ. ინგლისური ცუდად ვიცით და დავუწყეთ გამყიდველს ახსნა. დარწმუნებულები ხართ, რომ ამის ყიდვა გინდათო, გვკითხა და ჩვენც დავეთანხმეთ. ამოიღო ფეხსაცმელი და სასწაული ფასი დაახეთქა. გადავირიეთ! რა იყო, მერსედესია–მეთქი, ვიკითხე. ბოლოს აღმოჩნდა, რომ "გოლფის" სათამაშო ფეხსაცმელი ყოფილა. წარმოგიდგენიათ, ჩვენ, გოიმები, გოლფის ფეხსაცმელს ვყიდულობდით.
– საზღვარგარეთ ალბათ ლამაზი ქალებისკენაც აპარებდით თვალს. ყველაზე მომხიბვლელი მანდილოსნები სად ნახეთ?
– ვენესუელაში. იქ სქელს, დაბალსა და მსუქანს ვერ შეხვდებით, ყველა ქალი ლამაზია. ასეთი სილამაზე არსად მინახავს. ხომ ამბობენ, იტალიელებს ლამაზი ქალები ჰყავთო, კი, ბატონო, მაგრამ ვენესუელაში ყველა სიმპათიურია. ასეთი ლამაზი ერი არსად შემხვედრია. ტყუილად არ არის, რომ "მის მსოფლიოს" და სილამაზის სხვადასხვა ტიტულები სულ ვენესუელელ ქალებს აქვთ.
– უცხო კერძების დაგემოვნებაც გეყვარებათ.
– დიდი მჭამელი არ გახლავართ, მაგრამ გამორჩეული საჭმელები მიყვარს. ნიუ იორკში ჩემმა მეგობარმა ისეთ რესტორანში წამიყვანა, ასეთი კერძები არსად გამისინჯავს. შეიძლება ბევრს არ ვჭამ, მაგრამ პატარ–პატარა გემრიელი რაღაცეები მიყვარს. ზღვის პროდუქტებზე ვგიჟდები, ყველზე ხომ – საერთოდ! გენიალური რამაა. ნებისმიერ ქვეყანაში და თან ყველაფერთან ერთად შემიძლია მივირთვა.
– თვითმფრინავში კომფორტულად გრძნობთ თავს?
– ორ ავიაკატასტროფაში ვარ მოყოლილი. პირველად 13 წლის ვიყავი. "მაცი ხვიტიას" გადაღების დროს სვანეთიდან ზუგდიდში მივფრინავდით. ნაძვის ხეს დავეტაკეთ, რომელიც ორივე ფრთას შეერჭო და ასეთ მდგომარეობაში ვიფრინეთ ზუგდიდამდე. აღმოჩნდა, რომ მფრინავი მთვრალი ყოფილა. დაიჭირეს, მაგრამ ყველას ძალიან შეეშინდა. მეორე შემთხვევა სტუდენტობის პერიოდში მომიხდა. მოსკოვიდან თბილისში მოვფრინავდით. თვითმფრინავს ცეცხლი გაუჩნდა, დავეშვით მიწაზე, ჩააქრეს, დაგვამშვიდეს და გზა განვაგრძეთ. ვიღაც ღიპიანი კაცები აღარ ამოვიდნენ, შეეშინდათ.

– უახლოეს მომავალში აპირებთ სადმე გამგზავრებას? 
– ყველგან ვაპირებ წასვლას, მაგრამ ეს სიამოვნება დიდ ხარჯებთანაა დაკავშირებული. მოგზაურობას დიდი ფული უნდა. ევროპელები და ამერიკელები მთელი ცხოვრება აგროვებენ ფულს, რომ სიკვდილის წინ ყველაფერი მოიარონ და ეს სიამოვნება თან წაიყოლონ. ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად მსოფლიო მოვიარო, ამას რამე სჯობია?
ხალხნო, ერთხელ ვცხოვრობთ, უნდა ვიშრომოთ, ფული დავაგროვოთ და, როგორც ამერიკელები იტყვიან, მოგზაურობით სიბერეში მაინც დავტკბეთ, ამაზე დიდი სიამოვნება არ არსებობს!
სოფო ბოჭორიძე