ნინა წკრიალაშვილმა ქმრის ნაჩუქარი ბეჭედი ისევ გაიკეთა

"თუ არ შემირიგდები, მარტამდე ვერ ვიცოცხლებ", "ჩემი სიკვდილის შემდეგ მიხვდები, რომ მთელი ცხოვრება მარტო შენ მიყვარდი"... – სწერდა მომღერალ ნინა წკრიალაშვილს ყოფილი ქმარი თენგო წივწივაძე სულ რამდენიმე თვის წინ, სანამ გარდაიცვლებოდა. ახლა, ტრაგედიის შემდეგ, მისმა თითოეულმა სიტყვამ განსაკუთრებული აზრი შეიძინა მისი საყვარელი ქალისთვის, რომელსაც დანაკარგის შეგრძნება დროსთან ერთად უმძაფრდება.
თენგო წივწივაძე სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულების დროს დაიღუპა ავტოკატასტროფაში. ის შინაგან საქმეთა სამინისტროს თანამშრომელი იყო.. ნინას სულიერად ძალიან უჭირს. მისთვის ერთადერთი შვება საფლავზე სიარულია. იმ დროისთვის, როცა ტრაგედია მოხდა, ისინი ერთად უკვე აღარ ცხოვრობდნენ. გაშორებულები იყვნენ, მაგრამ კავშირი ბოლომდე არ გაწყვეტილა, ერთმანეთს ვერ თმობდნენ.
"ეს ადამიანი ჩემს ცხოვრებაში როგორ გიჟივითაც მოვიდა, ისე არანორმალურად წავიდა. ახლა რომ ვფიქრობ, თენგო ჩემს ცხოვრებაში თავისი მოსვლით და წასვლით სტიქია იყო", – გვითხრა მომღერალმა. ის თავის ხანმოკლე ცოლქმრულ ცხოვრებას კინოდრამას ამსგავსებს – სიყვარული, შეუღლება, განქორწინება და სამუდამო განშორება.
ნინა წკრიალაშვილი:
– ეს ტრაგედია ჩემთვის დიდი შოკი იყო. არ ვიცი, რამდენი დრო უნდა გავიდეს, რომ მდგომარეობიდან გამოვიდე. მის სიკვდილს ვერასოდეს ვიფიქრებდი. თენგოს უყვარდა სიცოცხლე, სიყვარული, კარგი ცხოვრება. ყველაზე ენერგიული და ყოჩაღი იყო. ამ ადამიანისგან სიტყვა "დავიღალე" არ გამიგია მაშინაც კი, როცა ძალიან დაღლილი იყო. არ ვიცი, ეს რატომ მოხდა... წელიწადი და ორი თვე ერთად ვიცხოვრეთ, მაგრამ ჩვენი ერთად ყოფნის პერიოდი ათ წელს ან უფრო მეტსაც უდრიდა. ყოველთვის ერთად ვიყავით. ეს ამბავი რომ მოხდა, ოთხი თვის გაშორებულები ვიყავით.
– როგორ გაიგეთ მისი გარდაცვალების შესახებ?
– დილაადრიან დედაჩემი და ჩემი ძმა მოვიდნენ და მათ მითხრეს. ეს ავარია გამთენიისას მოხდა და ჩემი ოჯახის წევრებს მაშინვე გააგებინეს. როცა მძინავს, ტელეფონის ზარს ვერ ვიგებ, ამიტომ ამ ამბის სათქმელად ჩემები მოვიდნენ.
სიმართლე გითხრათ, დღემდე ვერ ვიჯერებ, ვერ ვხვდები, ასეთი ადამიანი როგორ შეიძლება აღარ იყოს, არ მოვიდეს, არ დარეკოს. მიცვალებულს ვუყურებდი და ვერ ვიჯერებდი, რომ ის მკვდარი იყო. ეს ადამიანი ჩემს ცხოვრებაში როგორ გიჟივითაც მოვიდა, ისე არანორმალურად წავიდა. ახლა რომ ვფიქრობ, თენგო ჩემს ცხოვრებაში თავისი მოსვლით და წასვლით სტიქია იყო... ის არავის ჰგავდა. ახლა ვხვდები, რომ ყველაფრის მოსწრება უნდოდა. რაც შეეძლო, ყველაფერს აკეთებდა და რაც არ შეეძლო, იმასაც. თავის სამსახურზე გადარეული იყო, გიჟივით უყვარდა, რასაც შეაკვდა კიდეც. ღამის 4 საათი იყო და ვიღაცის დასახმარებლად გარბოდა.
– დაშორების შემდეგ ერთმანეთთან კონტაქტი გქონდათ?
– იშვიათად. ოქტომბრის დასაწყისში დავშორდით და ბოლოს დეკემბრის დასაწყისში ვნახე. უნდა ვაღიარო, რომ ბოლოს ტელეფონზე რამდენჯერმე პასუხიც არ გავეცი. ისეთ ესემესებს მწერდა, საჭიროდ არ ჩავთვალე, პასუხი გამეცა. ახლა ვგრძნობ, რომ წინათგრძნობა ჰქონდა, სულ სიკვდილზე მწერდა. "ვგრძნობ, მალე მოვკვდები", "ძალიან ავირიე, შემირიგდი, ისევ ერთად ვიცხოვროთ", "თუ არ შემირიგდები, მარტამდე ვერ ვიცოცხლებ", "ჩემი სიკვდილის შემდეგ მიხვდები, რომ მთელი ცხოვრება მარტო შენ მიყვარდი" და ასეთ რაღაცეებს მწერდა. მაშინ ვიფიქრე, რომ გაგიჟდა. მისგან ასეთი სიტყვები უცნაური იყო, რადგან ის ყველაზე ხალისიანი, ძლიერი ადამიანი იყო, რომელიც, სიკვდილის გარდა, ყველაფერზე ფიქრობდა. მთელი მარტის თვე მეც უმიზეზოდ ძალიან ცუდ ხასიათზე ვიყავი.
– ერთმანეთი ასე გიყვარდათ და რა მოხდა ისეთი, რომ დაშორდით?
– თენგოს პირადი ცხოვრება სულ არეული ჰქონდა, ვერ დალაგდა. შემდეგ მე შემხვდა. ამით იმის თქმა კი არ მინდა, რომ ვინმეზე უკეთესი ან უარესი ვარ, უბრალოდ თენგო უკვე 40 წლის იყო, ოჯახი უნდოდა. ყველანაირად ვუწყობდი ხელს, მის გამო ბევრი რამ დავთმე. თენგო ძალიან ბედნიერი იყო. მერე კი შეეშინდა, რომ ეს ყველაფერი არ დაეკარგა და ამოიჩემა, ვაიმე, ხომ სულ ასე ვიქნებითო. მეუბნებოდა, გეხვეწები, ერთად მოვკვდეთ, შენ თუ ჩემამდე მოკვდი, თავს მოვიკლავ, მე თუ მოვკვდი, შენ წაგიყვანო.
ამის შემდეგ პათოლოგიური ეჭვიანი გახდა და სულ მეკითხებოდა, მე რატომ არ ვეჭვიანობდი. საერთოდ არ ვარ ეჭვიანი, ბოლომდე ვენდობოდი. ან რა დროს უნდა მეეჭვიანა? სულ ერთად ვიყავით ან ტელეფონზე ვსაუბრობდით. ისეთი პათოლოგიური ეჭვიანობა დაიწყო, მართლა ვეღარ გავძელი. ურთიერთობის დასრულება ძალიან გაგვიჭირდა, თენგო ძალიან განიცდიდა. ყოველ დილას სახლის კართან უზარმაზარი თაიგული მხვდებოდა, ყველაფერზე გულებს მიხატავდა, ესემესებს კი არა, წერილებს მწერდა. ეჭვიანობა არის თვისება, რომელიც არ გამოსწორდება, ასეთი ან ხარ, ან – არა. რომ მენახა, შევურიგდებოდი, ამიტომ არ ვნახულობდი, რომ ყველაფერი თავიდან არ დაწყებულიყო.
– იქნებ შეიძლებოდა თქვენი სიყვარულის გადარჩენა.
– თენგოს ვთხოვდი, რომ ფსიქოლოგთან გვევლო. რამდენჯერაც იყო მცდელობა, რომ ისევ ერთად გვეცხოვრა, ვიღაც დარეკავდა, ხუთშაბათს ან პარასკევს გადაცემაში მობრძანდითო და ტელეფონში კაცის ხმას რომ გაიგონებდა, წყობიდან გამოდიოდა. მივხვდი, რომ ერთად ცხოვრებას აზრი აღარ ჰქონდა. თავიდან ასეთი არ იყო, მერე კი ბენზინის ჩამსხმელზეც, მაღაზიის გამყიდველ მამაკაცზეც კი ეჭვიანობდა და დავიღალე. როცა ამას არ იმსახურებ, ასეთი საქციელი ორმაგად გწყინს...
ალბათ ყველაფერი ღვთის ნება იყო. ღმერთმა ეს ადამიანი რაღაცნაირად ყველასგან გასწია, სამსახურიც ხაშურში გადაუტანეს, დედამისთანაც, ჩემთანაც, ბავშვებთანაც ყოველდღე აღარ იყო. ალბათ უფალმა არ გაგვწირა. ბოლო წამამდე ერთად რომ ვყოფილიყავით და ეს ტრაგედია მერე მომხდარიყო, მართლა ვერ გადავიტანდი.
– როგორი იყო ის ერთწლიანი თანაცხოვრება, როგორ გახსენდებათ ის პერიოდი?
– თენგო ძალიან კეთილი და რომანტიკული იყო. ერთმანეთი ძალიან გვიყვარდა. უამრავ სიურპრიზს მიკეთებდა, ყოველთვის იმაზე მეტის გაკეთება უნდოდა, ვიდრე ამის მატერიალური შესაძლებლობა ჰქონდა. ისეთ სამსახურში მუშაობდა, კაცმა არ იცოდა, როდის დაურეკავდნენ, სულ გზაში იყო. ალბათ ჩვენი დაშორება იმის ბრალიც იყო, რომ ერთ ქალაქში არ ვიყავით, ორივეს სამსახური გვქონდა. იმის გულისთვის, რომ ერთად ვყოფილიყავით, სამსახურში ვაგვიანებდი, ამიტომ პრობლემა შემექმნა, დამაქვეითეს.
თენგოს კვირაში ერთი დღე ჰქონდა დასვენება. დილით რომ ვდგებოდი, საჭმელი გაკეთებული ჰქონდა, უნდოდა, ლოგინში მოერთმია. ერთად ყოფნის ყოველი წამი კარგად გამოვიყენეთ და ეს ოდნავ მაინც მამშვიდებს. მოგზაურობაც მოვასწარით, საზღვარგარეთ ორჯერ ვიყავით, მთელი საქართველო მოვიარეთ. სოლარიუმშიც კი ერთად დავდიოდით. ძალიან მოვლილი, გემოვნებიანი მამაკაცი იყო.
კონცერტებზეც სულ დამყვებოდა. ყველაფერი ბავშვივით უხაროდა, სულ მეუბნებოდა, შენ ადგილას რომ ვიყო, ბევრ რამეს გავაკეთებდიო. მე ძალიან ზარმაცი ვარ. სულ მეჩხუბებოდა, სიმღერა ჩაწერე, კლიპი გადაიღეო. ჩემით ამაყობდა და უნდოდა, მეც მეამაყა მისით. თენგოთი ახლა უფრო ვამაყობ, ყველაფერს სხვანაირად ვუყურებ, თურმე რაღაცეებს როგორ გულით აკეთებდა... სანამ ცოცხლები ვართ, რაღაცეებს სათანადოდ ვერ ვაფასებთ და ამას როცა ვხვდებით, ძალიან გვიანია.
– მეჩვენება, რომ თქვენს ურთიერთობაში იყო რაღაც, რასაც ძალიან ნანობთ. ყველაზე მეტად რაზე გწყდებათ გული?
– ხალხმა ჩვენი ერთად ყოფნის ამბავი რომ გაიგო, ქალაქში ერთი ამბავი ატყდა. ზოგი "კეთილისმსურველი" ინტერნეტით მწერდა, ზოგი მირეკავდა და თენგოზე ათას სიბინძურეს მეუბნებოდნენ. დღეს ვხვდები, რომ ჩემთვის ერთი სიტყვაც არ უთქვამს ტყუილი... ჩვენ გადავწყვიტეთ, რომ ერთად ცხოვრება შეგვეძლო, მაგრამ მაინც არ გაჩერდნენ. ამას ყურადღებას არ ვაქცევდი, მაგრამ, როგორც ჩანს, რაღაცეები გონებაში მაინც ილექება. ცხოვრებაში პირველად თითქოს სხვის ნათქვამს ანგარიში გავუწიე. ყველაზე მეტად ამას ვნანობ. კიდევ ერთხელ მივხვდი, რომ არასდროს არავის აზრს ანგარიში არ უნდა გაუწიო, ყურადღება არ უნდა მიაქციო და საერთოდ არც უნდა გააბედვინო, რომ ვინმემ საკუთარი აზრი თავს მოგახვიოს.
რომ მცოდნოდა, თენგოს ეს ეწერა, ქუჩაში ვიცხოვრებდი, არაფერი მენდომებოდა, ხაშურში კი არა, ყველგან წავყვებოდი, ბოლო წამამდე მასთან ერთად ვიქნებოდი, ავარიის დროსაც კი... სიკვდილი მინდოდა, როცა მის ბოლო ესემესებს ვკითხულობდი და ვხვდებოდი, როგორი გულით ჰქონდა მოწერილი. მწერდა, უშენოდ მოვკვდებიო. სადაც უნდა ვყოფილიყავით – სახლში, ქუჩაში თუ მილიონ კაცში, მეუბნებოდა, მთელი ცხოვრება მეყვარებიო. ამას დღეში ათასჯერ მეუბნებოდა. მე კიდევ ვბრაზდებოდი, ათასჯერ ნუ მეუბნები–მეთქი. შეიძლება ვიღაცამ იფიქროს, რომ გავგიჟდი, მაგრამ ზედმეტი ყურადღებაც მაღიზიანებდა... ის განსაკუთრებული ადამიანი იყო თავისი უამრავი კარგი თვისებით და დიდი სიკეთით.
– ამ ტკივილის გადატანაში უფლის რწმენა გეხმარებათ?
– მისი გარდაცვალებიდან 40 დღე აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულზე შესრულდა და ამით ყველაფერია ნათქვამი. თუ შეიძლება, თავი რამით დავიმშვიდო, ერთადერთი ის არის, რომ ის სამოთხეში მოხვდა. თენგო მიყვარდა და მთელი ცხოვრება მეყვარება. ბოლოს ჩემი ქმარი არ იყო და არც ვთვლი, რომ ქმარი მომიკვდა, მე მომიკვდა ადამიანი, რომელმაც იმხელა სიყვარული მაჩუქა, დარწმუნებული ვარ, მთელ სამყაროში ძალიან ბევრ ქალს არ განუცდია. არაფერს ვამეტებ, პირიქით, ვაკლებ, კარგად ვერ გიხსნით. ბედნიერი ვარ, რომ ეს ყველაფერი გამოცდილი მაქვს. ჩემი ცხოვრების ეს პერიოდი ჩვეულებრივი კინოა. სცენარისტს რომ დავუჯდე და მოვუყვე, საოცარი დრამა გამოვა.
– "დღეს ჩემი ბიჭი გავაცილე" – ასეთი სტატუსი გქონდათ "ფეისბუქზე". ძალიან მძიმე იქნებოდა თქვენთვის ის დღეები...

– სიმართლე გითხრათ, ნახევარი არც მახსოვს. მაცივარში იწვა და ეს უფრო მაგიჟებდა, ვერ ვეხებოდი. როცა ერთად ვიყავით, ორი სკამი არ გვჭირდებოდა, ყველგან კალთაში ვეჯექი, ხელჩაკიდებული დავდიოდით. ეს ალბათ სხვებისთვის გამაღიზიანებელიც იყო. სულ ჩემი ხელი ეჭირა, ყველაფერს ერთი ხელით აკეთებდა. სახლში ყავასაც ერთ ჭიქაში ვაკეთებდით.
– ამ რთულ პერიოდში ყველაზე მეტად ვინ დაგიდგათ გვერდით, ვინ გეხმარებოდათ, ვისთან ყოფნა გამშვიდებდათ?
– თენგოს შვილებთან, დედასთან ურთიერთობა ძალიან მსიამოვნებდა. თენგოს ხუთი შვილი, დედა, ძმა ჰყავს. ისინი ჩემიანებად ახლა უფრო იქცნენ. თურმე ჭირმა დაახლოება იცის. თენგოს შვილიშვილიც ჰყავს, ყველაფერი მოასწრო. ოცნებობდა, რომ გოგო ჰყოლოდა, მე მეზარებოდა, არ მინდოდა. ვეუბნებოდი, რა მნიშვნელობა აქვს, ჩემი შვილია თუ შენი, ისედაც ბევრი ბავშვი გყავს მისახედი–მეთქი. ვფიქრობდი, რომ კიდევ ერთი შვილის დამატება საჭირო არ იყო...
ალბათ დრო გავა და მივეჩვევი, ამ ტკივილთან ერთად როგორ უნდა ვიცხოვრო. ზუსტად ვიცი, არ მოეწონება, ახლა როგორც გამოვიყურები, ღამეებს რომ ვათენებ და არ მძინავს. ასეთი ყველამ პირველად მნახა. ამ ამბავმა სრულიად გამანადგურა. ვიცხოვრებ ისე, როგორიც მას ენდომებოდა, რომ მეცხოვრა. სულ მეუბნებოდა, დრო არ დამეკარგა და ყველაფერი გამეკეთებინა, რომ მას ეამაყა. რითიც ამაყობდა, იმას გავაკეთებ.
– მთელი სახლი მასთან ერთად გადაღებული ფოტოებით გაქვთ მოფენილი, მისი კუთხეც მოგიწყვიათ. ასე უფრო გაგიჭირდებათ ამ ტკივილის დაძლევა.
– ფოტოების გარეშეც ვგრძნობ, რომ აქ არის. თვალს რომ ვხუჭავ, მიყურებს და მიღიმის. მისი ნაჩუქარი ეს ბეჭედი ბოლოს აღარ მეკეთა, ახლა ისევ გავიკეთე. მისი მაისურები მაქვს, რომლებსაც თენგოს სუნი ასდის. ახალ წელს თავისი ნივთები გავატანე, სჭირდებოდა, მაგრამ რაღაცეები დამრჩა. თუმცა ამას მნიშვნელობა არც აქვს, თენგო ჩემს გონებაში, გულში სულ იქნება.
როცა დიდი სტრესი მაქვს, მინდა, მარტომ გადავლახო, ვერავის ვიკარებ. ეს დღეები თენგოს დედასთან ვარ, ორმოცის მერე ასე სისტემატურად ალბათ ვეღარ ვიქნები. სახლში არც ერთი მეგობარი გამიკარებია, მარტო მინდოდა ყოფნა. ადამიანმა ყველაფერი შენ თვითონ უნდა გადაიტანო. მე თვითონ შევძლებ ამის გადატანას და ისვე ფეხზე დადგომას...
ეს ადამიანი ჩემს ცხოვრებაში მართლა სტიქია იყო. იმის ფიქრის საშუალებაც არ მომცა, მასთან მინდოდა თუ არა, ჩემს ცხოვრებაში მოვიდა და აღარ წავიდა. ამ ადამიანმა თავიდან ბოლომდე შემიტრიალა ტვინი...
ერთმანეთის მიმართ ყურადღებიანები უნდა ვიყოთ. სანამ ცოცხლები ვართ, ერთმანეთი სიტყვით არ უნდა მოვკლათ, მაქსიმალურად უნდა ვაპატიოთ მათ, ვინც ჩვენთვის ძვირფასია. სრულიად საკმარისია ელემენტარული საარსებო გქონდეს და ბევრი სიყვარული. დანარჩენი ყველაფერი აბსურდია.
– როგორც ვიცი, თენგოს საფლავს თქვენ პატრონობთ.
– ყოველ დილით, როგორც სამსახურში უნდა წახვიდე, ისე მივდივარ საფლავზე. რატომღაც იქ ვმშვიდდები. ვისაც ახლობელი გარდაცვლილი ჰყავს, ამას ის მიხვდება. ძალიან მინდა, რომ საფლავის გაკეთება მის ორმოცამდე მოვასწრო. ყველაფერს ისე გავუკეთებ, როგორც თვითონ მოეწონებოდა. რაზეც დარდობდა, თუ რამე შემიძლია, ყოველგვარი მეტიჩრობის გარეშე გავუკეთებ. ძალიან ცოტა ადამიანმა იცოდა, მას რამე აწუხებდა თუ არა, რადგან გარეთ მხიარული ჩანდა, ისე კი გულჩათხრობილი იყო. ორმაგად შეწუხებული ვარ, მისი დარდი რომ ვიცი, რა მოასწრო და რა – ვერა. რასაც შევძლებ, ვეცდები, ყველაფერი დავულაგო. ამ ეტაპზე ეს მაძლებინებს, მგონია, რომ მას ვეხმარები.
ეკა ლემონჯავა