გიგი დედალამაზიშვილმა ცოლს მზითევში ძაღლის მიყვანა აუკრძალა
უკრაინელი ფოტოგრაფი მარინა კარპი საქართველოში მუსიკოსმა გიგი დედალამაზიშვილმა (ჯგუფი "მგზავრები") ჩამოიყვანა და ოთხდღიანი ქართული ტრადიციული ქორწილიც გადაიხადეს. ქართველების რძალმა სამაგალითო ცოლის როლი კარგად მოირგო – ქმარს ოჯახში დომინანტის ფუნქცია მიანიჭა, დედამთილისთვის შვილად იქცა და გოზინაყის გაკეთებაც კი ისწავლა.
მარინას ცხოვრება თბილისსა და კიევს შორის არის განაწილებული. სამშობლოში სამუშაოდ ჩადის, თბილისში კი ოჯახური ცხოვრებითა და დასვენებით ტკბება. საქართველო იმდენად მოსწონს, რომ უკრაინელ ახლობლებსაც მოანდომა აქ ცხოვრება.
– მარინა, ქართველი მამაკაცის ცოლობა ადვილი აღმოჩნდა თქვენთვის? ქართულ ტრადიციებსა და ღირებულებებს გაუგეთ?
– ქართული ტრადიციები ძალიან განსხვავდება უკრაინულისგან, მაგრამ ჩემთვის აბსოლუტურად მისაღებია. ძალიან მომწონს თქვენი ოჯახური ტრადიციები, მშობლების მიმართ დამოკიდებულება. საქართველოში ქალის კულტია, დედა თქვენთვის ყველაფერია. უკრაინაშიც დიდ პატივს სცემენ დედას, მაგრამ არა ისე, როგორც აქ.
– ქართველი მამაკაცები დომინანტობის მოყვარულები არიან, ოჯახში წამყვან ძალად ითვლებიან და ალბათ გიგისაც ასეთი ხასიათი აქვს. ეს მისაღებია თქვენთვის?
– კაცი იმით უნდა შეაფასო, ქალი როგორ გრძნობს თავს მის გვერდით. მე კი გიგის გვერდით ძალიან ბედნიერი ვარ. ვიდრე ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდებოდა, ქალიც ვიყავი და კაციც, ყველა პრობლემას მე ვწყვეტდი. ახლა ყველაფერი შეიცვალა. რა თქმა უნდა, თავიდან ცოტა დისკომფორტი მქონდა, მაგრამ დავრწმუნდი, რომ კაცი ოჯახში მართლაც წამყვანი უნდა იყოს. უკრაინაში ასე არ არის, იქ ოჯახში ქალი იღებს გადაწყვეტილებებს. ქართველ კაცში მამაკაცურობა ყველაზე კარგად არის შემონახული. თავიანთი ხასიათით ევროპელი კაცებისგან ძალიან განსხვავდებიან. სწორედაც რომ კაცი უნდა იყოს ოჯახში წამყვანი ძალა და პრობლემებს ის აგვარებდეს. ქალს და კაცს ოჯახში სხვადასხვა ფუნქცია აკისრიათ. ქალის პრობლემა ოჯახის საქმეებია – დალაგება, მოწესრიგება, ბავშვების გაზრდა. კაცები კი გლობალურ პრობლემებს წყვეტენ – მუშაობენ, ფული შემოაქვთ.
– როცა შეყვარებულობის პერიოდი მთავრდება და ოჯახური ცხოვრება იწყება, ურთიერთობაში რაღაც ახალი, იქამდე უცნობი შემოდის. თქვენი და გიგის ურთიერთობაში ქორწილმა რა შეცვალა?
– ჩვენს ურთიერთობაში არაფერი შეცვლილა. ახლაც ისეთივე ბედნიერები ვართ, როგორიც შეყვარებულობის დროს, შეიძლება მეტადაც კი. ერთმანეთი უფრო შეგვიყვარდა, ჩვენს ურთიერთობაში ისევ არის რომანტიკა, სიგიჟეები, საჩუქრები. ასე რომ, ჯერ კიდევ შეყვარებულობის პერიოდი გვაქვს. ეს კი გიგის დამსახურებაა. არ მესმის, რატომ უნდა შეცვლილიყო რამე.
– ქართულ სამზარეულოს ალღო აუღეთ, რომელიმე ტრადიციული კერძის მომზადება ისწავლეთ?
– არა, ძალიან რთულია. ცუდი დიასახლისი ვარ, არაფერი მეხერხება.
– არადა ქართველ მამაკაცებს კარგი კულინარი ქალები სჭირდებათ.
– ერთადერთი, რაც ქართული სამზარეულოდან გავაკეთე, გოზინაყია. თუ მოვინდომებ, მჭადის გაკეთებაც შემიძლია. სამზარეულოში ჩემი ფუსფუსი ძირითადად სოსისის მოხარშვით და კვერცხის შეწვით შემოიფარგლება, მაგრამ გიგის ჩემი მწირი კულინარიული შესაძლებლობებიც აბედნიერებს. მგონი, არანორმალური კაცია, რადგან საერთოდ განსხვავებულია. არასოდეს მეუბნება, ეს რატომ არ გააკეთე, საჭმელი რატომ არ მომიმზადეო. ვთვლი, რომ ქალმა აუცილებლად უნდა იცოდეს მზარეულობა, მაგრამ იმის გამო, რომ შემოქმედი ადამიანი ვარ, გაზქურასთან დგომა საჩემო არ არის.
– თქვენი ოთხდღიანი ქორწილით რამდენად კმაყოფილი ხართ, რა შთაბეჭდილებები გამოგყვათ?
– იმ დღის გახსენებაზე სულ ვტირი, რადგან ძალიან ემოციური იყო. ჩემთვის არ ჰქონდა მნიშვნელობა, როგორი კაბა მეცმებოდა, მთავარი იყო, ის ხალხი დარჩენილიყო კმაყოფილი, ვინც დაგვაფასა და მოვიდა. სტუმრები გვყავდნენ როგორც საქართველოდან, ისე უკრაინიდან. ქორწილს რომ ვგეგმავდით, გიგის ვეუბნებოდი, უკრაინიდან ალბათ, მაქსიმუმი, 10 კაცი ჩამოვა–მეთქი, მაგრამ ნახევარი თვითმფრინავი ხალხი ჩამოვიდა. შოკში ვიყავი, ყველამ გამონახა დრო და საშუალება, რომ ჩვენთან ჩამოსულიყო. ის დღეები არასოდეს დამავიწყდება, ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი იყო! ჩვენმა ქართველმა და უკრაინელმა მეგობრებმა კარგად მოილხინეს.
– უკრაინაში ხშირად ახერხებთ ჩასვლას?
– კი, ჩვენც ჩავდივართ და ისინიც ჩამოდიან. ჩემი ახლობლები მალე საცხოვრებლად აქ ჩამოვლენ, ეს სურვილი მე გავუჩინე. უკრაინაში ჩემი სამსახურის გამო საკმაოდ ხშირად ჩავდივარ. ზოგჯერ იქ ყოველდღე ვმუშაობ, გადაღებები მაქვს. საქართველოში კი ვისვენებ, ძალებს ვიკრებ. აქ ისეთი ჰაერია, არ მესმის, როგორ მუშაობთ. ჩემი ახლობელი იყო ჩამოსული და გადაღება მთხოვა, მაგრამ უარი ვუთხარი. საქართველო ისეთი ქვეყანაა, სადაც მხოლოდ უნდა ჭამო და გეძინოს.
11 მაისს ჩემი დაბადების დღეა. მინდა, ამ დღეს საქართველოში ჩემი პირველი გამოფენა გავაკეთო და თქვენც გეპატიჟებით. ჩემი გადაღებული ქორწილის ფოტოების პრეზენტაცია იქნება. მინდა, ქართველებს ვაჩვენო, ქორწილის გადაღება როგორ შეიძლება. საქართველოში რაღაც სიახლის შემოტანას ვგეგმავ.
– ანუ საქართველოშიც აპირებთ მუშაობას?
– ძალიან მინდა, აქაც ვიმუშაო და ქორწილები გადავიღო. საქართველოში, ამ მხრივ, ცოტა სხვა ტრადიციაა, ნეფე–პატარძალი მშობლებთან ერთად დგებიან და ფოტოებს იღებენ. მე ასე არ ვმუშაობ, კიევში სხვა სტილია. სულაც არ არის აუცილებელი, სიძე–პატარძალი კადრში იყურებოდეს. ქორწილის ორგანიზებისას შეცდომას უშვებენ, როდესაც ფოტოგრაფზე არ ზრუნავენ. რატომღაც არ უნდათ ამაში ფულის გადახდა. თვლიან, რომ მთავარია, კარგი საჭმელი იყოს. სინამდვილეში ჭამა არაფერია, ყოველდღე შეჭამ, მაგრამ ის ფოტოები მთელი ცხოვრება გაგყვება, შენი ბედნიერების ამსახველ სურათებს შვილებს აჩვენებ.
ფოტოგრაფია ძალიან მიყვარს, ბევრი ქორწილი მაქვს გადაღებული. მამაჩემს არ უნდოდა, ეს პროფესია ამერჩია. ბავშვობაში რომ ვამბობდი, სკოლას დავამთავრებ და ფოტოგრაფი გავხდები–მეთქი, ეცინებოდა, შენ ჭკუიდან ხომ არ შეიშალე, მთელი ცხოვრება სხვებს როგორ უნდა სდიოო. მირჩევდა, ბიზნესლედი ან მოსამართლე გავხდარიყავი. მე მაინც გავხდი ფოტოგრაფი და მამას დავუმტკიცე, რომ მე კი არა, სხვები დამდევენ აქეთ. უამრავი ადამიანის ბედნიერება გამიზიარებია. ზოგჯერ ერთ დღეში შვიდი ქორწილის გადაღება მაქვს, ეს ჩემთვის დიდი ბედნიერებაა. ამიტომ ახლა უკვე მამაჩემს ვეუბნები, ხედავ, რამდენი გადაღება მაქვს, ფული თავისით მოდის–მეთქი.
– რძალდედამთილობა ზოგადად მსოფლიოში პრობლემატური საკითხია. თქვენსა და გიგის დედას შორის როგორი ურთიერთობა დამყარდა?
– ყველა მეუბნება, რომ თუ საქართველოში რძალ–დედამთილს შორის კარგი ურთიერთობა არ არის, ეს ნორმალური სიტუაციაა. ჩემთვის ეს საოცრებაა, არ ვიცი, რატომ არ უნდა მიყვარდეს ციცი, პირიქით, ვგიჟდები მასზე. ყოველთვის ჩემს მხარესაა. ვიცი, რომ მასაც ვუყვარვარ და ბედნიერი ვარ. არ მესმის, გიყვარდეს ქმარი და მის დედას არ ელაპარაკებოდე. ამ დროს ქმარია ცოდო, რადგან მას ცოლიც უყვარს და დედაც. ამ მხრივ, გიგი ბედნიერი ადამიანია. მე და მისი ოჯახის წევრებს ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი.
– როგორია ცოლის თვალით დანახული გიგი?
– რა თქმა უნდა, სახლში ისეთი არ არის, როგორიც სცენაზე. სიმღერებს არ მიმღერის, მაგრამ ძალიან მხიარულია. არ ვთვლი, რომ რადგან ჩემი ქმარია, აუცილებელია, ვაქო. ის ისეთი მიყვარს, როგორიც არის. როცა გავიცანი, არ ვიცოდი, საქართველოში ცნობილი თუ იყო. მოგვიანებით გავიგე, რომ პოპულარული იყო და გამიკვირდა კიდეც, რადგან ვარსკვლავური თვისებები არ აქვს. გიგი ძალიან კარგი, კეთილი ადამიანია. "ფეისბუქში" დავწერე კიდეც, მსოფლიოში ყველაზე კეთილი ადამიანის პრემია რომ არსებობდეს, აუცილებლად გიგის გადავცემდი–მეთქი. ჩვენს სახლში ფარული კამერა რომ დაამონტაჟოთ, ძალიან ბევრს იცინებთ, რადგან ათას სისულელეს ვაკეთებთ და ვგიჟობთ.
– თქვენი და გიგის შეხედულებები ყველაფერში ემთხვევა ერთმანეთს?
– ერთადერთი, რაშიც არ ემთხვევა, ისაა, რომ მე ძალიან მიყვარს ფრანგული ბულდოგი, გიგის კი – არა. ეს ძალიან სერიოზული განსხვავებაა და ამის გამო დიდი პრობლემა გვაქვს. უკრაინაში პატარა ფრანგული ბულდოგი მყავს, მინდა, აქ წამოვიყვანო, მაგრამ გიგი უარს მეუბნება. არ ვიცი, ეს საკითხი როგორ მოგვარდება. ძალიან მიყვარს ცხოველები, ვგიჟდები, მაგრამ ამით გიგი ჩემგან ძალიან განსხვავდება. უფრო დიდი სახლი რომ გვექნება, ლაბრადორი აუცილებლად გვეყოლება.
– თქვენი სურვილი იყო დედამთილ–მამამთილისგან ცალკე ცხოვრება?
– ჩემი აზრით, ყველა ოჯახი ცალკე უნდა ცხოვრობდეს. ჩვენ და ციცი მეზობლები ვართ, შორს არ წავსულვართ. მე ჩემი ოთახი, ჩემი აბაზანა მაქვს, დანარჩენზე არ მაქვს პრობლემა, ერთად ვსადილობთ.
– გიგისა და თქვენ შორის ეჭვიანობის მომენტები არის?
– მე ეჭვიანი არ ვარ და ეჭვიანობის საბაბს არც გიგი მაძლევს. ძალიან ხშირად აღმოვჩენილვართ სასაცილო სიტუაციაში. ჩვენ ყველგან ერთად დავდივართ, ცალ–ცალკე არასოდეს ვართ. უკრაინაში რამდენჯერმე გიგისთან ლამაზი მოცეკვავე გოგოები მივიდნენ გასაცნობად, მაგრამ მან ყველას უთხრა, რომ უკრაინელი ცოლი ჰყავდა. მე ვეუბნები, ნუ ამბობ, რომ ცოლიანი ხარ, გაიცანი გოგოები–მეთქი... ეჭვიანობა არ შეიძლება, ეს არ მაღელვებს.
– როცა გიგი სახლში არაა, რითი ხართ დაკავებული, ქართველი მეგობრები გაიჩინეთ?
– როცა გიგი სახლში არ არის, მისი ოჯახის წევრებთან ერთად ვარ. გიგის დას, ნინის, ახლახან გოგონა ეყოლა. პირველი მე ვიქნები, ვინც მასთან ერთად როლიკებზე ივლის. ვგიჟდები როლიკებზე, მგონია, რომ 10 წლის ვარ და ეს შეგრძნება ჩემთვის ძალიან სასიამოვნოა.
– როდესაც უკრაინელები ჩამოდიან, რა მოსწონთ საქართველოში ყველაზე მეტად?
– პირველი, რაც მოსწონთ, ეს ქართველი ხალხია. უკრაინელები და ქართველები ძალიან ჰგვანან ერთმანეთს. ჩვენი ბუნებაც კი თითქმის ერთნაირია, აქ კარგი ამინდია. გარდა ამისა, ქართველებს ძალიან კარგი სამზარეულო გაქვთ. მწვადები, ბუნებაში სეირნობა – ეს ხომ შესანიშნავია! ახლა ჩემი ნათლია აპირებს ჩამოსვლას და მისთვის მეორე ქორწილს გადავიხდი. საქართველოში ღვინო უყვართ, უკრაინაში – არაყი, ამიტომ ბევრ ღვინოს ვერ უძლებენ, მალე თვრებიან. ძალიან მიყვარს კახეთი, სიღნაღი შესანიშნავი ქალაქია, ლოპოტაც ძალიან მაგარია. ჩემი ყველა უკრაინული ინტერვიუ ქართველებსა და საქართველოზე საუბრით იწყება.
– შვილის გაჩენაზე ჯერ არ ფიქრობთ?
– ჯერ – არა, მაგრამ ძალიან მინდა და მომავალ წელს აუცილებლად გავაჩენ. მეც ცხენის წელში ვარ დაბადებული, ჩემი ძმაც და დედაჩემიც, ამიტომ ძალიან მინდა, ჩემი შვილიც ცხენის წელში დაიბადოს. გიგი ვეფხვის წელშია დაბადებული, ხომ წარმოგიდგენიათ, რა მაგარი იქნება – ერთი ვეფხვი და ორი ცხენი. ძალიან მინდა, შვილი ზაფხულის პერიოდში მეყოლოს, მისი გაზრდა ასე უფრო მარტივი იქნება.
– აშკარაა, რომ ქართულ ენაში პროგრესი გაქვთ. ვინმე გეხმარებათ მის სწავლაში?
– ქართულის სწავლაში ხელს ის მიწყობს, რომ გიგიც და მისი ახლობლებიც ქართულად მელაპარაკებიან. მე კი რუსულად ვპასუხობ. ასე, ნელ–ნელა ვსწავლობ. ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ ქართულ ენას ვისწავლიდი, ძალიან რთულია. ამიტომ პატარა პროგრესიც კი მიხარია. ინგლისური, უკრაინული და რუსული კარგად ვიცი და ალბათ ქართულსაც კარგად ავითვისებ.
ქეთი დინოშვილი
