ვის მხარეზეა ქორქია–თარხნიშვილის კონფლიქტში გეგა ფალავანდიშვილი
ტელეკომპანია "რუსთავი 2"–ის მარკეტინგის სამსახურის უფროსი გეგა ფალავანდიშვილი მეგობრებმა ცუდ დღეში ჩააგდეს. ტელეწამყვანებმა გიორგი ქორქიამ და ვანიკო თარხნიშვილმა მძიმე არჩევანის წინაშე დააყენეს – მათგან რომელიმე უნდა აერჩია. საქმე ისაა, რომ ქორქია და თარხნიშვილი რაღაც უცნაურად დაუპირისპირდნენ ერთმანეთს, გაუგებარია, მათ შორის მართლა არის კონფლიქტი თუ უბრალოდ პრესისთვის "თამაშობენ". გიორგი ქორქია ირწმუნება, რომ მასა და ვანიკოს შორის კონფლიქტი ამოწურული არ არის, გეგა კი მათ შერიგებას არ ცდილობს, შორიდან უცქერს. ალბათ იმიტომ, რომ იცის, საერთო ენას ბოლოს აუცილებლად გამონახავენ... მოკლედ, ქვემოთ გეგა ფალავანდიშვილისა და გიორგი ქორქიას ერთობლივ ინტერვიუს გთავაზობთ, სადაც მათ მიერ ჩადენილ სხვა "სიგიჟეებთან" ერთად, იქნებ ისიც გავიგოთ, სინამდვილეში რა ხდება ძველ მეგობრებს შორის.
– როდის დაიწყო თქვენი მეგობრობა?
გეგა: ჩვენ რომ დავმეგობრდით, მაშინ "რუსთავი 2" არც კი არსებობდა. მგონი, 1990 წელს გავიცანით ერთმანეთი.
გიორგი: უნივერსიტეტში რომ ჩავაბარეთ, მაშინ დავმეგობრდით. მე პირველ კურსზე ვიყავი, გეგა – მეორეზე. ძალიან ცუდი პერიოდი იყო...
გეგა: თუმცა ის წლები ყველას არ სძულს, ზოგს ენატრება კიდეც...
გიორგი: მე და გეგა ძალიან მალე დავმეგობრდით. მას შემდეგ 5–6 კაცი ერთად მოვდივართ.
გეგა: ისე მოხდა, რომ ამ 5–6 კაციდან უმეტესობა ტელევიზიაში აღმოვჩნდით. მაგალითად, ნიკა ლომიძეც ჩვენი კარგი მეგობარია. 2007 წლიდან მე და გიორგი ერთ ტელეკომპანიაში ვართ. სანამ მე იქ მივიდოდი, გიორგი ტელეეკრანზე უკვე ჩანდა. მანამდე კი მეგობრების უმრავლესობა "პირველ რადიოში" ვმუშაობდით.
გიორგი: რადიოდან გეგა "ჯეოსელში" წავიდა. ისე მოხდა, რომ არ ვიცოდი, გეგა აქ თუ იწყებდა მუშაობას. მაშინდელმა გენერალურმა დირექტორმა თათბირზე გვითხრა, დაგვემატება ადამიანი, რომელიც მარკეტინგს მიხედავსო და გეგა ფალავანდიშვილი რომ ახსენა, ოთახიდან ფხუკუნით გავვარდი.
– რა საერთო თვისებები, ინტერესები აღმოაჩინეთ ერთმანეთში?
გეგა: მაშინ უცებ ხდებოდა დამეგობრება, რადგან საზოგადოება რადიკალურ ბანაკებად იყო გაყოფილი. ზოგს ერჩია, ქუჩაში იარაღით ვიღაც მოეკლა, ზოგს სხვა რაღაცეები იზიდავდა. მე და გიორგის ზუსტად ერთნაირი ინტერესები აღმოგვაჩნდა – ორივეს გვიყვარდა თავისუფლება, ერთნაირი მუსიკა მოგვწონდა...
გიორგი: ჩვენ უფრო სხვა რაღაც გვაინტერესებდა, ვიდრე მასას.
გეგა: მაშინ ხალხის გარკვეულ ნაწილს მართლაც ჰქონდა პროტესტი ქვეყანაში შექმნილი მდგომარეობის მიმართ. პროტესტის ნიშნად იქმნებოდა როკი, ანდერგრაუნდი, მხატვრებიც სულ სხვანაირად ხატავდნენ, გამოფენები იმართებოდა.
გიორგი: დღეს კი სიტყვა "პროტესტი" უკვე ძალიან გაცვეთილია.
გეგა: ახლა პროტესტად ის ითვლება, თუ ქუჩაში გამოხვალ და იყვირებ. მაშინ პროტესტი თუ გქონდა, კი არ ყვიროდი, რაღაცას აკეთებდი.
– თქვენ რა ფორმით გამოხატავდით პროტესტს?
გიორგი: ბევრისგან განსხვავებით, ვსწავლობდით და პარალელურად ვმუშაობდით. იყო გარკვეული ადგილები, სადაც კონცერტები, გამოფენები იმართებოდა და ჩვენ ამ ყველაფერში აქტიურად ვიყავით ჩართული.
გეგა: ბაკურამ (მუსიკოსი ბაკურ ბურდული. ავტ.) მაშინ დაიწყო დაკვრა.
გიორგი: ბაკურასთან რაღაც პერიოდი მეც ვუკრავდი.
გეგა: მაშინ გაჩნდა პირველი რადიოები და იქაც ჩვენი სამეგობრო მოხვდა. იმ პერიოდში უფრო ხარისხიან მუსიკას ვუშვებდით, ვიდრე ახლა ვისმენთ რადიოებიდან. დღეს რომ ამბობენ, კონცერტებს სახელმწიფო არ გვიფინანსებსო, მაშინ საკონცერტო დარბაზებს არავინ ითხოვდა. დანგრეულ ადგილებში გამოდიოდნენ, საშინელი აპარატურით უკრავდნენ, მაგრამ თავიანთ საქმეს მაინც აკეთებდნენ. ჩვენს პროტესტს მაშინ რაღაცის კეთებით გამოვთქვამდით და არა ქუჩების გადაკეტვით და დროშების ფრიალით.
გიორგი: თანაც პროტესტის გამოხატვაში ფულს არ ვიღებდით.
გეგა: ფაქტობრივად, უსიტყვოდ გვესმოდა ერთმანეთის. თითქმის მთელი ჩვენი სამეგობრო ერთად ვცხოვრობდით. მაშინ მობილური ტელეფონები არ იყო და მშობლები ერთმანეთის სახლებში გვეძებდნენ.
გიორგი: როცა 16 წლის ბიჭები სამი დღე სახლში არ მიდიან, რაღაც ეჭვები ჩნდება და, რა თქმა უნდა, მათ ძებნას იწყებენ.
– სად დადიოდით ასე, მშობლების გაუფრთხილებლად?
გეგა: ხან სად და ხან სად, ზოგჯერ ქალაქგარეთაც გავდიოდით.
გიორგი: მშობლებმა იცოდნენ, რომ არაფერს დავაშავებდით, მიუხედავად ამისა, რა თქმა უნდა, ნერვიულობდნენ.
გეგა: ჩვენმა შვილებმა რომ იგივე გააკეთონ, ჩვენ ალბათ გაცილებით მეტს ვინერვიულებდით. გავიზარდეთ და ბევრ რამეს სხვანაირად ვუყურებთ.
– თუ არსებობს ისეთი საკითხი, რაზეც ვერასოდეს თანხმდებით?
გიორგი: რა ვიცი, ალბათ ის, რომ ამას არაყი "ევასება" და მე – ლუდი.
გეგა: არ არსებობს საკითხი, სხვადასხვა შეხედულება რომ გვქონდეს. 23 წელია ვმეგობრობთ და ხომ გაგიგიათ გამოთქმა – ხარი ხართან რომ დააბა, ან ფერს იცვლის, ან ზნესაო, ჩვენც ასე დაგვემართა, ერთმანეთისგან კარგი თვისებები გადავიღეთ. მეგობარი ხომ იმიტომ არის საჭირო, რომ მისგან კარგი გადავიღოთ.
გიორგი: ერთადერთი, რაზეც ვკამათობთ, ისაა, რომ მეგობრები ხშირად ვერ ვხედავთ ერთმანეთს. მე და გეგას გაგვიმართლა – ერთ სამსახურში ვართ.
– უფროსისა და ხელქვეითის ურთიერთობის საკითხი როგორ გაქვთ მოგვარებული სამეგობროში?
გეგა: გიორგის უფროსი არ ვარ. მე მარკეტინგი მაბარია, მას კი გადაცემები მიჰყავს. შეიძლება იერარქიულად გიორგის უფროსადაც მოვიაზრები, მაგრამ საქმის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, მას ბევრად მეტი გაუკეთებია, ვიდრე მე.
გიორგი: საინტერესო იქნებოდა, უშუალოდ ჩემი შეფი რომ იყოს. ალბათ მუშაობა არ გაგვიჭირდებოდა, რადგან ერთ ენაზე ვლაპარაკობთ.
გეგა: სამსახური სამსახურია, რომელსაც თავისი ვალდებულებები აქვს. მგონია, რომ მეგობრების ერთად მუშაობა უფრო მარტივი იქნება. მისთვის რჩევის მიცემა ბევრად ადვილია, ვიდრე იმ ადამიანისთვის, ვისაც არ იცნობ. მეგობარმა იცის, რჩევას იმიტომ აძლევ, რომ მისთვის კარგია.
გიორგი: მეგობრის რჩევას უფრო გავითვალისწინებ, ვიდრე სხვისას.
– ამ 23 წლის განმავლობაში, რაც ერთად გამოიარეთ, ბევრი საინტერესო ამბავი გექნებათ გასახსენებელი. რას გვიამბობდით?
გიორგი: რა გვიქნია, გეგა, ისეთი, რომ ახლა მოვყვეთ?
გეგა: შენ ის გაიხსენე, კარგი რა გვიქნია! სტუდენტობის დროს, 90–იან წლებში, შეიძლებოდა, 6–7 თვე ყოველდღე დაგველია. ქვეყანაში არაფერი ხდებოდა და გასართობად თვითონ თუ მოვიგონებდით რამეს. რადიოში ვმუშაობდით. ამ ყველაფრის თანმდევი, რა თქმა უნდა, დალევა იყო. რაღაც საშინელებებს ვსვამდით.
– დასასვენებლად, სამოგზაუროდ ერთად დადიხართ?
გიორგი: რამდენჯერმე "სასტავი" ვიყავით წასული. ხშირად გავდივართ ქალაქგარეთ. კარვით მივდიოდით და მაგრად ვისვენებდით.
გეგა: ახლაც დაახლოებით იმავეს ვაპირებთ.
გიორგი: თუ თავისუფალი დღე გამოგვიჩნდება, მაშინვე სადღაც მივძვრებით.
გეგა: ბოლოს მარტში სამი დღე მოვნახეთ თავისუფალი და აჭარაში ვიყავით მეგობრებთან.
გიორგი: იქიდან სმისგან გალურჯებულები ჩამოვედით.
გეგა: მაგრამ მაინც მაგრად დავისვენეთ.
გიორგი: ახლახან გეგა ათი დღით იყო წასული და ვიცი, რომ ამ ათდღიან დასვენებას სამსახურში აანაზღაურებინებენ. კარგა ხანი უნდა იყოს გუთანში შებმული.
გეგა: იქაც მეგობრები ვიყავით წასული, ჩვენი მეგობრის ბავშვი მოვნათლეთ. ორი დღე ვიყავი პარიზში და დანარჩენი – ნორმანდიაში. ვერთობოდით და დავბოდიალობდით აქეთ–იქით, სხვას რას ვიზამდით.
გიორგი: "ფეისბუქის" ჩართვა აღარ მინდოდა, ისეთ მაგარ ფოტოებს ტვირთავდა, ნერვები მეშლებოდა.
– საზღვარგარეთ ერთად არ დაგისვენიათ?
გიორგი: კი, გერმანიაში ვიყავით. ძალიან მაგარი იყო. ორი დღით წავედით, ისე მოხდა, რომ რაღაც აერიათ და სამი დღის მერე იყო უკანა რეისი.
გეგა: "ემტივი"–ს დაჯილდოება იყო და მაგრად გავერთეთ.
გიორგი: ერთი ღამე მაგრად მოვილხინეთ. მეორე დღეს მოვფრინავდით და დილით ადრე გამოვედით გარეთ. ბერლინში რომ ხარ, აუცილებლად გერმანული ლუდი უნდა დალიო გერმანულ პაბში, სადაც გერმანელი ბარმენი იქნება. ერთგან შევედით და ალბანელი დაგვხვდა. ვერ მივხვდით, ბერლინში ჩვენთვის ლუდი ალბანელს რატომ უნდა დაესხა და სხვაგან წავედით, იქ კი ჩინელი იყო...
გეგა: ულვაშებიანი გერმანელი გვინდოდა, რომელიც ლუდს დაგვისხამდა.
გიორგი: შუა ბერლინში ვერაფერს ვპოულობდით. ბოლოს ვიღაც ტიპი დავინახეთ მაგარი აწითლებული სახით. მივხვდით, რომ წინა დღის "გაოხრებული" იყო. ეგრევე ერთმანეთს ვუთხარით, ამას გავყვეთ, აუცილებლად პაბში მივა–თქო. სადღაც ვიწრო ქუჩებში მივდიოდით და...
გეგა: ტიპი შევიდა ბანკში.
გიორგი: სხვა რა გზა იყო, ვიდექით ბანკთან, ველოდებოდით, როდის გამოვიდოდა. 5 წუთში გამოვიდა. გახარებულები გავყევით და საბოლოოდ მაგარ ადგილას აღმოვჩნდით.
გეგა: პაბი 11 საათზე იხსნებოდა, ის კაცი შეუშვეს, ეტყობა, ახლობელი იყო და ჩვენ გვითხრეს, ჯერ არ ვხსნითო. ისეთი ბედნიერები ვიყავით, პაბი რომ ვიპოვეთ, ვიდექით და ფეხს არ ვიცვლიდით იქიდან.
გიორგი: თან გარედან ეწერა, დღეს სასმელ–საჭმელზე ისეთი ფასები იქნება, როგორ ხასიათზეც მე, მფლობელი ვიქნებიო!
გეგა: ამ კაცმა გვიყურა, გვიყურა და ჯერ გვითხრა, ვერ შემოგიშვებთო, ბოლოს ფეხს რომ არ ვიცვლიდით, ჩვენც დროზე ადრე შეგვიშვა. დილის 11–ზე გერმანული ლუდი და ხორცი სიგიჟეა!
– ეჭვიც არ მეპარებოდა, რომ თქვენი საზღვარგარეთული ვიზიტები მუზეუმების თვალიერებით არ შემოიფარგლებოდა.
გიორგი: ერთად თუ ვართ – არა, მაგრამ როცა ცალ–ცალკე ჩავდივართ, მაშინ მუზეუმებისთვისაც გვრჩება დრო.
გეგა: მაგრამ ერთად ყოფნა გვირჩევნია ცალ–ცალკე მოგზაურობას.
გიორგი: ახლაც ვაპირებდით ინდოეთში წასვლას, მაგრამ ორჯერ დაგეგმილი გამგზავრება ჩაგვივარდა. იქაც აუცილებლად წავალთ, როცა მოვიცლით.
გეგა: 6 წლის განმავლობაში პირველად ახლა ვიყავი შვებულებაში. აგვისტო და იანვარი ყველაზე მეტად მეზიზღება, ყველა ისვენებს და მე ვმუშაობ.
გიორგი: ბოლო 4 წელია, არც მე გავსულვარ შვებულებაში და აშკარად გვჭირდება კარგი დასვენება.
– ძირითადად ბარებში იკრიბებით თუ ერთმანეთის სახლებში?
გიორგი: ბარებში, ოჯახის წევრებს ნაკლებად ვაწუხებთ.
გეგა: ფაქტობრივად ოჯახში გამოდის, რადგან ჩვენს მეგობრებს აქვთ ბარები და იქ ვიკრიბებით. თან ისედაც უნდა გადავიხადოთ და გვირჩევნია, მეგობრის ბარში დავტოვოთ ის ფული, ვიდრე სხვაგან. იქ სულ ნაცნობები ვიკრიბებით, შინაურული სიტუაციაა.
გიორგი: ვიღაც შავპერანგიანი ტიპი არ მოდის და არ გვეუბნება, ფეხები სკამზე რატომ გილაგიათო.
გეგა: დღესასწაულებზე სახლებში ვიკრიბებით.
გიორგი: მაგრამ მეორე დღეს მაინც სხვაგან გადავინაცვლებთ ხოლმე.
– გიორგი, ბოლო–ბოლო, რა ხდება სამეგობროში თქვენსა და ვანიკო თარხნიშვილს შორის, რატომ იჩხუბეთ, თუკი მართლა იჩხუბეთ?
გიორგი: ვანიკო აღარაა ჩემი მეგობარი. ეს ცალკე ამბავია. ჩვენი დაპირისპირება არ დამთავრებულა, სხვადასხვა სახით გაგრძელდება.
გეგა: უხმო კოაბიტაციაში არიან.
– მე ეს ქიშპი ხელოვნურად შექმნილი მგონია. მართლა ნაწყენი ხართ ერთმანეთზე?
გიორგი: ხელოვნური არაა, ყველა ხუმრობაში ცოტა სიმართლეცაა.
გეგა: რომ გამოვა მეგობარი და ბოლომდე დაგცინებს, შენც აუცილებლად უპასუხებ. იმედია, ამათი ურთიერთობა ხელჩართულ ბრძოლაში არ გადავა. თუ ასე მოხდება, მე დავჯდები და მათი ყურებით გავერთობი.
გიორგი: მე როცა აქ ვარ, ვანიკო აღარ მოდის. ის რომ არის აქ, მე არ ვარ.
– სერიოზულად დაპირისპირებიხართ ერთმანეთს. ვანიკომ დაიწყო ეს ამბავი?
გიორგი : რა თქმა უნდა, აბა, მე ხომ არ დავიწყებდი?! პირველად ეგ გამოვიდა და გამომლანძღა.
გეგა: ახალი გადაცემის წაყვანა ლანძღვით დაიწყო. ვანიკოს ვანო ჯავახიშვილმა უთხრა, დუტა ხარ, ყველგან ჩანხარო. ის გაბრაზდა, მე კი არ ვარ დუტა, ქორქიაა, ყველგან ეგ არისო. ვანომ ვანიკოს უთხრა და გაეცა პასუხი, ქორქია რა შუაში იყო?!
გიორგი: ჰოდა, მეც შესაბამისად გავეცი პასუხი. არც იმან დამაკლო, აღარც მე. ახლაც ვიცი, რომ კიდევ რაღაცას მიპირებს. მე სულ მზად ვარ პასუხის გასაცემად. მოკლედ, ყველაფერს თქვენი თვალით ნახავთ.
გეგა: იმედია, ამათი ამბავი ტრავმატოლოგიურში არ დამთავრდება.
გიორგი: უფრო საგიჟეთში დასრულდება.
– გეგა კი რატომღაც შერიგებისკენ არ მოგიწოდებთ.
გიორგი: გეგა ჩემკენაა.
– ვანიკო რომ ამას წაიკითხავს, არ ეწყინება?
გეგა: ვანიკოსკენ სხვა იყოს!
გიორგი: გეგა ჩემიანია, რა!
ქეთი დინოშვილი
