რატომ ჩააგდო უხერხულობაში გიორგი ვარდოსანიძე მაია ასათიანმა

მსახიობ გიორგი ვარდოსანიძეს ოცნება აუხდა, მუსიკისა და დრამის თეატრში დორიან გრეის როლს შეასრულებს. თვლის, რომ ამ რთული პერსონაჟის სათამაშოდ მზად არის. როლზე მუშაობას აგვისტოდან დაიწყებს, მანამდე კი აპირებს, კარგად დაისვენოს, მთელი საქართველო კარვით მოიაროს. გრძნობს, რომ გარემოს გამოცვლა, ახალი ენერგიით დამუხტვა სჭირდება. თუ გავითვალისწინებთ ახლო წარსულში მოვლენებით დატვირთულ პერიოდს მის შემოქმედებით თუ პირად ცხოვრებაში – პროექტში "ცეკავევენ ვარსკვლავები" სამთვიანი მონაწილეობა, ფინალში გასვლა, შეყვარებულთან დაშორება, ჭორები... – დასვენება ნამდვილად სჭირდება. მერე კი გიორგი ეკრანზეც აქტიურად გამოჩნდება. ამ ყველაფერზე უფრო დაწვრილებით ქვემოთ გვიამბობს.
– გიორგი, გვითხარით, ამჟამად რა ამბები ხდება თქვენს ცხოვრებაში, რითი ხართ დაკავებული.
– თეატრალური სეზონი დამთავრდა. აგვისტოს ველოდები, რადგან ამ პერიოდში ვიწყებ მუშაობას ჩემს საოცნებო დორიან გრეის როლზე. რადიოში ვმუშაობ. მალე "კომედი არხზე" დაიწყება სერიალი, სადაც ერთ–ერთ მთავარ როლს შევასრულებ. ასევე, მალე "რუსთავი 2"–ის ეთერში გავა გადაცემა, რომლის წამყვანიც ვიქნები.
– იმ შუალედში, რაც ეკრანზე აღარ ჩანდით, დაფიქრების, მომხდარის შეფასების დრო დაგიდგათ?
– არაფერი შეცვლილა და ამიტომ რაიმეს შეფასება–გადაფასება არ დამჭირვებია. ამ პერიოდში ვისვენებდი. წონაში ცოტა მოვიმატე, რადგან ერთ–ერთი როლისთვის დამჭირდა. ფიზიკურადაც დაღლილი ვიყავი და ემოციურადაც, ამიტომ ეს პერიოდი დასასვენებლად მჭირდებოდა.
– აღიდგინეთ ძალები?
– ვერ ვიტყვი, რომ კარგად დავისვენე, გარემოს გამოცვლა კიდევ მჭირდება, თუმცა ენერგია მოვიკრიბე და მზად ვარ კარგი საქმეების გასაკეთებლად.
– ზაფხულის გატარებას სად გეგმავთ?
– მინდა, მეგობრებთან ერთად საქართველო მოვიარო კარვით. მალე მანქანით სტამბულში ვაპირებთ წასვლას და ასევე, ოდნავ მოგვიანებით ერთი კვირით ზღვაზე უნდა წავიდე. ქვეყნის საზღვრებსაც უნდა გავცდე. ასე რომ, ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი კარგად არის. ეკრანზე ყოფნა–არყოფნა არაფერს განსაზღვრავს. ჩემთვის მთავარი თეატრია.
– როგორ ფიქრობთ, თქვენი საოცნებო როლისთვის ფსიქოლოგიურად მზად ხართ?
– კი, ზუსტად იმ ასაკში ვარ, როცა დორიან გრეი უნდა ვითამაშო, რადგან 25 წლამდე ამ როლის თამაში ადრეა, უფრო დიდ ასაკში – გვიანი. ვფიქრობ, რომ ძალიან მაგარი პერსონაჟია.
– თეატრის სცენის მტვერი გირჩევნიათ კინოკამერებს?
– თეატრი უფრო ჩემია. მიყვარს კამერასთან მუშაობა, მაგრამ იმ სიამოვნებას, რასაც სცენაზე ვგრძნობ, კამერა ვერ მანიჭებს.
– ეკრანზე როგორ აფასებთ თქვენს ნამუშევარს, უფრო არ მოგწონთ, ვიდრე მოგწონთ?
– დიდად არ ვგიჟდები ჩანაწერების ყურებაზე, მაგრამ მაინც აუცილებლად ვნახულობ, რომ ვიცოდე, შეცდომა სად დავუშვი. საკუთარი თავით არასდროს ვარ კმაყოფილი.

– როცა რთული პერიოდი გიდგებათ, ამ დროს რას ეუბნებით საკუთარ თავს?

– ცხოვრებაში რთული პერიოდი ყოველთვის დგება – შემოქმედებითად, ფინანსურად... მაგრამ ყოველთვის მჯერა, რომ მეორე დღე უკეთესი იქნება. ასე ვცხოვრობ, ასე გამზარდეს. სრულიად რეალურია ხვალ ნული ვიყო, ჯიბეში ფული არ მქონდეს და ამისთვისაც მზად ვარ. ეს კიდევ ერთი სტიმული იქნება, რომ არ გავჩერდე. აქამდე ისე მოვედი, რომ შრომა ყოველთვის მიფასდებოდა. მთავარია ფარ–ხმალი არ დაყარო.
– რა არის თქვენთვის სულიერი სიმშვიდის გარანტი?
– უკეთესი დღის იმედს მაძლევს ოჯახი და მეგობრები. ეს ყველაზე ძვირფასია, რაც გამაჩნია. თუ ეს ადამიანები ჯანმრთელად არიან, მაშინ მშვიდად ვარ.
– თქვენ მეგობრებს შორის არის თქვენივე კოლეგა თორნიკე გოგრიჭიანი, რომელიც ასევე პოპულარობით და ქალთა სქესის სიმპათიებით სარგებლობს. გულახდილად რომ გვითხრათ, ასეთ შემთხვევაში მეგობრებს შორის კონკურენცია მაინც არსებობს?
– ჯანსაღი კონკურენცია არსებობს. ყველა მეგობარი, ვინც ჩემ გვერდით დგას სცენაზე, ერთგვარი სტიმულია. როცა ვხედავ, რომ თორნიკე გოგრიჭიანი, კახა კინწურაშვილი თუ სხვები მიდგანან გვერდით, ვცდილობ, მეც კარგი ვიყო, საქმე არ გავაფუჭო. შენ რომ ამას ცდილობ, ისიც ზრუნავს, რომ კარგი იყოს. ამით ერთმანეთს ვზრდით. გამიმართლა, ისეთ თეატრში ვარ, სადაც ძალიან ნიჭიერი თაობაა.
– ყოფილა თქვენს ცხოვრებაში მომენტი, როცა პოპულარობამ თავბრუ დაგახვიათ თუნდაც რამდენიმე წუთით და თავი სხვებზე აღმატებულად იგრძენით?
– არა. საქართველოში თავში რაღაცის ავარდნა სასაცილოა ისევე, როგორც ღიმილისმომგვრელია, როცა ვინმეს აქ ვარსკვლავს უწოდებენ. მაშინ ვარსკვლავური ცხოვრებაც უნდა გქონდეს. უფრო კარგად ჟღერს – ცნობილი სახე. განგების მადლიერი ვარ ყველაფრისთვის. არ დავმალავ – ვგრძნობ ხალხის სიყვარულს.

– როგორ ფიქრობთ, პოპულარობა შეიძლება ხელისშემშლელიც იყოს გარკვეულ შემთხვევებში?
– საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებში ვცდილობ, თავი ვაკონტროლო და ეს ბუნებრივია. არ მინდა, ვინმემ გათხლეშილი მთვრალი მნახოს, ბუჩქებში ჩავარდნილი. სხვა მხრივ, არანაირად ვიზღუდები, როგორიც ვიყავი, ისეთი ვარ, უბრალოდ მეტი პასუხისმგებლობა მაკისრია.
– ისეთი შეცდომა თუ დაგიშვიათ, რომელსაც ძალიან განიცდით და თავისთვის ვერ გიპატიებიათ?
– რა თქმა უნდა, შეცდომებისგან დაზღვეული არავინ არის. ზოგჯერ გინდა, რომ ვინმეს არ აწყენინო და პირიქით გამოგდის ან ფიქრობ, რომ კონკრეტულ შემთხვევაში ასე არ უნდა მოქცეულიყავი, მაგრამ მასშტაბურად რომ შევხედოთ ამ ყველაფერს, არაფერს ვნანობ და ცხოვრების თავიდან დაწყების შანსი რომ მქონდეს, იმავეს გავაკეთებდი. შეიძლება არ ვამაყობ, რაც გამიკეთებია, მაგრამ არც მრცხვენია. არავის ცხოვრებას არ ვადარებ ჩემსას, იმიტომ, რომ მე ჩემი ფასეულობები გამაჩნია.
– იქნებ ჩვენც გაგვაცნოთ თქვენი ფასეულობები.
– ფასეულობაა გარემოსადმი დამოკიდებულება. არ მიყვარს მატერიალისტები, მეწვრილმანეები, "მეშჩანები"... არ მიყვარს, ვინმე ზემოდან თუ შემომხედავს, საშინელებებს გავუკეთებ საპასუხოდ. მეც არ დავხედავ ვინმეს ზემოდან. მეზიზღება სიტყვა "სვეტი". მაია ასათიანმა ერთ–ერთ გადაცემაში გამოაცხადა, რომ თბილისის "სვეტი" ბიჭები ჰყავდა სტუმრად. წინასწარ რომ მცოდნოდა, ასე იტყოდა, მონაწილეობას არ მივიღებდი. მაყურებელი შეამჩნევდა, როგორი თავდახრილი შევედი. მაიამ იხუმრა და დარწმუნებული ვარ, ცუდი გაგებით არ უთქვამს.
მეზიზღება ხალხის დაყოფა გოიმებად და "სვეტებად", ქალაქელებად და სოფლელებად. შეიძლება აგრესიული გავხდე ამის გამო ვინმეს მიმართ და ვიღაცას არც ვუყვარდე. არ დავდივარ ისეთ ადგილებში, სადაც ჰგონიათ, რომ, წესით, უნდა ვიყო და მეც მათთან ერთად ვიხარშებოდე. ხშირად საზოგადოება, რომელსაც ნაღებს უწოდებენ, ჩემთვის ნარწყევი საზოგადოებაა. ვცდილობ, მათ გავერიდო. შეიძლება ამბიციურად ჟღერს, რასაც ვამბობ, მაგრამ მე ჩემი სამყარო მაქვს.
– ხასიათით ლიდერი ხართ?
– ყოველთვის ვცდილობ, რასაც ვაკეთებ, კარგი იყოს. ვზრუნავ, სადავეები ჩემს ხელში იყოს. შეიძლება სურვილები გამაჩნია, რომლებიც ხანდახან არ ემთხვევა ჩემს შესაძლებლობებს, მაგრამ ასეთ დროს საკუთარ თავზე ვმუშაობ და საბოლოოდ მიზანს ვაღწევ.
– გიფიქრიათ იმაზე, დღეს უფრო ძლიერად რომ გეგრძნოთ თავი, წარსულში რა უნდა გაგეკეთებინათ?
– კარგი იქნებოდა, ბავშვობაში მეტი დრო დამეთმო სწავლისთვის, რადგან შემდეგ ღამეების თენება არ მომიწევდა. წარსულში რომ დავბრუნდე, ალბათ მეტ დროს დავუთმობდი თვითგანვითარებას.
არაჩვეულებრივი ბავშვობა მქონდა. ყველაზე მეტად, იცით, რას განვიცდი? რომ მყავდა ძალიან მაგარი ბებია–ბაბუა, რომლებიც დღეს, საწუხაროდ, ცოცხლები აღარ არიან. წარსულის შეცვლა რომ შემეძლოს, ალბათ მათ მეტად მოვიკითხავდი. მამა სულ მეუბნებოდა, დარეკე, მოიკითხეო, მაგრამ პატარა ასაკში ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავდი. როცა ფაქტის წინაშე დავდექი, საკუთარ თავს ვეღარ ვპატიობ, რომ შემეძლო მათ მიმართ მეტი ყურადღება გამომეჩინა და ეს არ გავაკეთე.
– ინტერვიუს ჩაწერის წინ მთხოვეთ, თქვენს პირად ცხოვრებას არ შევხებოდით და ეს თხოვნა გავითვალისწინეთ კიდეც, ამიტომ ზოგადად გკითხავთ – როგორი გოგონა წარმოგიდგენიათ თქვენ გვერდით?
– სტერეოტიპები ბავშვობაში დავტოვე. რამდენი შეყვარებულიც მყოლია, ყველა განსხვავდებოდა იმ სტერეოტიპებისგან, რაც ადრე მქონდა. მართლა არ ვიცი, როგორი გოგონა უნდა იდგეს ჩემ გვერდით. ალბათ ის, ვინც გამიგებს, ის ღირებულებები უნდა ჰქონდეს, რაც მე მაქვს.
– თქვენი ერთი ჩვეულებრივი საღამო აღწერეთ.
– მეგობრები ვფიქრობთ, მაჯაზე ტატუდ დავიწეროთ სიტყვები: "რა ვქნათ?" სამეგობრო თითქმის ყოველ საღამოს ვიკრიბებით, ვსხედვართ რომელიმეს მანქანაში და ვკითხულობთ: "რა ვქნათ?" კარგი, წავალთ ქალაქგარეთ. კიდევ იბადება კითხვა: "ახლა რა ვქნათ?" მივდივართ რომელიმე ჯაზბენდის მოსასმენად. იმ დროსაც ვსვამთ კითხვას: "რა ვქნათ?" რაც უნდა კარგად ვიყოთ – ზღვაზე ან სადმე ვერთობოდეთ, ვიღაც მაინც დაიძახებს: "რა ვქნათ?"
– სად და რა სტატუსით წარმოგიდგენიათ თავი 50 წლის ასაკში?
– მინდა, რომ ცხოვრებას მაქსიმუმი გამოვწურო. ვოცნებობ, რომ თეატრს მთელი ცხოვრება ვემსახურო. ყველა მსახიობის სურვილია, დიდი არტისტი გახდეს და მასზე თაობებმა ილაპარაკონ. რა თქმა უნდა, ეს მეც მინდა.
მანანა ნოდია