რა შეკითხვებს უმზადებს ოთარ ტატიშვილი დალაი ლამას

შოუმენი ოთარ ტატიშვილი არ მალავს, რომ სიზარმაცის გამო ცოტა ძნელად ასაყოლიებელი ტიპია მაშინაც კი, როცა საქმე მოგზაურობასაც ეხება, თუმცა საკმარისია თვითმფრინავში ან მატარებელში ჩაჯდეს, რომ მერე უკან დაბრუნება აღარ უნდა.
ბოლო პერიოდში ცოტას მოგზაურობს, სტუდენტობის დროიდან კი ვოიაჟების ბუმი ახსოვს. სადაც უნდა ჩავიდეს, ერთი მიზანი აქვს, პირველ რიგში, აუცილებლად ფეხბურთის სტადიონი უნდა მოინახულოს.
– ბატონო ოთარ, ტრადიციული შეკითხვა უნდა დაგისვათ, ხშირად მოგზაურობთ?
– მოგზაურობა ადრე უფრო ხშირად მიწევდა. ბოლო 5 წელია, ნაკლებად დავდივარ საზღვარგარეთ. ჩემი მოგზაურობები სხვადასხვაგვარია – ან ღონისძიებაზე ვარ დაპატიჟებული, ან მეგობრის მოსანახულებლად მივდივარ, ან კონფერენციაზე, ან უბრალოდ დასასვენებლად. მოგზაურობაში ძალიან რთულად ასაყოლიებელი ტიპი ვარ. ბევრ რამეში ვარ ზარმაცი და ერთ–ერთი სწორედ მოგზაურობა გახლავთ. საელჩოში ვიზაზე შესვლა ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასია, მაგრამ თვითმფრინავში ან მატარებელში ჩავჯდები თუ არა, მოგზაურობის ხასიათზეც ნელ–ნელა მოვდივარ და თან ისე, უკან დაბრუნება აღარ მინდა.
– ბოლოს სად იყავით?
– 2–3 თვის წინ მეგობრები ბაქოში მეგობრის ქორწილში ვიყავით დაპატიჟებული. წასვლა ძალიან მეზარებოდა, მაგრამ ბოლოს მაინც წავედით. იმ დღეს გადაღება მქონდა, ჩავწერე გადაცემა და მატარებლით გავემგზავრეთ. სხვათა შორის, კარგი დროც გავატარეთ.
– პირველად იყავით ბაქოში?
– არა. იქ დიდი ხნის წინ, 1996 წელს ვარ ნამყოფი და ამდენი ხნის შემდეგ რომ ჩავედი, სულ სხვა ქალაქი დამხვდა. ბაქო ძალიან ლამაზია, კასპიის ზღვა ხომ საერთოდ ულამაზესი! ჩვენი იქ ყოფნა შაბათ–კვირას დაემთხვა, ყველაფერი დაკეტილი იყო და, რაც მოვახერხეთ, დავათვალიერეთ. თან უფრო ქორწილის რეჟიმში ვიყავით, ვიდრე დათვალიერების.
– ტრადიციული აზერბაიჯანული ქორწილი იყო?
– დიახ. საინტერესო ქორწილი იყო. როგორც ჩვენ ვიცით ხოლმე, საქორწილო სუფრა დიდ რესტორანში გაიშალა, ოღინდ თამადა, ქართველებმა რომ ვიცით, არ ჰყავდათ. იქ საღამოს წამყვანი იციან, რომელიც დაახლოებით 60 წლის, ჭაღარა, წარმოსადეგი კაცი იყო. ძირითადად აზერბაიჯანულ ენაზე საუბრობდა. რამდენჯერმე ჩვენც მოგვმართა, გვადღეგრძელა და სიტყვაც გადმოგვცა. აღმოსავლური მუსიკა ძალიან მომწონს. ვერ ვიტყვი, რომ იქ შესრულებული ყველა სიმღერა მომეწონა, მაგრამ რამდენიმე მელოდიით მართლაც მოვიხიბლე. ჩვენ პატივსაცემად აღმოსავლურ ინსტრუმენტებზე "დაისიდან" ნაწყვეტი და კინტაურიც დაუკრეს, რაც ძალიან გვესიამოვნა.
მოკლედ რომ გითხრათ, კარგი აზერბაიჯანული ტრადიციული ქორწილი იყო, სასწაული სუფრით. ყველანაირი ალკოჰოლი იყო. ვინ რას მიირთმევდა, ყველას სურვილი გათვალისწინებული იყო.
– თქვენ რა მიირთვით?
– მე არაყი ავირჩიე. აზერბაიჯანს ძალიან დიდ პატივს ვცემ, მაგრამ მათ ღვინოზე უარი ვთქვი. ქართულიც გვაქვსო, მითხრეს, მაგრამ რატომღაც მაინც არაყი ავირჩიე. უგემრიელეს თევზეულს ამზადებენ. აზერბაიჯანის სამზარეულომ მომხიბლა.
– კიდევ რომელი ქვეყნის სამზარეულოს გამოარჩევთ?
– ალბათ ბანალური ვიქნები, მაგრამ უნდა ვთქვა – ჩინური სამზარეულო ძალიან მიყვარს, მიუხედავად იმისა, რომ ჩინეთში ნამყოფი არ ვარ. სხვა ქვეყნებში, სადაც კი ჩავსულვარ, ჩინურ რესტორანში ყველგან შევსულვარ. იტალიურ სამზარეულოზეც იმავეს თქმა შემიძლია, პიცაზე გონი მეკეტება. პიცის ნაირსახეობათა წიგნიც კი მაქვს სახლში. ჩემი ცოლი თუ კარგ ხასიათზეა, პიცას მიმზადებს.
– იტალიაში ნამყოფი ხართ?
– კი, ოღონდ ძალიან ადრე. 11–12 წლის ვიყავი, როცა იქ მამასთან ერთად გავემგზავრე. რომი, ნეაპოლი, პიზა, ანკონა და ფლორენცია მოვიარეთ. ბევრს ვერაფერს გავიხსენებ, მაგრამ ის კი მახსოვს, რომ ფლორენცია სასწაული იყო.
– ყველაზე აქტიური სამოგზაურო პერიოდი როდის გქონდათ?
– სტუდენტობის დროს. 6 წელი თბილისში ვსწავლობდი, მერე 5 წელი მოსკოვში გავაგრძელე. ეს 11 წელი მართლა მოგზაურობის ბუმი მქონდა. ჯგუფელებთან და ძმასთან ერთადაც სად აღარ დავდიოდი – გერმანია, საფრანგეთი, ბელგია, ბრიტანეთი.
– იმ პერიოდიდან რა მოგონებები შემოგრჩათ, ყველაზე მეტად რა მოგეწონათ?
– შოტლანდიის დედაქალაქი ედინბურგი. ასეთი სილამაზე არსად მინახავს. განსხვავებული ქალაქია, სიტყვებით ვერ გადმოგცემთ. ედინბურგში ვინც ნამყოფია, დამეთანხმება, იქ სასწაული სიძველე და არქიტექტურაა. შოტლანდიელები საოცარი ხალხია. ედინბურგის მერე ჩემთვის ლონდონსა და პარიზს ეფექტი აღარ ჰქონდა, ჩვეულებრივად მივიღე.
ბრიუგე საოცრებაა! ჩრდილოეთის ვენეციას ეძახიან. ფლანდრიულ არქიტექტურასთან ესპანური კულტურის ელემენტებია შერწყმული. ძალიან განსხვავებული და ლამაზი ქალაქია.
– პარიზით ვერ მოიხიბლეთ?
– როგორ არა, მაგრამ არჩევანის საკითხი რომ დადგეს, ისევ ედინბურგში გავემგზავრებოდი. პარიზში სულ დღენახევრით ვიყავი და ამ ხნის განმავლობაში ფეხებს ვერ ვგრძნობდი. მთელი ქალაქის ცენტრი ფეხით შემოვიარე, ამ მცირე დროში რისი ნახვაც კი შეიძლებოდა, ყველაფერი ვნახეთ, ფეხები მუხლებამდე მქონდა დასიებული. ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება, რა თქმა უნდა, ლუვრმა მოახდინა, ისიც შემორბენით ვნახეთ. უცხო ქვეყნის კულტურა და ახლის ათვისება ყოველთვის მაინტერესებს.
– ფეხბურთის დიდი გულშემატკივარი ხართ, საზღვარგარეთ სტადიონებს თუ სტუმრობთ?
– აბა, რა! პირველ რიგში, რასაც ვაკეთებ, სწორედ ესაა. ესპანეთში არ ვარ ნამყოფი და შესაბამისად არც ბარსელონას ნოუ კამპი მაქვს ნანახი. ეს ჩემი საოცნებო სტადიონია. სადაც უნდა ჩავიდე, პირველ რიგში, სტადიონები რომ არ ვნახო, არ შეიძლება, ეს ჩემი მავნე ჩვევაა.
ლონდონში რომ ჩავედი, ჯერ ”ვესტ ჰემ იუნაიტედის” ერთ–ერთი ყველაზე ძველი სტადიონი მოვინახულე, შემდეგ ვნახე სტადიონი, სადაც "ჩელსი" თამაშობს. "ნაგლად" მივედი და სტადიონის ნახვა ვითხოვე. უპრობლემოდ დამათვალიერებინეს. იარუსებს შორის პატარა რესტორნები რომ არის, ისინიც კი ვნახე. ღირსშესანიშნაობების დათვალიერებას მხოლოდ ამის შემდეგ შევუდექი. სტადიონებზე სიარული ძირითადად მარტო მიწევს, რადგან ზოგს ეს საქმე არ აინტერესებს.
– ალბათ ასეთ მნიშვნელოვან ადგილებში ბევრი ფოტოც გაქვთ გადაღებული.
– შეიძლება უცნაურად ჟღერდეს და ბევრმა არც დამიჯეროს, მაგრამ ფოტოების გადაღება საშინლად არ მიყვარს. ნაკლებად სოციალური ტიპი ვარ, "ფეისბუქიც" კი არ მაქვს. სოციალურ ქსელთან ურთიერთობა ჩემი შოუს გამო მიწევს, ისიც მე კი არა, ჩემი შოუს "ფეისბუქის" გვერდს პროდიუსერი აკონტროლებს. არც ფოტოაპარატთან ურთიერთობა მჩვევია, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ფოტოები მაქვს. ვისთან ერთადაც ვმოგზაურობ, ისინი იღებენ ხოლმე.
– ცოლ–შვილ თან სად გიმოგზაურიათ? 

– ოჯახთან ერთად მოგზაურობა ძალიან საინტერესო და მშვიდია. შოთისთან ერთად არსად წავსულვარ, ზუკასთან ერთად კი უკრაინაში, ავსტრიასა და სომხეთში ვიყავი. რაც კი სამყაროში კარგი ურთიერთობა შეიძლება არსებობდეს, ეს მე და ზუკას გვაქვს, სხვა შვილებზე რომ აღარაფერი ვთქვა. ერთად მოგზაურობაც გადასარევად გამოგვდის.

– ყველაზე მეტად ვისთან ერთად გიყვართ მოგზაურობა?
– ჩემთვის ყველაზე კომფორტული თანამგზავრი მაინც ცოლია. მასთან ერთად უკრაინაში, პოლონეთში, რუსეთში, გერმანიასა და სომხეთში ვარ ნამყოფი.
– კაცებისგან განსხვავებით, ქალებს შოპინგი ძალიან უყვართ. თქვენ ამ ფაქტს შეგუებული ხართ?
– ჩვენ მოლაპარაკებულები ვართ – "მიუშვი!". აქაც ასე ვართ. რაღაცის ყიდვა თუ უნდა, ფულს ვაძლევ და მე დამანებოს თავი. საზღვარგარეთაც იგივე ხდება, მაღაზიებში არსად დავყვები. თუ რამის ყიდვა მე მინდა, კი ბატონო, მაგრამ, თუ ვიცი, რომ თვითონ უნდა, იაროს საყიდლებზე, მაშინ თიკას ვუშვებ და მე სტადიონზე მივდივარ. საზღვარგარეთ რასაც ვყიდულობ, ეს სუვენირებია. ჩემთვის კი ფეხბურთის მაისურებს, შარფებს ან ქუდებს ვიძენ, თან – დიდი რაოდენობით. ფეხბურთის მაისურებს სხვებიც მჩუქნიან. ამ საქმეში დათო გოგიჩაიშვილი ლიდერობს – ევროპიდან ჩემთვის 14 მაისური აქვს ჩამოტანილი.
– საზღვარგარეთ ყოფნისას უცხო ადგილების აღქმა და ორიენტაცია არ გიჭირთ?
– კი, მიჭირს უცხო ადგილების აღქმა, მაგრამ არასოდეს დავკარგულვარ. ტაქსი და მისი ჯანი. მთავარია, სასტუმროს სახელი ვიცოდე. ერთი მეგობარი მყავს, ტოკიოში რომ დასვათ და 3 დღეში ჩააკითხოთ, გაძვრება, გამოძვრება და მთელ ქალაქს მანქანით მოგატარებთ. მე კი ბათუმში მანქანითაც რომ ვიყო, შეიძლება ქალაქიდან ვერ გამოვიდე. არადა, თბილისს თუ არ ჩავთვლით, ყველაზე ბევრჯერ ბათუმში ვარ ნამყოფი. საშინელი გეოგრაფიული ორიენტაცია მაქვს. ამ ზაფხულს იქ დაბადების დღეზე ვიყავი დაპატიჟებული. პარფიუმერიის მაღაზიაში საჩუქრის ყიდვა მინდოდა, მაგრამ ვერაფრით მივაგენი, იმ ერთი ციცქნა ქალაქში გამსახურდიას ქუჩას 2 საათი ვეძებდი.

– ამის გამო უხერხულ სიტუაციაში ხშირად აღმოჩენილხართ?
– კი, როგორ არა. ამის გამო მე და ჩემი ძმა გერმანიაში ავტობუსს ჩამოვრჩით. კიოლნში ერთ–ერთ სასტუმროში ვცხოვრობდით. პარიზის დისნეილენდი ახალი გახსნილი იყო. ტური არსებობდა, რომლითაც პარიზში მიდიოდი, 2 დღით რჩებოდი და უკან ბრუნდებოდი. ინგლისური მეც ვიცი და ჩემმა ძმამაც, ის გერმანულსაც კარგად ფლობს. ავტობუსს სად უნდა დავლოდებოდით, აგვიხსნეს, მაგრამ მაინც დავიბენით. დავდექით იმ ადგილას და... არაფერი. თურმე ეს ავტობუსი წრეზე დადის და გვეძებს. 2–3 საათი გავიდა, ავტობუსმა უკვე წასვლა დააპირა და ამ დროს შემთხვევით გადავჭერით ქუჩა. ავტობუსის უკანა სკამზე მჯდომმა დაგვინახა და ჩვენც გვეშველა, თორემ პარიზის დისნეილენდი უკან დაგვრჩებოდა.
– სად იმოგზაურებდით სიამოვნებით?
– ინდოეთში წავიდოდი. ინდური რელიგიები და რელიგიურ–ფილოსოფიური სკოლები ბავშვობიდან მაინტერესებს. შეიძლება მათ სარწმუნოებას, როგორც რელიგიას, ისე არ ვუყურებდე, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ეს უდიდესი მეცნიერებაა და ძალიან საინტერესოა. სხვადასხვა ხალხისა და ქვეყნის რელიგიები იმდენად მაინტერესებს, ექიმი რომ არა, ალბათ თეოლოგი მაინც ვიქნებოდი.
ინდოეთის მიმართ განსაკუთრებული ინტერესი ბოლო 20 წელია, გამიჩნდა. ბევრს ვკითხულობ და, საბოლოო ჯამში, ვიკარგები ხოლმე, რადგან ბოლოს მაინც გაურკვევლობაში ვრჩები. ინდოეთის უძველესი ქალაქების არქიტექტურა და კულტურა ხომ განსაკუთრებულია! ინდურ კულტურას და ინდოელი ხალხის ღვაწლს მსოფლიო კულტურაში მაინცდამაინც ინდური ფილმებით ნუ განვსაზღვრავთ. იქ თუ ჩავალ, რა თქმა უნდა, ჩრდილოეთ ინდოეთში ვიმოგზაურებ და ჩემი ოცნებაა, დალაი ლამა გავიცნო. მასთან 9 შეკითხვა მაინც მაქვს დაგროვილი და ძალიან მაინტერესებს, რას მეტყვის. ამ შეკითხვებს თქვენ ვერ გაგიმხელთ.
– თვითმფრინავში დრო როგორ გაგყავთ?
– ფრენა ძალიან მიყვარს. ტურბულენტურ ზონაშიც მოვხვედრილვარ, ვიცი, რაც არის, მაგრამ არც ამის მერე დამჩემებია ფრენის შიში. ყველანაირი ტრანსპორტის ამტანი ვარ, უბრალოდ თვითმფრინავში დალევა ძალიან მიყვარს. სიმაღლეს და სიჩქარეს რომ აკრეფს და ვისკის ჩამოატარებენ, მაშინ ვარ ბედნიერი. ყურებში ჩემი საყვარელი მუსიკა და ღრუბლების ყურება დიდი სიამოვნებაა. სხვათა შორის, თვითმფრინავში კითხვაც ძალიან მიყვარს. დეტექტიური ჟანრის დიდი მოყვარული არ გახლავართ, მაგრამ რატომღაც თვითმფრინავში დეტექტივებს ვკითხულობ.
სოფიო ბოჭორიძე