როგორ ასწავლა ზაზა ფაჩულიამ ცოლს დათმობაზე წასვლა

ქართველი კალათბურთელი, ენბიეი–ს მოთამაშე ზაზა ფაჩულია 8 წელია ამერიკაში, ქალაქ ატლანტაში ცხოვრობს. ოჯახი 6 წლის წინ შექმნა. მეორე ბიჭის დაბადებას ელოდებოდა, ეზოიანი სახლი რომ შეიძინა და კალათბურთის ფარი ჩამოჰკიდა. მამაც ერთობა და შვილებიც სწავლობენ კალათბურთის თამაშს. ზაზას და მის ცოლს, თიკა ალავიძეს, სამი შვილი ჰყავთ: 4 წლის დავითი, 3 წლის საბა და 10 თვის მარიამი. ამაზე გაჩერებას არ აპირებენ. უნდათ, სულ მცირე, 5 შვილი ჰყავდეთ. თიკა სუხიშვილების ანსამბლის ყოფილი მოცეკვავეა და ატლანტაშიც გამონახა საქმე – ქართული ცეკვების სტუდია გააკეთა, სადაც, ბუნებრივია, უმეტესწილად იქ მცხოვრები ქართველები დადიან.
რამდენიმე კვირის წინ ზაზა და თიკა სამშობლოში ერთი თვით ჩამოვიდნენ. უფროსი შვილები ცოტა ადრე გამოუშვეს. ზაზა წუხს, რომ ამერიკაში მის შვილებს ქართული ენა ავიწყდებათ. ამიტომ დავითისა და საბას დატოვებას საქართველოში მთელი ზაფხულით გეგმავს.
ზაზა: შარშან ოჯახთან ერთად ჩამოსვლა ვერ მოვახერხე, რადგან თიკა ფეხმძიმედ იყო. ახლა კი ყველა ერთად ვართ. ყველაფერს მონატრებული ვიყავი. იმის ფუფუნება არ მაქვს, რომ, როცა მომინდება, მაშინ ჩამოვიდე. როცა შანსი გამომიჩნდება, მაშინვე მოვდივარ. ქალაქი, ხალხი, ქართული კერძები... ძალიან შორს ვარ საქართველოდან და ამ მცირე დროში ვიკლავ რაღაცეების სურვილსა და მონატრებას. სამწუხაროდ, ყველაფერს ვერ ვასწრებ. ერთი თვე თითქოს დიდი დროა. მოდიხარ და ფიქრობ, ამას და ამას გავაკეთებო, მაგრამ ბევრი ადამიანი გულნატკენი მრჩება იმის გამო, რომ სათანადო დრო ვერ დავუთმე.
– ხართ წარმატებული კალათბურთელი, ამავე დროს ხართ უკვე დიდი ოჯახის მამა. პრიორიტეტები როგორ გაქვთ განაწილებული, რა არის თქვენთვის მთავარი ღირებულებები?
– ჩემი ცხოვრება მოიცავს, პირველ რიგში, ოჯახს, მერე – კალათბურთს და მერე – სხვა საქმეებს. კალათბურთით არ მთავრდება ჩემი ცხოვრება. ვფიქრობ მომავალზე, შვილებზე... მომავლის დაგეგმვა და სწორი არჩევანის გაკეთება ადვილი არ არის. ყველაფერს საღი გონებით უნდა შეხედო. ამერიკაში შევეჩვიე ყველაფრის წინასწარ დაგეგმვას. იქ თვეებით, წლებით ადრე გეგმავენ, რას გააკეთებენ.
– როგორც ვიცი, საქართველოში ბიზნესი გაქვთ. ეს საქმეც წარმატებულია?
– დიახ, ბიზნესი მაქვს, რომელსაც ძირითადად დედაჩემი კურირებს. მასზე უახლოეს და სანდო ადამიანს ვერ ვნახავდი. სასტუმროების ქსელი გვაქვს. ეს მცირე ბიზნესია. რა თქმა უნდა, უფრო დიდი გეგმები მაქვს. ყველაფერს თავისი დრო აქვს. რამდენიმე წელი თამაშს ვაპირებ. ამავე დროს, იმასაც ვხვდები, რომ დრო მოვა, როცა თამაშს თავს დავანებებ. სამწუხაროდ, სპორტსმენის კარიერა მალე მთავრდება. შეეჩვევი, შეგიყვარდება, შენი ცხოვრების და სხეულის ნაწილი გახდება და რამდენიმე წლის მერე ეს კარიერა მთავრდება. ამიტომ არის, რომ სპორტსმენები ცრემლებით ტოვებენ მოედნებს. მეც ეს მელოდება. ჯერჯერობით ამის მოახლოებას არ ვგრძნობ, მაგრამ ვფიქრობ.
თუ წარმატება გინდა, სადაც უნდა წახვიდე, მომზადებული უნდა იყო. ამიტომ არ მინდა, როცა სპორტულ კარიერას დავამთავრებ, მერე დავიწყო ამაზე ფიქრი. ამიტომ მაქსიმალურად ვცდილობ, თავისუფალი დრო მომავალი კარიერის მომზადებისთვის გამოვიყენო. დროის დაკარგვა არ მინდა.
– როგორ ემზადებით?
– ამერიკის სხვადასხვა სკოლებში ვსწავლობ. გამოცდილებას ვიღებ სხვადასხვა ორგანიზაციებში მუშაობით, ასევე – ბევრი საუბრით სხვადასხვა სფეროში წარმატებულ ხალხთან.
– უმაღლესი განათლება გაქვთ მიღებული?
– 16 წლის ვიყავი, როცა პროფესიონალური კალათბურთის თამაში დავიწყე და ვერ მოვასწარი უნივერსიტეტში სიარული. სკოლა თურქეთში დავამთავრე. ვიღაცეების დახმარებით კი დავამთავრე საერთაშორისო–ეკონომიკური ფაკულტეტი. ამის თქმა არ მერიდება, ვამაყობ, რომ ბოლო ხუთი წელია ყოველ ზაფხულს ამერიკის სხვადასხვა სკოლებში, უნივერსიტეტებში პროგრამებში ვმონაწილეობ და ვსწავლობ. თავის დროზე ვერ მოვახერხე უნივერსიტეტში სიარული, მაგრამ ახლა ვცდილობ, რაც დავკარგე, ის ავინაზღაურო. სწავლა რომ არასოდეს არის გვიანი, იმით დავრწმუნდი, რომ ყველა კლასში, სადაც გარკვეული კურსი გავიარე, ყველაზე პატარა ვიყავი.
სპორტი ძირითადად ფიზიკურ სიძლიერესთან ასოცირდება, მაგრამ განათლებასთან ერთად ეს კიდევ უფრო ძლიერს გხდის. ამ ყველაფერს ენბიეი–ში განსაკუთრებით დიდ ყურადღებას აქცევენ. სპორტსმენმა აუცილებლად უნდა იცოდეს, როგორ მოიქცეს მხოლოდ მოედანზე კი არა, მოედნის გარეთაც. ბევრს უნდა აკეთებდეს როგორც თავისი გუნდისთვის, ისე ქვეყნისთვის. შეეძლოს სპონსორებთან, მასმედიასთან ურთიერთობა. ამას კი მოედანზე ვერ სწავლობ, განათლებაა საჭირო.
– ამერიკაში თქვენი ოჯახი ახერხებს ქართულ ყაიდაზე ცხოვრებას?
– 8 წელია ატლანტაში ვცხოვრობ. გამიმართლა, რომ სულ ერთ გუნდში ვარ და არ მიწევს სხვაგან გადაბარგება. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია, როცა ოჯახი გაქვს და სამი შვილი გყავს. თიკას თავისი საქმე აქვს ატლანტაში. ამ ქალაქში თავს კარგად ვგრძნობ. ბევრი ქართველია და ხშირად ვსტუმრობთ ერთმანეთს. თუ შენი ტრადიციების შენარჩუნება და შვილების ქართულად გაზრდა გინდა, ქართველებთან ურთიერთობა მნიშვნელოვანია. ურთიერთობა და მეგობრობა ქართველმა რომ იცის, მსგავსს ვერსად შეხვდებით. სახლშიც სულ ქართულად ვლაპარაკობთ. ყოველ კვირას ეკლესიაში დავდივართ. ეგვიპტური მართლმადიდებელი ეკლესიაა და ქართველი ხალხი თავს იქ იყრის.
ატლანტაში საკუთარი სახლი გვაქვს. იქ 2009 წელს გადავედით. რომ გავიგეთ, მეორეც ბიჭი უნდა დაბადებულიყო, უფრო იმიტომ ავირჩიე დიდი სახლი. ბიჭი უნდა დარბოდეს, თამაშობდეს ეზოში... საშუალო ზომის ეზო გვაქვს, სადაც შეიძლება ბურთის გაგორება. კალათბურთის ფარიც გვაქვს, ჩემი მეგობრები, გუნდელები მოდიან და კარგად ვერთობით.
– დაქორწინებიდან ძალიან მალე გახდით სამი შვილის მამა. ჩქარობდით?
– მე დედისერთა ვარ და ამის გამო დედაჩემს დღესაც კი ვსაყვედურობ. არ მინდოდა, იგივე საყვედური ჩემი შვილისგანაც მიმეღო. დავითსა და საბას შორის 11 თვეა სხვაობა. ზედიზედ მივაყოლეთ. ცოტა მოიზარდნენ და... თიკას ძალიან უნდოდა გოგო. რა თქმა უნდა, არ იცი, გოგო გამოვა თუ არა, მაგრამ მაინც გადავწყვიტეთ შვილის გაჩენა, რადგან სახლში პატარა ბავშვი მოგვენატრა. ყველაზე დიდი მოტივაცია მესამე შვილის გაჩენისა ის იყო, რომ ბავშვს საქართველოს პატრიარქი მონათლავდა. მარიამი მართლაც პატრიარქის ნათლულია.
– საქართველოში ჩამოხვედით მარიამის მოსანათლად?
– არა, ვერ მოვახერხეთ ჩამოსვლა, რადგან უკვე სეზონი მქონდა. ნიუ იორკში მოვნათლეთ. პატრიარქის გაზრდილმა მამა ალექსანდრემ, რომელიც ნიუ იორკში, ქართულ ეკლესიაში მოღვაწეობს, მოგვინათლა ჩვენი მარიამი და პატრიარქის ნათლულად მოიხსენია. ახლა კი დიდი პაუზა ავიღეთ. ცოტა ხანს აღარ გავაჩენთ ბავშვს. ამათ გზაზე დავაყენებთ და მერე მეოთხე შვილზეც ვიფიქრებთ.
თიკასი ძალიან მადლობელი ვარ. ახალგაზრდაა და ჩემნაირად ფიქრობს შვილებთან დაკავშირებით. შვილს რომ ბედნიერება მოაქვს ოჯახში, იმას ენით ვერ აღწერ. ძალიან მაგარი შეგრძნებაა და, მით უმეტეს, როცა ორივე – ბიჭიც და გოგოც გყავს. ჩემი მეგობრებისგან მსმენია, გოგო გაგაგიჟებსო. საკუთარ თავზე რომ გამოცდი, უფრო მეტად გრძნობ. მე და თიკას გვინდა, სახლში პატარა სულ იყოს.
– ამერიკაში ქართველი ძიძა გყოლიათ.
– არ მსიამოვნებს, ძიძას რომ ამბობენ. გიული ბიბილაშვილი ჩვენი ოჯახის წევრი და ძალიან საყვარელი ადამიანია. დიდი წვლილი მიუძღვის ჩვენი შვილების გაზრდაში. მე ძალიან დატვირთული ვარ და თიკასაც ისე ვტვირთავ ჩემი მოვლით, კიდევ სამი შვილი... დახმარება გვჭირდება და ამ ქალბატონს დიდი წვლილი მიუძღვის ამაში. ბავშვები ინგლისურენოვან ბაღში დადიან. ზედიზედ 2 წელი ვერ ჩამოვიყვანეთ საქართველოში და ძალიან განვიცდიდით. ახლა, სანამ წამოვიყვანდით, უკვე ვხედავდით, რომ ცდილობდნენ, ერთმანეთშიც ინგლისურად ელაპარაკათ. ვუშლიდით, მაგრამ 24 საათი მათ გვერდით ვერ ვიქნებოდით. ამიტომ, სანამ მე და თიკა ჩამოვიდოდით, ცოტა ადრე გამოვუშვთით საქართველოში. აქ ქართულ ბაღშიც შევიყვანეთ და მთელი ზაფხული უნდა დავტოვოთ. ბავშვები ერთი თვე არ მყავდა ნანახი და რომ ჩამოვედი, ნამდვილი ქართველები დამხვდნენ – ქართულად კარგად ლაპარაკობენ. ამერიკაში სპორტზე დამყავს – ცურვაზე, კარატეზე და კალათბურთზე.
– ასეთი პატარები უკვე კალათბურთზე დადიან?
– გასართობი ვარჯიშები აქვთ. სპორტი დისციპლინას ასწავლის. ჩემი თამაშების ყურებით შეუყვარდათ კალათბურთი. ჩემი გუნდელების შვილებს იცნობენ და იმათთან ერთად დადიან.
– წეღან აღნიშნეთ, თიკას ვტვირთავ ჩემი მოვლითო. რთული მოსავლელი ხართ?
– ჩემი წესები მაქვს და თიკამ უკვე კარგად იცის, რა მჭირდება, რისი ჭამა მიყვარს თამაშის წინ თუ შემდეგ. ვცდილობ, რთული არ ვიყო. მირჩევნია, ბავშვებზე იყოს ორიენტირებული და მე დიდ ტვირთად არ დავაწვე, თუმცა მე თუ თავს არ მოვუარე და ხელი არ შემიწყვეს, წარმატებას ვერ მივაღწევ. ეს თიკას კარგად ესმის და მისი ძალიან მადლობელი ვარ. ნონა გაფრინდაშვილმა უთხრა თიკას, როცა სპორტსმენი ცოლს მოიყვანს, ქმრის წარმატება უკვე მასზეა დამოკიდებული და თუ ის წარმატებულია, ესე იგი ცოლია წარმატებული და არა – თავად სპორტსმენიო. ეს მართალია, რადგან ოჯახში რომ პრობლემები მქონდეს და იქიდან ენერგიას არ ვიღებდე, ვერ ვითამაშებდი. თიკა ყველაფერს კარგად ახერხებს და თან თავისი საქმეც აქვს.
– რას საქმიანობს თიკა?
– მოგეხსენებათ, რომ თიკა სუხიშვილების ყოფილი მოცეკვავეა. ატლანტაში გახსნა ქართული ცეკვების სტუდია და იქ ასწავლის. ამით ძალიან კმაყოფილია, რადგან ცეკვა უყვარს. იქ მცხოვრები ქართველებიც კმაყოფილები არიან, რადგან მათ შვილებს ქართულ კულტურასთან შეხება უწევთ.
– თქვენ არ ცეკვავთ?
– დავდიოდი ცეკვაზე და გამომაგდეს, რადგან ჩემი შესაფერისი წყვილი ვერ იპოვეს. რაღაც ილეთები ვიცი და ჩახვეულ კასეტასავით ვიმეორებ ხოლმე. თიკამ კი ვერ მოახერხა, რომ ჩემი "რეპერტუარი" გააფართოვოს. 6 წელში 3 წელი ორსულად იყო და ამას თუ დავუმატებთ ჩემს დაკავებულ დროს, საკმარისი მიზეზია, რომ ცეკვა დღემდე არ ვიცი. მთავარია, ჩვენი ქორწილისთვის "ქართული" მასწავლა და ვიცეკვე. სულ რაღაც ორი გაკვეთილი ჩამიტარა და ავითვისე.
– სამზარეულოში თიკა ტრიალებს?
– თიკას და გიულის უყვართ ქართული კერძების მომზადება და ვიკლავთ ხოლმე ამ მონატრებას. მწვადებს ვწვავთ ეზოში. ნიუ იორკში ქართული რესტორანია და როცა იქ ჩასვლა გვიწევს, მივდივართ, მაგრამ მაინც არ აქვს ის გემო, როგორიც აქ მომზადებულს. რაც აქ ჩამოვედით, დღე არ გასულა, რესტორანში არ წავსულიყავით და ხინკალი, ხაჭაპური არ გვეჭამა, ლობიო და მჭადი... ვცდილობთ, მომავალ ჩამოსვლამდე აქაური საჭმელების მარაგით წავიდეთ.
– ამერიკაში როგორია თქვენი კვების რეჟიმი?
– თამაშის წინ 5–6 საათით ადრე უნდა ვისადილო. ამ დროს ძირითადად კიბორჩხალებს ვიღებ, თიკა მაკარონს მიმზადებს სხვადასხვანაირად. ბრინჯი შეიძლება ხანდახან. სუპი მიყვარს. ბავშვებსაც უყვართ სუპი და გიული სუპების პროფესიონალია. თამაშის წინ ვიძინებ. რომ გავიღვიძებ, ორმაგი ყავა უნდა დავლიო, რომ გამოვფხიზლდე. თამაშის შემდეგ საღამოს 10–11 საათზე მიწევს ჭამა, მაგრამ მოედანზე იმდენ კალორიას ვწვავ, ეს არაფერია. თიკა კი მეცოდება, რადგან იძულებულია, დამელოდოს. რესტორანში მივდივართ და ხორცს გეახლებით. პროტეინები უნდა მიიღო, რომ ენერგია აღიდგინო.
– 12 წლის ასაკში 2 მეტრზე მაღალი ყოფილხართ. თქვენი შვილები გგვანან სიმაღლეში?
– კი, 2 მეტრზე მაღალი ვიყავი 12 წლის ასაკში. ჩემი შვილები საკმაოდ მაღლები არიან, მაგრამ მათზე მაღლებიც მინახავს ამ ასაკში. ჩემს ბავშვობას მახსენებენ. ბიჭები მე მგვანან. იმედი მაქვს, მარიამი დედას დაემსგავსება. შუათანას ძალიან მამსგავსებენ – დედაჩემი ამბობს, შენი ბავშვობის ასლიაო და მიხარია.
– თბილისში ახალი სახლი შეგიძენიათ, სადაც მაღალი ჭერია. მახსოვს, ე.წ. ხრუშჩოვკის პროექტის ბინაში ცხოვრობდით, სადაც თავდახრილი დადიოდით.
– კი, "ხრუშჩოვკის" პროექტი იყო. დიღმის მასივში გავიზარდე. ის სახლი ახლაც ძალიან მიყვარს. მთელი ბავშვობა იქ გავატარე და ისევ გვაქვს, რადგან ძვირფასია ის ადგილი ჩემთვის. ერთხელ სინათლე არ იყო, სიბნელეში გავიარე და ჭაღს ავარტყი თავი. დედაჩემი უკან მომდევდა. ზუსტად დედაჩემსა და ჩემ შორის ჩავარდა ჭაღი. კიდევ კარგი, არ დაეცა, თორემ რა მოხდებოდა, ამაზე ფიქრიც არ მინდა. მაშინ პირველი წელი იყო, რაც ენბიეი–ში ვთამაშობდი და ვუთხარი დედაჩემს, ხვალიდან მაღალჭერიან სახლს მოვძებნით და გადავალთ–მეთქი.
– როგორ აფასებთ იმ ექვს წელს, რაც თქვენ და თიკა დაქორწინებული ხართ?
– თიკა ახლა რომ მიყვარს, აქამდე ასე არც მყვარებია. ეს სიყვარული უფრო გაძლიერდა იმის მერე, რაც ერთად ვნახეთ და გავიარეთ ცუდი და კარგი დღეები. სირთულეები გვქონდა, ჩვენი ცხოვრება ფერადი არ ყოფილა, ამან კი უფრო გაგვაძლიერა.
– ერთმანეთთან ურთიერთობის სირთულეს გულისხმობთ?
– კი, ოჯახშიც და ოჯახის გარეთაც და, მით უმეტეს, როცა ამერიკაში ცხოვრობ. ყველაფერი ისე არ მიდის, როგორც შენ გინდა. ყველა ოჯახშია უსიამოვნება. ორსულობის პერიოდი ხომ არ არის იოლი? შიშის გრძნობაცაა და სხვა რამეებიც. ერთმანეთის გვერდით დგომით გადავლახეთ ეს ყველაფერი. ისეთი ტრავმა მივიღე, ცალი ფეხი ფაქტობრივად აღარ მქონდა და თიკა ყველანაირად გვერდში დამიდგა. როგორ შეიძლება ეს ყველაფერი არ დააფასო?!
– ეჭვიანობაც იყო?
– ნორმის ფარგლებში კი იყო, ორივეს მხრიდან. სამი ასეთი შვილი მაჩუქა და არ უნდა დავაფასო?! დღეს რომ გვიყვარს ერთმანეთი, გუშინ ასე არ გვიყვარდა.
– რომელი უფრო ბუტია ხართ?
– თიკა რამეს გულში რომ ჩაიდებს, დიდი დრო სჭირდება მოსაბრუნებლად. რაღაცას რომ იტყვის და შეეწინააღმდეგები, უხსნი, უბრაზდები, მაინც თავისას გაიძახის – ასეაო. დრო სჭირდება, რომ მიხვდეს. მე, იცით, როგორი ვარ? ჯობია, არ გამაბრაზონ, თორემ კარგახნის განმავლობაში დამკარგავენ. დავკარგავ ჩემს იუმორს, ნამდვილ ხასიათს. ყინულივით ვხდები, რასაც გალღობა სჭირდება. ეს თიკამ კარგად იცის და შეიძლება ამ ჩემმა ხასიათმა ბევრ უსიამოვნებას აგვარიდა. რადგან იცის, რომ დიდხანს, ერთი კვირით თუ ათი დღით დამკარგავს, დათმობაზე მიდის.
მეც სულ მჭირდება ცოლ–შვილის გვერდით დგომა, რადგან დიდ ენერგიას მაძლევენ. ვმოგზაურობ, ვთამაშობ და ისედაც სულ მენატრებიან. თიკა ხომ სულ მენატრება. სახლში ბრუნდები, გინდა, მოყვე რაღაც, მაგრამ ამ დროს მოდიხარ და გაბრაზებული ზიხარ. ეს ჩემთვისაც არ არის ადვილი. ერთი კვირა ჩემთვის წლებივით არის ხოლმე. ეს ჩემი ცუდი ხასიათია, მაგრამ უარესიც ხომ შეიძლება? მაგალითად, სასტიკად ეჭვიანი რომ ვიყო. ან სულ დაღლილი და უხასიათო ან ცანცარა. თიკასი მადლობელი ვარ, რომ ისეთს მიძლებს, როგორიც ვარ. ბევრი ნაკლი მაქვს და ამაზეც ვმუშაობ. სიძნელეები მიყვარს. ცხოვრებამ მასწავლა, რომ არაფერი ჯობია იმას, შენით რომ რამეს მიაღწევ.
– 17 მაისს, როცა თბილისში ჰომოსექსუალიზმის მომხრეთა და მოწინააღმდეგეთა აქციები გაიმართა, თქვენ უკვე საქართველოში იყავით, ყველაფერი თქვენი თვალით ნახეთ და გაიგეთ. რას ფიქრობთ, ბუნებრივი რეაქცია ჰქონდა ქართველების უმრავლესობას?
– ამ თემაზე – არა, მაგრამ განცხადება მაშინ გავაკეთე, როცა ციხის კადრები გავრცელდა. ძალიან მეწყინა. ეს თემა ჩემს გუნდელებშიც კი აქტუალური იყო. არ მესიამოვნა, ჩემი ქვეყანა ყველას სალაპარაკო რომ გახდა. არც ის მსიამოვნებს, რაც ახლა ხდება. ძალიან სახიფათო თემაა. გეტყვით, როგორც მშობელი:
ტრადიციული ქვეყანა ვართ. ჩემთვის რთული და არასასიამოვნო იქნება, რომ ჩამოყალიბების ასაკში ჩემმა შვილებმა ასეთი რაღაცეები მოისმინონ. ვეცდები, არ ვანახო და არ მოვასმენინო. როცა დრო მოვა, ავუხსნი, რა არის კარგი და რა – ცუდი. არ მაქვს უფლება, ვთქვა, რომ ეს არ არის ნორმალური, რადგან ამერიკაში ვცხოვრობ. გეტყვიან თუ ასეთი რამ არ მოგწონს, მაშინ წადიო. მე იქ ჩემს საქმეს ვაკეთებ და საკალათბურთო კარიერის დასრულების შემდეგ საქართველოში დაბრუნებას ვფიქრობ. იქ დროებით ვარ, უხეშად რომ ვთქვა, ვმუშაობ. ამიტომ ამ საკითხზე კომენტარის გაკეთებისგან თავს შევიკავებ, თუმცა ვიმეორებ, ვეცდები, ჩემი შვილები ვაკონტროლო და დავიცვა. ტრადიციებს ვაფასებ და მსგავს შემთხვევებზე ფიქრი არც მინდა. მინდა, ჩემმა შვილებმა ისე იცხოვრონ, როგორც ქართველს შეეფერება. ღმერთი, ოჯახი, მშობლები, ადამიანები უნდა უყვარდეთ – ასეთ ცხოვრებას ვასწავლი.
რუსუდან ადვაძე