გიორგი ლორია კიევში ლამაზმანებთან თამამ სცენებს ასცდა

გასულ წელს საქართველოსა და ესპანეთის ეროვნულ ნაკრებებს შორის თამაშმა თბილისის "დინამოს" მეკარე გიორგი ლორია ქართული ფეხბურთის გმირად აქცია. ასეთ დროს ამბობენ, საღამოს დაიძინა და დილით პოპულარულმა გაიღვიძაო. გიორგი უცბათ მოექცა საყოველთაო ყურადღების ცენტრში, როგორც სიმპათიური და საინტერესო ახალგაზრდა კაცი. მის ცხოვრებაში სასიამოვნო სიახლეებმაც არ დააყოვნა. ცოტა ხნის წინ ფეხბურთელი ახალ ამპლუაში მოგვევლინა. ქართველმა რეჟისორმა კომედიურ ფილმში გადაიღო, სახელწოდებით "რა მოხდა კიევში". მართალია, კინოროლი გიორგი ლორიასთვის სრულიად ახალი ხილია, მაგრამ ფილმში ის თითქმის საკუთარ თავს, ანუ მეკარეს, თამაშობს, ოღონდ განსხვავებული ხასიათით.
მაგრამ მთავარი, რითიც გიორგი ბედნიერია, მაინც ბურთსა და მოედანს უკავშირდება. 22 მაისს, რამდენიმე წლიანი პაუზის შემდეგ, თბილისის "დინამო" ჩემპიონი და დავით ყიფიანის სახელობის საქართველოს თასის მფლობელი გახდა. "სარკემ" მასთან საუბარი სწორედ ამ თემით დაიწყო.
– გიორგი, პირველ რიგში, გილოცავთ გამარჯვებას! ამდენი წლის შემდეგ თბილისის "დინამო" ისევ ჩემპიონი გახდა. როგორი ემოციები ახლდა ამ ყველაფერს? 
– დიახ, ჩემპიონები გავხდით, თასიც მოვიგეთ. ეს თბილისის "დინამოს" ბოლო ათი წელია არ გაუკეთებია. ამიტომაც ჩვენთვის ორმაგი სიხარულია. სეზონის წინა დავალება, რომ ჩემპიონებიც გავმხდარიყავით და თასიც მოგვეპოვებინა, შევასრულეთ და ძალიან გახარებულები ვართ. გუნდი უკვე დასასვენებლად წავა. მე და ირაკლი ძარია კი ეროვნულ ნაკრებში წავალთ და ჩემპიონთა ლიგის საკვალიფიკაციო ეტაპისთვის მოვემზადებით. იქნებ ამ წელს მაინც მოვახერხოთ ჯგუფში გასვლა და გულშემატკივრები გავახაროთ. ერთი სიტყვით, ჩვენი ჩემპიონობით ყველანი გახარებულები ვართ.
– ახლა იმაზე მოგვიყევით, როგორ მოხვდით ფილმში, როგორ ითამაშეთ. 
– ფეხბურთელი ვარ და არც ველოდი, რომ ფილმში დამიძახებდნენ, თუმცა დედაჩემს რატომღაც სულ ეგონა, რომ ფილმში ვითამაშებდი და ასეც მოხდა. ადრე მამაჩემს გადაღებებზე, ფილმის გახმოვანებებზე სულ დავყვებოდი, მაშინ "ქართული სტუდია" ფუნქციონირებდა. ამიტომ ეს სიტუაცია ჩემთვის უცხო არ ყოფილა. ადაპტაცია არ გამჭირვებია. მოკლედ, მამის პროფესია გამომადგა. ჩემი დაც მსახიობია, თან რაღაც რჩევებიც გავითვალისწინე. ფილმის სამუშაო ჯგუფშიც პროფესიონალები არიან. ბევრი არ მიფიქრია, როგორც კი შემომთავაზეს და იდეა გამაცნეს, მაშინვე დავთანხმდი. 
– ესპანეთთან თამაშმა დიდი პოპულარობა მოგიტანათ. ალბათ ფილმშიც ამის წყალობით მოხვდით.
– კი, ასე იყო. მანამდე, ესპანეთის თამაშამდე, განსაკუთრებული ყურადღება არ მიგრძვნია. ამ თამაშის შემდეგ ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვალა. ხალხისგან სითბოს და ყურადღებას ვგრძნობ.
– გადაღებების დროს კიევში ცხოვრობდით?
– იქ მხოლოდ ერთი დღე ვიყავი ჩასული. დილით ჩავფრინდი და უკან საღამოს წამოვედი. ძირითადად თბილისის გადაღებებზე მომიწია ყოფნა.
– კმაყოფილი ხართ შედეგით?
– დამონტაჟებული ვარიანტი ჯერ არ მინახავს, მაგრამ, როგორც ვიცი, ძალიან კარგია. მასში ბევრი ქართული ფილმიდან იქნება მონაკვეთები – "არ დაიდარდო", "მიმინო"... მარტივად რომ ვთქვათ, ქართული "პახმელია" იქნება, ანუ ბიჭები ქართულად როგორ გამოდიან ნაბახუსევიდან.
– თქვენი როლის შესახებ უფრო დეტალურად გვიამბეთ.
– ფილმში ჩემს თავს ვასრულებ. იქაც ფეხბურთელი ვარ, ფეხბურთელობას ვერ ავცდი, თუმცა კარგია, რომ კინოშიც ამის თამაში მომიწია. სცენარის მიხედვით, მეორე დღეს ესპანეთის ეროვნულ ნაკრებთან თამაში მაქვს, წინა დღეს კი ვიკარგები. ფილმში ჩემი ძმა ცოტა დალაგებული ვერ არის, არაადეკვატური პიროვნებაა. გუდაურში წავალთ დასასვენებლად, იქ ის სასმელში თავის მიერ მოგონილ გასაბრუებელ წამალს ჩაგვიყრის. ის საკუთარ თავში ჩაკეტილი ადამიანია, თავგადასავლები უნდა და ამის გამო აკეთებს ამ ყველაფერს. ამის შემდეგ ვითარდება მოვლენები. მოკლედ, ვიკარგები და მთელი ფილმი მე მეძებენ. სხვათა შორის, ჩემი ძებნის დროს თემურ ქეცბაიაც რეკავს, არ ვიცი, გამოჩნდება თუ არა, მაგრამ რეკავს, მეძებს. ასევე რეკავენ ახლობლები, მეორე დღეს თამაში მაქვს და მეკარე არ ჩანს...
– გადასაღებ მოედანზე თამაში ისევე კარგად გამოგივიდათ, როგორც სტადიონზე?
– რეჟისორს რომ ჰკითხოთ, კარგად ვითამაშე, არ ელოდა, თუ ასე კარგად გამომივიდოდა. უბრალოდ რეჟისორი დავღალე, უფრო სწორად, მე მეგონა, რომ დავღალე. ვფიქრობდი, 10 დუბლი ბევრი იყო, სინამდვილეში კი პროფესიონალ მსახიობებს 20 და 30–ც დასჭირვებიათ. ძალიან კარგ, პროფესიონალ ადამიანებთან მომიწია მუშაობა, ისეთებთან, როგორებიც არიან თორნიკე გოგრიჭიანი, სანდრო გაბილაია, მერაბ ჭიპაშვილი, რომელიც ჩემი ძმის როლს თამაშობს.
– რა ხდებოდა კადრმიღმა?
– ბიჭებთან ერთად კიევში ყოფნა, როგორც გითხარით, მე არ მომიწია. ამიტომ მთელი ამბები იმათ გადახდათ, რასაც ასე თავისუფლად ვერ მოვყვები. ისეთი არაფერი გადამხდენია.
– იმ თამამ სცენებში, სადაც გოგონები თითქმის გახდილები არიან, თქვენ თუ მოგიწიათ თამაში?
– არა, მე ამ სცენებს, სამწუხაროდ, ვერ დავესწარი, ეს, რა თქმა უნდა, ხუმრობით. ჩემს სცენებში მხოლოდ ძმაკაცები და ჩემი ძმა არიან. მოკლედ, გადაღებებით ძალიან კმაყოფილი ვარ.
– მოგეწონათ თქვენი თავი მსახიობის ამპლუაში?
– ტექსტი ძალიან ბევრჯერ მავიწყდებოდა. დუბლი ძირითადად იმაზე მიფუჭდებოდა, ძმას რომ ვეჩხუბებოდი, დასვენება არ ჩაეშხამებინა. ვეუბნებოდი, თუ როგორი სულელია, რომ მშობლებიც კი ვერ ენდობიან და ასე შემდეგ. აი, ამ ყველაფრის ახსნაში ძალიან ბევრი დრო და დუბლი წავიდა.
– ფილმში მეკარე გიორგი ლორია რეალურ გიორგი ლორიას თუ ჰგავს?
– ფილმში ჩემი გმირი გაცილებით დალაგებული და წყნარია, ვიდრე მე ვარ. გაწონასწორებული, ჩამოყალიბებული პიროვნებაა, ჩემგან განსხვავებით. მეკარე და დალაგებული გინახავთ? ფეთქებადი ხასიათის ვარ. პატარა რაღაცაზე შეიძლება ავფეთქდე და ყვირილი დავიწყო. მოჭარბებულ ემოციებს გამოვუშვებ ხოლმე და მერე 5 წუთში ვწყნარდები.
– პოპულარული ახალგაზრდა ფეხბურთელის გარშემო, რომელიც ახლა კინოშიც გადაიღეს, ალბათ ბევრი ლამაზმანი ტრიალებს. არის მათ შორის თქვენთვის ვინმე საინტერესო?
– ეს თემა გამოვტოვოთ, არ მინდა პირადზე საუბარი.
– გეგმებზე მაინც გვიამბეთ.
– ეროვნული ნაკრების თამაშისთვის ვემზადები, როცა ჩამოვალ, დასვენება მინდა. თუ მოხერხდება, ჩემს შვილთან ერთად მინდა, დავისვენო.
– ესპანეთთან ეროვნული ნაკრების თამაშის შემდეგ სერიოზული შემოთავაზებები გქონდათ უცხოეთიდან. ამ კუთხით რა ხდება?
– კონკრეტულს ვერაფერს ვიტყვი, რაღაცეებს ველოდები, ცოტა ხანში ყველაფერი გაირკვევა.
ეკა ლემონჯავა