როგორ ჩაიგდო ხელში სანდრო კაკულია ნუცა აბაშიძემ

სანდრო კაკულია ფილმმა "ჩემი ცოლის დაქალის ქორწილი" ჯერ მსახიობად აქცია, მერე კი პოპულარობაც მოუტანა, განსაკუთრებით თინეიჯერ გოგონებში. მათგან უამრავ წერილს იღებს, მაგრამ თითქმის 10 წელია, რაც მისი გული მხოლოდ ერთ ქალს, ნუცა აბაშიძეს ეკუთვნის. მათი სიყვარულის ისტორია ცოტა უცნაურად დაიწყო, სანდროზე შეყვარებულმა ნუცამ რა არ იღონა, რომ სიმპათიური ბიჭის ყურადღება მიექცია და ბოლოს მიზანს მაინც მიაღწია. 6 წლის წინ დაქორწინდნენ. მათი შვილი, ელენე, 3 წლის არის. ნუცა მხოლოდ ერთი რამის გამო საყვედურობს ქმარს – მამას შვილისთვის ცოტა დრო რჩება.
– ნუცა, სანდრო "სარკესთან" ყვებოდა, რომ პირველად სიყვარულში თქვენ გამოუტყდით. ბევრი გოგო ვერ გაბედავს, ბიჭთან მივიდეს და უთხრას, დიდი ხანია გაკვირდები და ძალიან მომწონხარო.
ნუცა: ჩემთვის ეს ძალიან ბუნებრივი იყო. ასეთი ხასიათი მაქვს. თუ რაღაც ძალიან მინდა, არასოდეს ვიკავებ თავს და რისკიან ნაბიჯებს არ ვერიდები. ამ შემთხვევაშიც ასე მოვიქეცი. პატარაც ვიყავი, სხვანაირად მიქროდა თავში. შეიძლება ამ ასაკში იგივენაირად არ მოვქცეულიყავი, მაგრამ მაშინ უფრო გამბედავი ვიყავი. სანდრო შორიდან მომწონდა, მეგობრებისგან მასზე ძალიან მცირე ინფორმაცია მქონდა. შეიძლება ვიზუალურად ბევრი მოგეწონოს, მაგრამ სანდროსთან რაღაც სხვა კავშირი ვიგრძენი. ეს ბიჭი ვერაფრით ამოვიგდე თავიდან. ერთი თვის შემდეგ მისი კურსელი გოგონები სპეციალურად გავიცანი, დავუმეგობრდი, რომ სანდრომდე მივსულიყავი.
– ასე ძირითადად ბიჭები იქცევიან.
ნუცა: მართალი ხართ. ამ გოგონებთან ერთად კიბეზე რომ მხვდებოდა, იძულებული იყო, მომსალმებოდა, რადგან მათი მეგობარი ვიყავი. არადა სინამდვილეში ჩემი მიზანი სანდრო იყო. მისალმების მეტი ჩვენ შორის არაფერი ყოფილა. ბოლოს უკვე ჭკუიდან გადავედი. ერთხელაც გავეკიდე, მოვაბრუნე და ვუთხარი, რომ ძალიან მომწონდა. მერე აღმოჩნდა, რომ შორიდან თვითონაც მოვწონდი, თუმცა ეს წლების შემდეგ გამიმხილა. ახსოვს, როცა მხედავდა, რა მეცვა, თმა როგორ მქონდა. ეტყობა, გრძნობდა კიდეც, რომ მომწონდა.
სანდრო: მაშინვე "მოვწვი", რას ვერ ვხვდებოდი!
– ნუცა, სიყვარულში რომ გამოუტყდით, ალბათ ყველანაირი პასუხისთვის მზად იყავით.
ნუცა: წარმოდგენა არ მქონდა, რას მეტყოდა. პიროვნულად არც კი ვიცნობდი, ვხედავდი, რომ ძალიან კონტაქტური იყო, ყველას ესალმებოდა, ელაპარაკებოდა. დარწმუნებული ვიყავი, რომ უჟმურად არ შემომხედავდა, მაგრამ რას მეტყოდა, ეგ ნამდვილად არ ვიცოდი. როცა ჩემკენ შემოტრიალდა, მივხვდი, რომ ჩემი დანახვა ძალიან გაუხარდა, მისი სახე გაკვირვებასაც გამოხატავდა და გაოცებასაც.

– სანდრო, რა შეგრძნებაა, როცა გოგო პირველი გიხსნით სიყვარულს?
სანდრო: რა შეგრძნებაა, გოგო რომ გამომეკიდა? ვიცოდი, რომ რაღაცას მეტყოდა და ველოდებოდი, როდის დამელაპარაკებოდა. როცა მივხვდი, რომ მოვწონდი, დაველოდე, როდის გამომიტყდებოდა სიყვარულში. მანამდე ხომ დამირეკე კიდეც?
ნუცა: კი, ერთხელ დაგირეკე და ძალიან ბევრი ვიცინეთ, ოღონდ არ ვუთხარი, ვინ ვიყავი. თქმას ნამდვილად ვაპირებდი, მაგრამ მერე ვიფიქრე, ტელეფონით როგორ ვუთხრა, რომ მომწონს–მეთქი.
სანდრო: ვკითხე, ასეთი შარფი რომ გეკეთა, ის გოგო ხომ არ ხარ–მეთქი. მაშინვე მივხვდი, ვინ იყო.
ნუცა: სანდრო ძალიან ეშმაკია, მე ალალი და გულწრფელი ვარ. არაფერს ვმალავდი. ამას რაღაც გათვლები ჰქონდა და ჩემში უფრო იწვევდა ინტერესს.
– ამ სიყვარულის ახსნიდან რამდენ ხანში დაქორწინდით?
სანდრო: ძალიან დიდი ხანი შეყვარებულები ვიყავით და იმ პერიოდშიც ერთი წელი ერთმანეთთან დაშორებულები გახლდით.
ნუცა: სანდრომ არ იცოდა, რა უნდოდა, ვუნდოდი თუ არა. ბოლოს ვუთხარი, სანამ მოიფიქრებ, რა გინდა, დავშორდეთ–მეთქი. 5 თვის შემდეგ ჩვენი გზები ერთი წლით გაიყარა.
სანდრო: მერე გავიგე, რომ პრაღაში წავიდა. არ ვიცი, უცებ რა დამემართა, მაგრამ ვიფიქრე, რომ ჩვენ ისევ ერთად უნდა ვყოფილიყავით. მივხვდი, რომ მომენატრა, გავიგე, როდის ჩამოდიოდა, შევხვდი და მას შემდეგ ერთად ვართ.
პრაღიდან რომ ჩამოვიდა, მისი მეგობრის დახმარებით დავგეგმე, რომ კლუბში შევხვედროდი. იქ რომ მოვიდა, მას შემდეგ თავიდან დავიწყეთ ურთიერთობა. გაცნობიდან 4 წლის თავზე დავქორწინდით.
– განსხვავდება თქვენი ოჯახური ცხოვრება შეყვარებულობის პერიოდისგან?
ნუცა: ბევრად ტკბილი აღმოჩნდა ჩემთვის ოჯახური ცხოვრება, ვიდრე შეყვარებულობის პერიოდი იყო. ყველა ოჯახშია ეტაპები, როცა რაღაცეები ერთფეროვნად გეჩვენება, მაგრამ ჩვენ ვცდილობთ, ასე არ ვიცხოვროთ.
– სანდრო, როგორი მეუღლეა ნუცა?
სანდრო: ძალიან მაგარი მეუღლეა. თავიდანვე ვიცოდი, რომ კარგი ცოლი იქნებოდა და ამიტომაც მომინდა მის გვერდით ცხოვრება. რაც შეეხება მის დიასახლისობას, სახლს კარგად ალაგებს, მაგრამ სხვა საქმეები არ ეხერხება. ჩვენი ტრაგედია სადილების კეთებაა.
ნუცა: რატომაა ტრაგედია?
სანდრო: მჭადს აცხობს, ყველს ჭრის და კარტოფილს თუ შეწვავს.
ნუცა: სუპიც გამიკეთებია, სოუსიც, ლობიოც. სანდროს ორი დღე ერთი და იმავე კერძის ჭამა არ შეუძლია, რაც ჩემთვის ძალიან რთულია. ვმუშაობ, დიასახლისი არ ვარ, ამიტომ ყოველდღე ახალ–ახალ კერძს ვერ შევთავაზებ.
სანდრო: საღამოს ხშირად მინდება ჩაისთან გემრიელი ხაჭაპური. ძალიან მიყვარს ნამცხვრები და მინდა, ნუცა კექსს აცხობდეს, რომ კარაქთან ერთად ვჭამო, მაგრამ არ აკეთებს.
ნუცა: ჩემი მინუსი ის არის, რომ ფანტაზია არ მაქვს. არ ვარ გურმანი და ალბათ ამიტომ არ შემიძლია ნაირ–ნაირი კერძების კეთება.
– შვილის გაჩენამ როგორ შეცვალა თქვენი ურთიერთობა, თქვენს თავს რა ცვლილებებს ატყობთ?
სანდრო: ნუცას ცხოვრება განსაკუთრებით შეცვალა. მე შვილის დაბადება ვერ აღვიქვი და ნუცას მარტოს მოუწია მისი გაზრდა.
ნუცა: სანდროსთვის ელენეს დაბადებას არაფერი შეუცვლია. ძალიან დიდი ხანი დასჭირდა, რომ აღექვა, რა ხდებოდა.
სანდრო: მეგონა, სახლში პატარა ლეკვი გვყავდა. პატარა ძაღლი რომ გყავს და სახლში მისვლა გიხარია, რათა ცოტა ხანს ეთამაშო, ასეთი შეგრძნება მქონდა. სანამ ელენემ მამა არ დამიძახა, ვერ აღვიქვი, რომ მშობელი ვიყავი. გამიმართლა, რომ ჩვენმა შვილმა პირველად მამა თქვა.
ნუცა: ნუ იგონებ, პირველად, "კაი რაა"–ო, თქვა. 
სანდრო: დედაზე წინ რომ მამა თქვა, ეგ კარგად მახსოვს!
ნუცა: მოკლედ, ძალიან რთულ დღეში აღმოვჩნდი, რადგან იმ პერიოდში ფაქტობრივად სანდრო გვერდით არ მყავდა. ჩემ გარშემო ყველა მუშაობს და გამოვიდა, რომ ბავშვის მოვლაში ვერავინ მეხმარებოდა. ამიტომ პირველი წელი ჩემთვის ძნელი იყო. სულ სახლში ვიჯექი და ელენეს ვუვლიდი. მერე ნელ–ნელა სანდრომაც დაიწყო ბავშვთან კონტაქტი. ელენე ძალიან ჭირვეული იყო, არასოდეს ეძინა, დაჭყეტილი თვალებით მიყურებდა და ძალიან გამიჭირდა.

სანდრო: ელენეს ძალიან ბევრი ენერგია, დრო, ყურადღება მიაქვს. სულ რაღაცის ახსნა სჭირდება.
– მეორე შვილის გაჩენას აღარ ჩქარობთ?
სანდრო: მე ძალიან მინდა!
ნუცა: კი უნდა, მაგრამ მე ახლა ვამთავრებ მაგისტრატურას, პლუს დამხმარე არ მყავს. სანდროს ბევრი სამუშაო აქვს, სახლში იშვიათადაა. ვიცი, ორ ბავშვთან მარტო მომიწევს ყოფნა, ამისთვის კი მზად არ ვარ. მირჩევნია, ცოტა დავისვენო, უკეთესი სამსახური ვიშოვო და მერე დავფიქრდები. სანდროს რომ ვეკითხები, ბავშვის დაბადების შემდეგ პირველი ექვსი თვე იქნება თუ არა სულ ჩემ გვერდით, ცოტა იბნევა და არ იცის, რა მიპასუხოს. ამიტომ მეც თავს ვიკავებ. როცა გადაწყვეტს, რომ თანახმაა, რამდენიმე თვე ჩემთან იყოს და ბავშვის გაზრდაში დამეხმაროს, მეორეს მერე გავაჩენ. უნდა, რომ ბიჭი გვყავდეს.
სანდრო: ნუცამ ახლახან წითელა გადაიტანა და მე სახლში არ ვიყავი. ისეთი პერიოდი მქონდა, სამსახურიდან ერთი საათიც კი ვერ გამოვდიოდი. ჩემი წარმომადგენელი დედაჩემი იყო.
ნუცა: სანდროს გარეშე წითელაც გადავიტანეთ და მის გარეშე ალბათ კიდევ ბევრი რამის გადატანა მომიწევს. თუმცა ჩემი მთავარი პრობლემა ისაა, რომ მინდა, ელენესთან მეტი ურთიერთობა ჰქონდეს. ორივე ზუსტად ერთნაირია და ერთმანეთი სჭირდებათ.
– ნუცა, როცა სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალებს" უყურებთ, სადაც თქვენი ქმარი თამაშობს, სანდროსა და მის პერსონაჟ სანდრექსას შორის რაიმე საერთოს ამჩნევთ?

ნუცა: ორივე გულწრფელი, გულუბრყვილოა. სანდროც მასავით ლიდერია. ყოველთვის ბევრი საქმე აქვს და მაინც ყველაფერს ასწრებს.
– ძალიან ბევრ გოგოს რომ მოსწონს, ამაზე რა რეაქცია გაქვთ?
ნუცა: არანაირი. მახსოვს, თქვენს ჟურნალში თქვა, ჩემი ცოლი პროფესიონალი ეჭვიანია, მაგრამ არ გამოხატავსო. იყო ეტაპები, როცა ძალიან ვეჭვიანობდი, მაგრამ ერთად გავიზარდეთ, ამდენი წელია ვიცნობ და ჩვენს ცხოვრებაში ახლა სულ სხვა პერიოდია. შვილი გვყავს და ამიტომ საეჭვიანო არაფერი მაქვს. ისეთი გოგოები სწერენ, რომ არ უნდა ვიეჭვიანო, ძირითადად თინეიჯერები არიან. მათზე რომ რამე ვიფიქრო, არანორმალური საქციელი იქნება.
სანდრო: რამდენიმე დიდიც არის მათ შორის.
ნუცა: არც მათზე ვეჭვიანობ. თუ ამისი მიზეზი მექნება, რა თქმა უნდა, სხვანაირად დაველაპარაკები. მაღაზიებში ერთად რომ დავდივართ, გოგოები უკან მოგვყვებიან და სანდროზე ლაპარაკობენ. მათზე როგორ უნდა ვიეჭვიანო, პირიქით, ძალიან მსიამოვნებს. მგონია, რომ ქმარს რაც უფრო უბურღავ ტვინს, მით უფრო გშორდება. ბევრი ქაქანი არ მიყვარს. თუ რამე პრობლემაა, ზუსტად ორი სიტყვით ვეუბნები. არ ვარ ის ტიპი, ყოველ წუთში რაღაცაზე ვეწუწუნო.
სანდრო: სულ ჩუმადაა, მაგრამ შეიძლება ერთი ისეთი რაღაც მითხრას, საერთოდ წავიშალო.
– ნუცა, თქვენი პაპა, დოდო აბაშიძე, ლეგენდარული მსახიობია. მოასწარით მასთან კონტაქტი, როგორი გახსოვთ?
ნუცა: 5 წლის ვიყავი, როცა გარდაიცვალა, ამიტომ ძალიან ფრაგმენტულად მახსოვს. მეხსიერებაში ჩამრჩა, ცუდად რომ გახდა და სახლში ჩოჩქოლი იყო. ოთახში ვიღაცეების ფეხების ქვეშ გავძვერი და შევიპარე, მაგრამ დოდომდე ვერ მივაღწიე. ვიღაცამ ხელი მომკიდა, შენ აქ არ უნდა იყოო, მითხრა და გამომიყვანა. კიდევ, საწოლზე იწვა, მე ზემოდან მუცელზე ვეჯექი და ვთამაშობდით. კადრივით მახსოვს, როცა ილია || მოვიდა, დაიხარა და ბაბუას მიეალერსა. მე რომ 2 წლის გავხდი, დოდო ლოგინად ჩავარდა და ბოლო სამი წელი სულ ცუდად იყო, ამიტომ მე მხოლოდ მწოლიარე დამამახსოვრდა.
– დოდო აბაშიძის შვილიშვილობა გარკვეული პასუხისმგებლობაც იქნება თქვენთვის.
ნუცა: აბა, რა! თანაც ძალიან დიდი!
სანდრო: ვამაყობ, რომ მისი შვილიშვილი მყავს ცოლად.
ნუცა: სანდრომ რომ ცოლად მომიყვანა, მგონი, ჩემი ოჯახის დამსახურება იყო, ისე უხარია და სიამოვნებს ეს ფაქტი. სანდროსთან ერთად რომ ვარ, ხმამაღლა აცხადებს, იცით, ეს დოდო აბაშიძის შვილიშვილიაო.
სანდრო: იმიტომ ვამბობ, რომ ეს უცხო ადამიანებთან კომუნიკაციაში ხელს მიწყობს, უფრო კეთილგანწყობით მხვდებიან. რა დასამალი ამბავიც ესაა?! დოდოს და ზაზას (სანდროს სიმამრი – ისტორიკოსი ზაზა აბაშიძე) სიძეობა ჩემთვის ძალიან საამაყოა.
ქეთი დინოშვილი