როგორ ჩაუფრინა ნიკა გრიგოლიამ დიმა ობოლაძის აივანს
იუმორისტ ნიკა გრიგოლიას თავისმა მოტოციკლეტმა ფრენა ასწავლა, ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით. არაერთხელ ჰქონდა შემთხვევა, როცა ძლიერი შეჯახების შედეგად ჰაერში რამდენიმე მეტრი უფრენია და ბეწვზე გადარჩენილა, მაგრამ ამ სახიფათო ტრანსპორტს მაინც არ ანებებს თავს. თუმცა სტაჟიანმა ექსტრემალმა ისიც კარგად გააცნობიერა, რომ ყოველთვის იღბლის იმედზე ვერ იქნება და ერთხელაც გარისკვა შეიძლება სავალალოდ დასრულდეს. ამიტომ უფრო ფრთხილი გახდა.
ნიკა გრიგოლია:
– ზუსტად არ მახსოვს, ეს შემთხვევა რომელ წელს მოხდა, მაგრამ სიკვდილს ნამდვილად გადავურჩი. მაშინ რა მოტოციკლეტიც მყავდა, ძალიან სწრაფი იყო. ღამე, დაახლოებით 2 საათზე, პეკინიდან ვაჟაზე ავუხვიე. გზა მთლიანად ცარიელი იყო, ერთი მანქანაც კი არ მოძრაობდა და მეც გადავწყვიტე, ცოტა სწრაფად წავსულიყავი. დაახლოებით 120–ით მივდიოდი. ეს კატასტროფული სიჩქარე არ არის, მაგრამ მოტოსთვის ავარიის შემთხვევაში ძალიან ბევრია. იმ დროს, როცა მე ასეთი სისწრაფით ვმოძრაობდი, მანქანამ, რომელიც ვაჟა–ფშაველას კვეთდა გზა გადამიჭრა. დამუხრუჭების არანაირი შანსი არ არსებობდა და პირდაპირ შევასკდი. შეჯახების ადგილიდან დაახლოებით 20–25 მეტრი ვიფრინე. ამ შემთხვევის შემდეგ დიმა ობოლაძე სულ ხუმრობს, აივანზე ვიდექი და გრიგოლიამ ჩამიქროლაო. მართლა ჩავიფრინე, საშინელი შეჯახება იყო.
– მძიმედ დაშავდით?
– პირდაპირ ასფალტზე დავეცი თავით, ლავიწის ძვალი გავიტეხე, დაბეჟილობები მივიღე. თავზე ჩაფხუტი მეხურა, რამაც გადამარჩინა. ერთ–ერთი მოტოკლუბის პრეზიდენტი, ლევან როინიშვილი, სულ ბიჭების უსაფრთხოებაზე ზრუნავდა. ვიღაცას ჩაფხუტი თუ არ ჰქონდა, იყიდდა და მისცემდა. მოტო როცა შევიძინე, ძალიან უხარისხო, ჩინური ჩაფხუტი მქონდა, რომლის დაფარებას სჯობდა, საერთოდ არ დაგეფარებინა. ლევანმა ძალიან კარგი ჩაფხუტი მომცა, იმ დღეს ის მეხურა და სწორედ ამან გადამარჩინა. საავადმყოფოში როცა მიმიყვანეს, ექიმებმაც მითხრეს, ჩაფხუტი რომ არ გხურებოდა, შენი გადარჩენის შანსი არ იყოო. როცა ასფალტზე დავეცი, ჩაფხუტი ისე ამოიგლიჯა, იგივე დარტყმა თავზე რომ მიმეღო, ნამდვილად ვერაფერი მიშველიდა. მოტო მთლიანად დაიფშვნა. ჩაფხუტის დამსახურებით ტვინის შერყევაც კი არ მიმიღია. ის რომ არ მფარებოდა, შერყევა ალბათ უკვე მკვდარს დამემართებდა.
– ვინ მიგიყვანათ საავადმყოფოში, თქვენ გვერდით ვინ იყო იმ წუთებში?
– იმ მანქანის მძღოლი ახალგაზრდა, კარგი ადამიანი აღმოჩნდა. თვითონაც ექიმი იყო, საავადმყოფოშიც მან წამიყვანა.
– გონება დაკარგეთ?
– გონება საავადმყოფოში მიყვანის შემდეგ დავკარგე. რთულია, როცა იაზრებ, თუ რა შეგემთხვა.
კიდევ მომივიდა რამდენიმე ავარია. ყოველი შემთხვევა ნიშნავს, რომ ადამიანი სიკვდილს გადაურჩა, რადგან ავარია ყოველთვის რეალური საფრთხეა სიცოცხლისათვის, მაგრამ ასეთი რთული შემთხვევა არასოდეს მქონია. წარმოიდგინეთ, 120 კილომეტრ საათი სიჩქარით მანქანას ეჯახები. კიდევ ერთხელ ვამბობ, ლევანს ჩაფხუტი რომ არ მოეცა, დედას ვფიცავარ, ჩემი შლემით იქ ტვინს დავასხამდი! ამ შემთხვევის შემდეგ, ვინც მოტოთი დადის, ყველას ვეუბნები, ძალიან დიდი ყურადღება მიაქციონ უსაფრთხოებას.
– თქვენ მოძრაობის წესებიც დაარღვიეთ...
– დავარღვიე, აბა, რა ვქენი?! ქალაქში 120–ით მივდიოდი, იმ მძღოლმა კი საერთოდ ისეთ ადგილზე გადაკვეთა ქუჩა, სადაც არ შეიძლებოდა. მაშინ ის მოტო ახალი ნაყიდი მქონდა, შესაძლებლობები და სიჩქარეც მეტი ჰქონდა.
– როცა ეჯახებოდით, იმ წუთებში თავში რა აზრმა გაგიელვათ, გაიფიქრეთ, რომ ყველაფერი დამთავრდა?
– მივხვდი, რომ ამ შეჯახებას ვერ ავიცილებდი. მახსოვს, მანქანა ისე გადმოდიოდა, ფარებიც კი არ ჰქონდა ანთებული. მას რომ დაემუხრუჭებინა, ისე გავივლიდი, არაფერი მოხდებოდა, მაგრამ იმ ბიჭმა ვერ დამინახა, ცდილობდა, გზა ჩქარა გადაეჭრა. მივხვდი, რომ აღარაფერი მეშველებოდა. საშინელი ხმა იყო, სადღაც გადავფრინდი.
სხვათა შორის, მაშინ იმ მოტოზე მარტო არ ვიჯექი. ჩემ უკან გოგონა იჯდა, რომელიც შემდეგ ჩემი პირველი ცოლი გახდა. შეჯახების მომენტში მასზე ვფიქრობდი, რამე ხომ არ დაემართა–მეთქი, მაგრამ გადავრჩით. კატას ვეძახდი და მართლა კატასავით დაეცა, არაფერი მოსვლია. მასაც შლემმა უშველა, თორემ ცუდად წაუვიდოდა საქმე, თავი დაარტყა. ამ ფრენის შემდეგ ფეხზე თვითონ წამოვდექი. ლავიწის ძვალი გატეხილი მქონდა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი. როცა დავინახე, რომ ის კარგად იყო, მერე ვიგრძენი ტკივილი.
– სხვა შემთხვევებშიც თქვენ იყავით დამნაშავე?
– ავარიაში, რომელზედაც ახლა მოგიყვებით, საერთოდ დამნაშავე არ ვყოფილვარ. წესების დაცვით ვმოძრაობდი, ჩაფხუტიც მეხურა, ქალაქში დასაშვები, 50–60 სიჩქარით მივდიოდი. ამ შემთხვევაშიც მანქანის მძღოლმა ისე მოუხვია, რომ არც გაუხედავს, ვინმე მოდიოდა თუ არა. მანქანას წინა მარჯვენა ფრთაზე დავეჯახე. მთელი მარჯვენა მხარე, წინა კარი, უკანა კარი, შუშები, ყველაფერი დაიმსხვრა. მოტო რომ შეასკდა, ისეთი შთაბეჭდილება დარჩა, თითქოს ეს მანქანა აფეთქდა. როცა ხვდები, რომ შეჯახება გარდაუვალია, ისიც უნდა იცოდე, როგორ მოიქცე. რომ მივხვდი, უეჭველი ავტომობილს ვასკდებოდი, მოტოდან წამოვდექი, რომ პირდაპირი შეჯახება არ ყოფილიყო. ასე რომ მომხდარიყო, ალბათ მოვკვდებოდი. მოკლედ, მოტოდან ავხტი, მოტო მანქანას შეასკდა, მე კი სახურავზე დავეცი.
სხვათა შორის, ეს მძღოლიც ძალიან კარგი ადამიანი აღმოჩნდა. თურმე ისეთი ჩაფიქრებული მოდიოდა და ისე შემოუხვია, ვერც მიხვდა, რა მოხდა. ეგონა, რომ რაღაც აფეთქდა. მითხრა, ჩამტვრევის და შეჯახების დიდი ხმა იყო, სახეში შუშები შემომეყარა, მაგრამ რომ გავიხედე, არც მანქანა იყო და არც ადამიანი, ვიფიქრე, აფეთქება მოხდა და ამ აფეთქებამ მანქანის შუშები ჩალეწაო. შეჯახების შემდეგ მე უცებ სახურავიდან "კაპოტზე" დავეცი, იქიდან კი – ძირს. მახსოვს ამ ადამიანის გაოცებული სახე, ვერაფერი გაიგო, მის თავს რა ხდებოდა. ეს მესამე თუ მეოთხე შემთხვევა იყო, როცა სხვის გამო დავიმტვერი და რომ ვკითხე, რას მერჩით–მეთქი, ეს კაცი სულ გაგიჟდა.
ვერ ვიტყვი, ამ შემთხვევას იმიტომ გადავურჩი, რომ ჩაფხუტი მეფარა–მეთქი. ამ ავარიის დროს სწრაფად რეაგირებამ მიშველა, რომ მოტოდან ავდექი და მანქანის სახურავზე დავეცი. ვერ ვიტყვი, რომ ეს ჩემი გამოცდილებით გავაკეთე. ასეთ დროს შენ კი არ ფიქრობ, ტვინი გკარნახობს, როგორ მოიქცე.
– ამდენი შემთხვევის შემდეგ არ დაფიქრდით იმაზე, რომ ძალიან სახიფათო გატაცება გაქვთ? მთელ მსოფლიოში ცნობილია, რომ მოტოციკლეტით დაღუპვის მაჩვენებელი ძალიან მაღალია.
– ნებისმიერი, ვინც მოტოთი მოძრაობს, უფრო სახიფათოდ გადაადგილდება, ვიდრე ადამიანი, რომელიც ავტომობილის საჭეს უზის. ბუნებრივია, ასეთ დროს უფრო დაუცველი ხარ, ვიდრე თუნდაც ნებისმიერ ნაკლებად დაცულ ავტომობილში. მოტოციკლეტი ის ტრანსპორტია, რომელიც ძალიან დიდ თავშეკავებას მოითხოვს.
– თქვენ გამოგდით ეს?
– მე მაშინ ვრისკავდი, როცა დამწყები ვიყავი. ახლა თუ მოტო ერთ ბორბალზე მიმყავს, დარწმუნებული ვარ, რომ არაფერი მომივა, მაგრამ იმისთვისაც მზად ვარ, დავარდნის შემთხვევაში ტრავმა არ მივიღო. როცა ქალაქში რაღაც მანევრს აკეთებ, შეიძლება უკნიდან მომავალმა მანქანამ გადაგიაროს. ასეთი შემთხვევაც ბევრი ყოფილა. ქალაქში მოძრაობისას აღარ ვრისკავ, რადგან ამ დროს სხვის სიცოცხლესაც საფრთხეში აგდებ. ყველა ექსტრემალი ამბობს, რომ ადრენალინის შეგრძნება მოსწონს. ჩემთვის კი ეს ყველაფერი თავისუფლებასთან ასოცირდება. ამ ბოლო დროს ისეთ მოტოს ვანიჭებ უპირატესობას, რომლითაც ტყეში, ტალახში, მთებში ვივლი. ქალაქში მოძრაობა ყველაზე სახიფათოა. როცა ტყეში ხარ, შეიძლება მხოლოდ შენ დაშავდე.
– ამ ავარიებმა სიცოცხლისადმი თქვენი დამოკიდებულება შეცვალა ან დაგაფიქრათ მაინც მასზე?
– უფრო დაკვირვებული გავხდი. 54 წლის მეგობარი მყავდა, რომელიც გარდაიცვალა. ის მთელი ცხოვრება მოტოზე იჯდა, მაგრამ სერიოზული ავარია არასოდეს მოსვლია. თუ რამე ექსტრემალური ყოფილა, ყველაფერი გამოუცდია. სულ მეუბნებოდა, როცა მოტოთი ქალაქში მოძრაობ, მთავარი ის კი არ არის, რომ შეცდომას შენ არ დაუშვებ, რისკი ის არის, რომ შენთან ერთად სხვებიც მოძრაობენ, რომლებმაც შეიძლება შენს სიცოცხლეს საფრთხე შეუქმნანო.
ვერ ვიტყვი, რომ ამ ავარიების შემდეგ სიცოცხლეს სხვანაირად ვაფასებ, ვერ ვიტყვი, რომ იმ შემთხვევების შემდეგ რადიკალურად შევიცვალე. არიან ადამიანები, რომლებიც ავარიის შემდეგ მოტოზე აღარ სხდებიან. არიან ადამიანები, რომლებიც ავტოსპორტით იყვნენ დაკავებული, სიკვდილს გადაურჩნენ და მას შემდეგ ამ სპორტს თავი დაანებეს. ვიღაც პარაშუტით გადმოხტა, არ გაიხსნა, ხეზე ჩამოეკიდა და მას შემდეგ პარაშუტით არ ხტება. მე ასე არ ვარ. დედამიწის ზურგზე ადამიანი არ მეგულება, რომელიც თავის სიცოცხლეს არ უფრთხილდება. რა თქმა უნდა, მეც პატივს ვცემ, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ სიცოცხლე იმაზე მეტად მიყვარს, ვიდრე ამ შემთხვევებამდე. უბრალოდ ამ ავარიების შემდეგ უფრო გონივრულად ვმოქმედებ. ვისწავლე, რომ ასეთი სისულელეები არ უნდა გავაკეთო.
ეკა ლემონჯავა
