მოტეხა თუ არა ვანო ჯავახიშვილმა ნიკა არაბიძეს ფეხი

იუმორისტები ვანო ჯავახიშვილი და ნიკა არაბიძე იუმორმა დაამეგობრა ერთმანეთთან. მათი ურთიერთობა უკვე დიდიხანია სამსახურებრივ საზღვრებს გასცდა. მალე ნიკა ვანოს მეზობლად გადავა საცხოვრებლად და იმედი აქვთ, რომ მათი შვილებიც იმეგობოებენ. ნიკა ვანოს ქორწილში თამადაც იყო. ვანოს თქმით, ამ მხრივ მის მეგობარს ბადალი არ ჰყავს, ნიკას თავში ნამდვილი არქივი აქვს, რომელსაც სუფრასთან კარგად იყენებს, თვითონ კი ამაში მოიკოჭლებს.
ერთადერთი, რაზეც შეიძლება კამათი მოუვიდეთ, "კომედი შოუ" და "ვანოს შოუა". სცენარების წერისას მეგობრების აზრები ხშირად იყოფა. მათ იუმორისტულ ცხოვრებაში სიახლეა, რაზეც ინტერვიუში გვიამბობენ.
– უკვე წლებია, ტელეიუმორის სფეროში სტაბილურად მუშაობთ. მოდით, "სარკესთან" თქვენი პირველი ნაბიჯები გაიხსენეთ.
ნიკა: ამ სფეროში ჩემი პირველი ნაბიჯი ქუთაისის ტექნიკურ უნივერსიტეტს უკავშირდება, სადაც ვსწავლობდი. იუმორთან მასშტაბური ურთიერთობაც "კავეენ"–იდან დავიწყე. "კავეენ"–მა სტუდენტობა ცოტა გამიხალისა, რადგან 1992 წელს ჩავირიცხე უმაღლეს სასწავლებელში. მოგეხსენებათ, ამ პერიოდში საქართველო როგორ დუღდა, "ოქროს ხანა" იყო, ხალხს ბევრი ჰქონდა. ეს, რა თქმა უნდა, გადატანითი მნიშვნელობით. მოკლედ, მაშინ "კავეენ"–მა ცხოვრების სტიმული მომცა.
ვანო: არაბიძის დროს ტაშის ნაცვლად ავტომატებს აკაკანებდნენ.
ნიკა: მახსოვს, საქართველოს ერთ–ერთ რეგიონში კონცერტი მქონდა. უცებ, კონცერტის მსვლელობისას, როცა სცენაზე ვიდექით, ერთი სამხედროფორმიანი, ავტომატგადაკიდებული კაცი ამოვიდა, ხელი ჩამოგვართვა, მოგვიკითხა, თუ რამე დაგჭირდეთ, თქვენ გვერდში მიგულეთო, გვითხრა და დაგვემშვიდობა. მეტი დამაჯერებლობისთვის ჭერს ერთი–ორი ტყვიაც გადასცხო. აი, ასეთ დროს გვქონია სცენაზე გამოსვლები.
ვანო: მე და ნიკა სხვადასხვა თაობის იუმორისტები ვართ, მე უფრო მის შემდეგ თაობას მივეკუთვნები. რომ არ მოგატყუოთ, ერთ–ერთი, რის გამოც იუმორის სფერო მომეწონა, არაბიძის თაობის დამსახურება იყო. მათი ყურებისას სურვილი გამიჩნდა, მიმებაძა. მაშინ ეს სფერო ახალგაზრდულ მოძრაობასავით იყო. რამდენიმე ვარიანტი გქონდა ასარჩევი: ან ნარკოტიკი უნდა გაგეკეთებინა და ქუჩაში დამდგარიყავი, ან კარგად გესწავლა. სწავლასაც არ ჰქონდა აზრი, სხვა ფულს გადაიხდიდა და შენ ისე დარჩებოდი. ასევე შეგეძლო ახალგაზრდულ, "უკრიმინალო" მოძრაობაში ჩართულიყავი. რა თქმა უნდა, მე არჩევანი ბოლოზე გავაკეთე. უნივერსიტეტში 1998 წელს ჩავაბარე და გუნდის გაკეთებაც დავიწყე, უნივერსიტეტის შიდა ჩემპიონატებში ვთამაშობდი ხოლმე.
ნიკა: შემდეგ ეს ნიჭიერი ხალხი ერთმანეთს შევხვდით და საერთო საქმის კეთება დავიწყეთ.
– თავიდანვე ასე შეხმატკბილებულად მუშაობდით?
ნიკა: ვანო ჩემზე უმცროსია. მას ჩემი მეგობრებისგან ვიცნობდი, სცენაზეც მინახავს, მაგრამ ახლოს მას შემდეგ გავიცანი, რაც აქ მოვედი. ერთმანეთთან გადასარევი დამოკიდებულება გვაქვს. ალბათ მომავალშიც ასე გავაგრძელებთ მეგობრობას და ძმაკაცობას. ჩვენ შორის სერიოზული ჩხუბი არასოდეს ყოფილა.

ვანო: როცა თანამშრომლები გავხდით, ჯერ კიდევ "რუსთავი 2"–ის ძველ შენობაში ვიყავით. მანამდე ნიკა ტელეკომპანია "202"–ში მუშაობდა, გადაცემა "შმატრული" მიჰყავდა, ძალიან სასაცილო იყო. ნიკა არაბიძე ჩვენი გუნდისთვის ის იყო, რაც აკლდა. მისი მოსვლით გუნდი შეიკრა.
ნიკა: ამას იმიტომ არ ვამბობ, რომ აქ ვმუშაობ, აქ მართლა ძალიან ნიჭიერი ხალხი დამხვდა.
ვანო: ფაქტობრივად, ნიკას ეს ყველაფერი ლანგრით მივართვით.

ნიკა: ჰო, მაგრამ მეც რომ ჩემი ლანგრით მოვედი? სხვათა შორის, სიამოვნებით დავთანხმდი, აქ მუშაობა რომ შემომთავაზეს. მეც, ვანოც და ზოგადად მთელი გუნდი, აქ იმაზე მეტ დროს ვატარებთ, ვიდრე ოჯახის წევრებთან. ერთმანეთთან ძალიან მეგობრულები ვართ. თუ ადამიანი არ მოგწონს, არ გიყვარს, მაშინ უნდა ადგე და წახვიდე. თუ ყველა გძულს, მათთან დილის 10 საათიდან ღამის 10 საათამდე რა გაგაჩერებს?!
– დრომ რა გავლენა იქონია იმ საქმეზე, რასაც აკეთებთ? დღევანდელ თქვენს მუშაობას როგორ შეაფასებთ?
ნიკა: მე მგონია, რომ დროის სვლა ნებისმიერ შემთხვევაში დადებითად აისახება ერთმანეთთან დამოკიდებულებაზეც და ჩვენს სფეროზეც. იუმორის უნივერსიტეტს არავინ ამთავრებს, ეს არ არსებობს, მაგრამ ერთი–ორი სიტყვა უკვე ჩვენც გვეთქმის.
ვანო: ყველაფერი დროზეა დამოკიდებული. ალბათ რაღაც დროის გასვლის შემდეგ სხვანაირად დაგვაფასებენ. ჯერ მაყურებელი მიჩვეულია, რომ ყოველდღე ახალი და განსხვავებული უნდა შევთავაზოთ. როცა დავბერდებით, ალბათ პატარა მონუმენტს ჩვენც გაგვიხსნიან.
– როგორია იუმორისტების მუშაობის პროცესი, ტექსტებს როგორ წერთ, როლებს როგორ ანაწილებთ?
ნიკა: ამდენი წელია, ხუმრობებს ერთად ვწერთ. თითქმის ისეთ დონეზე ვართ მისული, ვანომ იცის, ხუმრობას რომ დაწერს, იმას, დავუშვათ, არაბიძე იტყვის კარგად, მიშა ანდღულაძე თუ ვასო ფხაკაძე. ჩვენც იმავეს თქმა შეგვიძლია. როცა ვანოს მონოლოგი იწერება, უკვე ვიცით, ვანო იმას როგორ იტყვის.
ვანო: ხანდახან კი გბლოკავთ ხოლმე, არა? მე ხომ საერთოდ ყველას ვბლოკავ!
– ეს რეპლიკა ალბათ რამდენიმე ხნის წინ თქვენი ჯგუფის გარშემო ატეხილ ხმაურს უკავშირდება.
ნიკა: იმ პერიოდში ფეხმოტეხილი დამინახეს. ერს ვეცოდებოდი, რა უქნია ვანო ჯავახიშვილს, ნიკას ფეხი მოტეხაო. არადა ერთ–ერთი ჩაწერის დროს ფეხი ძალიან ცუდად გადამიბრუნდა, ხელჯოხით დავდიოდი და ყველა ამბობდა, ნიკას ფეხი მოტეხესო.
ვანო: ჩვენზე მასობრივი შემოტევები არის ხოლმე, მაგრამ მთავარია, რომ მერე ყველაფერი ლაგდება.
– საკუთარ ხუმრობებზე ან ერთმანეთზე თავად თუ გეცინებათ?
ნიკა: ყოფილა შემთხვევა, ერთმანეთის თამაშზე გაგვცინებია. შეიძლება იმაზე არ გაგეცინოს, რაც რეპეტიციის დროს გავლილი გაქვს, მაგრამ ხანდახან იმპროვიზაციასაც ვიყენებთ და რაღაცეების უცებ დამატება გვიწევს, რაზეც შეიძლება სიცილით მოვკვდეთ.

– ვანო, "კომედი შოუს" სკეტჩებს უყურებთ?
ნიკა: ვანოს საქმეც რომ ჰქონდეს, ცისმარის და ნიკოლოზის ჩაწერას მაინც დაესწრება. ეს ვანოს საყვარელი სკეტჩია.
ვანო: არ არსებობს, "კომედი შოუს" არ ვუყურო, ჩემს გადაცემაზე მეტად მიყვარს. ჩემი პირველი ნაბიჯები "კომედი შოუში" იყო, შესაბამისად ამ გადაცემაზე უფრო შემტკივა გული. მინდა, ყოველთვის კარგი გამოვიდეს. სხვათა შორის, "კომედი შოუში" ახლაც ვიღებ ხოლმე მონაწილეობას, რამდენიმე პერსონაჟი მყავს, რომლებიც არ ჩანან.
ნიკა: ცისმარის და ნიკოლოზის სკეტჩში ბებიას ხმა ყველამ იცის, მაგრამ ვერავინ ხვდება, ვინაა. როცა ამ თემაზე საუბარი ჩამოვარდება, ჩემთან პირველი შეკითხვა ეს აქვთ, ის ქალი, ნიკოლოზს რომ ეძახის, ვინ არისო. მას ვანო ახმოვანებს. ასევე, სომეხი სლავიკა, რომელიც არასდროს ჩანს და არავინ იცის, როგორია, ვანოა.
– ეკრანმიღმა, საზოგადოებაში ასეთივე ხალისიანები ხართ?
ვანო: ბევრ რაღაცას ვერ ვიმახსოვრებ, ამიტომ საზოგადოებაში დიდი მოსაუბრე არ ვარ. რაღაცას რომ მოვისმენ, იმის მალევე განდევნის ფუნქცია მაქვს თავში. ნიკას კი ტვინში ჩვეულებრივი არქივი აქვს, იქ ამბებს აგროვებს. განსაკუთრებული თვისება აქვს, ბანალური ამბავი ისე შეუძლია შეგიფუთოს და მოგიყვეს, რომ სიცილისგან ვერ გაჩერდე. ეს ხიბლი მას ნამდვილად აქვს, განსაკუთრებით კი სუფრასთანაა წარმატებული.
– მაყურებელი რომ ვერ ხედავს, ისეთი ვანო და ნიკა მაინტერესებს.
ვანო: ეკრანზე როგორსაც ხედავთ, ნიკა თითქმის იგივეა კადრმიღმაც. მეგობრებთან და ურთიერთობაში ზედმეტად იუმორისტულია.
– არადა ხშირად მსმენია, იუმორისტები კადრმიღმა საკმაოდ უჟმურები არიანო.
ვანო: ნიკა ასეთი არ არის. მეგობრებთან ძალიან ხალისიანია და ოჯახში, არ ვიცი, როგორია.
ნიკა: ვანო ძალიან მოწესრიგებული ადამიანია, ისევე, როგორც მე. სამსახურში არასოდეს აგვიანებს. ვანოც ჩემსავით ბუზღუნაა.
– რაზე ბუზღუნებს?
ნიკა: მაგალითად, სამსახურში რაღაც ისე რომ არ კეთდება, როგორც გვინდა, შეუძლია იბუზღუნოს.
– მკაცრი და მომთხოვნი ხელმძღვანელია?
ნიკა: მკაცრიც უნდა იყოს, რადგან, როცა საქმეს ვაკეთებთ, ყველამ ისე უნდა გააკეთოს, როგორც საჭიროა. კონფლიქტს ვერც დავარქმევ იმას, რაზეც შეიძლება მე და ვანომ ვიკამათოთ. ურთიერთობაში არაფერზე ვკამათობთ, კამათი შეიძლება სცენარის წერისას ხუმრობის მიმართულებაზე გვქონდეს. მე ჩემსას ვამტკიცებ, ვანო – თავისას და ამას შეიძლება პოლემიკა მოჰყვეს.
ვანო: ნიკა, მიშა ანდღულაძე და რამდენიმე ადამიანი "კომედი შოუს" ხელმძღვანელობენ. მე უფრო "ვანოს შოუზე" ვარ გადართული და მინდა, ისეთი გამოვიდეს, როგორიც ჩაფიქრებული მაქვს. თუ ასე არ გამოდის, შეიძლება ამ დროს ავბუზღუნდე კიდეც.
– როცა ცუდ განწყობაზე ხართ, იუმორი როგორი გამოგდით?

ვანო: ჩვენ სულ კარგ ხასიათზე ვართ. მაგალითად, ვახო ბიჭიკაშვილს ახლახან ბებია გარდაეცვალა, მაგრამ სამსახურში ჩვეულებრივად მოდის და იძულებულია, კარგ ხასიათზე იყოს.
– სამსახურის შემდეგაც ერთად ატარებთ დროს? თქვენი ოჯახის წევრები ერთმანეთს იცნობენ?
ვანო: რა თქმა უნდა, იცნობენ.
ნიკა: ერთმანეთთან ხშირად მისვლა–მოსვლას ვერ ვახერხებთ, რადგან მოშორებით ვცხოვრობთ, მაგრამ ცოტა ხანში ვანოს მეზობლად გადავდივარ და მასთან უფრო ხშირი კონტაქტი მექნება. შვილები ისეთ ასაკში არ არიან, რომ იძმაკაცონ, მაგრამ მომავალში ესეც იქნება.
– ნიკაზე გავიგე, კარგი თამადააო. ვანო, თქვენ როგორ აფასებთ, გამოსდის ეს საქმე?

ვანო: ნიკას შეუძლია, თამადის ბიურო გახსნას. როგორც მან თქვა, ბევრს არ ვსვამ. როცა ვატყობ, რომ შეიძლება ჩემი საქმე ცუდად წავიდეს, იმ წამს ვაჩერებ, ცოტა ხანი გამოვფხიზლდები, მერე ისევ ვსვამ. როცა ისევ იმ მდგომარეობამდე მივალ, ისევ გამოვფხიზლდები და ასე შემდეგ.

ნიკა: ვანოს სუფრასთან მაინცდამაინც არ უყვარს ისტორიების მოყოლა, მაგრამ კარგი თანამეინახეა, ზომა იცის, რამდენი დალიოს. ჩემსავით არ არის, ვინც ღვინოს დააძალებს, რომ სვამს.
– ისე, საინტერესოა, ქართლელი და იმერელი როგორ უგებთ ერთმანეთს.
ნიკა: სხვათა შორის, ქართლელების ხასიათი ძალიან მომწონს. ამაზე მე და ვანო ვხუმრობთ ხოლმე.
ვანო: არაბიძე არის ადამიანი, რომელსაც, ძალიან იშვიათად, რომ ვინმესთან კამათი მოუვიდეს. აი, ვასო ფხაკაძეს ყველასთან მოსვლია კამათი, რადგან ზედმეტად პრინციპულია. როცა სკეტჩში თვითონ არის და მის ტიპაჟზეა საუბარი, შეიძლება იმ სკეტჩზე მთელი დღე გვამუშაოს, რაღაც ზედმეტად განსაკუთრებული უნდა იყოს. ამაზე შეიძლება ვიკამათოთ, დაგვანებე თავი–თქო, მაგრამ არა, აი, აქ რაღაც აკლიაო და ისევ თავიდან იწყება ყველაფერი.
ნიკა: ვთქვათ, რაღაც წითელი უნდა იყოს და ლურჯი მოიტანეს. ეს ხომ არაფერს წყვეტს? მაგრამ ფხაკაძე იტყვის, არა, მაინცდამაინც წითელი უნდა მომიტანოთო.
ვანო: ხანდახან წარმოუდგენელი რეკვიზიტის მოტანას ითხოვს. მაგალითად, შეიძლება თქვას, ოქროს თევზი მომიტანეთო და ოქროს თევზი უნდა მიუტანო!
ნიკა: მოოქროვილი არ უნდა, მაინცდამაინც ოქროსი სჭირდება!

ვანო: ჩვენ ასეთი მოთხოვნები არ გვაქვს.

ეკა ლემონჯავა