"ნარკომან შეყვარებულს ჩემი ცხოვრების საუკეთესო წლები შევწირე"
3 789 ნახვა
19 წლის ვიყავი, როცა პირველად გავთხოვდი. მეუღლე ასაკით ჩემზე უფროსი იყო. იმდენი მოახერხა, თავბრუ დამახვია და ცოლად გავყევი, თუმცა ჩვენი ოჯახური იდილია ერთ წელში დასრულდა. ამის მიზეზი კი მისი გაუთავებელი ეჭვიანობა იყო. შვილიც არ გვეყოლა, რაც ალბათ ჩემი სიჯიუტის ბრალია და ამას ძალიან ვნანობ. ამის შემდეგ მხოლოდ სწავლითა და სამსახურით ვიყავი დაკავებული, სანამ 24 წლის ასაკში ხელმეორედ არ შემიყვარდა.
ჩვენ ერთად ვმუშაობდით, თუმცა მაშინ წესიერადაც არ ვიცნობდი და როცა იმ სამსახურიდან წამოვედი, მის შესახებ აღარაფერი გამიგია. ერთ დღეს ჩემს ახლობელს საპატიმროში მეუღლის სანახავად გავყევი, სადაც ჩემი ყოფილი კოლეგა აღმოვაჩინე. ერთმანეთი შეგვიყვარდა – მე მართლა თავდავიწყებით, ხოლო მას, როგორც ჩანს, მხოლოდ გარკვეული მიზნების მისაღწევად. საკმაოდ შეძლებული ვიყავი და არც მისთვის ვიშურებდი რამეს და არც მისი მეგობრებისთვის. მალე ციხიდან გამოვიდა და ერთად დავიწყეთ ცხოვრება. სწორედ ამის შემდეგ აღმოვაჩინე, რომ ის ნარკოტიკებს ეტანებოდა, მაგრამ იმდენად მიყვარდა, არ მივატოვე და ბოლომდე ვიბრძოლე მის გადასარჩენად. მანამდე ეკლესიურად არ ვცხოვრობდი, მაგრამ ამ მდგომარეობამ ტაძრამდე მიმიყვანა. ცოტა ხანში ისევ დაიჭირეს. ორი წელი იჯდა ციხეში, მე ისევ ვზრუნავდი მასზე, არ მიმიტოვებია.
საპატიმროდან რომ გამოვიდა, მეგონა, უკვე ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ, სამწუხაროდ, ასე არ მოხდა. მალევე ისევ დაიჭირეს და 9 წელი მიუსაჯეს. ამან ჩემზე ძალიან იმოქმედა და ერთი პერიოდი მონასტერშიც მინდოდა წასვლა, მაგრამ არ გამოვიდა.
იმ ადამიანმა ჩემ გარშემო არსებული ყველა მამაკაცი ოსტატურად ჩამომაშორა. მიხაროდა, მეგონა, ვუყვარდი და ასე იმიტომ იქცეოდა, თუმცა ვცდებოდი. ერთ დღესაც ტელეფონზე ისევ გაისმა მისი ზარის ხმა. მე აღელვებისგან ყურმილი გამივარდა ხელიდან. ის ჩემგან პატიებას და შენდობას ითხოვდა. ისევ მეგონა, რომ შეიცვალა, გავიგე, ციხეში ეკლესიური ცხოვრება დაიწყოო. ჩემმა მოძღვარმაც კურთხევა მომცა, შეურიგდიო. მას კიდევ 5 წელი ჰქონდა დარჩენილი, მაგრამ ბედს შევეგუე. მზად ვიყავი, ეს მძიმე ჯვარი ისევ მეზიდა.
მალე პატიმრებს ამნისტია შეეხოთ, რის შემდეგაც მხოლოდ ერთი წელი რჩებოდა. სიხარულით ცაში დავფრინავდი. რასაც კი მთხოვდა, მთელი ერთი წლის განმავლობაში უარს არაფერზე ვეუბნებოდი. შვილზეც ვფიქრობდით და გეგმებს ვაწყობდით, უფალს ვმადლობდი ყველაფრისთვის... ჩემი სიხარული ნაადრევი გამოდგა.
ერთ დღესაც საპატიმროში მივედი დაბადების დღის მისალოცად და გამომიცხადა, კარგად ბრძანდებოდე, აღარც შენი ზრუნვა მჭირდება და აღარც შენი ნახვაო. თუ არ მოვკვდებოდი, არ მეგონა. ვიფიქრე, ეს ყველაფერი მეჩვენება–მეთქი, მაგრამ არა, მწარე სიმართლე აღმოჩნდა. მას ნამდვილად აღარ ვჭირდები, თანაც მე უკვე აღარც 24 წლის ვარ და აღარც ისეთი შეძლებული, როგორიც ადრე. ახლა 35 წლის ქალი ვარ. ცუდად არც ახლა გამოვიყურები, მაგრამ ისეთი დარტყმა მივიღე, ალბათ ოჯახის შექმნაზე აღარასოდეს ვიფიქრებ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
ჩვენ ერთად ვმუშაობდით, თუმცა მაშინ წესიერადაც არ ვიცნობდი და როცა იმ სამსახურიდან წამოვედი, მის შესახებ აღარაფერი გამიგია. ერთ დღეს ჩემს ახლობელს საპატიმროში მეუღლის სანახავად გავყევი, სადაც ჩემი ყოფილი კოლეგა აღმოვაჩინე. ერთმანეთი შეგვიყვარდა – მე მართლა თავდავიწყებით, ხოლო მას, როგორც ჩანს, მხოლოდ გარკვეული მიზნების მისაღწევად. საკმაოდ შეძლებული ვიყავი და არც მისთვის ვიშურებდი რამეს და არც მისი მეგობრებისთვის. მალე ციხიდან გამოვიდა და ერთად დავიწყეთ ცხოვრება. სწორედ ამის შემდეგ აღმოვაჩინე, რომ ის ნარკოტიკებს ეტანებოდა, მაგრამ იმდენად მიყვარდა, არ მივატოვე და ბოლომდე ვიბრძოლე მის გადასარჩენად. მანამდე ეკლესიურად არ ვცხოვრობდი, მაგრამ ამ მდგომარეობამ ტაძრამდე მიმიყვანა. ცოტა ხანში ისევ დაიჭირეს. ორი წელი იჯდა ციხეში, მე ისევ ვზრუნავდი მასზე, არ მიმიტოვებია.
საპატიმროდან რომ გამოვიდა, მეგონა, უკვე ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ, სამწუხაროდ, ასე არ მოხდა. მალევე ისევ დაიჭირეს და 9 წელი მიუსაჯეს. ამან ჩემზე ძალიან იმოქმედა და ერთი პერიოდი მონასტერშიც მინდოდა წასვლა, მაგრამ არ გამოვიდა.
იმ ადამიანმა ჩემ გარშემო არსებული ყველა მამაკაცი ოსტატურად ჩამომაშორა. მიხაროდა, მეგონა, ვუყვარდი და ასე იმიტომ იქცეოდა, თუმცა ვცდებოდი. ერთ დღესაც ტელეფონზე ისევ გაისმა მისი ზარის ხმა. მე აღელვებისგან ყურმილი გამივარდა ხელიდან. ის ჩემგან პატიებას და შენდობას ითხოვდა. ისევ მეგონა, რომ შეიცვალა, გავიგე, ციხეში ეკლესიური ცხოვრება დაიწყოო. ჩემმა მოძღვარმაც კურთხევა მომცა, შეურიგდიო. მას კიდევ 5 წელი ჰქონდა დარჩენილი, მაგრამ ბედს შევეგუე. მზად ვიყავი, ეს მძიმე ჯვარი ისევ მეზიდა.
მალე პატიმრებს ამნისტია შეეხოთ, რის შემდეგაც მხოლოდ ერთი წელი რჩებოდა. სიხარულით ცაში დავფრინავდი. რასაც კი მთხოვდა, მთელი ერთი წლის განმავლობაში უარს არაფერზე ვეუბნებოდი. შვილზეც ვფიქრობდით და გეგმებს ვაწყობდით, უფალს ვმადლობდი ყველაფრისთვის... ჩემი სიხარული ნაადრევი გამოდგა.
ერთ დღესაც საპატიმროში მივედი დაბადების დღის მისალოცად და გამომიცხადა, კარგად ბრძანდებოდე, აღარც შენი ზრუნვა მჭირდება და აღარც შენი ნახვაო. თუ არ მოვკვდებოდი, არ მეგონა. ვიფიქრე, ეს ყველაფერი მეჩვენება–მეთქი, მაგრამ არა, მწარე სიმართლე აღმოჩნდა. მას ნამდვილად აღარ ვჭირდები, თანაც მე უკვე აღარც 24 წლის ვარ და აღარც ისეთი შეძლებული, როგორიც ადრე. ახლა 35 წლის ქალი ვარ. ცუდად არც ახლა გამოვიყურები, მაგრამ ისეთი დარტყმა მივიღე, ალბათ ოჯახის შექმნაზე აღარასოდეს ვიფიქრებ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
