ჯაბა კილაძე: "შეკვეთით ცოლს ვერ მოვიყვან"

მსახიობ ჯაბა კილაძეზე ხშირად ხუმრობენ, დედის მუცლიდან სცენაზე დგასო. მისი მშობლები, თემურ კილაძე და ციცინო კობიაშვილი, მთელი ცხოვრება თეატრს ემსახურებიან. ბატონი თემური მსახიობია, ქალბატონი ციცინო – რეჟისორი. ჯაბა მეორეკლასელი იყო, როცა პირველად ითამაშა სპექტაკლში და სხვა საქმეზე აღარც უფიქრია. მისი პიროვნული თუ პროფესიული ხიბლის გამო მაყურებელს ყოველთვის უხარია ჯაბას დანახვა, იქნება ეს თანამედროვე დრამა "ჯინსების თაობა", სულელი სანდრო "შუა ქალაქიდან", პროექტი "ცეკვავენ ვარსკვლავები" და ა.შ. თვითონ ყველა ამპლუაში ბოლომდე იხარჯება, ბედნიერია, როცა ძლიერ პარტნიორებთან თამაშობს, მაგრამ აქვს გულისტკენაც, რომელიც უკვე წლებია გრძელდება ერთი სპექტაკლის დაუფასებლობისა და არაღიარების გამო. ამაზე თავად გვიამბობს.
– ჯაბა, თეატრში სეზონი დამთავრდა, როგორ დაგეგმეთ ზაფხული?
– ალბათ ზღვისპირეთში წავალ. თეატრში სეზონი 15 ივლისს დაიხურა, მაგრამ შეიძლება ახალი სპექტაკლი დაიდგას. მარჯანიშვილის თეატრის ახალი სცენის გახსნას მოუთმენლად ველოდები, მაინტერესებს იქ მუშაობა. რეჟისორმა ავთო ვარისმაშვილმა გადაიღო ფილმი "უფრო დიდი იდიოტოკრატია", რომლის პრემიერაც სექტემბერში შედგება. ფილმში "თავისუფალი თეატრის" მსახიობები მონაწილეობენ. მთავარ როლს ნინო ანანიაშვილი ასრულებს, მე ექსცენტრულ პროკურორს ვთამაშობ. ნინოს პროფესიონალიზმით მთელი გადამღები ჯგუფი აღფრთოვანებულია. ამ ადამიანს უდიდესი შრომისა და თავდადების უნარი ჰქონია, უდაოდ მისაბაძი ქალია.
– ქალბატონ ნინოსთან გაქვთ სცენები?
– დიახ. ქალბატონი ნინო ბალეტში თავის ემოციას პლასტიკით გამოხატავს, ამ შემთხვევაში კი მან სუპერპროფესიონალურ დონეზე ითამაშა. თავის როლს ბრწყინვალედ გაართვა თავი.
– თქვენს ფილმოგრაფიაში მერამდენე ნამუშევარია "უფრო დიდი იდიოტოკრატია"?
– თუ არ ვცდები, მეშვიდე.
– ჩვენს რეალობას თუ გავითვალისწინებთ, მსახიობისთვის ეს კარგი შედეგია.
– დიახ, ასეა. ეს პროფესია მიყვარს და ღმერთმა დამიფაროს, ოდესმე პასიური გავხდე.
– თქვენს შემოქმედებაში საეტაპო ნამუშევრად ალბათ მაინც სპექტაკლი "ჯინსების თაობა" ითვლება. თითქოს მასთან ერთად მოდიხართ, როგორც მსახიობი.
– 13 წელია ამ სპექტაკლს ვთამაშობთ და ჩვენი თეატრის სავიზიტო ბარათი გახდა. ამდენი წელი არც ერთ სპექტაკლს უცოცხლია. სწორად გაიგეთ ჩემი ნათქვამი: ან რაღაცის ზედმეტად გაფეტიშება გვიყვარს, ან რაღაცის არდანახვის პროფესიონალები ვართ. თეატრალურ კონკურსებზე ხანდახან ისეთ სპექტაკლებს აჯილდოვებენ, კითხულობ, ეს სად დაიდგაო. რაღაცეებს ცოტა მეტი დაფასება სჭირდება. ამდენი წელია თეატრალურ სამყაროში "ჯინსების თაობა" არსებობს, ყოველ ჯერზე სრული ანშლაგია, ამ ნამუშევრით მთელი საქართველო გვაქვს მოვლილი და ეს ყოველივე რაღაცაზე ხომ მეტყველებს, არა?

– სპექტაკლს არც ერთი ჯილდო მიუღია?
– ასეა, ჯერ ერთი ჯილდოც არ მიუღია. სპექტაკლის 13 წლიანი ისტორია კი ამბობს, რომ მაყურებელმა შეაფასა და დააფასა. არ აქვს მნიშვნელობა, დაჯღანულ ნიღაბს მოგვცემენ თუ არა, სათქმელი ნათქვამია. დამისახელეთ სპექტაკლი, რომელიც 13 წელია იდგმება. პირველი 2 წელი ამ სპექტაკლს კვირაში 4–ჯერ ვთამაშობდით. ახლა სტაბილურად კვირაში ერთხელ ვთამაშობთ. სპექტაკლის დღეს ბილეთს ვერ იშოვი და მეტი რაღა უნდა ქნას?
– ამ 13 წლის განმავლობაში, როგორც მსახიობმა, რა ცვლილებები განიცადეთ, რა მოგემატათ, რა დაგაკლდათ?
– ვერ გეტყვით. პასუხისმგებლობა ყოველთვის დიდი მქონდა, უბრალოდ ეს ყოველივე სტაბილურობაში გადაიზარდა... პრაქტიკულად არაფერი შეცვლილა, უბრალოდ 13 წელი მომემატა.
– თქვენი ბოლო ნამუშევარია "მექანიკური ფორთოხალი", სადაც უარყოფითი როლი გაქვთ. რა არის ამ სპექტაკლის და კონკრეტულად თქვენი როლის სათქმელი?
– ეს სპექტაკლი ავთო ვარსიმაშვილმა ენტონი ბერჯესის რომანის მიხედვით დადგა. ქართულ რეალობაზეა გადმოკეთებული და გასული საუკუნის 90–იან წლებში მომხდარ ამბებს ეხება. მასში ურთულესი პერიოდია ასახული, როცა ქუჩაში ხალხს ხვრეტდნენ, როცა გვშიოდა, გვციოდა... სპექტაკლზე მუშაობის პროცესი ძალიან საინტერესო იყო. მასში მარტო ნაძირლების ჯგუფზე არ არის აქცენტი გაკეთებული, ნაჩვენებია, რომ ის თაობა რეჟიმისა და დროის მსხვერპლი იყო.
გამიმართლა, რომ მაშინ პატარა ვიყავი და ფიზიკურად ვერაფერს გავაფუჭებდი. 20 წელს გადაცილებული რომ ვყოფილიყავი, ღმერთმა იცის, რა გზას დავადგებოდი. სკოლაში რომ დავდიოდი, ვიცოდი, რომ წიგნი არ უნდა წამეღო, რადგან "ტეხავდა". ვერ წარმომედგინა, რომ პოლიციისთვის პატივი უნდა მეცა... სხვა დრო იყო სხვა შეხედულებებითა და პრინციპებით. მაშინ ხალხს იარაღი ჰქონდა, მაგრამ არ ჰქონდა საჭმელი. ქუჩაში ეყარნენ და, აბა, კარგს რას იზამდნენ? ეს ყველაფერი ჩვენი ყველა ხელისუფლების ბრალია და დღემდე ვიმკით ამას. სპექტაკლში სწორედ ეს რეალობაა ასახული.
მე ვთამაშობ ერთ–ერთ ნაძირალას, რომელსაც ბოლოს კლავენ. სპექტაკლი წელიწადნახევრის წინ დავდგით, მაყურებლის დიდი მოწონება დაიმსახურა და რატომღაც გამორჩეულად მიყვარს, კმაყოფილი ვარ.
– თქვენი კარიერა ამ ეტაპზე თეატრში უფრო აქტიურია, ვიდრე კინოსა და ტელევიზიაში. ამას როგორ ახსნით?
– ჩემი პროფესია რთულია იმ მხრივ, რომ სულ რაღაცაზე ხარ დამოკიდებული. ბევრი მეკითხება, ტელევიზიას რატომ არ უბრუნდებიო. ეტყობა, ხალხს უნდა, რომ ეკრანზე გამოვჩნდე. ამის სურვილი მეც მაქვს, მაგრამ ჯერჯერობით არანაირი შემოთავაზება არ მქონია. თუ იქნა რაიმე წინადადება, განვიხილავ, ყველაფერს არ დავთანხმდები მხოლოდ იმიტომ, რომ ტელევიზორში ვჩანდე.
– ხშირად იბეჭდება თქვენთან ინტერვიუები, თქვენ შესახებ თითქოს ყველამ ყველაფერი იცის, მაგრამ რეალურად მაინც არაფერი ვიცით. საქმის მიღმა როგორია თქვენი ცხოვრება?
– არაფერს ვასაიდუმლოებ და არც ვნიღბავ. არ ვარ ტიპი, რომელიც "ფეშენ" ცხოვრებით იცხოვრებს. პატივს მხოლოდ ჩემი ცნობადობის გამო კი არ მცემენ, თბილისში დაბადებული და გაზრდილი ბიჭი ვარ, მთელი ბავშვობა ვორონცოვზე გავატარე, ბევრი ძმაკაცი მყავს, ჩემს ქალაქში დავდივარ, ჩემი თბილისი მიყვარს...
– წარმატების მისაღწევად რა გზა გაქვთ არჩეული?
– წარმატების მიღწევისთვის მთავარი ერთი რამ არის – შრომა, შრომა და შრომა! ამაზე უარი არასოდეს მითქვამს, გამიმართლა და არც იღბალმა მაქცია ზურგი. ჩემი ადგილი მაქვს, "თავისუფალი თეატრი" ჩემი მეორე სახლია, ვცდილობ, ეს ყველაფერი შევინარჩუნო და ნაბიჯები წინ გადავდგა.

– თეატრალური ინტრიგები არასოდეს შეგხებიათ?
– მსგავსი რამ არ მახსოვს. თუ ჩემს ზურგს უკან ხდებოდა რამე, ეს არ ვიცი. ვერ ვიტყვი, რომ ასეთი რამ მარტო ჩვენს სფეროშია, ცხოვრება არის ასეთი. ყველგან მიმდინარეობს პოზიციებისთვის ბრძოლა. უბრალოდ თეატრალურ სამყაროს ყველა აკვირდება და ამიტომ უფრო მეტად ჩანს.
– ყოფილა შემთხვევა, როცა როლების განაწილებისას "დაგჩაგრეს"?
– არ დავწვრილმანდები, მაგრამ ჩემს პროფესიაში იყო ისეთი ეტაპები, როცა გული ძალიან მტკენია. პრიორიტეტად მაშინაც ჩემს პიროვნებას მივიჩნევდი და არა – კარიერას. ახლაც ასეა. შეიძლება ცუდია, მაგრამ კარიერისტი არ ვარ.
– ეს იმას ნიშნავს, რომ თქვენზე წინ კოლეგებს გაატარებთ?
– თუ არ გადამაბიჯებს, რასაკვირველია, გავატარებ. რაც უფრო მეტი წარმატებული ადამიანის გვერდით იქნები, მით უფრო კარგია. მირჩევნია, მაგრებთან ვიყო თანაბარი, ვიდრე სუსტებთან – ძლიერი. როდესაც გრძნობ, რომ შენ გვერდით კარგი არტისტი დგას, ამაზე დიდი სიამოვნება არაფერია.

– რეალურ ცხოვრებაში მამის როლში როგორი ხართ?
– ჩემი შვილი, ლიზა, 7 წლისაა და მიმაჩნია, რომ ჭკვიანი გოგოა. ძალიან კარგად არის აღზრდილი და მიხარია. ამ ყველაფერში ლომის წილი დედამისს, თამთას (მომღერალი თამთა ჭელიძე, ჯაბას ყოფილი ცოლი. ავტ.) მიუძღვის. სამწუხაროდ, ლიზას აღზრდაში იმხელა მონაწილეობა არ მაქვს მიღებული, რამხელაც მას. ჩემი შვილით ვამაყობ. უზრდელ ბავშვებს ვერ ვიტან. მიუხედავად იმისა, რომ პატარები ძალიან მიყვარს, უზრდელ ბავშვს ვერასოდეს მოვეფერები. მადლობა თამთას, რომ ასეთი კარგი შვილი გამიზარდა.
– ლიზა თქვენს სპექტაკლებზე ხშირად დადის?
– არა, მისი ასაკისთვის ჩემს სპექტაკლებზე სიარული გაუგებრობა იქნებოდა, ბავშვი არ უნდა დაამძიმო. ლიზას ტოლი რომ ვიყავი, სპექტაკლი "ოთარაანთ ქვრივი" ვნახე. ოთარაანთ ქვრივს ვერიკო ანჯაფარიძე თამაშობდა, მამაჩემი – გიორგის. მთელი სპექტაკლი დავიტანჯე. ბოლოს გიორგი რომ მოკვდა, ვერ მივხვდი, რატომ მომიკლეს მამა... ჩემი აზრით, ყველაფერს თავისი დრო აქვს.
მარჯანიშვილის თეატრში სპექტაკლ "დეკამერონში" ბავშვი სჭირდებოდათ. ჭოლამ მითხრა, ლიზა მოიყვანე და ვათამაშებო. მისი როლი არცთუ მნიშვნელოვანია, სპექტაკლის ბოლოს სცენაზე ადის, როგორც ბავშვური სიმბოლო. ლიზას თავისი როლი ისე მოსწონს და ისე შეიფერა, მგონი, ჩვენს ოჯახურ ტრადიციას გააგრძელებს და ამ ყველაფერში ხელს არ შევუშლი. მისი წყალობით, რაც კი კინოთეატრებში მულტფილმები გადის, ყველა ვნახე. კარგადაც სწავლობს და სასაყვედურო არაფერი მაქვს.
– არ მოვიდა დრო, ისევ შექმნათ ოჯახი, ისევ ეცადოთ იპოვოთ პირადი ბედნიერება?
– შეკვეთით ხომ არ არის ცოლის მოყვანა?! თუ გამოჩნდება ადამიანი, ვისთანაც ცხოვრების გატარება მომინდება, სიამოვნებით!
– შეიძლება თავისუფლება არ გეთმობათ და ამიტომაც არ ქორწინდებით.
– ადამიანი თავისუფალი შინაგანად უნდა იყოს. არ აქვს მნიშვნელობა, ცოლი მყავს თუ არა, თავისუფალი დავიბადე და ასე გავაგრძელებ ცხოვრებას. ოჯახური მდგომარეობის შეცვლაზე არ ვფიქრობ, თუ შემიყვარდება, ცხოვრებასაც მას დავუკავშირებ. ეს არის და ეს.
– ახლა არავინ არის თქვენს ცხოვრებაში?
– ყოველ შემთხვევაში, ცოლის მოყვანას არ ვაპირებ.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე