გიგა ტაბიძე: "ქალს ჩემი თუნდაც სისულელე უნდა ესმოდეს"
3 776 ნახვა
"კომედი შოუში", სხვები ნუ გვიწყენენ, მაგრამ გარეგნობით ყველასგან გამორჩეული ყმაწვილკაცი გამოჩნდა. 23 წლის გიგა ტაბიძის სპორტული აღნაგობა შეუძლებელია, შეუმჩნეველი დაგრჩეს. ეს იმის დამსახურებაა, რომ გიგა საქართველოს ორგზის ჩემპიონია მკლავჭიდში. არადა პროფესიით ფარმაცევტია! წარმოიდგენდით მას აბებისა და მიქსტურების გარემოცვაში? ალბათ ვერა. ეს თავადაც ვერ წარმოუდგენია. სამედიცინოზე ჩაბარებით და ფარმაცევტის დიპლომით ბებიის და დედის გული გაახარა, "კომედი შოუში" მუშაობის დაწყებით კი – მამის, გია ტაბიძის, რომელიც ქუთაისში იუმორით არის განთქმული და ცნობილი ძველი "კავეენშიკია".
თავის არჩევანზე, ოჯახსა და სხვა ამბებზე გიგამ "სარკეში" ისაუბრა.
– გიგა, გვიამბეთ, როგორ აღმოჩნდით "კომედი შოუში".
– "კავეენ"–ში ვთამაშობდი. ალბათ ამ საკითხში კომპეტენტურმა ადამიანებმა შემამჩნიეს და "რუსთავი 2"–ში სცენარისტად ამიყვანეს. მაშინ სერიალი "ალუბლების ქუჩა #12" გადიოდა, რომლის ერთ–ერთი სცენარისტი ვიყავი. შემდეგ სერიალი დაიხურა, რამდენიმე ხანი შესვენება მომიწია, იმ გუნდთან ერთად აღარ ვიყავი, მაგრამ დამირეკეს, არ დამკარგეს. ახლა სცენარისტობასთან ერთად მსახიობიც ვარ და ამ გუნდთან ერთად კიდევ რამდენიმე გადაცემაზე ვმუშაობ.
– ტელევიზიაში პირველი ნაბიჯების გადადგმა არ გაგიჭირდათ?
– რა თქმა, უნდა, ასეთი იუმორისტული ტიპის შოუ საკმაოდ განსხვავებული აღმოჩნდა "კავეენ"–ისგან. აქ უფრო მსახიობური მონაცემები გჭირდება. იქ ისეთი ხუმრობებია, რომლებიც აქ არ გამოდგება და პირიქით, მაგრამ, მგონი, ადაპტაცია ადვილად გავიარე. თავიდან კომპლექსი მქონდა, რომ ადამიანები, რომლებსაც წლების განმავლობაში ეკრანზე ვხედავდი, უცებ ჩემ გვერდით აღმოჩნდნენ და მათთან ერთად უნდა მეთამაშა, მაგრამ ესეც დავძლიე. ახლა ყველასთან ვმეგობრობ, აქ ძალიან მეგობრული გუნდია.
– როლებს ადვილად ერგებით?
– არა. რაღაც პერიოდი მჭირდება, რომ როლს შევეგუო, მაგრამ, რადგან გადაცემა ყოველკვირეულია, დრო არ არის, რომ დიდი ხნის განმავლობაში ვიზეპირო. პირველ სკეტჩში თამაში განსაკუთრებით გამიჭირდა.
– რა პროფესიის ხართ და იუმორის სფეროში როგორ აღმოჩნდით?
– საინტერესო პროფესია მაქვს. სამედიცინო უნივერსიტეტი, ფარმაცევტული ფაკულტეტი დავამთავრე. მეოთხე კურსზე მივხვდი, რომ ეს პროფესია არ გამომადგებოდა. უნივერსიტეტი რომ დავამთავრე და დიპლომი ავიღე, მამაჩემმა დამირეკა, ეგ დიპლომი "რუსთავი 2"–ში მიიტანეო. გამიკვირდა, იქ ეს დიპლომი რად მინდა–მეთქი. მიპასუხა, მეც მაგას გეუბნები, ეგ დიპლომი რად გინდაო.
– ასე რატომ გითხრათ, ზარმაცი სტუდენტი ხომ არ იყავით?
– სტუდენტობისას, მთელი ოთხი წლის განმავლობაში, ოჯახის ყველა წევრს ისე მოვუშალე ნერვები, მეუბნებოდნენ, ოღონდ დიპლომი აიღე და, თუ არ გინდა, შენი პროფესიით არ იმუშაოო. თავიდანვე მეტყობოდა, რომ ეს პროფესია არ მომწონდა და ყველანაირად ვცდილობდი, სხვა სფეროში წავსულიყავი. თუმცა გამოცდებზე პრობლემა არასოდეს შემქმნია, უნივერსიტეტი წარჩინებით დავამთავრე, სტიპენდიანტი არ ვყოფილვარ, მაგრამ კარგად ვსწავლობდი. გამოცდაზე სხვასაც კი დავხმარებივარ.
– როდის აღმოაჩინეთ, რომ თქვენში იუმორისტი უფრო იყო, ვიდრე ფარმაცევტი?
– იუმორი ჩემს ცხოვრებას სულ თან სდევს. ქუთაისში დავიბადე და გავიზარდე, 17 წლამდე იქ ვცხოვრობდი. მოგეხსენებათ, ამ ქალაქში "კავეენ"–ის ტრადიციაა. მთელი ბავშვობა ამ სფეროსთან მქონდა შეხება, რადგან მამაჩემი ამ საქმით იყო დაკავებული, "პიკასოს ბიჭების" ხელმძღვანელი გახლდათ. იმ თაობასთან ერთად ვიზრდებოდი, რომელიც დღეს "კომედი შოუშია" – ნიკა არაბიძე და კიდევ რამდენიმე. "კავეენ"–ში სკოლის პერიოდშივე ვთამაშობდი.
როცა უნივერსიტეტში ჩავაბარე, იმ პერიოდში იქ "კავეენ"–ის გუნდი ყალიბდებოდა, საბედნიეროდ, იმ ადამიანებთან მოვხვდი. საზღვარგარეთაც ვიყავით, საქართველოს ჩემპიონები გავხდით "კოზა ნოსტრას" სახელით.
– ესე იგი მამის კვალს გაჰყოლიხართ.
– რა თქმა უნდა. მამაჩემის ცხოვრების სტილი ხუმრობაა. ის ძალიან მიყვარს და რაც მამას უყვარს და გამოსდის, მის მიმართ დადებითად ვარ განწყობილი. ერთი სეზონი, როცა მე "კოზა ნოსტრაში" ვთამაშობდი, მამა გვეხმარებოდა, ჩვენთან მუშაობდა. ბაბუაც ძალიან კარგად ხუმრობს. დღემდე თავისი გამონათქვამებით, ფრაზებით, იმერული სხარტულებით გვახალისებს.
– როგორ აფასებს მამა თქვენს შესაძლებლობებს, მოსწონხართ ეკრანზე?
– არასდროს გამოხატავს ემოციას, მაგრამ მის ჩვეულებრივ მიმიკაზეც ვხვდები, რა მოეწონა და რა – არა. რაღაც მომენტში უამაყია კიდეც ჩემით.
– როცა სამედიცინოზე აბარებდით, მამამ არ გააპროტესტა, მან ხომ კარგად იცოდა, რისკენ გქონდათ მიდრეკილება?
– ეს ბებიაჩემის დიდი სურვილი იყო, დედაჩემიც ფარმაცევტია, მერე დედაც ბებიას აჰყვა. მამაჩემმა ორივეს წინააღმდეგობა ვეღარ გაუწია, მეც მეტი ვერსია არ მქონდა და ასე ჩავაბარე სამედიცინოზე.
– თქვენი პროფესიით მუშაობას გამორიცხავთ, მას არასოდეს დაუბრუნდებით?
– არ ვიცი, შეიძლება მომიწიოს კიდეც, არ გამოვრიცხავ, მაგრამ ამ ეტაპზე ჩემი თავი ფარმაცევტის ამპლუაში ვერანაირად წარმომიდგენია. როცა ვაბარებდი, იმედი მქონდა, რომ ეს პროფესია გამომადგებოდა. ახლა მაგისტრატურაზე მინდა სწავლის გაგრძელება. სხვათა შორის, ჟურნალისტიკაზე ჩავაბარე კიდეც, მაგრამ სწავლა ვეღარ განვაგრძე, ფინანსურმა და სხვა პრობლემებმა სწავლის გაგრძელების საშუალება არ მომცა, თუმცა მომავალში ამას აუცილებლად მივხედავ.
– სპორტმა როდის გაგიტაცათ?
– სპორტის ყველა სახეობაში ვცადე ბედი. მკლავჭიდზე ჩემი მეგობრები დადიოდნენ. ერთ დღეს მათ გავყევი და მას შემდეგ 5 წელი ვვარჯიშობდი. ახალგაზრდებში, როგორც გითხარით, საქართველოს ორგზის ჩემპიონიც გავხდი.
– რატომ დაანებეთ თავი?
– სტუდენტი ვიყავი და ისეთი ინტენსიობით ვეღარ ვახერხებდი ვარჯიშს. ნელა–ნელა ჩამოვშორდი, თუმცა სულ ვცდილობ, ფორმაში ვიყო, ვვარჯიშობ. შეიძლება რომელიმე შეჯიბრზე დავბრუნდე კიდეც, ამას არ გამოვრიცხავ.
– როცა ფარმაცევტის დიპლომით "კომედი შოუში" აღმოჩნდით, ბებიამ და დედამ რა გითხრეს?
– ძალიან გაუხარდათ. ტელევიზორში ჩემს გამოჩენას "კავეენ"–იდან იყვნენ შეჩვეული. მამას კი ყველაზე ძალიან გაუხარდა, რადგან იმ ადამიანების ხელში მოვხვდი, ვისთან ერთადაც წლების განმავლობაში მუშაობდა, ასე ვთქვათ, მეგობრებს მიმაბარა. ბებიას რაც შეეხება, მას ფარმაცევტის დიპლომი ჩავუტანე. შესაბამისად, ისიც გახარებულია. ბაბუას უნდა, რომ სწავლა კიდევ გავაგრძელო, ძველი ყაიდის ადამიანია და სურს, კარიერას მივხედო. ალბათ ტელევიზიის განხრით განვაგრძობ სწავლას, რადგან ეს სფერო ძალიან მაინტერესებს.
– მამა ახლაც გეხმარებათ, რჩევებს გაძლევთ?
– კი და საყვედურებსაც არ მაკლებს. ცოტა ზარმაცობა მიყვარს, არ ვიცი, საიდან, მაგრამ ჩემზე რაღაც ინფორმაციები მისდის ხოლმე და მსაყვედურობს. თუ ხუმრობა არ მოეწონა, მეუბნება, მარიგებს, უკეთესი როგორ შეიძლებოდა ყოფილიყო. მოკლედ, ჩემი აქამდე განვლილი გზა მამაჩემის განვლილ გზას ძალიან ჰგავს. მამაც სპორტსმენი იყო, შემდეგ ხელოვანი გახდა, პროფესიის მხრივ ისიც ვერ აეწყო. ჩვენ შორის ერთადერთი განსხვავება ის არის, რომ 23 წლის ასაკში მამას უკვე მე ვყავდი. მას ახლა საბავშვო სტუდია აქვს. მყავს 17 წლის ძმა, რომელიც წელს ჟურნალისტიკაზე აბარებს, როგორც ჩანს, ჩემი გამოცდილება მისთვის მაგალითი იყო და იმაზე აბარებს, რაც სურს. მგონი, სტუდენტი გახდება, რადგან ყველა გამოცდიდან კმაყოფილი გამოვიდა.
– ასეთ სიმპათიურ ბიჭს შეყვარებული ნამდვილად გეყოლებათ.
– არა, ჩემს პირადში ამ ეტაპზე სრული თავისუფლებაა. რაღაცეები ვერ აეწყო. ურთიერთობაში დამთმობიც ვარ, მაგრამ რაღაც–რაღაცეები ჩემებურად მესმის, რთული ვარ. ზოდიაქოს ნიშნით თევზი გახლავართ და, როგორც ყველა თევზი, მეც რთული ვარ.
– როგორი გოგონები მოგწონთ?
– სტერეოტიპები ჯერ კიდევ არ მაქვს სრულად ჩამოყალიბებული. ვფიქრობ, რაღაც პერიოდის შემდეგ მეცოდინება, როგორი გოგონები მომწონს. არ ვიცი, როგორი მანდილოსანი მინდა, რომ ჩემ გვერდით იყოს. ზოგადად, არეული ადამიანი ვარ, შეიძლება ეს იმის ბრალია, რომ აქამდე გოგონებს კარგად არ ვაკვირდებოდი. კარგი გოგონები მომწონს. შეიძლება იყოს მაღალიც და დაბალიც, მაგრამ ინტელექტით უნდა გამოირჩეოდეს. პირველად მაინც ვიზუალი მხვდება თვალში, შემდეგ ყურადღებას ხასიათს ვაქცევ. არ მიყვარს, როცა იმას თამაშობენ, რაც არ არიან.
– თქვენთან უთამაშიათ ქალებს?
– როგორ არა! ამას მალევე ვხვდები, მაგრამ თვითონ ფაქტი ცუდია.
– შეყვარებული ბევრჯერ ყოფილხართ?
– კი. ახლა რომ ვუფიქრდები, სერიოზულად ალბათ ერთადერთხელ მიყვარდა. ეს უნივერსიტეტის პერიოდში იყო. მაქსიმალურად თავისუფალი ადამიანები მომწონს, იუმორის გრძნობა უნდა ჰქონდეს და კონტაქტში, ურთიერთობაში ადვილად შემოდიოდეს. ჩემი თუნდაც სისულელე ესმოდეს.
– გეტყობათ, მამათქვენისგან განსხვავებით, ამ ასაკში დაოჯახებაზე არ ფიქრობთ.
– არა, ბევრი რაღაც მინდა, მოვასწრო. შეიძლება არც მწვევია ისეთი გრძნობა, რომ ამ ნაბიჯის გადადგმაზე მეფიქრა.
– ქალებისგან ყურადღებას გრძნობთ?
– ყურადღებას ვგრძნობ, ამას უნივერსიტეტშიც ვამჩნევდი. როცა ვხედავ, ვინმეს მოვწონვარ, ვცდილობ, არ ვაგრძნობინო, რომ ამას ვხვდები. თუ თბილად მესაუბრება, ანალოგიურად ველაპარაკები. ხასიათის რადიკალური ცვლილებები მახასიათებს, კარგი განწყობა შეიძლება უცებ ცუდით შემეცვალოს, თან ძალიან ფეთქებადი ვარ. ასეთ დროს განმარტოება მშველის.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
თავის არჩევანზე, ოჯახსა და სხვა ამბებზე გიგამ "სარკეში" ისაუბრა.
– გიგა, გვიამბეთ, როგორ აღმოჩნდით "კომედი შოუში".
– "კავეენ"–ში ვთამაშობდი. ალბათ ამ საკითხში კომპეტენტურმა ადამიანებმა შემამჩნიეს და "რუსთავი 2"–ში სცენარისტად ამიყვანეს. მაშინ სერიალი "ალუბლების ქუჩა #12" გადიოდა, რომლის ერთ–ერთი სცენარისტი ვიყავი. შემდეგ სერიალი დაიხურა, რამდენიმე ხანი შესვენება მომიწია, იმ გუნდთან ერთად აღარ ვიყავი, მაგრამ დამირეკეს, არ დამკარგეს. ახლა სცენარისტობასთან ერთად მსახიობიც ვარ და ამ გუნდთან ერთად კიდევ რამდენიმე გადაცემაზე ვმუშაობ.
– ტელევიზიაში პირველი ნაბიჯების გადადგმა არ გაგიჭირდათ?
– რა თქმა, უნდა, ასეთი იუმორისტული ტიპის შოუ საკმაოდ განსხვავებული აღმოჩნდა "კავეენ"–ისგან. აქ უფრო მსახიობური მონაცემები გჭირდება. იქ ისეთი ხუმრობებია, რომლებიც აქ არ გამოდგება და პირიქით, მაგრამ, მგონი, ადაპტაცია ადვილად გავიარე. თავიდან კომპლექსი მქონდა, რომ ადამიანები, რომლებსაც წლების განმავლობაში ეკრანზე ვხედავდი, უცებ ჩემ გვერდით აღმოჩნდნენ და მათთან ერთად უნდა მეთამაშა, მაგრამ ესეც დავძლიე. ახლა ყველასთან ვმეგობრობ, აქ ძალიან მეგობრული გუნდია.
– როლებს ადვილად ერგებით?
– არა. რაღაც პერიოდი მჭირდება, რომ როლს შევეგუო, მაგრამ, რადგან გადაცემა ყოველკვირეულია, დრო არ არის, რომ დიდი ხნის განმავლობაში ვიზეპირო. პირველ სკეტჩში თამაში განსაკუთრებით გამიჭირდა.
– რა პროფესიის ხართ და იუმორის სფეროში როგორ აღმოჩნდით?
– საინტერესო პროფესია მაქვს. სამედიცინო უნივერსიტეტი, ფარმაცევტული ფაკულტეტი დავამთავრე. მეოთხე კურსზე მივხვდი, რომ ეს პროფესია არ გამომადგებოდა. უნივერსიტეტი რომ დავამთავრე და დიპლომი ავიღე, მამაჩემმა დამირეკა, ეგ დიპლომი "რუსთავი 2"–ში მიიტანეო. გამიკვირდა, იქ ეს დიპლომი რად მინდა–მეთქი. მიპასუხა, მეც მაგას გეუბნები, ეგ დიპლომი რად გინდაო.
– ასე რატომ გითხრათ, ზარმაცი სტუდენტი ხომ არ იყავით?
– სტუდენტობისას, მთელი ოთხი წლის განმავლობაში, ოჯახის ყველა წევრს ისე მოვუშალე ნერვები, მეუბნებოდნენ, ოღონდ დიპლომი აიღე და, თუ არ გინდა, შენი პროფესიით არ იმუშაოო. თავიდანვე მეტყობოდა, რომ ეს პროფესია არ მომწონდა და ყველანაირად ვცდილობდი, სხვა სფეროში წავსულიყავი. თუმცა გამოცდებზე პრობლემა არასოდეს შემქმნია, უნივერსიტეტი წარჩინებით დავამთავრე, სტიპენდიანტი არ ვყოფილვარ, მაგრამ კარგად ვსწავლობდი. გამოცდაზე სხვასაც კი დავხმარებივარ.
– როდის აღმოაჩინეთ, რომ თქვენში იუმორისტი უფრო იყო, ვიდრე ფარმაცევტი?
– იუმორი ჩემს ცხოვრებას სულ თან სდევს. ქუთაისში დავიბადე და გავიზარდე, 17 წლამდე იქ ვცხოვრობდი. მოგეხსენებათ, ამ ქალაქში "კავეენ"–ის ტრადიციაა. მთელი ბავშვობა ამ სფეროსთან მქონდა შეხება, რადგან მამაჩემი ამ საქმით იყო დაკავებული, "პიკასოს ბიჭების" ხელმძღვანელი გახლდათ. იმ თაობასთან ერთად ვიზრდებოდი, რომელიც დღეს "კომედი შოუშია" – ნიკა არაბიძე და კიდევ რამდენიმე. "კავეენ"–ში სკოლის პერიოდშივე ვთამაშობდი.
როცა უნივერსიტეტში ჩავაბარე, იმ პერიოდში იქ "კავეენ"–ის გუნდი ყალიბდებოდა, საბედნიეროდ, იმ ადამიანებთან მოვხვდი. საზღვარგარეთაც ვიყავით, საქართველოს ჩემპიონები გავხდით "კოზა ნოსტრას" სახელით.
– ესე იგი მამის კვალს გაჰყოლიხართ.
– რა თქმა უნდა. მამაჩემის ცხოვრების სტილი ხუმრობაა. ის ძალიან მიყვარს და რაც მამას უყვარს და გამოსდის, მის მიმართ დადებითად ვარ განწყობილი. ერთი სეზონი, როცა მე "კოზა ნოსტრაში" ვთამაშობდი, მამა გვეხმარებოდა, ჩვენთან მუშაობდა. ბაბუაც ძალიან კარგად ხუმრობს. დღემდე თავისი გამონათქვამებით, ფრაზებით, იმერული სხარტულებით გვახალისებს.
– როგორ აფასებს მამა თქვენს შესაძლებლობებს, მოსწონხართ ეკრანზე?
– არასდროს გამოხატავს ემოციას, მაგრამ მის ჩვეულებრივ მიმიკაზეც ვხვდები, რა მოეწონა და რა – არა. რაღაც მომენტში უამაყია კიდეც ჩემით.
– როცა სამედიცინოზე აბარებდით, მამამ არ გააპროტესტა, მან ხომ კარგად იცოდა, რისკენ გქონდათ მიდრეკილება?
– ეს ბებიაჩემის დიდი სურვილი იყო, დედაჩემიც ფარმაცევტია, მერე დედაც ბებიას აჰყვა. მამაჩემმა ორივეს წინააღმდეგობა ვეღარ გაუწია, მეც მეტი ვერსია არ მქონდა და ასე ჩავაბარე სამედიცინოზე.
– თქვენი პროფესიით მუშაობას გამორიცხავთ, მას არასოდეს დაუბრუნდებით?
– არ ვიცი, შეიძლება მომიწიოს კიდეც, არ გამოვრიცხავ, მაგრამ ამ ეტაპზე ჩემი თავი ფარმაცევტის ამპლუაში ვერანაირად წარმომიდგენია. როცა ვაბარებდი, იმედი მქონდა, რომ ეს პროფესია გამომადგებოდა. ახლა მაგისტრატურაზე მინდა სწავლის გაგრძელება. სხვათა შორის, ჟურნალისტიკაზე ჩავაბარე კიდეც, მაგრამ სწავლა ვეღარ განვაგრძე, ფინანსურმა და სხვა პრობლემებმა სწავლის გაგრძელების საშუალება არ მომცა, თუმცა მომავალში ამას აუცილებლად მივხედავ.
– სპორტმა როდის გაგიტაცათ?
– სპორტის ყველა სახეობაში ვცადე ბედი. მკლავჭიდზე ჩემი მეგობრები დადიოდნენ. ერთ დღეს მათ გავყევი და მას შემდეგ 5 წელი ვვარჯიშობდი. ახალგაზრდებში, როგორც გითხარით, საქართველოს ორგზის ჩემპიონიც გავხდი.
– რატომ დაანებეთ თავი?
– სტუდენტი ვიყავი და ისეთი ინტენსიობით ვეღარ ვახერხებდი ვარჯიშს. ნელა–ნელა ჩამოვშორდი, თუმცა სულ ვცდილობ, ფორმაში ვიყო, ვვარჯიშობ. შეიძლება რომელიმე შეჯიბრზე დავბრუნდე კიდეც, ამას არ გამოვრიცხავ.
– როცა ფარმაცევტის დიპლომით "კომედი შოუში" აღმოჩნდით, ბებიამ და დედამ რა გითხრეს?
– ძალიან გაუხარდათ. ტელევიზორში ჩემს გამოჩენას "კავეენ"–იდან იყვნენ შეჩვეული. მამას კი ყველაზე ძალიან გაუხარდა, რადგან იმ ადამიანების ხელში მოვხვდი, ვისთან ერთადაც წლების განმავლობაში მუშაობდა, ასე ვთქვათ, მეგობრებს მიმაბარა. ბებიას რაც შეეხება, მას ფარმაცევტის დიპლომი ჩავუტანე. შესაბამისად, ისიც გახარებულია. ბაბუას უნდა, რომ სწავლა კიდევ გავაგრძელო, ძველი ყაიდის ადამიანია და სურს, კარიერას მივხედო. ალბათ ტელევიზიის განხრით განვაგრძობ სწავლას, რადგან ეს სფერო ძალიან მაინტერესებს.
– მამა ახლაც გეხმარებათ, რჩევებს გაძლევთ?
– კი და საყვედურებსაც არ მაკლებს. ცოტა ზარმაცობა მიყვარს, არ ვიცი, საიდან, მაგრამ ჩემზე რაღაც ინფორმაციები მისდის ხოლმე და მსაყვედურობს. თუ ხუმრობა არ მოეწონა, მეუბნება, მარიგებს, უკეთესი როგორ შეიძლებოდა ყოფილიყო. მოკლედ, ჩემი აქამდე განვლილი გზა მამაჩემის განვლილ გზას ძალიან ჰგავს. მამაც სპორტსმენი იყო, შემდეგ ხელოვანი გახდა, პროფესიის მხრივ ისიც ვერ აეწყო. ჩვენ შორის ერთადერთი განსხვავება ის არის, რომ 23 წლის ასაკში მამას უკვე მე ვყავდი. მას ახლა საბავშვო სტუდია აქვს. მყავს 17 წლის ძმა, რომელიც წელს ჟურნალისტიკაზე აბარებს, როგორც ჩანს, ჩემი გამოცდილება მისთვის მაგალითი იყო და იმაზე აბარებს, რაც სურს. მგონი, სტუდენტი გახდება, რადგან ყველა გამოცდიდან კმაყოფილი გამოვიდა.
– ასეთ სიმპათიურ ბიჭს შეყვარებული ნამდვილად გეყოლებათ.
– არა, ჩემს პირადში ამ ეტაპზე სრული თავისუფლებაა. რაღაცეები ვერ აეწყო. ურთიერთობაში დამთმობიც ვარ, მაგრამ რაღაც–რაღაცეები ჩემებურად მესმის, რთული ვარ. ზოდიაქოს ნიშნით თევზი გახლავართ და, როგორც ყველა თევზი, მეც რთული ვარ.
– როგორი გოგონები მოგწონთ?
– სტერეოტიპები ჯერ კიდევ არ მაქვს სრულად ჩამოყალიბებული. ვფიქრობ, რაღაც პერიოდის შემდეგ მეცოდინება, როგორი გოგონები მომწონს. არ ვიცი, როგორი მანდილოსანი მინდა, რომ ჩემ გვერდით იყოს. ზოგადად, არეული ადამიანი ვარ, შეიძლება ეს იმის ბრალია, რომ აქამდე გოგონებს კარგად არ ვაკვირდებოდი. კარგი გოგონები მომწონს. შეიძლება იყოს მაღალიც და დაბალიც, მაგრამ ინტელექტით უნდა გამოირჩეოდეს. პირველად მაინც ვიზუალი მხვდება თვალში, შემდეგ ყურადღებას ხასიათს ვაქცევ. არ მიყვარს, როცა იმას თამაშობენ, რაც არ არიან.
– თქვენთან უთამაშიათ ქალებს?
– როგორ არა! ამას მალევე ვხვდები, მაგრამ თვითონ ფაქტი ცუდია.
– შეყვარებული ბევრჯერ ყოფილხართ?
– კი. ახლა რომ ვუფიქრდები, სერიოზულად ალბათ ერთადერთხელ მიყვარდა. ეს უნივერსიტეტის პერიოდში იყო. მაქსიმალურად თავისუფალი ადამიანები მომწონს, იუმორის გრძნობა უნდა ჰქონდეს და კონტაქტში, ურთიერთობაში ადვილად შემოდიოდეს. ჩემი თუნდაც სისულელე ესმოდეს.
– გეტყობათ, მამათქვენისგან განსხვავებით, ამ ასაკში დაოჯახებაზე არ ფიქრობთ.
– არა, ბევრი რაღაც მინდა, მოვასწრო. შეიძლება არც მწვევია ისეთი გრძნობა, რომ ამ ნაბიჯის გადადგმაზე მეფიქრა.
– ქალებისგან ყურადღებას გრძნობთ?
– ყურადღებას ვგრძნობ, ამას უნივერსიტეტშიც ვამჩნევდი. როცა ვხედავ, ვინმეს მოვწონვარ, ვცდილობ, არ ვაგრძნობინო, რომ ამას ვხვდები. თუ თბილად მესაუბრება, ანალოგიურად ველაპარაკები. ხასიათის რადიკალური ცვლილებები მახასიათებს, კარგი განწყობა შეიძლება უცებ ცუდით შემეცვალოს, თან ძალიან ფეთქებადი ვარ. ასეთ დროს განმარტოება მშველის.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
