მაიკო კაჭკაჭიშვილი: "რატი დურგლიშვილის გარეშე კიევში ძალიან მიჭირს"

პოპულარული სიმღერების ავტორმა მაიკო კაჭკაჭიშვილმა ცხოვრებაში მკვეთრი ნაბიჯი გადადგა და საქართველოდან უკრაინაში გადაბარგდა, იქიდან კი რუსეთში აპირებს წასვლას, რომ იქაურ შოუბიზნესში სცადოს ბედი. 9 წლის შვილები, ზურა და დათუნა, საქართველოში დედასთან დატოვა. ბავშვებთან განშორების დღეს ემოციის გარეშე ვერ იხსენებს. შვილებმა დედა ტირილით გააცილეს. უცხო ქვეყანაში მხოლოდ იმაზე ფიქრი აძლიერებს, რომ ამ ყველაფერს სწორედ მათი კეთილდღეობისთვის აკეთებს. ყოფილმა მეუღლემ, მომღერალმა ლევან ლაზარიშვილმა გადაწყვეტილება მოუწონა, ცდილობს, აქედან სტიმული მისცეს. 32 წლის მუსიკოსს მალე ოჯახის წევრების და მეგობრების გამხნევება მეტად დასჭირდება, რადგან უკრაინული "ახალი ხმის" კონკურსისთვის ემზადება. უნდა, როგორც ავტორ–შემსრულებელი, უცხო პუბლიკამაც გაიცნოს.
"სარკე" მაიკოს უკრაინაში დაუკავშირდა და ესაუბრა.
– მაიკო, ქართულ შოუბიზნესში თავი რომ დაგემკვიდრებინათ, ამისთვის ბევრი იშრომეთ. ახლა კი ეს ყველაფერი მიატოვეთ და უცხო ქვეყანაში კარიერის თავიდან აწყობას ცდილობთ. ასეთი რისკიანი გადაწყვეტილება რატომ მიიღეთ?
– საკუთარ თავს იმავე კითხვას ხშირად ვუსვამ. პასუხი კი ბევრნაირი მაქვს და ერთ კონკრეტულზე ვერ შევჩერდი. ერთ–ერთი მიზეზი ის არის, რომ საქართველოში აღარაფერი ხდება, ამ საქმეს არანაირი ფინანსური სარგებელი არ მოაქვს. ჩემს ქვეყანაში ასე თუ ისე გავაკეთე ის, რაც შემეძლო, ახლა უფრო მეტი მინდა. ვფიქრობ, გამოცდილება დამიგროვდა და ახლა კიევში ვცდი ბედს. 28 ივნისს გამოვემგზავრე და მას შემდეგ აქ ვცხოვრობ.
32 წლის ვარ და ამ ასაკში პირველად ვიფრინე, პირველად გავედი ქვეყნიდან. ფრენის პანიკური შიში მაქვს და ამის გამო ბევრ შანსზე ვთქვი უარი. წამოსვლამდე ერთი თვე საკუთარ თავს ვარწმუნებდი, რომ ამას შევძლებდი, შიშს გადავლახავდი. ყველა ჩემს მეგობარს ეგონა, რომ ტრაპიდან უკან მოვბრუნდებოდი.
– ფრენის შიშის დასაძლევად ცოტას სვამენ. თქვენ ეს მეთოდი არ სცადეთ?
– სტიუარდესამ მითხრა, რომ თვითმფრინავში ალკოჰოლური სასმელის მიღება არ შეიძლებოდა, მაგრამ ჩემი მეგობრის მოხერხებულობის წყალობით, ცოტა მაინც დავლიე. მერე ისეთ კარგ ხასიათზე დავდექი, სულ სიმღერ–სიმღერით ჩამოვფრინდი.
– აეროპორტში ვინ დაგხვდათ, ვინ გიმასპინძლათ?
– ქრისტინე იმედაძე და დიმკა თეიმურაზოვი დამხვდნენ. ჯერ ყველა ქართველის ნახვა ვერ მოვახერხე, სიმღერების წერით ვარ დაკავებული, მაგრამ ყველაფერი წინ მაქვს. ნაქირავებ ბინაში მარტო ვცხოვრობ. სოციალური ქსელი მშველის, მგონია, რომ ისევ თბილისში ვარ.
– უცხო გარემოში ახლობლების გარეშე ყოფნა ალბათ ძალიან ძნელია. როგორი იყო პირველი დღეები კიევში?
– პირველი ათი დღე დეპრესია დამჩემდა. იმის გაცნობიერება, რომ შვილები საქართველოში დავტოვე, ადვილი არ აღმოჩნდა. იმდენად გამიჭირდა, რომ საქართველოში დაბრუნება სერიოზულად გადავწყვიტე, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ჩემი საქმე უნდა ვაკეთო, რაღაცნაირად დავუკავშირდე ხალხს და ჩემი შემოქმედების რეალიზება მოვახდინო. უკვე სამი რუსულენოვანი სიმღერა დავწერე. ძალიან მალე აქ ცნობილი პროდიუსერი ჩამოდის ლონდონიდან, მას ჩემი ძველი და ახალი რეპერტუარი უნდა მოვასმენინო.
– რისი მომცემი იქნება თქვენთვის ეს შეხვედრა?
– ის ბევრი მომღერლის პროდიუსერია და მათთვის სიმღერებს აარჩევს. ასე რომ, უცხო ქვეყანაშიც მუსიკით გავაგრძელებ ცხოვრებას.
– ვისთან დატოვეთ ტყუპები?
– დედაჩემთან. სახლიდან გამოსვლის დღე არასდროს დამავიწყდება. ტყუპისცალმა ისე იტირა, ეს სცენა თვალებიდან ჯერ კიდევ არ ამომდის, ვერც მე შევიკავე თავი და ტირილით გავსკდით. ვცდილობ, შვილები აქედან გავაკონტროლო, "სკაიპით" ყოველდღე ველაპარაკები. ბავშვების გამო გული მიკვდება, მაგრამ, როცა ცუდ ხასიათზე ვდგები, ვიხსენებ მოტივს, თუ რატომ ვარ აქ. უცხო ქვეყანაში მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი შვილების კეთილდღეობისთვის წამოვედი და ამაზე ფიქრი მაძლიერებს. იმედიანად ვარ, საკუთარი თავის მჯერა და ბრძოლის უნარიც გამაჩნია. ტრაბახში არ ჩამითვალოთ, მაგრამ საკუთარი თავის მჯერა.
– თქვენმა ყოფილმა მეუღლემ მოგიწონათ ეს გადაწყვეტილება?
– ლევანს ძალიან გაუხარდა, მითხრა, როგორც იქნა, გადაწყვიტე და საქართველო დატოვეო.
– ახალი ნაცნობები გაიჩინეთ?
– კლუბში გოგო–ბიჭები გავიცანი. ერთ–ერთმა გოგონამ კარგი მუსიკა მომასმენინა, მათგან გამიკვირდა, შევაქე და სახლში დავპატიჟე. მაშინვე ქართულმა სტუმარმასპინძლობამ გაიღვიძა ჩემში. ცოტა ხანში მისი მეგობარი ბიჭი მოვიდა და ჩემს მეგობარს ჰკითხა, მაიკო ლესბოსელი ხომ არ არის, მეშინია, გოგო არ წამართვასო. ჩემი ქართული მიდგომა მათ სხვანაირად აღიქვეს.

– მაინცდამაინც კიევი რატომ აირჩიეთ?
– უვიზოდ ჩამოვედი და ამ მხრივ ყველაფერი მარტივი იყო. საქართველოში ივანა მელაის მუსიკალური პროდიუსერი მე გახლდით, ის ახლა იტალიაშია. იცით, რომ ივანა უკრაინელია და ის აქ ძალიან ბევრ მომღერალს გამაცნობს, რაც წინსვლაში დამეხმარება.
– საქართველოში პოპულარულ მაიკო კაჭკაჭიშვილს უკრაინაში არავინ იცნობს. ამას როგორ ეგუებით?
– მშვენივრად. ახლა საკმაოდ კარგად ვგრძნობ თავს, მაგრამ ეჭვი მაქვს, რომ გარკვეული პერიოდის მერე ეს აღარ მომეწონება.
– რა კატეგორიის მომღერლებზე გაქვთ გათვლა, ვისთვის დაწერთ სიმღერებს?
– არ მინდა, დამწყებ მომღერლებზე დავკარგო დრო. ჩემთან ალბათ პოპულარული მომღერლები ითანამშრომლებენ.
– საქართველოში ხშირად აკრიტიკებენ რუსულ–უკრაინულ პოპსიმღერებს. ხომ არ შეეცდებით, თქვენი შემოქმედება მათ გემოვნებას მოარგოთ?
– სამწუხაროდ, აქ დიდი შემოქმედებითი წვა ნამდვილად არ მექნება, რადგან, კარგად მოგეხსენებათ, ესენი როგორ სიმღერებსაც მღერიან. მაქსიმალურად ვეცდები, ჩემი მუსიკალური გემოვნება და ხარისხი ქვემოთ არ დავწიო, თუმცა მათი ყურისთვის ასატან მუსიკას დავწერ. ჩემი აქ ყოფნა მატერიალურ წინსვლას უკავშირდება, თუ იმის საშუალებაც მექნება, რომ ვიმღერო, ჩემი ბენდი ავიყვანო და მომღერლობაც შევითავსო, რატომაც არა! ცოტა ხნის წინ სურვილი გამოვთქვი, უკრაინულ "ახალ ხმაში" მივიღო მონაწილეობა. საქართველოში არანაირი სურვილი არ მქონდა, ამ კონკურსში მეცადა ბედი, აქ კი ეს პროექტი პოპულარობას მომიტანს. სამ თვეში იწყება კონკურსი და მზადება უკვე დავიწყე.
– თქვენ სხვებს აფასებთ, დამწყებ მომღერლებს ამზადებთ და ჟიურისგან თავად როგორ მიიღებთ შენიშვნებს, კრიტიკას?
– ჩემი პირველივე ბგერიდან ჟიური მიხვდება, რომ ჩვენ ვართ თანაბარი. ძალიან მიჭირს თქმა, მაგრამ მათი მუსიკალური გემოვნება მოიკოჭლებს. ჩემს რომელიმე სიმღერას ვიმღერებ, მინდა, მათ ისე გამიცნონ, როგორც ავტორ–შემსრულებელი.
– ოთო ნემსაძემ ამ ყოველივეს საკმაოდ კარგად გაართვა თავი, უკრაინული "ახალი ხმის" ფინალისტი გახდა, მეორე ადგილზე გავიდა. იმედია, ეს კონკურსი თქვენთვისაც წარმატებული იქნება .
– მეც ამის იმედი მაქვს. სამწუხაროდ, ოთოს ტელეფონი არ მაქვს და მას ამ წარმატებას "სარკის" საშუალებით ვულოცავ!
– ქალაქი დაათვალიერეთ, საყიდლებზე იყავით?
– ერთი მაღაზიის ვიტრინაში ძალიან დიდი მანეკენი იდგა, დავინტერესდი და შევედი. გაგიკვირდებათ და, კიევშიც მივაგენი გოლიათების მაღაზიას (იცინის). ასე რომ, სამოსის მხრივ პრობლემა არ მექნება.

– ტანსაცმლის ზომების პრობლემა ისევ გაქვთ? თქვენ ხომ წონაში საგრძნობლად დაიკელით.
– კი, ასეა, მაგრამ კიდევ 20 კილო მაქვს დასაკლები, რომ კარგ ფორმაში ვიყო. რაც აქ ჩამოვედი, კიდევ მეტად გავხდი.

– გარეგნულმა ცვლილებამ რაიმე შეცვალა თქვენში?
– თითოეული კილოგრამის დაკლებამ მეტი თავდაჯერებულობა შემმატა. აქამდე ვერ შევძელი, ჩემი ფორმებისთვის მიმეხედა, აჭარული ხაჭაპურის ჭამა მიყვარდა, მაგრამ ახლა მას მტრად აღვიქვამ. ვთვლი, რომ ჩემს ცხოვრებაში გარდატეხის პერიოდია, რაღაც–რაღაცეებს რადიკალურად ვცვლი. მინდა, თითოეული დღე მაქსიმალურად გამოვიყენო. "ახალი ხმისთვის" კარგ ფორმაში უნდა ვიყო.
– რა ხნით აპირებთ უკრაინაში დარჩენას?
– 16 აგვისტოს შვილების სანახავად 2 კვირით ჩამოვალ. ჩემი გეგმა უკრაინაში სამუდამოდ დარჩენა არ არის, რადგან რუსულ შოუბიზნესზე ვფიქრობ. მინდა, მოსკოვში წავიდე და იქ ვცადო ბედი.
– მარტო ყოფნამ შთაგონება ხომ არ გაგიძლიერათ?
– გარემომ მართლაც იმოქმედა, ძალიან ბევრი კარგი მელოდია დაიბადა ჩემში. შვილებთან და ოჯახთან განშორებამ ჩემი რეპერტუარი ცოტა დაასევდიანა.
– დამოუკიდებლად ცხოვრებას როგორ ართმევთ თავს?
– ეს ძალიან რთული თემაა, ყველაფერს დედა აკეთებდა ჩემთვის, ახლა კი ჭურჭლის რეცხვამ ნერვები დამაწყვიტა. ტანსაცმელსაც თავად ვაწესრიგებ და საჭმელსაც თავად ვიმზადებ. ახლა ვაფასებ დედას. დედა, მიყვარხარ! ვერ ვიტან გოგოების იმ კატეგორიას, რომ ამბობენ, არაფრის გაკეთება ვიცითო. მე ყველაფრის გაკეთება მეხერხება, უბრალოდ აქამდე დედა მანებივრებდა და არ მჭირდებოდა.
– ხშირად უცხო ქვეყანაში ისე მიდიან, რომ ენის ბარიერი არ აქვთ დაძლეული, თქვენ შემთხვევაში იყო ამის პრობლემა?
– რუსულად კარგად ვლაპარაკობ, აქ კომუნიკაცია არ მიჭირს. ამას წინათ მაღაზიაში ისიც კი მითხრეს, რუსეთიდან ხომ არ ხართო.
– ახლა როგორ განწყობაზე ხართ?
– ამ მოკლე ხანში უმნიშვნელოვანესი ეტაპები გავიარე – საქართველოდან წამოსვლის, ყველაფრის ახლიდან წამოწყების შიში და ახლა უკვე იმედიანად, ამაღლებულ განწყობაზე ვარ. თუმცა ჩემი მეგობრები ძალიან მენატრებიან. რატი დურგლიშვილის გარეშე ძალიან მიჭირს. 15 წელია ერთმანეთს არ დავშორებივართ, დღე და ღამე ერთად ვიყავით და ახლა მის გარეშე ძალიან ძნელია. მე და რატის თითით საჩვენებელი მეგობრობა გვაქვს... ვთვლი, რომ რთულმა პერიოდმა გაიარა და ნელ–ნელა ყველაფერს დავალაგებ. დიდი მადლობა, რომ გამიხსენეთ და უკრაინაში დამიკავშირდით.
– წარმატებებს გისურვებთ!
– გმადლობთ!
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე