გვანცა ქაჯაია: "ავარიის შემდეგ არ მახსოვდა, შვილი მყავდა თუ არა"
3 218 ნახვა
ახალგაზრდა მეცო–სოპრანოს, გვანცა ქაჯაიას ცხოვრებაში 6 თვის წინ რთული პერიოდი იდგა – მშობლებთან ერთად ავარიაში მოყვა. მანქანა, რომელსაც მამამისი მართავდა, ხევში გადავარდა. გვანცა ყველაზე მძიმედ დაშავდა. ექიმებს მისი გადარჩენის იმედი არ ჰქონდათ, თუმცა, ღვთის წყალობით, ყველაფერი კარგად დასრულდა. 27 წლის გვანცამ სამთვიანი რეაბილიტაციის კურსი გაიარა. ამ პერიოდმა მის ცხოვრებაში ბევრი რამ შეცვალა. განსაცდელმა რწმენაში გააძლიერა და ეკლესიური ცხოვრება დაიწყო. ამბობს, რომ ბევრი რამ გადააფასა. ახლა ყველაზე მეტს იმაზე ფიქრობს, რომ ადამიანებს ტკივილი არ მიაყენოს და ყველას გაუფრთხილდეს.
– გვანცა, გვიამბეთ, როგორ მოყევით ავარიაში.
– მშობლებთან ერთად ავტომობილით გურიაში მივდიოდი. მამა საჭეს მართავდა, დედა მის გვერდით იჯდა, მე კი უკანა სავარძელზე მეძინა. ცოტა ხნის შემდეგ მამა მე უნდა შემეცვალა. როცა გამოვფხიზლდი, უკვე საავადმყოფოში ვიყავი... იმდენად მძიმედ ვიყავი, ყველას ეგონა, რომ მოვკვდებოდი. ჩემი გადარჩენის ძალიან მცირე შანსი არსებობდა. ცოცხალი რომ ვარ, მართლა სასწაულია. საერთოდ, მძინარე მდგომარეობაში ავარიაში მოყოლა საკმაოდ საშიშია.
– ავარიის მიზეზი რა გახდა?
– როგორც ჩანს, რაღაც მომენტში მამამ საჭესთან ჩათვლიმა. ჩვენი მანქანა ჯერ ავტომობილს შეეჯახა, შემდეგ – ბოძს და ხევში გადავვარდით.
– სწრაფად მიდიოდით?
– არა... მანქანა ხევის გარკვეულ მონაკვეთზე გაჩერდა. დიდი ალბათობა იყო, წინა საქარე მინა თავით გამეტანა, რადგან თავის შეკავებას მძინარე ვერ მოვახერხებდი, მაგრამ, საბედნიეროდ, სავარძლებს შორის ფეხი გამეჭედა და ამან გადამარჩინა. დედას და მამას კი ღვედმა უშველა.
– თქვენ რა ტრავმები მიიღეთ?
– მძიმე მოტეხილობები მქონდა. ლავიწისა და მენჯის ძვლები ორ ადგილას იყო მოტეხილი, ასევე მქონდა საჯდომის და ბოქვენის ძვლების მოტეხილობაც. მძიმე ფორმის ტვინის შერყევა მივიღე. ძალიან დიდი საშიშროება იყო, რომ ფეხზე საერთოდ ვერ გამევლო.
– საავადმყოფოში რამდენ ხანს იყავით?
– საავადმყოფოში სამი ღამე დავყავი. გონზე კი ერთი თვის შემდეგ მოვედი და მაშინ უკვე სახლში ვიყავი. მანამდე თურმე ვსაუბრობდი, ტკივილებისგან ვწიოდი და ვკიოდი. როცა რამეს მეკითხებოდნენ, ვპასუხობდი, მაგრამ მე არაფერი მახსოვს. ერთი თვის შემდეგ გავიგე, რაც მჭირდა.
მოტეხილობების გამო ჩემი განძრევა არ შეიძლებოდა. სამი თვე ვიწექი. ის პერიოდი ძალიან მძიმე იყო. მაქსიმალურად ვცდილობდი, დავმშვიდებულიყავი, მაგრამ არ გამომდიოდა, ნერვული შეტევები მქონდა, დამამშვიდებლებს მაძლევდნენ.
– თქვენი მშობლები უვნებლად გადარჩნენ?
– დედას ნეკნების მოტეხილობა ჰქონდა, ერთი ნეკნი ფილტვში შეერჭო და სითხე ჩაეღვარა. მძიმედ იყო, მასაც წოლითი რეჟიმი ჰქონდა. მამასაც ნეკნების მოტეხილობა ჰქონდა. მოკლედ, მთელი ოჯახი გადავრჩით. ჩემებისთვის ძალიან მძიმე იყო, როცა შოკური მდგომარეობის გამო მხოლოდ დედას და ჩემს ქმარს ვახსენებდი, შვილი, გაბრიელი, საერთოდ არ მახსოვდა, თუ მყავდა. რადგან წოლითი რეჟიმი, მრავლობითი მოტეხილობა მქონდა, ბავშვი ჩემთან ვერ წვებოდა და ამას ძალიან განიცდიდა. მაშინ გაბრიელი წლინახევრის იყო. ეს უბედურება ჩემი შეცდომის გამო მოხდა.
– რას გულისხმობთ?
– ცხოვრებაში ერთი დიდი შეცდომა დავუშვი და ალბათ უფალმა დამსაჯა. ძალიან მიჭირს და მიმძიმს ამის თქმა... ამ ავტოსაგზაო შემთხვევამდე აბორტი გავიკეთე. მაშინ უფალს ვთხოვე, რომ ეს ცოდვა ჩემს ერთადერთ შვილზე არ გადასულიყო და ამის გამო მე დავესაჯე. ამ ფაქტიდან ზუსტად ერთ თვეში ავარიაში მოვყევი... ჩემმა მშობლებმაც ბევრი რამ გადააფასეს, ცხოვრებას უკვე სხვანაირად უყურებენ. დაასკვნეს, რომ ყველაფერზე მნიშვნელოვანი ჯანმრთელობაა.
– რამდენადაც ვიცი, ავარიაში სხვა დროსაც მოხვედრილხართ.
– კი, რამდენიმე წლის წინ. ჩემი ბიძაშვილის ქორწილი იყო. პატარძლის მანქანა ძალიან სწრაფად მიდიოდა, ჩვენც ძალიან სწრაფად მივსდევდით. ამ დროს ერთ–ერთ მანქანას შევეჯახეთ, შემდეგ – ბოძს. ჩვენი ავტომობილი ისეთ მდგომარეობაში იყო, ყველა კითხულობდა, ამ მანქანაში ვინმე თუ გადარჩაო. სერიოზულად დავშავდით. ჩემ გვერდით მჯდომს პანკრეასი გაუსკდა, გადარჩენის ერთი პროცენტი არსებობდა, მაგრამ, ღვთის შეწევნით, გადარჩა. მე სისხლჩაქცევები, ტვინის შერყევა მქონდა, გულის მხარესა და მკლავს შორის საბარგულის რკინა გამეყარა. მაშინ სიკვდილს თვალებში ჩავხედე. გონება არ დამიკარგავს, ყველაფერი მახსოვს, ყველაფერს ვხედავდი. ამ შემთხვევის შემდეგ ძალიან დიდხანს მანქანაში ჩაჯდომის მეშინოდა. მეორე ავარიის შემდეგ კი ასეთი შიში არ მქონია, რადგან შეჯახების მომენტი არ მინახავს, მეძინა...
ამ კატასტროფის შემდეგ ჩემი მეუღლე, ახლობლები და საერთოდ ადამიანები უფრო მეტად შემიყვარდნენ და დავაფასე. აქამდე მომავალზე ნაკლებად ვფიქრობდი. ეკლესიურადაც არ ვცხოვრობდი, ახლა ტაძარში დავდივარ. ახლა სულ იმაზე ვფიქრობ, გული არავის ვატკინო. ამ შემთხვევამ ადამიანების დაფასებაც მასწავლა და სიფრთხილეც. სიცოცხლეს უნდა გაუფრთხილდე.
– ახლა როგორია თქვენი ჯანმრთელობის მდგომარეობა?
– თავს კარგად ვგრძნობ და აქტიურად ვცხოვრობ. კონსერვატორია დავამთავრე, მეცო–სოპრანო ვარ... თბილისის ოპერის გუნდში მოვეწყვე და სექტემბრიდან აქტიურ ცხოვრებას ვიწყებ.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
– გვანცა, გვიამბეთ, როგორ მოყევით ავარიაში.
– მშობლებთან ერთად ავტომობილით გურიაში მივდიოდი. მამა საჭეს მართავდა, დედა მის გვერდით იჯდა, მე კი უკანა სავარძელზე მეძინა. ცოტა ხნის შემდეგ მამა მე უნდა შემეცვალა. როცა გამოვფხიზლდი, უკვე საავადმყოფოში ვიყავი... იმდენად მძიმედ ვიყავი, ყველას ეგონა, რომ მოვკვდებოდი. ჩემი გადარჩენის ძალიან მცირე შანსი არსებობდა. ცოცხალი რომ ვარ, მართლა სასწაულია. საერთოდ, მძინარე მდგომარეობაში ავარიაში მოყოლა საკმაოდ საშიშია.
– ავარიის მიზეზი რა გახდა?
– როგორც ჩანს, რაღაც მომენტში მამამ საჭესთან ჩათვლიმა. ჩვენი მანქანა ჯერ ავტომობილს შეეჯახა, შემდეგ – ბოძს და ხევში გადავვარდით.
– სწრაფად მიდიოდით?
– არა... მანქანა ხევის გარკვეულ მონაკვეთზე გაჩერდა. დიდი ალბათობა იყო, წინა საქარე მინა თავით გამეტანა, რადგან თავის შეკავებას მძინარე ვერ მოვახერხებდი, მაგრამ, საბედნიეროდ, სავარძლებს შორის ფეხი გამეჭედა და ამან გადამარჩინა. დედას და მამას კი ღვედმა უშველა.
– თქვენ რა ტრავმები მიიღეთ?
– მძიმე მოტეხილობები მქონდა. ლავიწისა და მენჯის ძვლები ორ ადგილას იყო მოტეხილი, ასევე მქონდა საჯდომის და ბოქვენის ძვლების მოტეხილობაც. მძიმე ფორმის ტვინის შერყევა მივიღე. ძალიან დიდი საშიშროება იყო, რომ ფეხზე საერთოდ ვერ გამევლო.
– საავადმყოფოში რამდენ ხანს იყავით?
– საავადმყოფოში სამი ღამე დავყავი. გონზე კი ერთი თვის შემდეგ მოვედი და მაშინ უკვე სახლში ვიყავი. მანამდე თურმე ვსაუბრობდი, ტკივილებისგან ვწიოდი და ვკიოდი. როცა რამეს მეკითხებოდნენ, ვპასუხობდი, მაგრამ მე არაფერი მახსოვს. ერთი თვის შემდეგ გავიგე, რაც მჭირდა.
მოტეხილობების გამო ჩემი განძრევა არ შეიძლებოდა. სამი თვე ვიწექი. ის პერიოდი ძალიან მძიმე იყო. მაქსიმალურად ვცდილობდი, დავმშვიდებულიყავი, მაგრამ არ გამომდიოდა, ნერვული შეტევები მქონდა, დამამშვიდებლებს მაძლევდნენ.
– თქვენი მშობლები უვნებლად გადარჩნენ?
– დედას ნეკნების მოტეხილობა ჰქონდა, ერთი ნეკნი ფილტვში შეერჭო და სითხე ჩაეღვარა. მძიმედ იყო, მასაც წოლითი რეჟიმი ჰქონდა. მამასაც ნეკნების მოტეხილობა ჰქონდა. მოკლედ, მთელი ოჯახი გადავრჩით. ჩემებისთვის ძალიან მძიმე იყო, როცა შოკური მდგომარეობის გამო მხოლოდ დედას და ჩემს ქმარს ვახსენებდი, შვილი, გაბრიელი, საერთოდ არ მახსოვდა, თუ მყავდა. რადგან წოლითი რეჟიმი, მრავლობითი მოტეხილობა მქონდა, ბავშვი ჩემთან ვერ წვებოდა და ამას ძალიან განიცდიდა. მაშინ გაბრიელი წლინახევრის იყო. ეს უბედურება ჩემი შეცდომის გამო მოხდა.
– რას გულისხმობთ?
– ცხოვრებაში ერთი დიდი შეცდომა დავუშვი და ალბათ უფალმა დამსაჯა. ძალიან მიჭირს და მიმძიმს ამის თქმა... ამ ავტოსაგზაო შემთხვევამდე აბორტი გავიკეთე. მაშინ უფალს ვთხოვე, რომ ეს ცოდვა ჩემს ერთადერთ შვილზე არ გადასულიყო და ამის გამო მე დავესაჯე. ამ ფაქტიდან ზუსტად ერთ თვეში ავარიაში მოვყევი... ჩემმა მშობლებმაც ბევრი რამ გადააფასეს, ცხოვრებას უკვე სხვანაირად უყურებენ. დაასკვნეს, რომ ყველაფერზე მნიშვნელოვანი ჯანმრთელობაა.
– რამდენადაც ვიცი, ავარიაში სხვა დროსაც მოხვედრილხართ.
– კი, რამდენიმე წლის წინ. ჩემი ბიძაშვილის ქორწილი იყო. პატარძლის მანქანა ძალიან სწრაფად მიდიოდა, ჩვენც ძალიან სწრაფად მივსდევდით. ამ დროს ერთ–ერთ მანქანას შევეჯახეთ, შემდეგ – ბოძს. ჩვენი ავტომობილი ისეთ მდგომარეობაში იყო, ყველა კითხულობდა, ამ მანქანაში ვინმე თუ გადარჩაო. სერიოზულად დავშავდით. ჩემ გვერდით მჯდომს პანკრეასი გაუსკდა, გადარჩენის ერთი პროცენტი არსებობდა, მაგრამ, ღვთის შეწევნით, გადარჩა. მე სისხლჩაქცევები, ტვინის შერყევა მქონდა, გულის მხარესა და მკლავს შორის საბარგულის რკინა გამეყარა. მაშინ სიკვდილს თვალებში ჩავხედე. გონება არ დამიკარგავს, ყველაფერი მახსოვს, ყველაფერს ვხედავდი. ამ შემთხვევის შემდეგ ძალიან დიდხანს მანქანაში ჩაჯდომის მეშინოდა. მეორე ავარიის შემდეგ კი ასეთი შიში არ მქონია, რადგან შეჯახების მომენტი არ მინახავს, მეძინა...
ამ კატასტროფის შემდეგ ჩემი მეუღლე, ახლობლები და საერთოდ ადამიანები უფრო მეტად შემიყვარდნენ და დავაფასე. აქამდე მომავალზე ნაკლებად ვფიქრობდი. ეკლესიურადაც არ ვცხოვრობდი, ახლა ტაძარში დავდივარ. ახლა სულ იმაზე ვფიქრობ, გული არავის ვატკინო. ამ შემთხვევამ ადამიანების დაფასებაც მასწავლა და სიფრთხილეც. სიცოცხლეს უნდა გაუფრთხილდე.
– ახლა როგორია თქვენი ჯანმრთელობის მდგომარეობა?
– თავს კარგად ვგრძნობ და აქტიურად ვცხოვრობ. კონსერვატორია დავამთავრე, მეცო–სოპრანო ვარ... თბილისის ოპერის გუნდში მოვეწყვე და სექტემბრიდან აქტიურ ცხოვრებას ვიწყებ.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
