რატომ მაქვს მწვანე თვალები? - ღმერთი, სიყვარული და სექსუმცირესობა

„მე ჰომოსექსუალი ვარ... როგორ და რატომ - სულელური კითხვაა. ეს დაახლოებით იგივეა მკითხოთ რატომ მაქვს მწვანე თვალები". ჟან ჟენე, ფრანგი მწერალი, 1910-1986 წწ.




„თუ ვინმე არის გეი, მაგრამ უფალს ეძებს და მას კეთილი განზრახვები აქვს, ვინ ვარ მე, რომ ის განვსაჯო?" რომის პაპი ფრანცისკო



გასული საუკუნის ოთხმოციანი წლების დასაწყისში რიგაში სწავლისას ჩემს კურსელთან დავმეგობრდი. პირველი რამაც მასში მომხიბლა, მისი განათლება იყო. რაღა დასამალია, ჩემი ტოლი ახალგაზრდა, თითქმის ყველა საკითხში მჯაბნიდა. საათობით ვისმენდი მის საუბარს მუსიკაზე, ფილოსოფიაზე, რელიგიაზე, ლიტერატურიაზე და უამრავ რამეზე. კურსზე ყველაზე უმცროსი მე ვიყავი და არა მხოლოდ ის, ყველა განსაკუთრებული სითბოთი და სიყვარულით მეპყრობოდა. არავის აჩაგვრინებდნენ ჩემს თავს. ყოველ დღე მეკითხებოდნენ მქონდა თუ არა შესრულებული დავალება, ვიცოდი თუ არა საგანი და ა.შ.

ერთხელაც ამ ჩემმა კურსელმა მეგობარმა სახლში მიმიწვია და გამაფრთხილა, რომ აუცილებლად პიჯაკი ჩამეცვა - ცუდი არ იქნებოდა თუ ჰალსტუხსაც გავიკეთებდი. საიდან უნდა მომეტანა ჰალსტუხი. არ მაქვს მეთქი ვუთხარი. სადარბაზოსთან დამხვდა თავად გამიკეთა „საკაიფო" ნასკვი და ავედით. მამა, დედა, ძმა, და, ორი მეგობარი და მე. ამდენი, ჩემს წინ დალაგებული ჩანგალი პირველად ვნახე. უხერხულობისგან სად წავსულიყავი არ ვიცოდი. გვერდით მისი და მიზის, შეამჩნია ჩემი უხერხულობა და მეჩურჩულება - რასაც შენ შეჭამ მეც იმას გადმოვიღებ და ყველაფერი კარგად იქნება. გამიღიმა... მოვკალი მშიერი, თითქმის არაფერი მიჭამია. მამა, რომელიც მაგიდის თავში ზის ჭიქას იღებს. სამარისებული სიჩუმეა. დაბადებას ვიწყევლი - რა მინდოდა აქ?

მამა - ჩვენ ყველას გვიყვარს დენი (ჩემი მეგობარი), და დღევადელი შეკრების მიზეზი უპირველასად ისაა.
დენი ზის თავდახრილი.

მამა აგრძელებს: - შემომხედე, - დენმა თვალები გაუსწორა. - ერთი თვე გავიდა მას შემდეგ რაც ჩვენ ვისაუბრეთ. ეს ყველაფერი ძალიან რთული იყო დედაშენისთვის, ჩემთვის. მაგრამ ჩვენ შენი მშობლები ვართ და შენს გვერდით ვიქნებით, ისევე როგორც შენი და და ძმა. საზოგადოება, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ უკიდურესად აგრესიული იქნება თქვენს მიმართ, მაგრამ თქვენ უნდა გაუძლოთ ამას და ამ ომში ჩვენ თქვენს მხარეს ვიდგებით.

მე ვზივარ იდიოტივით და ვერაფერს ვხვდები. პირი აშკარად ღია მაქვს და ისე ვისმენ ამ ბატონის საუბარს.

- ახლა, თქვენ შემომხედეთ ახალგაზრდავ,- მიმართავს მამა დენის მეგობარს სტასს. ის ყურებამდე წითლდება. როგორც კი თვალს უსწორებს მამას, იგი აგრძელებს. - დენი ჩემი შვილია, კარგი იქნება თუ ოდესმე მიხვდებით რას ნიშნავს შვილი. მე იგი მიყვარს ყველა თავისი ნაწილაკით. ერთ რამეს გთხოვთ, მაქსიმალურად ეცადეთ, რომ გული არ ატკინოთ ერთმანეთს და ის ომი მოიგოთ, რომელსაც თქვენ გამოგიცხადებენ. მოიგებთ თუ იქნებით გულწრფელნი, ამაში მერწმუნეთ. თუ თქვენს ცხოვრებაში დადგება დრო, როცა იგრძნობთ, რომ ერთმანეთს მხოლოდ იტანთ, თანაცხოვრებას ნუ გააგრძელებთ. დარჩით მეგობრებად და არასოდეს მიაფურთხოთ დღევანდელ გრძნობას.

მერე ჭიქა ასწია ტუჩებთან მიიტანა და მოსვა. სრულ სიჩუმეში გაიმეორა იგივე სუფრის ყველა წევრმა. მათ შორის მეც - მაგრამ მე ეს მექანიკურად გავაკეთე, ჯერაც ვერ ვხვდები, რა ხდება.

დენი: - მადლობა მამა, მადლობა დედა, მადლობა ყველას თქვენ...

გადავირიე, - რის მადლობას მიხდის?

სტასი, დენის მეგობარი: - უდიდესი მადლობა, რომ გესმით ჩვენი. მადლობა მხარდაჭერისთვის. ჩვენ ორივეს გვესმის, რომ ეს ყველაფერი შესაძლებელია მნიშვნელოვანი პრობლემა აღმოჩნდეს თქვენი თანამდებობისთვის (დენის მამა, რიგის ერთ-ერთი რაიონის პროკურორი და საკმაოდ გავლენიანი ადამიანი იყო), მესმის, რომ ხალხი...

მამა აწყვეტინებს:- არ არსებობს თანამდებობა, მდგომარეობა და გარემოცვა, რომელიც შეიძლება დენზე ან რომელიმე ჩემს შვილზე უფრო ძვირფასი და მნიშვნელოვანი იყოს. რაც შეეხება ხალხს, მათი პრობლემაა, სიყვარულის წინააღმდეგ გაილაშქრებენ თუ არა. მგონი ეს თემა ამოვწურეთ.

მამამ ბოდიში მოიხადა, ყველას თავი დაგვიკრა და დაგვტოვა. დედა ადგა, დენს და სტასს აკოცა, სხვებს დაგვემშვიდობა და ისიც გავიდა. ყველანი წამოიშალნენ. უჰ... ჰალსტუხს მოვუშვი.

დენის და მეკითხება: - შენ ისე იყურები, მგონი არც არაფერი იცი და ვერც ვერაფერი გაიგე.

მე: - არაფერი ვიცოდი, მაგრამ რაღაცას ვხვდები...

დენის და: - კარგია თუ ხვდები. ძალიან მიხარია მათ ნაცვლად. ისე, თუ ამართლებ მათ საქციელს, შეგიძლია მიულოცო.
ავდექი, მივედი, ორივეს ხელი ჩამოვართვი, რაღაც ამოვილუღლუღე, მგონი - გილოცავთ და ბედნირად იყავით - აღარც კი მახსოვს.

სავარძელში ვზივარ. დენი მოდის, იქვე ჩამომიჯდა და მეუბნება: - უნდა გამეფრთხილებინე, არა?

- ნამდვილად! - ვპასუხობ.

შეიშმუშნა: - არ მოხვიდოდი?

- გაიძულებდი გესწავლებინა, რომელ კერძთან რომელი დანა და ჩანგალი გამომეყენებინა, მოვკვდი მშიერი, - ვპასუხობ და ვიცინით ორივე.

- მოკლედ, ვრჩებით მეგობრებად?

- რა თქმა უნდა...

ეს იყო ჩემი პირველი ღია შეხვედრა „უცხო" ადამიანებთან. ეს იყო პირველი კულტურული შოკი, რომელიც მე განვიცადე.

დამავიწყდა მეთქვა, რომ დენის სხვა მეგობრები, და არც ძმა „უცხო" არ იყვნენ.

რამდენიმე დღის შემდეგ მე და დენის მამა სრულიად შემთხვევით შევხდით ეკლესიაში, საიდანაც ეს ბატონი დენთან და სტასთან ერთად გამოვიდა. ბიჭები იურმალაში მიდიოდნენ და სწრაფად დამემშვიდობნენ. დენის მამამ, თუ დრო გაქვს ცოტა ხანი დავსხდეთ და ვისაუბროთო. იქვე სკვერში დავსხედით.

- იმ დღეს ყველაზე მეტად დაბნეული შენ ჩანდი. დენმა მითხრა, რომ არაფერი იცოდი იმის შესახებ რაც უნდა მომხდარიყო. თუმცა შინაარსი ზუსტად არც დენმა იცოდა, - მითხრა მან.

თავი დავუქნიე.

- გაკვირვებული ხარ ჩემი საქციელით? - პასუხს არ ვცემ. - მე მამა ვარ. იცი რამდენი ღამე მაქვს გათენებული ჩემი შვილების და კონკრეტულად დენის გამო? საოცრად მიყვარს! როდესაც მოვიდა და მითხრა, რაც ხდებოდა, საშინელ დღეში აღმოვჩნდი. მისთვის არაფერი მითქვამს და დრო ვითხოვე, ტაიმ-აუტი ავიღე. ბევრი ვიფიქრე, ბევრი რამ წავიკითხე. აქ მოვედი - ეკლესიაში და მოძღვარს დაველაპარაკე. მან მითხრა, რომ ეს ავადმყოფობა არაა და მას ვერც წამლით მოვარჩენ და ვერც ქამრით ვუშველი. მითხრა, რომ სიყვარულს ვერ დავამარცხებდი, ერთადერთი შეიძლებოდა მომეკლა და ვიქნებოდი არა თუ სიყვარულის - შვილის მკვლელი. მივიღე გადაწყვეტილება, რომ ეს ყველაფერი სწორი მიმართულებით წარმემართა და მათ მხარში ამოვდგომოდი. შენ ძალიან ახალგაზრდა ხარ. ვხედავ, არ გესმის ჩემი. მაგრამ ამ ეტაპზე ისიც კარგია, რომ აგრესია არ გაქვს და შენ დენთან და სტასთან ისევ მეგობრობ. მადლობა ამისთვის, მათ ახლა ძალიან სჭირდებათ თანადგომა.

ორიოდე კვირის შემდეგ ისევ მივედი ეკლესიაში. მამა ანტონის ნახვა მინდოდა. ეტყობა, ეჭვი შევიტანე დენის მამის ნათქვამში.

საღამო იყო. მომიკითხა, მეც მოვიკითხე. ვახშამზე მიმიწვია იქვე, ტაძრის გვერდით მდგარ პატარა სახლში. ჩემსკენ რამდენიმე კერძი დადეს, მამაო მხოლოდ გახუხულ პურს და ჩაის შეექცევა.

- რაღაც გაწუხებს, რაღაცის თქმა გინდა, - მეუბნება მამა ანტონი.

- დენის მამა მესაუბრა ამას წინათ. რაღაცეებს ვერ ვიგებ... გავიგებდი, რომ ისინი იმალებოდნენ, მაგრამ ასე, სახლში თქმა, მერე რაღაც ოფიციალური თანხმობის მაგვარი. აი, ტაძარშიც კი ერთად იყვნენ.

- გასაგებია, - მიღიმის, ჩაი მოსვა და საუბარს იწყებს: - აქ რომ ერთად დადიან, ამით დენის მამა მათ მიმართ ღია მხარდაჭერას უსვამს ხაზს. მით უფრო, იცი მისი თანამდებობა, ყოველ წამს შეიძლება ამის გამო სამსახურიდან გაათავისუფლონ. მაგრამ ის ძლიერი კაცია და ბიჭებს მარტო არ ტოვებს განსაცდელთან. მრევლმა თითქმის ყველაფერი იცის, თავიდან მათ ჰქონდათ აგრესია, მაგრამ შემდეგ, როდესაც ბიჭებთან ერთად აქ მამაც მოვიდა, დედაც - დამოკიდებულება შეიცვალა.

- ანუ ისინი ამართლებენ მათ?

- ვხედავ, ვგრძნობ, რომ შეიძლება არ ამართლებენ მათ, მაგრამ გულშემატკივრობენ და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. ვინ მართალია, ვინ მტყუანი, ამას უფალი განსჯის და არა ადამიანი. ამიტომ გულშემატკივრობა და თანადგომა ძალიან მნიშვნელოვანია დღეს მათთვის. ადამიანების უმრავლესობის შეგნებაში რელიგია და ჰომოსექსუალიზმი ჯერაც შეუთავსებელი ცნებებია. ერთი შეხედვით, ეს აგრესია მართლაც ჩვეულებრივი მოვლენაა. მაგრამ წმინდა წერილების გაცნობისას ჰომოსექსუალების უარყოფა არც ისე ნათლადაა წარმოჩენილი.

- ვერ ვხვდები...

- პრობლემა იმაში მდგომარეობს, რომ ჰომოსექსუალიზმისადმი ისტორიული და თანამედროვე დამოკიდებულება რელიგიური იერარქების მიერ წმინდა წერილების ინტერპრეტაციებს ეფუძნება. ისინი ძალიან ხშირად ყველაზე ნეიტრალურ მოსაზრებებსაც კი ჰომოსექსუალების საწინააღმდეგოდ განმარტავენ.

- ეკლესია ხომ უარყოფს მათ?

- კი, ორთოდოქსალური ეკლესია უარყოფს მამაკაცებისა და ქალების კავშირს (ქალების? - ესეც ხდება? აი, ეს არ ვიცოდი, არც გამიგია, ვფიქრობ ჩემთვის) და მათ ეკლესიის საიდუმლოს ახლოსაც არ აკარებს. ეს ხდება იმის მიუხედავად, თუ წყვილი სწორედ ამ ეკლესიის მრევლად მიიჩნევს თავს. თუმცა ეკლესის წარმომადგენლებშიც არიან ადამიანები, რომლებიც აცხადებენ, რომ „ჩვენ ცოდვებს უფალი შეგვინდობს და არა ესა თუ ის მოძღვარი. მოძღვარი მხოლოდ ასახიერებს ამ საიდუმლოს".

- გატყობთ, თქვენც ასე ფიქრობთ, მამაო?

- დიახ, ასე ვფიქრობ. თუმცა მრავლად არიან ისინი, რომლებიც განსხვავებული ორიენტაცის ადამიანების ეკლესიიდან განდევნას მოითხოვენ და მათ საკუთარ მრევლად არ მიიჩნევენ.

ჩვენ კიდევ ბევრ რამეზე ვისაუბრეთ და უმთავრესი დასკვნა, რომელიც იმ საუბრიდან გავაკეთე და სამუდამაოდ ჩამებეჭდა გონებაში, იყო ძალიან მარტივი - მე არაფერით ვჯობივარ სხვას და სხვა არაფრით არის ჩემზე მეტი ან ნაკლები, მთავარია, სხვა არ განვიკითხო, მთავარია, რომ ყველას თავის ცხოვრება აქვს, მათ შორის მეც.

***

ამ ყველაფრის შემდეგ 30 წელზე მეტი გავიდა. არასოდეს მიქექია სხვისი ცხოვრება. რა თქმა უნდა, შორის ვარ იმ აზრისგან, რომ სექსუალური უმცირესობის ყველა წარმომადგენელი სიყვარულისთვის იბრძვის და არა სექსუალური თავისუფლებისთვის, მაგრამ ვის აქვს მახვილის აღმართვის უფლება?

ვის და რატომ აქვს უფლება, ადამიანებს, რომლებიც აღსარებაში ამბობენ, რომ არიან სექსუალური უმცირესობის წარმომადგენლები, ტაძრებიდან დევნიდნენ?. მით უფრო მაშინ, როცა „ცოდვისადმი" დამოკიდებულება ეკლესიაში აბსოლუტურად არათანმიმდევრულია.

რატომ? როდესაც ეკლესიის მსახურნი არ პატიობენ სექსუმცირესობებს, მათ ასევე არ უნდა მიუტევონ სხვა ცოდვის ჩამდენებსაც. თითოეულ ჩვენგანს არ უნდა მიუტევონ ჭორიკნობის - ანუ განკითხვის გამო. ყოველ მეორეს არ უნდა მიუტევონ ბილწსიტყვაობის გამო, ყოველ მესამეს ცუდი ზრახვებისა და ფიქრის გამო, ყოველ მეოთხეს ქურდობის გამო, ყოველ მეხუთეს მშობლებისადმი, ასევე მეუღლისა და შვილებისადმი არასათანადო მოპყრობის გამო, არ უნდა მიუტევონ მკლელობისათვის და ა.შ. ახლა ამას დავამატოთ შვიდი მომაკვდინებელი ცოდვა - ამპარტავნება, ანგარება, სიძვა, მრისხანება, ნაყროვანება, შური, სასოწარკვეთილება.

და მაშინ მითხარით, აღმოჩნდება კი თუნდაც ერთი უცოდველი ადამიანი ეკლესიის მრევლში და რატომ არ დევნიან ყველას და არ ყრიან ტაძრებიდან?

მაგრამ ეკლესია და მისი მსახურნი ასე რომ მოიქცნენ, მაშინ მართლმადიდებლურ ტაძარში მიმსვლელი ადამიანიც არ იარსებებს, გარდა ჩვილი ბავშვებისა. ეკლესია კი ამ პრინციპულ ნაბიჯზე არასოდეს წავა.

რატომ? პასუხი აქაც ძალიან მარტივია. ეკლესია სწორედ ამ ცოდვილების შემოწირულობებით არსებობს. თუმცა კითხვა - რატომ უხშობს „ცის კარს" ეკლესიის მსახური მხოლოდ სექსუმცირესობებს და არა სხვა ცოდვილებს, კვლავაც პასუხგაუცემელია.

უცოდველი ხომ არც არავინ არსებობს და ამავდროულად ისევე როგორც ნატურალებში, თუნდაც გეებშიც არის ღვთის სიყვარული, რწმენის არსებობის მოთხოვნილება, და საერთოდ, რა შუაშია ორიენტაცია, როდესაც ადამიანს სწამს. მეტყვით თუ სწამს მაშინ ასე ნუ ცხოვრობსო, გპასუხობთ - თქვენ რომ გწამთ - რატომ კლავთ, რატომ მრუშობთ, რატომ განიკითხავთ, რატომ მრისხანებთ, რატომ ამპარტავნებთ ...? თუ ნემსასა და აქლემის ქურდი ორივე ქურდია, მაშინ ვის აქვს უფლება, წონოს ჩემი და თქვენი ცოდვა?

ვინ მისცა ეკლესიის მსახურს იმის უფლება განიკითხოს და უფრო მეტიც განსაჯოს „ვართ თუ არა მე ან ის ღირსნი დახმარებისთვის მივმართოთ უფალს?"

ადამიანების საზოგადოებაში არავითარი სრულყოფილება არ არსებობს და ეკლესიის მსახურნიც ისეთივე ადამიანები არიან, ისეთივე პრობლემები აქვთ, ისეთივე შინაგანი წინააღმდეგობები როგორცით ჩვენ.

არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც ან არ ეშინოდეს ან არ ეზიზღებოდეს რაიმე, რაც ჩვენ ირგვლივაა. ვიღაცას ეშინია ცეცხლის, მაგრამ ეს ცეცხლი ათბობს, ეშინია წყლის, მაგრამ აცოცხლებს, ეშინია გველის, მაგრამ მისი შხამისგან დამზადებულ წამლს იღებს, ეშინია წურბელის, მაგრამ სამკურნალოდ იყენებს. ვერ იტანს და ეზიზღება ჭია-მატლი, ცალკეული მწერი, ცხოველი და ათასი რამ. მაგრამ განა ისინიც ღმერთმა არ შექმნა?

ორი ერთსქესიანი ადამიანის კავშირი არ შეიძლება, მუდამ სიძვასთან იყოს იდენტიფიცირებულიო, ამბობენ ფსიქოლოგები. ასეთ ადამიანებს შორის არსებობს სიყვარულიც. მაგრამ არაერთი ისტორია მოგვისმენია ჩვენ გარშემო, როდესაც ახლობლებსა თუ უცხოებს სიყვარულის აკრძალვის მოთხოვნა წაუყენებიათ ცალკეული წყვილისთვის ულტიმატუმად. არაერთი ამბავი გაგვიგია, რაოდენ ტრაგიკულად დასრულებულა ეს „მოთხოვნა".

ვის აქვს უფლება, აკრძალოს სიყვარული, თუ თავად ღმერთია სიყვარული? მაშინ გამოდის, რომ ამ მოთხოვნის გამჟღერებელი ეკლესია თავად უარყოფს იმას, ვისაც ემსახურება. თუ უფალმა იცის, რისთვის მისცა არსებობის უფლება დედამიწის ყველა ბინადარს, მაშინ მანვე იცის, რატომ არსებობენ სექსუალური უმცირესობის წარმომადგენლები. სოდომიო, იტყვის ვიღაც. სოდომში სიყვარული ვერ ნახა ღმერთმა, დიახ, მის ბინადრებში საკუთარი თავი ვერ იპოვა და იმიტომაც დაანგრია. სადაც მე არ ვარ, ის არსებობის ღირსი არააა, - ეს იყო უფლის ქმედების მოტივაცია და არა ის, ვინ ვისთან იყოფდა სარეცელს. რა არის კანონიერი და რა უკანონო, ამას უფალი განსჯის და ამ გადასახედიდან იქნებ ღირდეს, ბევრ რამეს სხვაგვარად შეხედოს ეკლესიამაც და საზოგადოებამაც.

ნამდვილად არ ღირს იმაზე საუბარი, სწორედ ამ მიმართულებით, რა ხდება თავად ეკლესიის წიაღში. თუ ვამბობთ, რომ ადამიანები ვართ, მაშინ ისიც უნდა ვთქვათ - ეკლესიის მსახურთაც აქვთ სიყვარულის უფლება და თუნდაც მსგავსის სიყვარულის.

საკმაოდ ბევრი გეი თუ ლესბოსელი ეკლესიაში დადის არა ფარისევლურად, საკუთარი ცოდვის დასამალად, არამედ იმიტომ, რომ სწამს. სწამს ზოგჯერ ამბიონზე გადმომდგარ მოძღვარზე უფრო მეტად და უფრო გულწრფელად. სწამს იმიტომ, რომ მას სიყვარული შეუძლია და ესე იგი მასში ღმერთი ბინადრობს.

შეუძლიათ თუ არა მამაკაცებს ან ქალებს ერთმანეთის სიყვარული, ამას მხოლოდ ჰომოფობები განიხილავენ. რიგითი ადამიანებისთვის და გნებავთ გონიერი ღვთისმსახურთათვის ეს მნიშვნელოვანი საკითხი არაა. ღმერთი თავად წყვეტს, ვისი სანთელი უფრო გულწრფელად იწვის. მით უფრო, რომ იმ გეის თუ ლესბოსელის გვერდით ტაძარში ასევე ცოდვილები - მკვლელები, ქურდები, მრუშები, ამპარტავნები, შურიანები, ანგარებით აღსავსენი და ა.შ. დგანან.

* * *

და მაინც რას ველი ამ წერილისგან? ასეთი ადამიანებისადმი ლოიალურები ხომ ისედაც ლოიალურებად დარჩებიან, აგრესიულებს კი ამჯერად ჩემ მიმართ გაუჩნდებათ აგრესია. მაგრამ ახლა სწორედ მათ ვეკითხები, ცვლის რამეს, რომ ის „უცხო" თქვენი შვილი, ძმა ან და არ არის?

თქვენ რას იზამდით დენის მამისა და დედის ადგილას? მოკლავდით? და ეს ცოდვა არაა? ვინ მოგცათ ამის უფლება - ღმერთმა? განიკითხავდით? არც ამის უფლება მოუცია უფალს. გააგდებით სახლიდან? ესეც ხომ განკითხვისა და თქვენი ამპარტავნების გამოხატულება იქნებოდა. რა მომაკვდინებელ ცოდვას მოაწერდით ხელს? სხვა რამე? მაინც რა, რომელიც თქვენი შვილის ნების საპირისპირო იქნებოდა და არ იქნებოდა საეკლესიო ცოდვის შემცველი?

ამას ვერაფრით შევებრძოლებით. არ არსებობს იარაღი. იარაღი ცემა, სიცოცხლის მოსპობა ან თუნდაც სხვა სახის აგრესია არააა. ან ის მოსაზრება, რომ ვიღაცამ კარი უნდა გაიხუროს და საკუთარ ოთახში შევიდეს, არაა პრობლემის მოგვარება. ეს „მორალურად მდგრადი" საზოგადოების თავის გადარჩენაა - პოზაა, რადგან ბრძოლის ეს ხერხი და მეთოდი არასწორია და დამარცხებისთვისაა განწირული.

მაშ რა დარჩა? ორი გამოსავალი. ერთი - მოვკლათ სიყვარული და ამით მოვკლათ შვილი სულიერად და ფიზიკურად, ეს ჩვენი არჩევანია. თუმცა ორივე შემთხვევაში გვამი შეგვრჩება ხელში. და მეორე - მხარში დაუდგეთ საკუთარ პირმშოს, რომელიც ყველაზე მეტად გვიყვარს ამ ქვეყნად. სხვა არჩევანი არ არსებობს.

რას იტყვის ხალხი? არა, არ გიპასუხებთ - „ვინ ეკითხება ხალხს?.." უბრალოდ მივხვდეთ, რომ სხვისთვის ხალხი ჩვენ ვართ და ჩვენთვის სხვა. არ განვიკითხოთ და არც ჩვენ განგვიკითხავენ. გვიყვარდეს და ვეყვარებით. ხალხი შვილის სიყვარულს ვერ დაგვიშლის და ვერც თავდადებას მისთვის. ხალხმა იცის, რომ თუ გავწირავთ და გავიმეტებთ შვილს, მაშინ გავწირავთ და ვუღალატებთ ხალხსაც.

ისიც ვიცი, რომ ვიღაც იტყვის, ნახეთ პროპაგანდას უწევსო. ყველაზე ნაკლებად - სულაც არ მომწონს ცხვირში დატაკებული არც ორიენტაცია და არც ძველბიჭობა.

და თუ ამ ყველაფრის მორალი მაინც გაუგებარი რჩება, მაშინ გკითხავთ: - რატომ გაქვთ ამ ფერის თვალები? ... - გენეტიკურად? ოკ. გავიღიმებ მხოლოდ...



„ჯი-ეიჩ-ენი", გოჩა მირცხულავა