ქეთევან კანტიძე: "შეცდომა დავუშვი, რომ დროულად არ გავთხოვდი და შვილები არ გავაჩინე"
2 716 ნახვა
ქეთევან კანტიძემ პირველი კინოროლი ჯერ კიდევ სტუდენტმა ითამაშა, ამას სხვა როლებიც მოჰყვა, მაგრამ პოპულარობა მოუტანა სერიალმა "გოგონა გარეუბნიდან". ნაგვიანევი წარმატება ალბათ იმის ბრალიც არის, რომ მებრძოლი არ გახლავთ. რასაც ცხოვრება სთავაზობს, იმას სჯერდება და ყველაფერს უფლის საჩუქრად მიიჩნევს. თეატრის სცენაზე მხოლოდ ერთხელ ითამაშა, მაგრამ ამბობს, რომ ეს პროფესიონალი მსახიობების ასპარეზია, თავად კი პროფესიით ხმის რეჟისორი გახლავთ. საუკეთესო წლები რუსთაველის თეატრში გაატარა, სადაც რეჟისორის ასისტენტად მუშაობდა. მერე მარჯანიშვილის თეატრის დასის ხელმძღვანელობა შესთავაზეს და სიამოვნებით დათანხმდა.
ახალგაზრდობაში რამდენჯერმე უყვარდა, მაგრამ ოჯახი გვიან შექმნა. ორი წლის შემდეგ კი ქმარს გაშორდა. ყველა ახალგაზრდა ქალს ერთ რჩევას აძლევს – ოჯახი დროულად შექმნან და შვილებზე იფიქრონ.
– ქალბატონო ქეთევან, მაყურებელმა გაგიცნოთ სერიალით "გოგონა გარეუბნიდან". მანამდე თუ გქონდათ ფილმში თამაშის გამოცდილება?
– ჯერ კიდევ თეატრალურ ინსტიტუტში ვსწავლობდი, როცა ჩემმა კურსელმა გიორგი ცინცაძემ გადაიღო საკურსო ფილმი "ბუზი" და სტუდენტები გვათამაშა. პატარ–პატარა როლებს სულ ვთამაშობდი. გიორგი ფარაჯანოვის ფილმში "ყველანი წავიდნენ", მნიშვნელოვანი როლი მქონდა. პოპულარობა კი სერიალმა "გოგონა გარეუბნიდან" მომიტანა. პატარა როლი უნდა შემესრულებინა, მაგრამ ჩემი თამაში მოეწონათ და სერიალში დამტოვეს.
– თეატრში არ გქონიათ როლები?
– სცენაზე ერთადერთხელ ვითამაშე. ლევან წულაძის სპექტაკლში "მარია და ჯადოქარი", პატარა როლი მქონდა.
– გქონიათ სურვილი, თეატრის სცენაზე გეთამაშათ?
– ვერ გეტყვით... სხვანაირი ადამიანი ვარ. რადგან ისე მოხდა, რომ სცენაზე ვერ ვითამაშე, ალბათ ასეც უნდა ყოფილიყო. ვერ გეტყვით, რომ ოფელიას როლზე ვოცნებობდი. უხერხულიც იქნება, ეს რომ ვთქვა. თან ამის დროც გავიდა. ახალგაზრდა რომ ვიყო, ალბათ მეტი პრეტენზია და სურვილი მექნებოდა. ისე, საერთოდ, არ ვარ მომთხოვნი... თეატრის სცენაზე პროფესიონალები დგანან. რა თქმა უნდა, კინოსაც სჭირდება პროფესიონალიზმი, მაგრამ... ალბათ კამერას უფრო შევეთვისე.
– საკუთარ სამსახიობო მონაცემებს როგორ აფასებთ?
– სხვამ უნდა შემაფასოს. მე მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ არ ვთამაშობ, ეკრანზე ისეთივე ვარ, როგორიც სინამდვილეში. რა თქმა უნდა, პერსონაჟის ხასიათი და თვისებები სხვა არის, მაგრამ მიმიკები ჩემია. რეალურ ცხოვრებაში ხშირად უთქვამთ ჩემთვის, ახლაც თამაშობო. საკუთარ თავზე ბევრს ვმუშაობ, ვცდილობ, ყველა როლი განსხვავებულად შევასრულო, რომ გმირები ერთმანეთს არ ჰგავდნენ. რჩევებს ჩემს მეგობარ მსახიობებსაც ვეკითხები. ბოლოს სერიალში "ჩემი ცოლის დაქალები" მომვლელი ქალის როლი შევასრულე და აბსოლუტურად განსხვავებული იყო ყველა იმ პერსონაჟისგან, რომელიც აქამდე მითამაშია.
– რატომ აღარ ხართ სერიალში "შუა ქალაქში"?
– ჩემი გმირი, ნუნუ, ამოიწურა. დღემდე ნუნუს მეძახიან, ბავშვებს ჩემი გმირები ძალიან უყვართ.
– როგორ გგონიათ, დაგვიანებული წარმატების მიზეზი რა არის?
– ვერ გეტყვით.
– რა შეიცვალა თქვენს ცხოვრებაში პოპულარობის მერე?
– არაფერი შეცვლილა, გარდა იმისა, რომ ქუჩაში ერთი–ორი ადამიანი მცნობს. მიუხედავად ყველაფრისა, ვერ ვიტყვი, რომ მსახიობი ვარ, ამის უფლებას ჩემს თავს ვერ ვაძლევ. ჩემს როლებს ისე ვუყურებ, როგორც ღვთისგან ბოძებულ საჩუქარს.
– ეტყობა, ზედმეტად თვითკრიტიკული ხართ.
– კი, ძალიან. ჩემი ცხოვრების მეორე ნახევარში ღმერთმა დამაჯილდოვა და ამით ბედნიერი ვარ.
– ყურადღების ცენტრში ხშირად ექცევით. ამან არ გაგიჩინათ სურვილი, რომ გარეგნობაში რამე შეგეცვალათ?
– ახალგაზრდა რომ ვიყო, ალბათ მოვინდომებდი რამის შეცვლას. ვფიქრობ, ამ მხრივ, 50 წლიდან დაღმავლობის ხანა იწყება, მაგრამ შეიძლება ვცდები კიდეც.
– სად და როგორ სიტუაციაში წარმოგიდგენიათ თავი, ვთქვათ, 30 წლის წლის მერე?
– მარტო სახლში, მიუსაფარი და ეული – წლების შემდეგ ასე წარმომიდგენია საკუთარი თავი, რადგან არავინ მყავს ქვეყანაზე...
– ასე პესიმისტურად რატომ ლაპარაკობთ?
– ამჟამად პესიმისტურ ხასიათზე ვარ და იმიტომ.
– თქვენი ცხოვრების ყველაზე რთული პერიოდი რას უკავშირდება?
– ყველაზე რთული პერიოდი იყო ჩემთვის, როცა მშობლები დამეღუპნენ. მამა რომ გარდამეცვალა, დედა მედგა მხარში. ორი წლის წინ დედაც დავკარგე. ეს ძალიან მძიმე იყო ჩემთვის.
– ვინ დაგეხმარათ ამ რთული პერიოდის გადატანაში?
– ისევ მე გადავლახე. ბუნების კანონია, მშობელი უნდა წავიდეს და შვილი დარჩეს. ყველაფერი ღვთის ნებაა.
– მეუღლე გიდგათ გვერდით?
– არა. გვიან გავთხოვდი და ქმარს მალევე გავშორდი. პირად ცხოვრებაზე არ ვლაპარაკობ... ქალი თავის დროზე უნდა გათხოვდეს და შვილები გააჩინოს, ეს აუცილებელია. კარგია, თუ ის ადამიანი შეგხვდება, ვისთანაც მთელ ცხოვრებას გაატარებ. შეიძლება შენს მეორე ნახევარს უკვე ასაკში შესული შეხვდე და მან გადაგატანინოს, რომ შვილი არ გყავს... მაგრამ უმჯობესია, ოჯახი ახალგაზრდამ შექმნა.
– როცა დაბრძენებული ადამიანი ქმნის ოჯახს, ის უფრო უფრთხილდება ურთიერთობას. თქვენი ქორწინების გადარჩენა რატომ ვერ შეძელით?
– ოჯახს ვუწოდებ იმას, სადაც შვილებია. ამიტომ ვერ ვიტყვი, რომ ოჯახი დამენგრა – მხოლოდ ორი წელი ვიყავი გათხოვილი. ჩვენ იმ პერიოდში დავშორდით ერთმანეთს, როცა დედა გარდამეცვალა. ეს ორი ტკივილი ერთად გადავიტანე და ამაში ჩემი პროფესია დამეხმარა. დედის გარდაცვალებიდან ერთი კვირაც არ იყო გასული, რომ გადაღებებზე დავდიოდი. იქ არავის უგრძვნია ჩემი ტკივილი.
– თქვენი ოჯახის დანგრევის მიზეზი ნაგვიანევი ქორწინება ხომ არ გახდა?
– უბრალოდ ჩვენი თანხვედრა არ მოხდა.
– ბევრჯერ გყვარებიათ?
– არა. ალბათ ერთი–ორჯერ მიყვარდა და ის ყველაფერი კარგად მახსენდება. ცალმხრივადაც მყვარებია სკოლაში. იმ დროს ლექსებს ვწერდი, მაგრამ არავის ვაკითხებდი. ყველაფერი კარგად მახსენდება, რაც ახალგაზრდობაში იყო – რუსთაველის თეატრში მუშაობის წლები, სადაც უამრავი მეგობარი მყავდა, გასტროლებზე დავდიოდით. სერიალებზე მუშაობაც სასიამოვნოა ჩემთვის.
– რატომ წამოხვედით რუსთაველის თეატრიდან?
– იქ რეჟისორის თანაშემწე ვიყავი. შემდეგ ლევან წულაძემ მარჯანიშვილის თეატრის დასის ხელმძღვანელობა შემომთავაზა. რეჟისორის თანაშემწეობა ასაკით უკვე აღარ შემეფერებოდა, ამიტომ ლევანის წინადადებას დავთანხმდი.
– რას მიიჩნევთ მარცხად?
– მარცხად მიმაჩნია ის, რომ ახალგაზრდობაში არ გავთხოვდი და შვილები არ გავაჩინე. დღემდე ვგიჟდები ბავშვებზე.
– იყო სიყვარულის ისტორია, რომელზეც გული გწყდებათ?
– კი და თან არაერთი. ჩემი ბრალია, რომ ოჯახი თავის დროზე არ შევქმენი. ეს დიდი შეცდომაა ქალისთვის და მეც შეცდომა დავუშვი.
– წარმატებად რას მიიჩნევთ?
– ცხოვრების მეორე ნახევარს, რომელიც გადასაღებ მოედანზე გავატარე. მთელი ბავშვობა ვოცნებობდი, მსახიობი ვყოფილიყავი და თვალწინ მედგა სიტუაცია, როგორ აიღებდნენ ჩემგან ინტერვიუს. ახლა შენ წინ ვზივარ და ამას ვამბობ – ეს ოცნება ამიხდა!
– თქვენი სამომავლო გეგმები როგორია?
– თუ გაგრძელდება ჩემი გმირის ცხოვრება სერიალში "ჩემი ცოლის დაქალები", უბედნიერესი ვიქნები. თუ არ გაგრძელდა, სხვაგან გამოჩნდება რამე, თუ არადა, ალბათ ასე არის საჭირო. სხვას ვერაფერს გეტყვით, რადგან მებრძოლი ადამიანი არ ვარ.
მანანა ნოდია, ჟურნალი სარკე
ახალგაზრდობაში რამდენჯერმე უყვარდა, მაგრამ ოჯახი გვიან შექმნა. ორი წლის შემდეგ კი ქმარს გაშორდა. ყველა ახალგაზრდა ქალს ერთ რჩევას აძლევს – ოჯახი დროულად შექმნან და შვილებზე იფიქრონ.
– ქალბატონო ქეთევან, მაყურებელმა გაგიცნოთ სერიალით "გოგონა გარეუბნიდან". მანამდე თუ გქონდათ ფილმში თამაშის გამოცდილება?
– ჯერ კიდევ თეატრალურ ინსტიტუტში ვსწავლობდი, როცა ჩემმა კურსელმა გიორგი ცინცაძემ გადაიღო საკურსო ფილმი "ბუზი" და სტუდენტები გვათამაშა. პატარ–პატარა როლებს სულ ვთამაშობდი. გიორგი ფარაჯანოვის ფილმში "ყველანი წავიდნენ", მნიშვნელოვანი როლი მქონდა. პოპულარობა კი სერიალმა "გოგონა გარეუბნიდან" მომიტანა. პატარა როლი უნდა შემესრულებინა, მაგრამ ჩემი თამაში მოეწონათ და სერიალში დამტოვეს.
– თეატრში არ გქონიათ როლები?
– სცენაზე ერთადერთხელ ვითამაშე. ლევან წულაძის სპექტაკლში "მარია და ჯადოქარი", პატარა როლი მქონდა.
– გქონიათ სურვილი, თეატრის სცენაზე გეთამაშათ?
– ვერ გეტყვით... სხვანაირი ადამიანი ვარ. რადგან ისე მოხდა, რომ სცენაზე ვერ ვითამაშე, ალბათ ასეც უნდა ყოფილიყო. ვერ გეტყვით, რომ ოფელიას როლზე ვოცნებობდი. უხერხულიც იქნება, ეს რომ ვთქვა. თან ამის დროც გავიდა. ახალგაზრდა რომ ვიყო, ალბათ მეტი პრეტენზია და სურვილი მექნებოდა. ისე, საერთოდ, არ ვარ მომთხოვნი... თეატრის სცენაზე პროფესიონალები დგანან. რა თქმა უნდა, კინოსაც სჭირდება პროფესიონალიზმი, მაგრამ... ალბათ კამერას უფრო შევეთვისე.
– საკუთარ სამსახიობო მონაცემებს როგორ აფასებთ?
– სხვამ უნდა შემაფასოს. მე მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ არ ვთამაშობ, ეკრანზე ისეთივე ვარ, როგორიც სინამდვილეში. რა თქმა უნდა, პერსონაჟის ხასიათი და თვისებები სხვა არის, მაგრამ მიმიკები ჩემია. რეალურ ცხოვრებაში ხშირად უთქვამთ ჩემთვის, ახლაც თამაშობო. საკუთარ თავზე ბევრს ვმუშაობ, ვცდილობ, ყველა როლი განსხვავებულად შევასრულო, რომ გმირები ერთმანეთს არ ჰგავდნენ. რჩევებს ჩემს მეგობარ მსახიობებსაც ვეკითხები. ბოლოს სერიალში "ჩემი ცოლის დაქალები" მომვლელი ქალის როლი შევასრულე და აბსოლუტურად განსხვავებული იყო ყველა იმ პერსონაჟისგან, რომელიც აქამდე მითამაშია.
– რატომ აღარ ხართ სერიალში "შუა ქალაქში"?
– ჩემი გმირი, ნუნუ, ამოიწურა. დღემდე ნუნუს მეძახიან, ბავშვებს ჩემი გმირები ძალიან უყვართ.
– როგორ გგონიათ, დაგვიანებული წარმატების მიზეზი რა არის?
– ვერ გეტყვით.
– რა შეიცვალა თქვენს ცხოვრებაში პოპულარობის მერე?
– არაფერი შეცვლილა, გარდა იმისა, რომ ქუჩაში ერთი–ორი ადამიანი მცნობს. მიუხედავად ყველაფრისა, ვერ ვიტყვი, რომ მსახიობი ვარ, ამის უფლებას ჩემს თავს ვერ ვაძლევ. ჩემს როლებს ისე ვუყურებ, როგორც ღვთისგან ბოძებულ საჩუქარს.
– ეტყობა, ზედმეტად თვითკრიტიკული ხართ.
– კი, ძალიან. ჩემი ცხოვრების მეორე ნახევარში ღმერთმა დამაჯილდოვა და ამით ბედნიერი ვარ.
– ყურადღების ცენტრში ხშირად ექცევით. ამან არ გაგიჩინათ სურვილი, რომ გარეგნობაში რამე შეგეცვალათ?
– ახალგაზრდა რომ ვიყო, ალბათ მოვინდომებდი რამის შეცვლას. ვფიქრობ, ამ მხრივ, 50 წლიდან დაღმავლობის ხანა იწყება, მაგრამ შეიძლება ვცდები კიდეც.
– სად და როგორ სიტუაციაში წარმოგიდგენიათ თავი, ვთქვათ, 30 წლის წლის მერე?
– მარტო სახლში, მიუსაფარი და ეული – წლების შემდეგ ასე წარმომიდგენია საკუთარი თავი, რადგან არავინ მყავს ქვეყანაზე...
– ასე პესიმისტურად რატომ ლაპარაკობთ?
– ამჟამად პესიმისტურ ხასიათზე ვარ და იმიტომ.
– თქვენი ცხოვრების ყველაზე რთული პერიოდი რას უკავშირდება?
– ყველაზე რთული პერიოდი იყო ჩემთვის, როცა მშობლები დამეღუპნენ. მამა რომ გარდამეცვალა, დედა მედგა მხარში. ორი წლის წინ დედაც დავკარგე. ეს ძალიან მძიმე იყო ჩემთვის.
– ვინ დაგეხმარათ ამ რთული პერიოდის გადატანაში?
– ისევ მე გადავლახე. ბუნების კანონია, მშობელი უნდა წავიდეს და შვილი დარჩეს. ყველაფერი ღვთის ნებაა.
– მეუღლე გიდგათ გვერდით?
– არა. გვიან გავთხოვდი და ქმარს მალევე გავშორდი. პირად ცხოვრებაზე არ ვლაპარაკობ... ქალი თავის დროზე უნდა გათხოვდეს და შვილები გააჩინოს, ეს აუცილებელია. კარგია, თუ ის ადამიანი შეგხვდება, ვისთანაც მთელ ცხოვრებას გაატარებ. შეიძლება შენს მეორე ნახევარს უკვე ასაკში შესული შეხვდე და მან გადაგატანინოს, რომ შვილი არ გყავს... მაგრამ უმჯობესია, ოჯახი ახალგაზრდამ შექმნა.
– როცა დაბრძენებული ადამიანი ქმნის ოჯახს, ის უფრო უფრთხილდება ურთიერთობას. თქვენი ქორწინების გადარჩენა რატომ ვერ შეძელით?
– ოჯახს ვუწოდებ იმას, სადაც შვილებია. ამიტომ ვერ ვიტყვი, რომ ოჯახი დამენგრა – მხოლოდ ორი წელი ვიყავი გათხოვილი. ჩვენ იმ პერიოდში დავშორდით ერთმანეთს, როცა დედა გარდამეცვალა. ეს ორი ტკივილი ერთად გადავიტანე და ამაში ჩემი პროფესია დამეხმარა. დედის გარდაცვალებიდან ერთი კვირაც არ იყო გასული, რომ გადაღებებზე დავდიოდი. იქ არავის უგრძვნია ჩემი ტკივილი.
– თქვენი ოჯახის დანგრევის მიზეზი ნაგვიანევი ქორწინება ხომ არ გახდა?
– უბრალოდ ჩვენი თანხვედრა არ მოხდა.
– ბევრჯერ გყვარებიათ?
– არა. ალბათ ერთი–ორჯერ მიყვარდა და ის ყველაფერი კარგად მახსენდება. ცალმხრივადაც მყვარებია სკოლაში. იმ დროს ლექსებს ვწერდი, მაგრამ არავის ვაკითხებდი. ყველაფერი კარგად მახსენდება, რაც ახალგაზრდობაში იყო – რუსთაველის თეატრში მუშაობის წლები, სადაც უამრავი მეგობარი მყავდა, გასტროლებზე დავდიოდით. სერიალებზე მუშაობაც სასიამოვნოა ჩემთვის.
– რატომ წამოხვედით რუსთაველის თეატრიდან?
– იქ რეჟისორის თანაშემწე ვიყავი. შემდეგ ლევან წულაძემ მარჯანიშვილის თეატრის დასის ხელმძღვანელობა შემომთავაზა. რეჟისორის თანაშემწეობა ასაკით უკვე აღარ შემეფერებოდა, ამიტომ ლევანის წინადადებას დავთანხმდი.
– რას მიიჩნევთ მარცხად?
– მარცხად მიმაჩნია ის, რომ ახალგაზრდობაში არ გავთხოვდი და შვილები არ გავაჩინე. დღემდე ვგიჟდები ბავშვებზე.
– იყო სიყვარულის ისტორია, რომელზეც გული გწყდებათ?
– კი და თან არაერთი. ჩემი ბრალია, რომ ოჯახი თავის დროზე არ შევქმენი. ეს დიდი შეცდომაა ქალისთვის და მეც შეცდომა დავუშვი.
– წარმატებად რას მიიჩნევთ?
– ცხოვრების მეორე ნახევარს, რომელიც გადასაღებ მოედანზე გავატარე. მთელი ბავშვობა ვოცნებობდი, მსახიობი ვყოფილიყავი და თვალწინ მედგა სიტუაცია, როგორ აიღებდნენ ჩემგან ინტერვიუს. ახლა შენ წინ ვზივარ და ამას ვამბობ – ეს ოცნება ამიხდა!
– თქვენი სამომავლო გეგმები როგორია?
– თუ გაგრძელდება ჩემი გმირის ცხოვრება სერიალში "ჩემი ცოლის დაქალები", უბედნიერესი ვიქნები. თუ არ გაგრძელდა, სხვაგან გამოჩნდება რამე, თუ არადა, ალბათ ასე არის საჭირო. სხვას ვერაფერს გეტყვით, რადგან მებრძოლი ადამიანი არ ვარ.
მანანა ნოდია, ჟურნალი სარკე
