ნინო მითაიშვილი მამაკაცის როლის შესრულებაზე ოცნებობს

ნინო მითაიშვილი მუსიკისა და დრამის თეატრის მსახიობია, თუმცა ფართო საზოგადოებამ გაიცნო სერიალიდან „შუა ქალაქში“ , რომელშიც ელენეს როლს თამაშობს. იქიდან გამომდინარე, რომ სეზონი ტელევიზიაშიც დასრულდა და თეატრშიც, ახლა ნინო ძირითადად დასვენებაზეა ორიენტირებული, ქმართან ერთად საკუთარ დაბადების დღეზე ბათუმში წასვლა უკვე მოასწრო, მიუხედავად ამისა, მისი სამომავლო გეგმები ისევ ზღვას უკავშირდება. ნინოს ჰყავს მეუღლე და შვილი, რომელსაც მისი სერიალის გმირის სახელი - ელენე ჰქვია.

- „შუა ქალაქის“ მორიგი სეზონი დასრულდა და დასვენებაზე დავიწყე ფიქრი. უკვე ვიყავი ბათუმში, 9 ივლისს ჩემი დაბადების დღე იყო, წინა დღეს, ცუდი ამინდის მიუხედავად, მე და ჩემმა მეუღლემ გადავწყვიტეთ, ბათუმში წავსულიყავით. სასწრაფოდ ჩავალაგეთ ბარგი და გავემგზავრეთ. საბედნიეროდ, ჩვენი ჩასვლის შემდეგ გამოიდარა, ამიტომ იმაზე მეტხანს დავრჩით, ვიდრე დაგეგმილი გვქონდა, დაბადების დღეც აღვნიშნე და დავისვენე კიდეც.

თავისუფალი დრო

- ახლა დასვენების პერიოდია და მთელ დროს ოჯახსა და მეგობრებს ვუთმობ. შაბათ-კვირას წყნეთში ავდივარ ხოლმე, დანარჩენ დღეებს ძირითადად სახლში ვატარებ. სამუშაო პერიოდში გასართობად წასვლას ვერ ვახერხებ, ძირითადად მეგობრები მსტუმრობენ ხოლმე სახლში.
- თეატრში დადიხართ? თუ რადგან მსახიობობა თქვენი საქმეა, განტვირთვას ამჯობინებთ და უარს ამბობთ სპექტაკლების ნახვაზე?
- არა, დავდივარ. როცა კი მაქვს შესაძლებლობა, მაშინვე მივდივარ ახალი სპექტაკლის სანახავად. ახლა ვემზადები საერთაშორისო ფესტივალისთვის, რომელიც ალბათ სექტებერში დაიწყება, გარდა ამისა, თეატრალური ფესტივალი „საჩუქარიც“ დაგვიბრუნდა. ძალიან საინტერესოა ახალ-ახალი სპექტაკლების ნახვა, მით უმეტეს, რომ უცხოელებს კარგი ნამუშევრები ჩამოაქვთ ხოლმე.

დილის რიტუალი

- ჩემი დილა ძაღლის გასეირნებით იწყება, ან მე ვასეირნებ, ან ჩემი შვილი. ამის შემდეგ ვიწყებ საუზმეზე ზრუნვას, ყავას უზმოზე არასდროს ვსვამ, როცა დრო მაქვს, საუზმის გარეშე სახლიდან არ გავდივარ, როცა მეჩქარება, მაშინაც კი ვცდილობ, რაღაც ვჭამო და ისე გავიდე.

ნამზეური...

- მაქსიმალურად ვცდილობ, სოლარიუმში იშვიათად ვიარო, თუმცა ცივი ზამთრის შემდეგ ამინდები რომ გამოდის, კანის შეფერვის სურვილი მიჩნდება და ძირითადად ამ დროს ვიყენებ გარუჯვის ამ ხერხს, შემდეგ უკვე ბუნებრივი ნამზეურის მიღებაზე გადავდივარ. საერთოდ, მზეზე ადვილად ვიწვები, სოლარიუმით კანის მომზადება კი კარგია იმისთვის, რომ შემდეგ კარგი ნამზეური მიიღო და არ დაიწვა.


გარდერობი

ყოველდღიურ ცხოვრებაში კედს, შარვალს, მაისურს ან პერანგს ვიყენებ. ვცდილობ, ისე ჩავიცვა, რომ თავი კომფორტულად ვიგრძნო. ყველანაირი ფერი მიყვარს, მუქ ტონებს ნაკლებად ვანიჭებ უპირატესობას, მაგრამ ასეთი სამოსიც მაქვს გარდერობში. ჩემი გმირის – ელენესა და ჩემი ჩაცმულობა ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავდება, ელენეს ძირითადად კაბები და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი აცვია, მე კი რეალურ ცხოვრებაში ძირითადად შარვლებითა და კედებით ვიმოსები.

შოპინგი

- არ მაქვს იმის ბედნიერება, რომ საზღვარგარეთ საშოპინგოდ წავიდე, ამიტომ ძირითადად ქართული ბაზრით ვკმაყოფილდები და აქ ვყიდულობ საჭირო ნივთებს. არის მაღაზიები, რომლებიც ტელეფონით მატყობინებენ ახალი კოლექციის შემოსვლის შესახებ და მეც დიდი სიამოვნებით მივდივარ. საყიდლებზე სიარული ჩემს ქმარსაც ძალიან უყვარს, ამიტომ ერთადაც დავდივართ ხოლმე.

დიასახლისი

- მართალია, სამზარეულოში ფუსფუსი მიყვარს, მაგრამ არჩევანის წინაშე რომ დამაყენონ, ასე ხშირად სადილის მომზადებას ნამდვილად არ ვისურვებდი (იღიმის). ყველანაირ კერძს ვამზადებ, ყოველთვის ვცდილობ, ისეთი რამ მოვამზადო, რაც ოჯახის ყველა წევრს მოსწონს. ძალიან არ მიყვარს უთოობა, მირჩევნია, სახლი დავალაგო, სადილი მოვამზადო, ყველაფერს გა-ვაკეთებ, ოღონდ ნუ დამაუთოებინებ.

შვილი – ელენე

- ელენე 12 წლისაა. მე-7 კლასში გადავიდა, ბედნიერია, რომ სწავლა დაამთავრა და ახლა ისვენებს. ჯერ ხატვით იყო გატაცებული, მერე წერით, ამ ბოლო დროს სულ მღერის, სხვადასხვა პერიოდში განსხვავებული გატაცება აქვს. სხვათა შორის, რამდენადაც შეუძლია, ყველანაირ ოჯახურ საქმეში მეხმარება, ბავშვობიდან ასე იყო, სულ პატარა გახლდათ, როცა ჩაიცვამდა რეზინის ხელთათმანს და ჭურჭელს რეცხავდა, ოღონდ, რასაკვირველია, ამას მე არ ვავალებდი, თვითონ აკეთებდა ყოველგვარი კითხვის გარეშე. ამ ბოლო დროს, ჩვენი კამათის საგანი დროულად დაძინება გახდა, გაიზარდა და აღარ უნდა თავის დროზე დაძინება, რაც მე არ მომწონს.

მეუღლე – გიორგი ჯანგველაძე

- 15-16 წლის ასაკში გავიცანი ჩემი მეუღლე, 18 წლის ვიყავი, რომ დავქორწინდით და მას შემდეგ ერთად ვართ. ამჟამად არსად არ მუშაობს. წლების განმავლობაში ურთიერთობაში არაფერი შეცვლილა გარდა იმისა, რომ პასუხისმგებლობა ოჯახის მიმართ გაგვიასმაგდა. ერთმანეთის საჩუქრებითა და სიურპრიზებით ბუნებრივად ვანებივრებთ, ამას წინასწარ არ ვგეგმავთ, ბათუმში წასვლაც რამდენიმე წუთში გადავწყვიტეთ, რამაც ძალიან გამახარა.

თეატრი
- საბედნიეროდ, ისეთი როლი არ მქონია, რომელიც არ მიყვარდა, მაგრამ მაინც ვთამაშობდი. მუშაობის დროს ნელ-ნელა ყველა გმირი გიყვარდება, რადგან მთელ შენს ემოციას, გონებას, მონდომებას დებ მასში. როგორი უცნაურიც უნდა იყოს, გეტყვით, რომ ჩემი საოცნებო როლი ჰამლეტია, ეს ერთგვარი ექსპერიმენტი იქნებოდა საკუთარ თავთან. რაც შეეხება რიტუალს სცენაზე გასვლის წინ, პირადად მე არანაირი თილისმა ან მსგავსი რამ არ მაქვს, მაგრამ პრემიერის წინ დასს გვაქვს რიტუალი, რომელსაც ყოველთვის ვასრულებთ, მაგრამ ვერ გეტყვით, ვაკეთებთ. მსახიობისთვის ისეთი სტრესია პრემიერის თამაში, რომ სურვილი მიჩნდება, სახლში გავიქცე და სცენაზე აღარ გავიდე, მაგრამ სპექტაკლის დასრულების შემდეგ იმხელა სიამოვნებას იღებ მაყურებლისგან, რომ ეს გაძლებინებს. ალბათ, ამიტომაც არ გავრბივარ არსად და ვაკეთებ ჩემს საქმეს. პირადი პრობლემა არასდროს გამხდარა დაბრკოლება ჩემს საქმეში. მართალია, შეიძლება გქონდეს პრობლემა და სულაც არ იყო იმის განწყობაზე, რომ იდგე და იცინო სცენაზე, მაგრამ ასეთია ჩემი საქმე და პირადი პრობლემის გამო მისი დაზარალება ყოვლად წარმოუდგენელია.
ჩემს მეუღლეს ყველა ჩემი სპექტაკლი ნანახი აქვს, პრემიერაზე ყოველთვის მოდის და ნახულობს ჩემს ნამუშევარს, მიზიარებს საკუთარ შეხედულებებს და მეც ყოველთვის ვითვალისწინებ. რაც შეეხება ჩემი სერიალის გმირის მისეულ შეფასებას, მინდა გითხრათ, რომ სერიალების დიდი მაყურებელი არ არის, ამიტომ ამაზე ბევრს არაფერს ამბობს.
ადვილი ნამდვილად არ არის მსახიობის გვერდით ცხოვრება, მაგრამ ალბათ ჩემი მეუღლე ჩემს საქმესაც და რეჟიმსაც მიეჩვია და დღეს არანაირი გართულება არ აქვს, თავიდანვე იცოდა, რომ ჩემი საქმე ძალიან მიყვარდა და შეგუებული იყო ყველაფერს, ამიტომ ეს საკამათო თემა არასდროს ყოფილა.

სერიალი

- მოგეხსენებათ, „შუა ქალაქის“ გადაღებებს მაყურებელი ესწრება. ყოველი გადაღება ისეთივე ღელვას უკავშირდება, როგორსაც თეატრში - პრემიერა. თან, თეატრალური პრემიერა გამოდის წელიწადში ორ-სამჯერ და მისთვის თვეების განმავლობაში ემზადები, ეს სერიალი კი მოითხოვს ყოველ კვირას პრემიერას რამდენიმედღიანი მუშაობის შემდეგ, ეს კი დიდ შრომასა და ნერვიულობას მოითხოვს. ნამდვილად მძიმე სამუშაოა, თავიდან ძალიან ვნერვიულობდი, მაგრამ ნელ-ნელა შევეჩვიე.
„შუა ქალაქში“ გამოჩენის შემდეგ ცნობადობა გაიზარდა, ხალხისგან დიდ სითბოს ვგრძნობ, რამდენჯერმე ქუჩაში შემაშინეს კიდეც (იღიმის). უცებ მოდიან და ხელს მკიდებენ, ვაიმე, რა გამხდარი ხარო (იღიმის)?!. ზოგი ადამიანი სხვადასხვა გმირთან მაბარებს რაღაცებს, ხშირია შემთხვევა, როცა მაყურებელი აღგიქვამს არა როგორც მსახიობს და ინდივიდუალურ პიროვნებას, არამედ როგორც პერსონაჟს და მასთან გაიგივებს.

ციცი ომანიძე
ჟურნალი „რეიტინგი“