გრძნობა, რომელმაც სანდრო კაკულია და თამთა დემურიშვილი გააერთიანა

ორი ცნობილი სახე, სანდრო კაკულია და თამთა დემურიშვილი, სიყვარულმა გააერთიანა, რომელიც განსაცდელში მყოფი პატარა ადამიანების – ლეიკემიით დაავადებული ბავშვებისკენაა მიმართული. სანდრო საზოგადოებამ სერიალით "ჩემი ცოლის დაქალები" გაიცნო, სადაც სანდრექსას როლს ასრულებს, თამთა კი იაშვილის კლინიკის ონკოჰემატოლოგიის კოორდინატორია და საქველმოქმედო ღონისძიებებს ხშირად უწევს ორგანიზებას. ის ემოციის გარეშე ვერ იხსენებს იმ შეხვედრას, როცა ლეიკემიით დაავადებულმა პატარებმა პირველად ნახეს სანდრო, რომელსაც მხოლოდ ეკრანიდან იცნობდნენ. ბავშვები მას ჩაეხუტნენ, გვერდიდან არ სცილდებოდნენ. მათთან შეხვედრამ სანდროზე ძალიან იმოქმედა. მას შემდეგ ამ ბავშვებზე ზრუნვა მისი ცხოვრების ნაწილი გახდა.
– გვიამბეთ, როგორ გადაიკვეთა თქვენი გზები.
თამთა: სანდრომ და მე, დიდი ხანია არაა, რაც ერთმანეთი გავიცანით, მაგრამ იმდენად მნიშვნელოვანმა პრობლემამ დაგვაკავშირა, რომ ეს ალბათ წლების მეგობრობას უდრის. ლეიკემიით დაავადებული ბავშვის, მირზა ცეცხლაძის ისტორია ჩემთვის ძალიან მტკივნეულია. მას ძალიან ცოტა დრო ჰქონდა დარჩენილი და ბოლო წუთში, როცა ძალიან დამძიმდა, მე და რამდენიმე ჟურნალისტმა მოვნათლეთ. ყველანი ფეხზე ვიდექით და ვცდილობდით, მისთვის თანხა შეგვეგროვებინა. სამწუხაროდ, ჩვენი მცდელობა დაგვიანებული აღმოჩნდა. იმ პერიოდში შემოგვიერთდა სანდროც, რომელმაც მირზას ამბავი "ფეისბუქით" გაიგო და გადაწყვიტა, ჩვენ გვერდით დამდგარიყო.
საქართველოში პირველად ჩატარდა დიდი საქველმოქმედო მარათონი, რომელიც 120 ქალაქში ერთდროულად იმართებოდა და ამის ორგანიზატორი სანდრო იყო. სულ მახსოვს მისი ემოცია, როცა პირველად ნახა ლეიკემიით დაავადებული ბავშვები. ისინი ძალიან ემოციურები არიან, ყველას ნახვა უხარიათ. ხუთი ბავშვი ერთად ჩაეხუტა სანდროს. ამან გააოგნა და მითხრა, რომ სულ მათ გვერდით იქნებოდა.
სანდრო: იყო მომენტი, როცა ვიფიქრე, თმა გადამეპარსა და ისე მევლო მათთან, რადგან ერთმა პატარამ მითხრა, შენ გაქვს თმა და მე – არაო. მათთან თამაში ძალიან სასიამოვნოა. რომ მიდიხარ და ეფერები, მათთვის ეს დიდი ბედნიერებაა. სულ ვამბობ, რომ ქველმოქმედება მხოლოდ მატერიალურ დახმარებას არ გულისხმობს. მათთან დახარჯული რამდენიმე საათიც ქველმოქმედებაა. იქიდან რომ გამოვდივარ, ერთი საათი დავფრინავ.
– თამთა, როგორ ჩაერთეთ ამ საპასუხისმგებლო და ურთულეს საქმიანობაში?
თამთა: დავინტერესდი იმიტომ, რომ ექიმი ვარ. რამდენიმე თვის წინ ანა რომანიძის ისტორიამ საზოგადოება შეძრა. მან წერილი დატოვა, სადაც წერს, რომ არ სურს, უსახსრობის გამო ბავშვები იღუპებოდნენ და იმედი აქვს, თავად ბოლო შემთხვევა იქნება. იმ პერიოდს დაემთხვა დიტო ცინცაძის დახმარების ფონდის შექმნა, რომელსაც ასევე ძვლის ტვინის ტრანსპლანტაცია ესაჭიროებოდა და ეს დიდ თანხებთან იყო დაკავშირებული. მისმა მეგობრებმა, ჟურნალისტებმა, უპრეცედენტოდ მოკლე დროში შეუგროვეს თანხა და გაუშვეს გერმანიაში სამკურნალოდ. სწორედ მაშინ გადავწყვიტე, ამ ადამიანებისთვის დახმარება მეთხოვა. შევხვდი ჟურნალისტ მერაბ მეტრეველს და ფონდის ხელმძღვანელ კახა ჯანაშვილს. ვთხოვე, ეს ბავშვები ენახათ. ბევრი კარგი ადამიანის დახმარებით მათ ახალ წელს საჩუქრები შევუგროვეთ. ამის შემდეგ მორიგი ბავშვის, თენგო ზაკაშვილის სამკურნალოდ და გადასარჩენად ფულს ვითხოვდით. თანხა შევაგროვეთ და იტალიაში გავუშვით.
– სახელმწიფო რას აკეთებს ლეიკემიით დაავადებული ბავშვების გადასარჩენად?
თამთა: ბავშვების ქიმიოთერაპიის კურსი ძირითადად სახელმწიფოსგან ფინანსდება და ეს ძალიან კარგია. მართალია, დაფინანსება მწირია, მაგრამ ვიცით, რომ მოიმატებს. ამასთან დაკავშირებით გვაქვს მინისტრის თანხმობა. ყველაზე მნიშვნელოვანია ის, რომ ლეიკემიის მძიმე შემთხვევის დროს ძვლის ტვინის გადანერგვაა საჭირო და მხოლოდ ქიმიოთერაპია არ შველის. ეს აქამდე არ ფინანსდებოდა, ანა რომანიძეც სწორედ იმიტომ დაიღუპა, რომ მის მშობლებს საჭირო თანხა, რომელიც ძალიან დიდია, არ ჰქონდათ. ძალიან სავალალო სტატისტიკა იყო ის, რომ რამდენიმე წლის წინ ოთხი ოჯახი ოფიციალურად ჩაბარდა დევნილად ამერიკაში, რადგან აქ ამ დაავადებისგან შვილების გადარჩენას ფიზიკურად ვერ შეძლებდნენ. ბევრმა სახლ–კარი გაყიდა, რომ შვილი გადაერჩინა.
გადავწყვიტე, რომ იქამდე მივყვე ამ საქმეს, სანამ საქართველოში ტრანსპლანტაციის ცენტრი არ გაიხსნება, რომლის საშუალებითაც ძვლის ტვინის გადანერგვა გახდება შესაძლებელი. პრაქტიკულად 50 პროცენტით იაფი იქნება მკურნალობა. გარდა ამისა, ოჯახის წევრები, მინიმუმი, 9 თვე არ იქნებიან ერთმანეთს მოწყვეტილი. მინისტრმა თქვა, რომ ამ ცენტრზე მუშაობა სექტემბრიდან დაიწყება. ახლა გიორგი გაბედავა დააფინანსა სამინისტრომ და საზღვარგარეთ სამკურნალოდ გაუშვა. გვყავს კიდევ ორი ბავშვი, რომელთა მდგომარეობა ძალიან რთულია და სასწრაფოდ სჭირდებათ საზღვარგარეთ წაყვანა. ვაპირებ, სამინისტროში მივიდე და მინისტრს ვთხოვო, დაგვეხმაროს. ხაზს ვუსვამ, მარტო მე ვერაფერს ვიზამ.
– გაქვთ მონაცემები, საქართველოში ლეიკემიით დაავადებულთა რიცხვი გაიზარდა თუ შემცირდა?
თამთა: ჩვენს კლინიკას აქვს სტატისტიკა, რომ 10–15 წლის წინ ნაკლები იყო ამ დაავადების შემთხვევები. ალბათ ეკოლოგიური ფაქტორიდან და რადიაციული ფონიდან გამომდინარე შეიქმნა ასეთი სავალალო მდგომარეობა. საქართველოში სტატისტიკურად, წელიწადში ამ დაავადების 50 შემთხვევაა, აქედან 7–10 შემთხვევა ძვლის ტვინის გადანერგვას საჭიროებს, რაც ძალიან დიდ თანხებთანაა დაკავშირებული.
– თამთა, ბავშვები სანდროს ალბათ ტელეეკრანიდან იცნობენ. მისი გმირი სანდრექსა სერიალიდან "ჩემი ცოლის დაქალები" ძალიან პოპულარულია.
თამთა: კი, ასეა. ამ სერიალს მეც ვუყურებ და ძალიან დადებითად ვარ განწყობილი. სანდროს გმირი ძალიან მალე გახდა მაყურებლისთვის საყვარელი. სანდრო ისეთივე გულწრფელია რეალურ ცხოვრებაში, როგორც ეკრანზე.
– სანდრო, ალბათ ყველას აინტერესებს, მათ შორის პატარა მაყურებლებსაც, რა არის თქვენსა და სანდრექსას შორის განსხვავება.
სანდრო: ისეთი ტერმინოლოგიით არ ვლაპარაკობ, როგორითაც სანდრექსა. არც ჩემს თავზე ვარ ისე ორიენტირებული, როგორც ის.
თამთა: სანდრექსა ძმაკაცებზეა დამოკიდებული, სანდრო კი დამოუკიდებელია.
– სანდრო, როგორ ფიქრობთ, რატომ მოსწონთ თქვენი პერსონაჟი ქართველ გოგონებს ასე ძალიან?
სანდრო: ალბათ იმიტომ, რომ ქალთან ურთიერთობაში გულწრფელია. ეს არის კაცის ტიპი, რომელიც არასდროს აწყენინებს ქალს და არ შეზღუდავს. ამიტომ ყველას უნდა, ასეთი ადამიანის გვერდით იყოს.
თამთა: გარდა ამისა, საქართველოში განათხოვარი ქალისთვის პრობლემაა პირადი ცხოვრების მეორედ აწყობა. სანდრექსას კი ქმარშვილიანი ქალი შეუყვარდა. ამიტომაც მოსწონთ.
– თამთა, თქვენც მოგწონთ სანდრექსა?
თამთა: ძალიან მომწონს და ვფიქრობ, რომ ასეთი ადამიანის გვერდით ქალი ყოველთვის ლაღი იქნება და თავს ყოველთვის ქალად იგრძნობს. სულ მეკითხებიან: "რატომ არ თხოვდები?", "შენი კაცებს ეშინიათ?". ეტყობა, ეშინიათ, იმიტომ, რომ ცოტაა იმ კატეგორიის კაცი, რომელიც თავს ქალად გაგრძნობინებს.
– სანდრო, როგორ აღიქვამთ თაყვანისმცემელთა რაოდენობის ზრდას?
სანდრო: არანაირი რეაქცია არ მაქვს. მაფრთხილებდნენ, რომ ამ სერიალში გამოჩენის მერე ჩემ მიმართ ყურადღება გაიზრდებოდა. ამის მეშინოდა. ტელევიზიას ეს აქვს – ერთხელ გამოჩენამ შეიძლება გაგხადოს პოპულარული მაშინ, როცა ეკრანის მიღმა შეიძლება, ბევრად მეტს და მნიშვნელოვან საქმეს აკეთებდე და ამის შესახებ არავინ იცოდეს. ხანდახან, ხალხი ქუჩაში რომ მაკვირდება, ვერ ვხვდები, რატომ მიყურებენ. მავიწყდება, რომ მცნობენ.
– თქვენი საერთო გეგმები რა არის?
თამთა: მინდა, რომ სანდრო შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ბავშვებთანაც წავიყვანო და ვაჩვენო. კიდევ ბევრ საქველმოქმედო აქტივობას ვგეგმავთ.
სანდრო: მინდა, მათ გვერდით ვიდგე. ბავშვები ძალიან მიყვარს. თამთა ძალიან მაგარია, ბევრ რამეს აკეთებს. თუ ენერგიული არ ხარ და ჩაკეტილი კარის გაღება არ შეგიძლია, იმ საქმეს ვერც გააკეთებ, რასაც თამთა ახერხებს.
მანანა ნოდია, ჟურნალი სარკე