ირაკლი ნოზაძე შერიგების შემდეგ ცოლთან შეყვარებულივით ცხოვრობს

"ქუჩის ბიჭმა" პიკასომ, ირაკლი ნოზაძემ, ოჯახურ ცხოვრებაში რთული პერიოდი გადალახა. რამდენიმე წლის წინ ის და მისი ცოლი, ელენე, გაყრის ზღვარზე იმყოფებოდნენ. მათი ურთიერთობა გაცივდა და გარკვეული პერიოდი ცალ–ცალკე ცხოვრება გადაწყვიტეს. კრიზისი ერთი წელი გაგრძელდა. დაშორებამ წყვილი მიახვედრა, რომ ერთმანეთის გარეშე ცხოვრება არ შეეძლოთ. შერიგების შემდეგ მათ ცოლქმრობაში ახალი ეტაპი დადგა. ახლა თავს ისე გრძნობენ, როგორც შეყვარებულები და იმ პერიოდს, როცა ერთად არ იყვნენ, აუცილებელ პაუზად მოიხსენიებენ.
– დაშორებამ და შემდეგ შერიგებამ რა შეცვალა თქვენს ურთიერთობაში?
ელენე: დიდ ცვლილებებს ვერ ვამჩნევ, ისევ ისე გვიყვარს ერთმანეთი, როგორც ადრე. თითქმის არ ვჩხუბობთ, ერთმანეთს ვუგებთ და მხიარული ოჯახი გვაქვს.
ირაკლი: მე ყოველთვის მხიარული ვიყავი და დღემდე ასე ვარ. როცა ვხედავ, რომ რთული სიტუაციაა, ვცდილობ, განვმუხტო. არ მიყვარს კონფლიქტები და დაძაბულობა. 6 წლის წინაც ასეთი ვიყავი, როცა ელენე გავიცანი.
– გაიხსენეთ თქვენი სიყვარულის დასაწყისი.
ირაკლი: ელენე თავშეკავებული, სერიოზული პიროვნებაა. ერთმანეთი ბორჯომში გავიცანით. როგორც კი დავინახე, მაშინვე მასთან დაახლოება ვცადე. ელენე თავისი თავშეკავებულობით მაგიჟებდა.
ელენე: არ მეშვებოდა, ძალიან შემომეჩვია. ნაცნობობიდან 4 თვის თავზე ბორჯომის პარკიდან მაცილებდა და სწორედ იმ დროს ირაკლის მშობლები შეგვხვდნენ. მათ ასე უთხრა, გაიცანით, მალე ეს ჩემი საცოლე იქნებაო. მაშინ მისი ნათქვამი ძალიან გამიკვირდა. პიკასომ კი დაამატა, ნუ გიკვირს, შენ ჩემი ცოლი გახდებიო და ასეც მოხდა.

ირაკლი: გაცნობიდან 6 თვეში წავიდა ამერიკაში. ჩემს დაბადების დღეზე კი სიურპრიზი გამიკეთა და ჩემს ოჯახში თავისი ფეხით მობრძანდა. დღემდე ასეთ სიურპრიზებს მიკეთებს. მე ამ საკითხში ცოტა თავშეკავებული ვარ, მის გემოვნებას რომ არ ავცდე, მირჩევნია, საჩუქრები მისი თანხლებით ვიყიდო. ახლახან ელენე რამდენიმე დღით ქალაქიდან იყო გასული და, რომ დაბრუნდა, იტალიის ორკაციანი საგზური დავახვედრე. აი, ეს კი ვიცოდი, რომ ძალიან მოეწონებოდა. მას ძალიან უყვარს მოგზაურობა, ზაფხულის მიწურულს რომში გავატარებთ.
– 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს თქვენი ოჯახი ამერიკაში წავიდა. როგორი იყო შტატებში გატარებული 2 წელი?
ირაკლი: იმ პერიოდში ბორჯომში ვცხოვრობდით. წაღვერის ტყე იწვოდა, ციდან ნამწვავები ცვიოდა და ფერფლისგან ბავშვს ნესტოები ჰქონდა გაშავებული. ამ ყველაფერს ერთი კვირა ვუყურე, მერე ცოლ–შვილს ხელი მოვკიდე და ამერიკაში გადავბარგდით. ჯერ ბოსტონში ვცხოვრობდით ელენეს დედასთან, მერე ნიუ იორკში გადავედით. ელენესთვის ამერიკაში ყოფნა სირთულეს არ წარმოადგენდა, რადგან წლების განმავლობაში იქ ცხოვრობდა, ჩემთვის კი ის 2 წელი ურთულესი იყო. მშიშარა არ ვარ, არც პასუხისმგებლობას გავურბივარ, მაგრამ მაინც ვერ შევძელი ამერიკული ცხოვრების რიტმისთვის ფეხის აწყობა. იქ გიჟური შეჯიბრია ფულის შოვნაში, შენთვის არავის სცხელა, სხვა საზრუნავი არ აქვთ, გარდა იმისა, რომ ფული იშოვონ. ამ ყველაფერმა კი ცოტა შემაშინა. ის 2 წელი ძალიან დიდი გამოცდა იყო ჩემთვის. ბევრი სირთულე დავძლიეთ. წელებზე ფეხს ვიდგამდით, რომ კარგად გვეცხოვრა. ჩვენი ურთიერთობები ფაქტობრივად იქ ყოფნის დროს გაცივდა, ერთმანეთს თითქმის ვერ ვნახულობდით.
– ირაკლი, იქ სად მუშაობდით?
ირაკლი: ერთ–ერთ კოლეჯში კომპიუტერებს ვაკეთებდი და ქართულ რესტორანში ვმღეროდი.
– ამერიკაში ცხოვრებაზე ბევრი ოცნებობს, თქვენ რატომ დაბრუნდით უკან?
ელენე: ირაკლი ამერიკაში ბედნიერი არ იყო. ერთ დღესაც ბილეთები ავიღეთ და გამოვფრინდით. ვამჩნევ, რომ საქართველოში ბედნიერია. ჩემი ქმარი სადაც კარგად გრძნობს თავს, მეც იქ ყოფნა მიხარია. ირაკლის ამერიკაში ისიც უკვირდა, საღამოობით მეგობრები რომ არ ვიკრიბებოდით. იქ სამსახურიდან ყველა ისეთი დაღლილი ბრუნდება, ერთი სული აქვთ, როდის დაიძინებენ. აქ კი ყოველ საღამოს ან ჩვენ მივდივართ სტუმრად, ან სხვები მოდიან ჩვენთან.
ირაკლი: ამერიკაში ვამჩნევდი, რომ ჩემი და ელენეს ურთიერთობა ცივდებოდა, ერთმანეთისთვის დრო არ გვრჩებოდა.
– მერე როგორ დაარეგულირეთ ურთიერთობები?
ირაკლი: ძალიან ბევრი დათმობით და ფიქრით. ერთი წელი ცალ–ცალკეც ვიცხოვრეთ იმისთვის, რომ მივხვედრილიყავით, ჩვენი ერთად ყოფნა ღირდა თუ არა.
– ვინ უფრო მეტ დათმობაზე წავიდა?

ირაკლი: მე რომ მკითხოთ, მე ვუთმობდი ელენეს. მას რომ ჰკითხოთ, თვითონ თმობდა.
ელენე: საქართველოში რომ დავბრუნდით, ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგა. დავუბრუნდით ჩვენს მეგობრებს, ოჯახებს.
– გარკვეული პერიოდი ცალ–ცალკე იცხოვრეთ, თითქმის დაშორებულები იყავით. როგორი იყო ის ერთი წელი ერთმანეთის გარეშე?
ელენე: იმ პერიოდისთვის ცალკე ყოფნა აუცილებელი იყო. ასე რომ არ მოვქცეულიყავით, ნამდვილად დავშორდებოდით ერთმანეთს. პრობლემები დაგროვდა, ვატყობდით, რომ თბილი ურთიერთობა აღარ გვქონდა და პაუზა ამიტომაც ავიღეთ. დრომ გადააფასა და დააფასა ის ყველაფერი, რაც ერთად გვქონდა, ერთმანეთი ძალიან მოგვენატრა და ერთად ცხოვრება გავაგრძელეთ. შერიგების შემდეგ დღემდე ისეთი გრძნობა გვაქვს, თითქოს თავიდან გავიცანით ერთმანეთი და შეყვარებულები ვართ. დღეს ჩვენი ცოლქმრობა სტაბილურია.

– ამერიკაში შეძელით ფულის დაგროვება, შეიძინეთ რამე?
ირაკლი: ხშირად ამბობენ, ამერიკაში წავიდა და აბა, ახლა რაღა უჭირსო. ჩვენ კი დანაზოგით ვერ ჩამოვედით.
ელენე: უდავოდ მხარჯველები ვართ!
ირაკლი: რასაც ვშოულობდით, ვხარჯავდით.
ელენე: დღევანდელი დღით ვცხოვრობთ, არაფერს ვიკლებთ და ცხოვრებისგან მაქსიმალურ სიამოვნებას ვიღებთ. გვიყვარს ფულის ხარჯვა.
– ირაკლი, საქართველოში სიმღერით აპირებთ ოჯახის რჩენას?

ირაკლი: არა, რას ამბობთ! ელენეს თავისი შემოსავალი აქვს, მე – ჩემი. საქართველოში სიმღერით არავინ ცხოვრობს.
– პირველ აგვისტოს "ქუჩის ბიჭებმა" ბათუმში, პიაცაზე სოლო კონცერტი გამართეთ. შვიდწლიანი ტაიმ აუტის შემდეგ როგორ შეგხვდათ მსმენელი?
ირაკლი: შედეგმა ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა. პიაცა ჩვენი მსმენელით გაივსო. მაყურებელი ერთი წუთითაც არ დამჯდარა, ფეხზე იდგნენ და ყველა ჩვენთან ერთად მღეროდა. თინეიჯერები აქტიურობდნენ, ბევრი იცეკვეს და კარგად იმხიარულეს.
– ამდენი ხნის შემდეგ ბიჭებს სცენაზე შეწყობა არ გაგიჭირდათ?

ირაკლი: არა, ყველაფერმა ძალიან კარგად ჩაიარა, ყველამ ვიცოდით ჩვენ–ჩვენი ფუნქცია. ძალიან ვღელავდით. კონცერტის შემდეგ შევიკრიბეთ და ყველაფერი გავაანალიზეთ, ჩანაწერს ვუყურეთ და საბოლოოდ კმაყოფილები დავრჩით. ამ კონცერტმა მოგვცა ბიძგი, რომ აღარ გავჩერდეთ. ჩვენთვის მთავარი იყო, გაგვეგო, ამხელა პაუზის შემდეგ მსმენელი როგორ მიგვიღებდა. ახლა კი დავრწმუნდით, რომ კვლავ ვახსოვართ და ვუყვარვართ.
ჩვენმა კონცერტმა ბენდის თანხლებით ჩაიარა, ნიჭიერი ბიჭები არიან. კონცერტმა 2 საათს გასტანა, მაყურებლის წინაშე ძველი და ახალი რეპერტუარით წარვდექით. 2 ახალი სიმღერაც შევასრულეთ და მსმენელმა ძალიან კარგად მიიღო. კონცერტი 9 საათზე იყო დაგეგმილი, მაგრამ ქართველი მაყურებლის "პუნქტუალობის" გამო 45 წუთის დაგვიანებით დაიწყო.

– თბილისში არ გეგმავთ სოლო კონცერტის გამართვას?
ირაკლი: უამრავი გეგმა გვაქვს. ვაპირებთ, საქართველოს მასშტაბით ჩავატაროთ კონცერტები. ეს ყველაფერი სპონსორებსა და მოლაპარაკებებზეა დამოკიდებული.
– წარმატებებს გისურვებთ. ახლა კი შვილზეც გვიამბეთ. გაიხსენეთ ის ემოცია, როცა მშობლები გახდით.
ირაკლი: ლუკა რომ ქვეყანას მოევლინა, იმ წუთებში იქ ვიყავი. ჩვილს სანამ დედამისს დაუწვენდნენ მკერდზე, მანამდე ხელში მე მეჭირა.
ელენე: საშინელი ორსულობა მქონდა. ირაკლი ჩემ გვერდით თუ არ იყო, ისტერიკა მემართებოდა. მაღაზიაში რომ ჩადიოდა, ფანჯრიდან უნდა მეყურებინა. მახსოვს, 9 თვის ორსული ვიყავი, მანქანა გაგვიფუჭდა და უზარმაზარი მუცლით ელიავას ბაზრობაზე ნაწილების საყიდლად გავყევი... სამშობიაროში ისეთი პალატა ავიღეთ, სადაც ირაკლიც დარჩებოდა. ჩემთან ერთად ეძინა და ვიდრე სამშობიაროდან არ გამომწერეს, მთელ დროს ჩემთან ატარებდა. ის პერიოდი არასოდეს დამავიწყდება.
– ახლა თუ მონაწილეობს შვილის აღზრდაში?
ელენე: ირაკლი გადასარევი მამაა. მამა–შვილი ძალიან კარგად უგებენ ერთმანეთს, სულ თამაშობენ. ირაკლის ბავშვები ძალიან უყვარს და პატარები მასთან თავს კარგად გრძნობენ. ლუკას და ირაკლის თავიანთი თამაშები აქვთ მოფიქრებული. ლუკას მე რომ ვეტყვი, მოდი, თქვენს თამაშს მე გეთამაშები–მეთქი, უარზეა, ეს ჩემი და მამას თამაშიაო.
ირაკლი: ლუკა 5 წლისაა, ძალიან ინტერესიანი ბავშვია.
– მუსიკისადმი მიდრეკილებას თუ ამჟღავნებს?
ელენე: ირაკლი ამბობს, რომ ლუკას ჩემი სმენა აქვს.

ირაკლი: ამ ეტაპზე ნამდვილად ვერ ვამჩნევ, რომ ლუკა მომავალში იმღერებს. მამშვიდებენ, შეიძლება სმენა მერე განუვითარდესო. მათემატიკური ნიჭი აქვს, რაც დედის გენის დამსახურებაა, თორემ მათემატიკაში მე კი არ მოვიკოჭლებ, ვფორთხავ.
ელენე: ლუკას გაზრდაში ირაკლის დედა ძალიან გვეხმარება.
– ელენე, როგორი ქმარია ირაკლი?
ელენე: ირაკლი, პირველ რიგში, ჩემი მეგობარია. მან იცის გვერდში დგომა.
ირაკლი: ელენე ჩემზე 10 წლით უმცროსია, მაგრამ ეს ხელს არაფერში გვიშლის. ჩვენ ბევრს ვსაუბრობთ, ვმსჯელობთ.
– წარმატების ზენიტში "ქუჩის ბიჭებს" უამრავი თაყვანისმცემელი ჰყავდა. ჯგუფის გააქტიურების პარალელურად ფანების რიცხვიც გაიზრდება. ელენე, ამაზე ხომ არ იეჭვიანებთ?
ელენე: ჩემს ეჭვიანობას ირაკლი უკვე შეეჩვია.
ირაკლი: ჩემგან განსხვავებით, ელენე ძალიან ეჭვიანია, თუმცა ამის საბაბს არ ვაძლევ, ერთგული ქმარი ვარ. მე ელენე მიყვარს და არც სხვა გატაცება არსებობს ჩემთვის და არც ერთი ღამე სხვასთან.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე