როგორ იპოვა ლუკა მეტრეველის დედამ, მაცაცო თოხაძემ, მესამე და "საკუთარი ბედნიერება"

"შენ ხარ ჩემი საკუთარი ბედნიერება", "შავო ბიჭო" – მაცაცო თოხაძის ეს სიმღერები ხალხში საოცრად პოპულარულია, მაგრამ მისი შვილი, ლუკა მეტრეველი, დედის შემოქმედებას არ სწყალობს. ის სულ სხვა ჟანრში მღერის და ქალაქური სიმღერების შესრულება ჯერჯერობით ვერ წარმოუდგენია. არადა დედას ოცნებად აქვს ქცეული, შვილი სუფრასთან სიმღერაში აიყოლიოს. ქალბატონმა მაცაცომ შვილის შესაძლებლობები სათანადოდ მაშინ შეაფასა, როცა ის ფილარმონიის სცენაზე, პროექტ "საქართველოს ვარსკვლავში" ნახა.
დედა–შვილს შორის ასაკობრივი სხვაობა 20 წელია, თუმცა, ვინც მათ არ იცნობს, გაცილებით ნაკლებიც ეგონება. უცნობებს ხშირად და–ძმა ჰგონიათ, ურთიერთობაც მეგობრული აქვთ, ნებისმიერ თემაზე თანატოლებივით საუბრობენ. მაცაცოს ლუკა პირველ ქორწინებაში შეეძინა. ადრეულ ასაკში შექმნილი ოჯახი ადრევე დაენგრა. მეორე ქორწინებიდან ერთი ვაჟი ჰყავს – 12 წლის ჯემიკო სებუა. 8 წლის წინ კი მესამედ შექმნა ოჯახი. როგორც ამბობს, ეს ბოლოა და თავისი მეორე ნახევარი, ანუ "საკუთარი ბედნიერება", ნამდვილად იპოვა.
ლუკას რაც ასაკი ემატება, დედის უკეთ ესმის, მის სიმღერებსაც თანდათან უფრო აფასებს. და მაინც, მიუხედავად ამისა, არის საკითხები, რაშიც ვერ თანხმდებიან. მაცაცომ და ლუკამ "სარკესთან" გულღიად ისაუბრეს თავიანთ დედაშვილობასა და იმ სირთულეებზე, რისი გადალახვაც ერთად მოუხდათ.

– ქალბატონო მაცაცო, ძალიან პოპულარული სიმღერების ავტორი ხართ. როდის დაიწყეთ მათი წერა?
მაცაცო: სიმღერების წერა 18 წლის ასაკში დავიწყე. მაშინ დაწერილი სიმღერა "ქალი ვარ" ერთი თვის წინ ჩავწერეთ და რადიოში ტრიალებს. მერე იყო წლები, როცა არ მემღერებოდა და არც ქვეყანაში ემღერებოდა ვინმეს. ბოლო 4 წელია სიმღერებს ინტენსიურად ვწერ. ადრე თუ მხოლოდ სამეგობროში ვმღეროდი, ახლა ფართო მასებმა გამიცნეს. ჯერ მხოლოდ 15 სიმღერა მაქვს ჩაწერილი და იმედი მაქვს, დანარჩენებსაც მალე გაიცნობს ხალხი.

– ქალაქური სიმღერების ჟანრი რატომ აირჩიეთ?
მაცაცო: 37 წლის ვარ. როგორც წესი, ამ დროს ადამიანი უკვე ჩამოყალიბებულია, მაგრამ მე ისევ ძიების პროცესში ვარ. ბოლოს რომანსი დავწერე, რომელმაც მუსიკალურ წრეებში ისეთი კარგი რეზონანსი გამოიწვია, თავადაც გამიკვირდა. მაქვს სიმღერები, რომელთა მოსმენისას დანა–ჩანგალი უნდა დაყარო, ადგე და იცეკვო, მაქვს ისეთებიც, რომლებსაც გასუსულმა უნდა უსმინო.
ქალაქური სიმღერები, ტაშ–ფანდური ქართველებს ძალიან გვიყვარს. ეს საუკეთესო გზაა, ცნობილი გახდე. შეიძლება მაღალ მუსიკალურ საზოგადოებაში კრიტიკის ობიექტი გავხდი, მაგრამ მე მსმენელზე ვარ ორიენტირებული. ფილარმონიაში გამოსვლის ამბიცია არ გამაჩნია, ყოველთვის აღვნიშნავ, რომ მომღერალი არ ვარ, არც კომპოზიტორი, რადგან ნოტებიც კი არ ვიცი. მუსიკალური ინსტრუმენტის გარეშე, ზეპირად ვწერ. საქართველოში საკუთარ თავს რომ კარგი მუსიკოსი უწოდო, ან მართლა ძალიან მაგარი უნდა იყო, ან მაგარი თავხედი. მე არც ერთი ვარ და არც მეორე, უბრალოდ მემღერება და ვმღერი. ლუკასგან განსხვავებით, ყველაფრის გამარტივება მიყვარს, ალბათ სწორედ ამიტომაც ავირჩიე მარტივი ჟანრი.
– თქვენი სიმღერების პირველი შემფასებელი ვინ არის?
მაცაცო: დედა, რომელიც საშინლად მაკრიტიკებს. ჯერ ჩემი ერთი სიმღერაც არ მოსწონებია. ბოლო რომანსი ერთადერთი შემთხვევა იყო, როცა მითხრა, უნაკლოაო.
– თქვენი ოჯახიდან მხოლოდ ლუკას ვიცნობთ. დანარჩენი წევრებიც გაგვაცანით.
მაცაცო: მყავს დედა, და, მეუღლე და ორი შვილი. ლუკას მამასთან განქორწინებული ვარ. ის ცალკე ცხოვრობს, თავისი ოჯახი არ ჰყავს. მეორე ქორწინებიდანაც ბიჭი მყავს. საბოლოოდ მესამე ქორწინებაში დავივანე. ამ ადამიანთან მეც და ჩემი შვილებიც ძალიან კარგად ვგრძნობთ თავს. უკვე მერვე წელია, რაც მესამე და ბოლო ქორწინებაში ვიმყოფები.
– ლუკა რამდენი წლის იყო, მამამისს რომ გაშორდით?
მაცაცო: 3 წლის არც იყო. შეიძლება განიცდიდა, მაგრამ ვეცადე, რომ იოლად გადაეტანა. ტრავმირებული არ არის. მე და ჩემი მეუღლე ისე დავშორდით, კონფლიქტი ერთხელაც არ მოგვსვლია. დღემდე ვმეგობრობთ, ვგიჟდები მეტრეველებზე. ლუკას ბებია ჩემ გარეშე დღემდე არ სვამს ყავას. ლუკას ბაბუას კი მამას ვეძახი. 17 წლის ვიყავით, როცა შევუღლდით და მერე აღმოვაჩინეთ, რომ ერთმანეთისთვის არ ვიყავით შექმნილი. ლუკა მამასთან ინტენსიურად კონტაქტობს.
– ლუკამ სიმღერის ნიჭი რა ასაკიდან გამოამჟღავნა?
მაცაცო: ძალიან გვიან. პატარაობაში ისეთი უსმენო იყო... დედა მღერის, მეც ვმღერი, ლუკას მამის მხრიდან ბევრი მომღერალი ჰყავს, დათო არჩვაძე მისი ბიძაა. მხოლოდ ლუკას მამა არ მღერის. გული მისკდებოდა, ვფიქრობდი, მამას რაღა ამაში დაემსგავსა–მეთქი. 14 წლის ასაკიდან გიტარა დაიჭირა ხელში, კომპიუტერს მიუჯდა და უბერებელი ჰიტების აწყობა დაიწყო. მერე ნელ–ნელა დაიხვეწა. ამის მიუხედავად, "საქართველოს ვარსკვლავში" მისი ნახვა შოკი იყო ჩემთვის. აღმოვაჩინე, რომ სრულიად არ მქონდა წარმოდგენა, ჩემს შვილს რა შეეძლო. სახლში გიტარაზე რომ აჩხაკუნებდა, სიამოვნებით ვუსმენდი, მაგრამ მე დედა ვარ და სულ რომ იყროყინოს, მაინც მოვუსმენ. ფილარმონიის სცენაზე რომ დავინახე და მოვუსმინე, ჩემთვის ნამდვილი აღმოჩენა იყო!
– ლუკა, როგორც ვიცი, სიმღერებს თქვენც წერთ. როდის მოასმენინებთ საზოგადოებას?
ლუკა: ყველაზე კარგად ჩემს სიმღერებს ვასრულებ. მყავს ბენდი და მალე ჩაწერებს დავიწყებთ. ძალიან მინდა, აქედან წავიდე, მაგრამ თან დარჩენაც მსურს. თუ ყველა წავა, ჩვენს ქვეყანას მომღერლები აღარ ეყოლება. სამწუხაროა, რომ ქართველ ხალხს არც კულტურა აქვს და არც შეგნება, რომ ის, რაც თავისია, შეინარჩუნოს.
მაცაცო: ქართველებმა კრიტიკა კი არა, ზღვარგადასული ლანძღვა ვიცით. როცა ლუკა პროექტში მონაწილეობდა, ამისთვის ძალიან მენანებოდა. თან ძალიან სათუთია, ვერ წარმოიდგენთ, როგორი გულჩვილია. ამიტომ კომენტარებს აქტიურად ვადევნებდი თვალს, მაგრამ მასზე ცუდი კომენტარი არ წამიკითხავს. ვიღაცეებმა თქვეს, რომ სუსტი იყო და უნდა დაეტოვებინა პროექტი, მაგრამ ეს რეალური იყო. სხვებივით ლუკასთვის სულში არავის ჩაუფურთხებია. საწყალი ნინა სუბლატი ძალიან მეცოდება... ყველანი ძალიან კარგი ბავშვები იყვნენ.
ლუკა: დღემდე ისე კარგად ვართ ერთმანეთთან, ვერავინ დაგვშალა.
მაცაცო: ჩემი შვილი ჯერ კიდევ პროექტში იყო, როცა ვამბობდი, რომ ნინა სუბლატს ვგულშემატკივრობდი, ბიჭებიდან კი ლევან მასპინძელაშვილის სერიოზული ფანი ვიყავი.
– ლუკა როგორი შემფასებელია დედის შემოქმედების?
მაცაცო: ლუკა ჩემს სიმღერებს ძალიან არასერიოზულად აღიქვამს.
ლუკა: ძალიან "მიტყდება" ამის თქმა, მაგრამ 15 წლის ასაკში დედას ვეუბნებოდი, მე ვუსმენ როკს, მეტალს და შენი პოპი ნაგავია–მეთქი. პროექტმა მასწავლა, რომ ადამიანის შრომა ყველა შემთხვევაში უნდა დააფასო და დღეს მეც ვარ პოპის მსმენელი. ეს მე, როგორც ვოკალისტს, ძალიან მეხმარება. მიუხედავად იმისა, რომ ქალაქურ სიმღერებს არ ვუსმენ, მივხვდი, დედა ამ საქმეში რამდენს დებს. მას უამრავი მსმენელი ჰყავს.
მაცაცო: ჩემს რამდენიმე სიმღერას მთელი საქართველო მღერის. "შენ ხარ ჩემი საკუთარი ბედნიერება" უამრავმა ადამიანმა ზეპირად იცის, მაგრამ ლუკა აზრზე არაა, რა სიმღერაა. ჩემი ერთი სიმღერაც კი არ იცის. ძალიან რომ მოვინდომო, სუფრასთან ამყვეს, შანსი არაა, იმღეროს. მე მიყვარს ისეთი მუსიკა, რომლის მოსასმენადაც განწყობის წინასწარ შექმნა არ მჭირდება. სიმღერას მოაქვს ჩემთვის განწყობა.
ლუკა: მე ქართული ფოლკლორი მიყვარს, განსაკუთრებით – საგალობლები.
– ლუკა, პროექტში მონაწილეობამ რა მოგცათ?
ლუკა: ახლა მაქვს შესაძლებლობა, ჯიბის ფული მქონდეს. კონცერტებზე, ივენთებზე მეძახიან. ქართული ფსევდოშოუბიზნესის წევრებიც გავიცანი, აგრეთვე შევხვდი მათ, ვინც მუსიკას ქმნის, ბევრი კარგი მეგობარიც შევიძინე. როცა კონკურსანტები გავიცანი, მივხვდი, რამდენი მაკლია კარგ მომღერლობამდე. მთელი ბავშვობა "დიფ ფარფლს" ვუსმენდი და მათ რომ შევხვდი, მარტო ამისთვის ღირდა იმ პროექტში წასვლა. მუშაობის ფასი ვისწავლე. ყველაზე მეტს მარიკო ლეჟავა და ნინა სუბლატი შრომობდნენ. მე კი სახლში უცებ მოვუსმენდი სიმღერას, ერთს წავიღიღინებდი და ეგ იყო.
– კონკურსმა პოპულარობაც მოგიტანათ, უამრავ გოგონას მოსწონხართ.
ლუკა: ჩემი გულშემატკივრების უმეტესობა 15 წლამდე გოგონები არიან. მათ წერილებს უპასუხოდ არ ვტოვებ. მაგარია, როცა ქუჩაში დავდივარ და ჩემზე ამბობენ, უი, ის არისო. ეს ზოგჯერ ძალიან კარგ ხასიათზე მაყენებს. ყურადღების ცენტრში ყოფნა ცუდი არ არის, მთავარია, ზედმეტად არ გაკვირდებოდნენ.
მაცაცო: ერთი კვირის წინ ბათუმში ვიყავით, რესტორანში შევედით და გვეგონა, ერთ საათში თუ შეძლებდნენ ჩვენი შეკვეთის მოტანას. მიმტანმა ლუკა იცნო და ზუსტად 10 წუთში სუფრა გაგვიშალა.
– ლუკა, შეყვარებული თუ გყავთ?
ლუკა: არა, მაგრამ ადრე მყავდა. ახლა კი ამის განწყობა არ მაქვს. 17 წლის ვარ და ჯერ გართობის დრო არ დამთავრებულა. ჩემს სამეგობროში ასეთი ურთიერთობები არავის აქვს.
მაცაცო: მე და მამამისი სწორედ ლუკას ტოლები ვიყავით, ოჯახი რომ შევქმენით.
ლუკა: ზუსტად იმიტომ დაგენგრათ მერე!
მაცაცო: გეთანხმები, მაგრამ ის ქორწინება ჩემი შეცდომა არ იყო. არც ერთი წუთით მინანია, რადგან შენ მყავხარ. არაჩვეულებრივად ლამაზი ურთიერთობა იყო.
ლუკა: როცა დედა მამას გაჰყვა ცოლად, ალბათ ძალიან უყვარდა და ეგონა, მის ცხოვრებაში ერთადერთი იყო, მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა.
მაცაცო: მამაშენის გამო ვენებს ვიჭრიდი, გული მიმდიოდა, ისე მიყვარდა.
ლუკა: ამას ვამბობ, რომ სიყვარული ძალიან რთული თემაა. ქართული ურთიერთობები კიდევ უამრავი დოგმითაა სავსე. ქართულ ოჯახებში ბავშვი რომ ჩნდება, ცოლ–ქმრის სიყვარულს დაღი ესმევა და მხოლოდ ვალდებულების გამო არიან ერთად. ასეთები დღემდე მეცოდებით და იქნებ მოუაროთ თავს!
მაცაცო: ყველაზე დიდი ნიჭი, რაც გამაჩნია, ეს ურთიერთობებია. ძალიან დემოკრატი ვარ. დღესვე რომ დადგეს ლუკას ოჯახის შექმნის საკითხი, მნიშვნელობა არ ექნება, მისი რჩეული ვინ იქნება. ჩემი შვილის გვერდით ყველანაირ ადამიანს მივიღებ. ხუთშვილიანი და სამჯერ განათხოვარი რომ შეუყვარდეს, ჩემგან მხარდაჭერა ექნება.
– ლუკა, თქვენც ასე ადვილად მიიღეთ დედათქვენის მეორედ და მესამედ გათხოვება?
ლუკა: დედა ქალია და მას აქვს ბედნიერების უფლება. უფრო ბედნიერი ვარ, რომ ასეთ ბედნიერს ვხედავ. მე და დედა ერთმანეთის ბედნიერებისთვის ვცხოვრობთ. მან ისეთ რაღაცეებში ამიბა მხარი, რომ არ შეიძლება, ასე არ იყოს.
მაცაცო: ლუკა დემოკრატია, ცხოვრებას მიმარტივებს. მართალია, 17 წლის არის, მაგრამ მენტალურად, მინიმუმი, 5 წლით უფროსია. მეორედ რომ გავთხოვდი, 5 წლის იყო. ამიტომ ვერ აღიქვა, რა მოხდა. სამწუხაროდ, ბევრი რაღაც მიუღებელი აღმოჩნდა ჩემთვის იმ ოჯახში, ამიტომ დავშორდით. მესამე ქმარი ისეთი ადამიანია, შეუძლებელია არ შეგიყვარდეს.
ლუკა: მიხარია, რომ ოჯახში ასეთი ურთიერთობა გვაქვს. დედას ყველაფერს ვუყვები, ოღონდ არა იმიტომ, რომ რჩევა მომცეს, უბრალოდ უნდა იცოდეს.
მაცაცო: თქვენ რომ ჩემი ტელეფონი ნახოთ, სულ ლუკას მეგობრები მყავს ჩაწერილი, ყველა ძალიან მიყვარს. მისი ძმაკაცები ოჯახებით გავიცანი, უნდა ვიცოდე, ჩემი შვილი სად არის. ვიცი, რომ კარგ ხალხთან აქვს ურთიერთობა და ამიტომ ვენდობი. ერთ რაღაცაში დავრწმუნდი – არ არსებობს საქციელი, რომელსაც შვილს ვერ აპატიებ.
– ლუკას თქვენი კონტროლი ისევ სჭირდება?
მაცაცო: ახლა – აღარ, მაგრამ 3 წლის წინ ვაკონტროლებდი. მის მობილურში ვიქექებოდი, მესიჯებს ვამოწმები, ჯიბეში რა ედო, უნდა მცოდნოდა. მის "ფეისბუქზე" ისე დავძვრებოდი, ეს აზრზე არ იყო. ასეთ საქციელს არ ვნანობ, რადგან იყო ორი შემთხვევა, როცა ჩემი შვილი ხიფათს გადავარჩინე და ეს მის პირად ცხოვრებაში შეძრომით მოვახერხე. ოდესმე თავად მიხვდება, რომ ეს მისი კეთილდღეობისთვის გავაკეთე.
ლუკა: მაშინ ძალიან მეწყინა. ისე გავბრაზდი, რომ იმავეს აღარ იზამს.
მაცაცო: იმედია, ჩემს ნდობას გაამართლებს. საკმარისია, ერთხელ მაინც გამიჩნდეს ეჭვი, რომ საფრთხეშია და მიმალავს და მაშინვე მივმართავ ჩემს ხერხებს. მისთვის ერთი რაღაც მაქვს ნათქვამი, თუ ოდესმე ფეხი გადაგიბრუნდება, პირველი, ვინც გაგახსენდება, დედა იყოს, მე მოვაგვარებ შენ პრობლემას ისე, რომ ცხოვრება სუფთა ფურცლიდან დაიწყო–მეთქი. მინდა, ეს სულ ახსოვდეს. როცა მიწაზე მყარად დადგება, მერე აქეთ უნდა მქონდეს ყველაფერში მისი იმედი.
– ყველაზე ხშირად რის გამო საყვედურობთ ლუკას?
მაცაცო: დღემდე ვერ ვასწავლე კბილის პასტაზე თავის დახურვა. ტანსაცმელს რომ იხდის, არ არსებობს, დაკეცოს და კარადაში შედოს, ერთი წინდა ფარდის საკიდზე კიდია და მეორე – სადღაც ქვაბებთან. უყურადღებოცაა. არ არსებობს, ვთხოვო, რომ მიხვალ, დამირეკე–მეთქი და დამირეკოს. თავნებაა და ეს მის კისერსაც ეტყობა. არ მინდოდა, ტატუ გაეკეთებინა, მაგრამ არ დამიჯერა. თუმცა რასაც აღარ ეშველება, მისგან ტრაგედიას არ ვქმნი.
ლუკა: პირველი ტატუს გაკეთებისას, რომელიც კეფაზე მაქვს, დედა გამომყვა და ამ პროცესს თვითონ უყურა. ჩემი სხეული მე მეკუთვნის და უფლება მაქვს, ისე მოვხატო თუ დავასახიჩრო, როგორც მინდა.
მაცაცო: არ იცით, დედისთვის რა ძნელია ასეთ რამეზე უფლების მიცემა. ისე, სხეულზე ნოტების დახატვა მეც მინდა, მაგრამ ჩემი ქმარი თავს იგიჟებს, არ მთანხმდება.
– დედა–შვილს დუეტის ჩაწერაზე არ გიფიქრიათ?
მაცაცო: ლუკას დათანხმება ძალიან ძნელი იქნება.
ლუკა: თუ სურვილი ექნება, მივეხმარები. რასაც მე ვწერ, იმას დედა ვერ იმღერებს.

მაცაცო: დღესვე შემიძლია დავჯდე და ის სიმღერა დავწერო, რომელიც მე და ლუკას ძალიან მოგვიხდება. ცოტა რომ გაიზრდება, იქნებ მერე უფრო ადვილად დამთანხმდეს. ლუკასთვის სიმღერაც მაქვს მიძღვნილი, რომელიც ბაკურიანში დავწერე – "შენ ხარ ახდენილი ოცნება". ეს სიმღერა ჯერ არ გაჟღერებულა. მართლაც ჩემი ახდენილი ოცნებაა. ერთ–ერთი ყველაზე რეიტინგული სიმღერა "შავო ბიჭო" ჩემს უმცროს ბიჭს მივუძღვენი.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე