დავით რაფავას კაპიტანი შეუყვარდა

დავით რაფავას ინტელექტუალური თამაში "რა? სად? როდის?" ბედისწერასავით ექცა. მომავალი მეუღლე, თამუნა ფოფხაძე, ერთ–ერთ ჩემპიონატზე გაიცნო. გუნდმა, რომლის კაპიტანიც თამუნა იყო, დავითის გუნდი დაამარცხა. კაპიტანი ქალი მოთამაშეს გულში ჩაუვარდა და 14 წლის წინ ოჯახიც შექმნეს. ორივე სოხუმელია, ინტერესის სფერო, გატაცებები საერთო აქვთ. ურთიერთობა თავიდანვე პატივისცემაზე ააგეს, რამაც გაამართლა და დავითი სხვა წყვილებსაც იმავეს ურჩევს. ამბობს, რომ მათ ურთიერთობაში ამ წლების მანძილზე არაფერი შეცვლილა, უბრალოდ სხვა სტატუსი აქვთ – ოჯახის, ორი შვილის პატრონები არიან. უფროსი შვილი, ნიკა, 13 წლის არის, ელენე – 6 წლის.
– ბატონო დავით, გაიხსენეთ თქვენი და თამუნას შეხვედრის ისტორია.
– სოხუმიდან ვარ და სოხუმის უნივერსიტეტში ვსწავლობდი, რომელიც ომის შემდეგ თბილისში გაიხსნა. ჩემი ცოლიც სოხუმელია, მაგრამ ჩვენ თბილისში გავიცანით ერთმანეთი. უნივერსიტეტში 1998 წლიდან ტარდებოდა "რა? სად? როდის?", სადაც ვთამაშობდი. ლევან გერაძე, ჩვენი მეგობარი, ენთუზიაზმით ატარებდა ამ თამაშს სოხუმის უნივერსიტეტში. საერთოდ, ეს თამაში ენთუზიაზმზეა აწყობილი. ერთი სიტყვით, თამაშის დროს გავიცანი თამუნა. იმ დროს უკვე უნივერსიტეტის ჩემპიონი ვიყავი. თამუნას გუნდმა მოგვიგო, რომლის კაპიტანიც ის იყო. ბუნებრივია, დავინტერესდი კაპიტნით. თამუნას არც მანამდე უთამაშია და არც იმის მერე. ჩვენს დაახლოებაში ინიციატორი მე ვიყავი და მერე ურთიერთობა განვითარდა.
– საყვარელ გოგონას რომანტიკულ საჩუქრებად წიგნებს ხომ არ უძღვნიდით?
– ალბათ, როგორც ყველა შეყვარებული, მეც რომანტიკული ვიყავი. სხვათა შორის, თამუნას თუ რაიმე წიგნი სჭირდებოდა, მე ვჩუქნიდი.
– როგორი ქორწილი გადაიხადეთ?
– ტრადიციული ქორწილი და ჯვრისწერა გვქონდა. მაშინ ვიწყებდით თამაშს და გიორგი ბაქრაძეს თუ გიორგი მოსიძეს შორიდან ვიცნობდი, ამიტომ ისინი არ იყვნენ ქორწილში. ახლა ძალიან ახლო მეგობრები ვართ.
– კლუბის წევრები ოჯახებით მეგობრობთ?
– კი, ოჯახებით ვმეგობრობთ. ძალიან ხშირად ვხვდებით ერთმანეთს. სტაბილური ხასიათი მივეცით სატელევიზიო ჩაწერების მერე ერთად შეკრებას და აღნიშვნას. ეს ყველაზე კარგი საბაბია კვირაში ერთხელ შეკრებისთვის. ერთმანეთის საზოგადოება არ გვბეზრდება. ცოტა ხნის წინ მე და გიორგი მოსიძემ გიორგი ბაქრაძის შვილი მოვნათლეთ.
– ამგვარი მეგობრობის მიუხედავად, თამაშის დროს "ბატონი წამყვანი" განურჩევლად მკაცრია ყველას მიმართ. გულწრფელად რომ თქვათ, როგორც მის მეგობარს, ეს არ გწყინთ?
– არა, რადგან ასეც უნდა იყოს. გიორგი თამაშის დროს მეგობრების მიმართ განსაკუთრებით მკაცრია, რადგან მას მაღალი პროფესიონალიზმი აქვს. თამაშის დროს სრულიად სხვანაირი ხდება. როგორც მსახიობი გარდაიქმნება სხვა ადამიანად, გიორგი მოსიძეც თამაშის დროს სხვა ხდება.
– თქვენი გუნდის თამაშებს ესწრება თამუნა?
– ადრე ესწრებოდა და ძალიან ღელავდა, ამიტომ ურჩევნია, აღარ იდგეს დარბაზში. ეკრანიდან კიდევ არ ჩანს, თუ რა დაძაბულობაა თამაშის დროს.
– გადაცემის შემდეგ თქვენს თამაშს როგორ აფასებს ცოლი?
– მისგან ყველანაირ რჩევას ვიღებ, მაგრამ თამაშის მიმდინარეობასთან დაკავშირებით არანაირი განხილვა არ გვაქვს. ალბათ არ თვლის საჭიროდ, ამაზე აქცენტი გააკეთოს, სანამ თვითონ არ ვკითხავ აზრს რაიმე დეტალთან დაკავშირებით. ადრე, ერთადერთი, თამაშის დროს ხელების ჩემეული მოძრაობა, ე.წ. წიკი არ მოსწონდა, რომელსაც, მგონი, აღარ ვაკეთებ.
– ცოლ–ქმარი ერთ–ერთ კომპანიაში მუშაობთ. ქალბატონი თამუნა თქვენი ხელქვეითია. სუბიექტური არ ხართ სამსახურში მისი შეცდომების მიმართ?
– შეიძლება... ისე კი, ჩვენს კომპანიაში ყველა ერთმანეთის მეგობრები ვართ, მაგრამ სამსახურში მეგობრობას და თანამშრომლობას ვმიჯნავთ. მეუღლესთან მიმართებაშიც ალბათ ასე ვუდგები ამ საკითხს. კარგია, რომ მთელი დღე ერთმანეთს ვხედავთ. მე სახლში ძალიან გვიან მივდივარ, ამიტომ სხვა შემთხვევაში ერთად იმავე დროს ვერ გავატარებდით.
– ორი ინტელექტუალის კავშირს რა დადებითი და უარყოფითი მხარეები აქვს?
– კარგია, როცა ჭკვიანი ადამიანი გყავს გვერდით და თუ ეს ადამიანი ლამაზიცაა, იშვიათი შეხამებაა. ცუდი ამაში რა უნდა იყოს? უარყოფითი არაფერი აქვს.
– რაც შეეხება ოჯახის კაპიტნობას, ეს ფუნქცია ვის ეკისრება?
– ბევრ საკითხს ტრადიციულად მე ვწყვეტ, მაგრამ არა – ერთპიროვნულად. რა თქმა უნდა, ყველა საკითხზე ვმსჯელობთ და ერთად ვიღებთ გადაწყვეტილებებს. ბავშვების აზრსაც ვითვალისწინებთ. ჩვენს ოჯახში სრული დემოკრატიაა.
– დემოკრატია სამზარეულოშიც ვრცელდება, ანუ შეგიძლიათ ცოლს შეენაცვლოთ გაზქურასთან?
– კერძების მომზადება არ მეხერხება, მაგრამ ძალიან მაინტერესებს და, როცა თავისუფალი დრო მექნება, შეიძლება შევისწავლო. მეც გურმანი ვარ და ჩემი მეუღლეც. თამუნა კარგი დიასახლისია. ტრადიციულ ხაჭაპურს ვერ აცხობს, მაგრამ ახალ რაღაცეებს იგონებს და არასტანდარტულ კერძებს აკეთებს.
– როგორი მამა ხართ? როდის ხართ მკაცრი და როდის – დამთმობი?
– ძალიან არ მიყვარს სიზარმაცე. ვცდილობ, ჩემი შვილები პატარაობიდან მივაჩვიო შრომისმოყვარეობას. მათ სიზარმაცის საშუალებას არ ვაძლევ. რა თქმა უნდა, ამ ეტაპზე სწავლაზე მაქვს აქცენტი გაკეთებული. მინდა, მოწესრიგებულები იყვნენ. დათმობებზეც ხშირად მივდივარ, თუნდაც მაშინ, როცა მათ კომპიუტერთან სურთ დროის გატარება.
– რამდენ დროს აძლევთ კომპიუტერთან ურთიერთობისთვის?
– ამასთან დაკავშირებით სერიოზული ბრძოლა მაქვს. მესმის, რომ ამ დროში მისი აკრძალვა შეუძლებელია, მაგრამ ვცდილობ, რეგლამენტირებული იყოს მისი გამოყენება ჩვენს ოჯახში. ბავშვებს კომპიუტერული თამაშები უყვართ, მაგრამ ამისთვის ერთ საათზე მეტ დროს არ ვაძლევ. ვერ ვიტყვი, რომ კითხვა დიდად უყვართ, მაგრამ ამასაც ვამართლებ. ჩვენს ბავშვობაში ალბათ მეტი თავისუფალი დრო იყო და წიგნებს ამიტომაც ვკითხულობდით. კომპიუტერის გარდა თანამედროვე ბავშვები, მათ შორის ჩემი შვილები, დადიან სპორტზე, დამატებით საგნებს სწავლობენ და დღის განმავლობაში დაკავებულები არიან. ნიკუშას ტექნიკური საგნები უფრო უყვარს, ვიდრე მხატვრული ლიტერატურა. მათემატიკაში ძალიან ძლიერია. რამდენიმე სასკოლო ოლიმპიადა აქვს მოგებული.
– 14 წლის განმავლობაში თქვენი და თამუნას ურთიერთობამ როგორი სახე მიიღო?
– ამბობენ, რომ წყვილის ურთიერთობა დროთა განმავლობაში სხვანაირი ხდება, მაგრამ ჩვენს შემთხვევაში ვერანაირ სხვაობას ვერ ვხედავ. უბრალოდ სხვა სტატუსი გვაქვს – ოჯახი, შვილები და ა.შ. ჩვენი დამსახურებაა, რომ ამ ურთიერთობაში არაფერი შეცვლილა.
– და რა არის "დამსახურების" ზუსტი შინაარსი, რაზე დგას მყარი ოჯახი?
– პირველ რიგში, ურთიერთპატივისცემაზე. ამ გრძნობას წყვილი პირველ ადგილზე უნდა აყენებდეს.
მანანა ნოდია, ჟურნალი სარკე