რატომ დაიწუნეს გერმანიაში მოღვაწე ქართველი მოდელი ნატალიმ და ავთანდილმა

მოდელი თეა დარკი, იგივე - თეა ქოქიაური უკვე 14 წელია, გერმანიაში ცხოვრობს და სხვადასხვა სფეროში საქმიანობს. "მის აახენს" ამჟამინდელ საქმიანობასთან ერთად, 90-იანი წლების ქართული სამოდელო სივრცის შესახებაც ვესაუბრეთ. თეამ საინტერესო დეტალები გაიხსენა...

- რატომ დაირქვი "თეა დარკი"?
- რადგან შავგვრემანი ვარ, ამიტომაც შევარჩიე ეს ფსევდონიმი: "დარკ" ინგლისურად მუქს ნიშნავს. თანაც, გერმანელები ჩემი გვარის გამოთქმისას იტანჯებოდნენ, ყოველთვის არასწორად ამბობდნენ, წერდნენ და ფსევდონიმის შერჩევის ერთ-ერთი მიზეზი ესეც გახლდათ.

- როგორ გახდი კონკურსის - "მის აახენი" გამარჯვებული?
- მაშინ მოდელობასთან არანაირი შეხება არ მქონდა. გერმანიაში ენის შესწავლის მიზნით ჩამოვედი, მაგრამ კონკრეტული ადამიანების დაჟინებითა და გვერდში დგომით, კონკურსში მონაწილეობა გავრისკე. ეს კონკურსი ინტერნაციონალური იყო. 500 კონკურსანტიდან ფინალში მე, როგორც "მისი" და ერთი "მისტერი" დავრჩით, ეს ჩემთვის შოკი იყო; ასეთ რამეს მანამდე ვერასდროს წარმოვიდგენდი.

- ამჟამად სად მუშაობ?
- ორ ადგილას ვმუშაობ: ადვოკატების კანცელარიაში მდივნად და ერთ-ერთ შოპინგ-ცენტრში კოსმეტიკური განყოფილების ხელმძღვანელად. როცა კონკურსში გავიმარჯვე, 10 ათას გერმანულ მარკასთან ერთად, მოდელების სკოლაში უფასო სწავლებით დამაჯილდოეს. მანამდე ისტორია-ფილოლოგიის ფაკულტეტზე ვსწავლობდი, ამ ყველაფრის შემდეგ კი კოსმეტიკის მიმართულებით წარვმართე ჩემი კარიერა.

- ფოტომოდელობასაც აგრძელებ?
- დიახ. ადგილობრივი ბრენდები რეკლამაში ხშირად მიღებენ. თუმცა, დრო რაც უფრო გადის, კონკურენციაც იზრდება... შარშან საქართველოში მაია მიქაშავიძის სამკაულს გავუკეთე რეკლამა; წელსაც, როცა თბილისში ჩამოვალ, ალბათ ისევ დავგეგმავთ ფოტოსესიას...

- ახლო მომავალში საქართველოში საცხოვრებლად ჩამოსვლას თუ გეგმავ?
- ძალიან მინდა, ქართული ტრადიციული ოჯახი შევქმნა. უკვე 14 წელია, გერმანიაში ვარ. აქ თავის დროზე ჩემი და ჩამოვიყვანე, რომელმაც ოჯახი შექმნა, ჩემთვის კი უცხოელთან ქორწინება წარმოუდგენელი რამ არის. თუმცა, ქართულ ტრადიციებშიც არის რაღაცები, რასაც ვერ მივესალმები...


- მაინც, რომელი ტრადიციაა ასეთი?
- ქართველებს ბევრ კარგ თვისებასთან ერთად, ბევრი ცუდი რაღაცაც გვახასიათებს. მაგალითად, ცნობისმოყვარე და ჭორიკანა ხალხი ვართ. ვერაფერს გააკეთებ ისე, რომ შენს ქმედებას არამკითხე ადამიანების ინტერესი არ მოჰყვეს. კიდევ, "გრუზინული" სუფრებიც არ მხიბლავს. გერმანიაში სტუმარი დაუპატიჟებლად არასდროს მოვა, საქართველოში კი შესაძლოა, მოულოდნელად მთელი სანათესავო დაგადგეს თავს (იცინის)... მინდა, დარჩენილი ცხოვრება ჩემს ქვეყანაში გავატარო, მაგრამ გერმანიასთან ყოველთვის მექნება კონტაქტი. ამ ქვეყნის მოქალაქე ვარ და აქაურობასთან კავშირის გაწყვეტა შეუძლებელია!

- დღეს ბევრ ქართველ ახალგაზრდას აქვს სურვილი, საკუთარი ძალები საზღვარგარეთ მოსინჯოს. მათ რას ურჩევ?
- როცა პირველად გერმანიაში ჩამოვედი, თავადაც ვერ წარმოვიდგენდი, თუ ასე სწორად წარიმართებოდა ჩემი ცხოვრება. თუმცა, მაინც მგონია, რომ თუ ადამიანი მიზანს დაისახავს, არა აქვს მნიშვნელობა, სად იცხოვრებს, მიზანს მაინც, აუცილებლად მიაღწევს. ვერ ვიტყვი, რომ არ ღირს აქ ჩამოსვლა, მაგრამ ყველაფერი გაცილებით გართულდა იმასთან შედარებით, ვიდრე წლების წინ იყო. ზოგადად, კონკურენცია გაიზარდა ყველა სფეროში, ყველაფერი გაძვირდა, გართულდა მოქალაქეობის მიღება; სწავლაც, ადრე თუ უფასო იყო, ახლა ფასიანი გახდა. საერთოდ, ასეა: გვგონია, რომ კარგი რაღაცები იქ ხდება, სადაც არ ვართ. თუ უცხო ქვეყანაში ჩასულს გზის გამკვლევი არ დაგხვდება, გაგიჭირდება და ესეც გასათვალისწინებელია...

- თბილისში არ გიცდია მოდელობა?
- როცა გერმანიაში კონკურსში გავიმარჯვე, თბილისში იმ წელსვე ჩამოვედი. მაშინ ევროპაში დარჩენას არ ვაპირებდი. მინდოდა, კარიერა თბილისში გამეგრძელებინა. მირჩიეს: სამოდელო სააგენტო "ნატალიში" წავსულიყავი. იქ მისულს, ქალბატონმა ნატალიმ უცნაური კითხვები დამისვა. მაგალითად, მკითხა: ვინ იყო მამაჩემი, სად მუშაობდა, იყო თუ არა პარლამენტარი, რა მარკის მანქანით დავდიოდი და ა.შ. მაშინვე მივხვდი, რომ არასწორ ადგილას მივედი, მაგრამ მაინც, დავდეთ ხელშეკრულება, რომლის მიხედვითაც, მე ვიქნებოდი "ნატალის" წარმომადგენელი ევროპაში და მათ ქართველი მოდელების ევროპულ ბაზარზე წარდგენაში დავეხმარებოდი. როცა გერმანიაში ჩავედი, ქალბატონ ნატალის ჩემმა მენეჯერმა დაურეკა, რომელმაც მასთან საუბრის შემდეგ მითხრა, რომ კონტრაქტი ძალიან არასერიოზული იყო და იგი ავტომატურად შევწყვიტე. ავთო ცქვიტინიძესთანაც მივედი, რომელსაც ჩემი სახე ძალიან მოეწონა, მაგრამ სიმაღლე დამიწუნა. მაშინ ავთო დამწყები დიზაინერი იყო, ვერაზე ერთი პატარა ბუტიკი ჰქონდა და თავადაც არ იცოდა, მისი კარიერა მომავალში როგორ წარიმართებოდა. მიუხედავად ყველაფრისა, დღესდღეობით ჩემთვის ის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო დიზაინერია. ისე, 14 წლის წინ საქართველოში ავთოს გარდა, ამ სფეროში არც არავინ იყო. მოდა კი არა, ადამიანებს პურის ფულიც არ ჰქონდათ...

შორენა ლაბაძე
ჟურნალი ”გზა”