დათო იმედაშვილი სოფო ნიჟარაძის მონაწილეობით ფილმის გადაღებას აღარ აპირებს

ტელეპროდიუსერმა დათო იმედაშვილმა საკუთარ თავზე და ოჯახზე ზრუნვა 13 წლის ასაკში ითავა. ფიზიკურ შრომაზეც არ ამბობდა უარს, რომ სახლში პურის ფული შეეტანა და მშობლებს დახმარებოდა. იმ წლებმა ბევრი საჭირო რამ ასწავლა, რაც მომავალში გამოადგა. აღიარებს, რომ სულსწრაფია, მიზნის მიღწევა უმოკლეს დროში სურს. ზოგჯერ გამოსდის, ზოგჯერ – არა, მაგრამ არასოდეს თვლის, რომ ყველაფერი დამთავრდა.
პირველად ოჯახს ადრეულ ასაკში მოეკიდა. ეს ქორწინება მალევე დაირღვა. არც მეორე ოჯახი აღმოჩნდა მყარი. რა თქმა უნდა, ადვილი არ იყო, მაგრამ არაფერს ნანობს. ამბობს, რომ ურთიერთობაც თავის დროზე დაიწყო და დროულადაც დაასრულა. ორივე ქორწინებიდან თითო–თითო შვილი ჰყავს – 16 წლის ლუკა და 11 წლის ელენე. 17 წლის ასაკში უკვე მამა იყო, მაგრამ მშობლის პასუხისმგებლობა მოგვიანებით შეიგრძნო. სულ ახლახან მესამე ცოლთან, ანნა იმედაშვილთან, ვაჟი, პეტრე ეყოლა. მესამე შვილს სულ სხვა, გამძაფრებული ემოციებით შეხვდა. თავად ამბობს, რომ უკვე სტაჟიანი მამაა.
– დათო, რომელ წლებში ჩაიარა თქვენმა ბავშვობამ, როგორ გახსენდებათ ეს პერიოდი?
– ბავშვობის წლებში თითქოს გაუცნობიერებლად ცხოვრობ, გიხარია, გწყინს. მე საპასუხისმგებლო ასაკი ძალიან ადრე, 13 წლიდან დამიდგა. სერიოზულ მონაწილეობას ვიღებდი ოჯახის განვითარებაში, ფიზიკურად ვშრომობდი, შამპანურის ცეხში ვმუშაობდი. იმ დროს ჩემი ინტელექტუალური პროდუქტი ნამდვილად არ გაიყიდებოდა. ამიტომ სხვა გზა არ იყო, ფიზიკურად უნდა მეშრომა, რომ სახლში ორი პური შემეტანა. ეს იყო 90–იანი წლების დასაწყისი და ორ პურზე შეიძლებოდა მთელ ოჯახს გადაევლო. სტუდენტური გაგიჟება ჩემი ცხოვრებიდან ამოჭრილია.
– ეს ეტაპი ცუდ მოგონებად დაგრჩათ?
– მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან რთული იყო და ისე კომფორტულად ვერ ვცხოვრობდი, როგორც ახლა, მაინც ვერ ვიტყვი, რომ ის წლები ცუდად მახსენდება. იმ დროს თავისი ხიბლი, გემო ჰქონდა და ჩემს ცნობიერებაში კვალი დატოვა, ჩემს განვითარებაშიც რაღაც წვლილი შეიტანა და დამეხმარა. დღეს რასაც ვაკეთებ, არც ესაა ადვილი, შეიძლება შორიდან ჩანს, რომ უზრუნველად ვცხოვრობ, მაგრამ ასე არ არის.
– თქვენზე ხშირად ამბობენ, ამბიციური ადამიანიაო.
– ალბათ ვარ ამბიციური, მაგრამ ვცდილობ, ჩემი ამბიციები უსაფუძვლო არ იყოს. რაღაცის გაკეთებას რომ ამოვიჩემებ, ბოლომდე მივყვები. ვერ გეტყვით, რომ იდეალური ვარ და არაფერი მეშლება. ძალიან ბევრი შეცდომა მაქვს დაშვებული და ალბათ კიდევ ბევრს დავუშვებ. ბევრი შეცდომა მიღიარებია და ბევრის აღიარების პროცესში ვარ. შეცდომის აღიარება ადამიანის განვითარებისთვის კარგია, მაგრამ ძნელია ხმამაღლა თქვა, რომ შეცდი. მე კი ვცდილობ, ყველა ჩემი შეცდომა უცებ ვაღიარო და წარსულში დავტოვო.

– "სარკეში" რომელი შეცდომის აღიარება შეგიძლიათ?
– ახლაც ახალგაზრდა ვარ და ჯერ კიდევ ყველაფერი წინ მაქვს, მაგრამ ძალიან ახალგაზრდა რომ ვიყავი, 15 წლის ასაკში, ძალიან ვჩქარობდი. სულ მეგონა, რომ მაგვიანდებოდა და მინდოდა, იმ დღესვე მიმეღო ყველაფერი. ამან ბევრი შეცდომა დამაშვებინა. ზოგჯერ ხდება, რომ დღეს მთაზე ასვლა არ შეიძლება, რადგან ცუდი ამინდია, ამიტომ უნდა დაელოდო გამოდარებას, მე კი ლოდინი არასოდეს მიყვარდა. არაფერს ვზოგავდი, ზოგჯერ მაინც ვაღწევდი მიზანს, მაგრამ კარგად რომ ვუფიქრდები, მიზნამდე ნაკლები დანაკარგით მისვლაც შეიძლებოდა. არ ვიცი, რატომ ვიბრძოდი ასე, როდესაც მეორე დღეს კარგი ამინდი გამოვიდოდა.
– ეს სულსწრაფობაა?
– კი, სულ მეჩქარება, რადგან ბავშვობაში საშუალო არითმეტიკულით დავთვალე ადამიანის ცხოვრება.
– მერე როგორი იყო თქვენი "საშუალო არითმეტიკული"?
– ხანშიშესულ ადამიანებს ვუყურებდი და ვხედავდი, რომ ისინი აქტიურად ვეღარ ცხოვრობდნენ. წლები რომ გადავითვალე, შემეშინდა, რადგან მივხვდი, რომ ძალიან ცოტა დრო იყო. ამიტომ გამიჩნდა სურვილი, ბევრი რამ მაშინვე გამეკეთებინა, რომ მეორე დღეს სხვა წამომეწყო.
– ნათქვამია, მოჩქარეს მოუგვიანდესო. ესეც გამოსცადეთ?
– კი, ბევრჯერ დამაგვიანდა. როცა იმ კედელს ვეჯახებოდი, რომელიც მანგრევდა, იძულებული ვიყავი, უკან დამეხია, თუმცა მერე ნაბიჯ–ნაბიჯ ვიწყებდი ისევ წინ სიარულს, რომ დაბრკოლებები გადამელახა და ძირითადად ასე მივდიოდი მიზნამდე.
– შეგიძლიათ გამოყოთ თქვენი ყველაზე წარმატებული და წარუმატებელი ნაბიჯები?
– ყველაზე წარმატებული ნაბიჯი ჯერ არ გადამიდგამს, ეს წინ მაქვს. რაც შეეხება ყველაზე წარუმატებელს, აქაც იგივე პასუხი მაქვს – არ მქონია.
– ანუ ძალიან იმედგაცრუებული არასოდეს ყოფილხართ?
– არ ვყოფილვარ. ჩემს ქვეყანაზე გული შემტკივა. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ საქმე ძალიან ცუდადაა, ისიც მიფიქრია, სხვაგან ხომ არ წავიდე და აქაურობა ხომ არ დავტოვო–მეთქი, მაგრამ არასოდეს მქონია შეგრძნება, რომ ყველაფერი დამთავრდა. როდესაც გარშემომყოფებს ეგონათ, რომ ჩემთვის ყველაფერი დამთავრდა, მე ვფიქრობდი, რომ ცხოვრება გრძელდებოდა.
– ეს ძლიერი ადამიანის სიტყვებია.
– ვერ ვიტყვი, რომ ძლიერი ვარ, ისეთი ვარ, როგორიც ვარ და მორჩა! ცხოვრებაში ბევრჯერ დავმარცხებულვარ, მტკენია კიდეც, მაგრამ მერე მომიკრებია ძალა, ის ეტაპი გადამილახავს და უფრო მაღალ საფეხურზე ავსულვარ. ადამიანს რაც არ კლავს, ყველაფერი აძლიერებსო, ნათქვამია და რეალურადაც ასეა.
– თქვენი პროფესია კინორეჟისორობაა. ეს არჩევანი როგორ გააკეთეთ?
– 14 წლის ასაკში თავად მივიღე გადაწყვეტილება. მაშინ ზუსტად ვიცოდი, 20, 25, 30 წლის ასაკში რა მიღწევები მექნებოდა და ცხოვრების რა ეტაპზე ვიქნებოდი. დღემდე ისე მოვდივარ, როგორც ერთი ერთში.
– როგორ, ყველაფერი ისე მიდის, როგორც 14 წლის ასაკში დაგეგმეთ?!
– კონკრეტული მიღწევები, ჯილდოები და წარმატებები კი არ მქონდა გათვლილი, დაახლოებით ვიცოდი, როგორი იქნებოდა ჩემი გარემო და მდგომარეობა. რეჟისორობა რომ ავირჩიე, არ ვიცოდი, ამ პროფესიის შიგნით რა ხდებოდა, უბრალოდ მომწონდა და სარეჟისოროზე ჩავაბარე.
– ზოგისთვის გეგმებით ცხოვრება წარმოუდგენელია.
– ამაზე მეცინება. გამიგია, რომ ამბობენ, დინებას მივყვებიო, მაგრამ ჩემთვის სრულიად წარმოუდგენელია, დინებას გავყვე. მეტიც, ჩემთვის ეს შეურაცხმყოფელიც კია, არ მაინტერესებს ცხოვრების დინება, მე ჩემი დინება მაქვს!
– კაცი ბჭობდა, ღმერთი იცინოდაო, ხომ გაგიგიათ? გეგმები არასოდეს ჩაგშლიათ?
– ცხოვრება სხვადასხვა მოვლენაზეა დამოკიდებული. ბევრი ისეთი გეგმა ჩამშლია, რომ კატასტროფას ჰგავდა, მაგრამ ყველაფერი თავიდან ამიწყვია და გამიგრძელებია. სანამ ენერგია მაქვს, აზრებს ვალაგებ და სანამ ფიქრი შემიძლია, ვთამაშობ, გეგმებს ვაწყობ. თუ რამე ინგრევა, თავიდან ვაწყობ.
– სოფო ნიჟარაძის მონაწილეობით ფილმის გადაღებას აპირებდით. რატომ ვერ განახორციელეთ ეს გეგმა?
– რამდენიმე ფილმის გადაღებას ვაპირებდი, მაგრამ ჯერჯერობით ვერ დავიწყე. რა თქმა უნდა, გეგმაში ისევ რჩება კინოს გადაღება, ოღონდ იმ ფილმის – არა, რომელშიც სოფო ნიჟარაძეს უნდა ეთამაშა. ეს იდეა 2010 წელს ჩაიშალა. სხვა ფილმების გადაღება კი ჩემს გეგმებში ნამდვილად შედის.
– რამ ჩაშალა ფილმის გადაღება, კონკრეტული მიზეზი რა იყო?
– დამფინანსებელმა შეუთანხმებლად და გაუფრთხილებლად თანხა უკან გაიტანა.
– თქვენი საუბრიდან ჩანს, რომ მთლიანად საქმეში ხართ ჩართული. ეს ახლობელი ადამიანების, ოჯახის ხარჯზე ხდება თუ ახერხებთ მათზე ყურადღების გადანაწილებას?
– აბა, როგორ, თან თქვენ გელაპარაკებით და თან გაქცევაზე ვარ!.. მეტნაკლებად ვახერხებ, ყველაფერი მოვასწრო, მაგრამ შვილებს, ოჯახის წევრებს ჩემი ყურადღება ნამდვილად აკლიათ.
ჩემი ცოლი, ანნა, ხანდახან წუწუნებს ხოლმე, მაგრამ ის როგორღაც ახერხებს, რომ სულ ჩემ გვერდით იყოს. მე მაქვს ჩემი საქმე და ოჯახი მეხმარება წარმატების მიღწევაში. ადამიანთა ერთობაში თუ ვინმე ფეხს ვერ გვიბამს, ან უნდა მივეხმაროთ, რომ როგორმე მხარი აგვიბას, ან ეს ერთობა უნდა დატოვოს.
– ასე დატოვეს თქვენმა ყოფილმა ცოლებმა ეს "ერთობა"?
– კი, ჩვენ რაღაც ეტაპზე ერთად მივდიოდით, მერე ისე მოხდა, რომ იმ გზას, რომელიც მე მქონდა არჩეული, ფეხს არ თუ ვერ უბამდნენ. ამიტომ გადავწყვიტეთ, რომ ჩემი გზა მე გამეგრძელებინა, მათ თავიანთი მოენახათ. დაშორების მიუხედავად, ჩვენ მაინც ახლო ურთიერთობა გვაქვს.
– როგორც მივხვდი, მათგან ითხოვდით, რომ თქვენი ცხოვრებით ეცხოვრათ და საკუთარზე უარი ეთქვათ.
– კი, ამის ამბიცია ნამდვილად მაქვს. მათ ჩემი ცხოვრებით უნდა ეცხოვრათ.
– ეს იყო მათთან ურთიერთობების დასრულების მთავარი მიზეზი?
– არ მგონია, მარტო ეს ყოფილიყო.
– როცა ცოლ–ქმარი იყრებიან, ორივე მხარეა დამნაშავე. თქვენ რა შეცდომა დაუშვით მათთან?
– არც იმ ურთიერთობების დაწყებას ვთვლი შეცდომად და არც დამთავრებას. დაიწყო მაშინ, როცა უნდა დაწყებულიყო და დამთავრდა მაშინ, როცა ამის დრო იყო. შეცდომა ის იქნებოდა, ის ურთიერთობები იმაზე დიდხანს გაგრძელებულიყო, ვიდრე გაგრძელდა. როცა სწორ გზაზე მიდიხარ და მერე უცებ გრეხილი გხვდება, მათ აღარ უნდათ, გამოგყვნენ, რადგან სწორ გზას იყვნენ მიჩვეული, შენ კი გინდა, ცხოვრების გზა გააგრძელო. ამ შემთხვევაში ის ადამიანი გჭირდება გვერდით, ვინც გრეხილ გზაზეც გაგყვება.
– პირველად მამა რა ასაკში გახდით?
– 17 წლის ვიყავი, ჩემი ბიჭი რომ გაჩნდა, მაგრამ შვილის ყოლა ჩემს გეგმებში ნამდვილად არ შედიოდა. ამ ასაკში მამობა ჩემთვის სიურპრიზი იყო.
– ამ პასუხისმგებლობას თავი ვერ გაართვით?
– ვერა. სანამ 21 წლის არ გავხდი, ჩემს უფროს შვილთან კარგად ვერ დავალაგე ურთიერთობა. ახლა ლუკა 16 წლის ხდება, ელენე კი 11 წლისაა. მოგატყუებთ, რომ გითხრათ, მათთან 24 საათიანი ურთიერთობა მაქვს–მეთქი, მაგრამ ერთმანეთთან ხშირი კონტაქტი ნამდვილად გვაქვს. მით უმეტეს, რომ ჩემთან ძალიან ხშირად არიან.
– რა გამოცდილება შეგძინათ ორმა უიღბლო ქორწინებამ?
– რაღაც გამოცდილება ნამდვილად დამიგროვდა. ახლა უკვე მხოლოდ ჩემს მომავალს კი არა, ჩემი შვილების მომავალსაც ვგეგმავ. ახლაც რომ იგივე საკითხები დამიდგეს წინ, რაც მაშინ მქონდა, ისევ დავასრულებდი იმ ურთიერთობებს. ჩემთვის არ არსებობს არგუმენტი, რომელიც დამარწმუნებს, რომ რაღაც კომპრომისზე უნდა წავიდე ოჯახის შესანარჩუნებლად. ფარსი არ მჭირდება, მით უმეტეს, რომ იმ დამთავრებული ურთიერთობების გამო თავს ცუდად არავინ გრძნობს.
– დათმობაზე არასოდეს არავისთან მიდიხართ?
– ზოგჯერ მიწევს, მაგრამ იმასაც გააჩნია, ვისთან შეიძლება დათმობაზე წასვლა. ჩემი ქალიშვილი ერთადერთი ადამიანია, რომლის გამოხედვაც საკმარისია იმისთვის, რომ ყველაფერი გავაკეთო. ბიჭთან, რომელიც უკვე კაცია, მიადვილდება ურთიერთობა და ადვილად ვეუბნები "არა"–ს, ქალიშვილს კი უარს ვერაფერზე ვეტყვი.
– მესამე შვილი სულ ახლახან შეგეძინათ. პეტრეს დაბადებას როგორი ემოციით შეხვდით?
– გამოცდილი და სტაჟიანი მამა ვარ, მაგრამ მაინც მძაფრი შეგრძნებები მაქვს. როდესაც ლუკა და ელენე გაჩნდნენ, ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი, ამიტომ სხვა ემოცია მქონდა. რადგან ვაჟი და ქალი უკვე მყავს, მესამე რატომღაც კიდევ ბიჭი მინდოდა და ასეც მოხდა. ბავშვების მოვლა მეტნაკლებად მეხერხება, ყოველ შემთხვევაში, ვცდილობ. პატარა პეტრეს უკვე ხელშიც ვიჭერ და ვაბანავებ კიდეც. როგორც ამბობენ, მამას ჰგავს.

– საუბრის ბოლოს მუსიკალურ პროექტ "ახალ ხმაზეც" უნდა გკითხოთ, რომელიც მალე დაიწყება. ცვლილებებს ხომ არ გეგმავთ?
– უფროსების "ახალი ხმა" სტანდარტულ ფორმატს დაუბრუნდება. მწვრთნელების, ბავშვების რაოდენობა იგივე იქნება, როგორიც წინა "ახალ ხმაში" იყო. რაც შეეხება მწვრთნელებს, შეიძლება ამ მხრივაც იყოს რაღაც ცვლილებები, ჯერჯერობით ზუსტად არ ვიცი.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე