გოგა მესხი: "სამჯერ დავიბადე, ერთხელ – ბუნებრივად, ორჯერ კი – გადარჩენილი ვარ"

2009 წლის აპრილში თბილისში, სანდრო ეულის ქუჩაზე, ტრაგედია დატრიალდა. ხუთსართულიანი შენობა, სადაც "რუსთავი 2"–ის რეალითი შოუს "ვარსკვლავების აკადემიის" მონაწილეები და შემოქმედებითი ჯგუფი იმყოფებოდა, ჩამოინგრა. შემთხვევა ტრაგიკულად დასრულდა, იყო მსხვერპლი – ორი ტექნიკური მუშაკი დაიღუპა, შოუს მონაწილეები კი, რაღაც სასწაულით, უვნებლად გადარჩნენ.
მაშინ პროექტში ახალგაზრდა შემსრულებელი გოგა მესხიც მონაწილეობდა. მან, ისე როგორც დანარჩენებმა, სერიოზული ფსიქოლოგიური ტრავმა მიიღო, თუმცა იმ მომენტში არ დაიბნა და მეგობრებს დაეხმარა.
ერთი წლის წინ გოგა იმავე საფრთხის წინაშე აღმოჩნდა. სახლს არემონტებდა, მუშებს ეხმარებოდა, როცა კედელი ჩამოინგრა და მკერდსა და ფეხებზე დაეცა. ნანგრევები თავს სულ რაღაც ათი სანტიმეტრით ასცდა, სამაგიეროდ სხეულზე გოგამ მძიმე ტრავმები მიიღო...
28 წლის მომღერალმა "სარკესთან" საუბარი ბოლო შემთხვევის გახსენებით დაიწყო:
– შარშან, 23 ივლისს, ბევრი კამათის შემდეგ, ოჯახში ჩემი გავიტანე და სახლში სარემონტო სამუშაოები დავიწყეთ. მუშები დავიბარეთ. ორი კედელი იყო დასანგრევი. ვიფიქრე, მუშებს მეც მივეხმარები და ნანგრევებს ტომარაში ჩავყრი–მეთქი. მუშამ შეცდომა დაუშვა, კედლის დანგრევა არასწორად დაიწყო. დაახლოებით ოთხ ტონანახევრიანი კედელი ჩამოინგრა და ქვეშ მომიყოლა.
– მარტო თქვენ მოყევით თუ მუშაც?
– მუშა მოშორებით იდგა, კედელმა მხოლოდ მე მომიყოლა. სხვათა შორის, მანამდე ვკითხე, კედლის ჩამონგრევის საშიშროება იყო თუ არა. არაო – მუშამ მიპასუხა. წარმოიდგინეთ, 12 კვადრატული მეტრის ბეტონი ჩამოინგრა. ისეთი დიდი კედელი იყო, ჩემმა მეგობრებმა მისი ნანგრევები დაახლოებით 150 ტომრით ჩაიტანეს.
– სხეულის რა ნაწილზე დაგეცათ ჩამონგრეული კედელი?
– მკერდსა და ფეხებზე. თავზე რომ დამცემოდა, დღეს ცოცხალი ნამდვილად არ ვიქნებოდი.
– საშინელ ტკივილს იგრძნობდით. იმ მომენტში გონება ხომ არ დაკარგეთ?
– ძალიან უცნაურია, მაგრამ გონება არ დამიკარგავს. სამი ნეკნი გავიტეხე და ორივე ფეხი მოვიტეხე. შოკის გამო ტკივილსაც ვერ ვგრძნობდი. ერთ ფეხზე მუხლი გვერდზე მქონდა შებრუნებული. ამის შემხედვარე ჩემი ოჯახის წევრები ცუდად გახდნენ...
ღუდუშაურის სახელობის საავადმყოფოში გადამიყვანეს, გამოკვლევები ჩამიტარეს, ფეხების და ნეკნების მოტეხილობის გარდა, სხვა ორგანოებიც ხომ არ მქონდა დაზიანებული, მაგრამ გადავრჩი. საავადმყოფოდან მეორე დღესვე გამწერეს, სახლში წოლითი რეჟიმი მქონდა. ფეხზე ერთი თვის მერე გავიარე.
– ვერ დაინახეთ, კედელი რომ გეცემოდათ?
– დავინახე, მაგრამ გაქცევა ვერ მოვასწარი, უკან შეფუთული ავეჯი იდგა და ვერ გავასწარი.
– იმ მომენტში რა გაიფიქრეთ?
– საერთოდ არაფერი. ალბათ ასეთ დროს ვერაფერზე ფიქრობ. მომხდარს და იმას, თუ რა შეიძლებოდა დაგმართნოდა, შემდეგში აანალიზებ. წერას ვყავდი ატანილი, მაგრამ ღმერთმა დამიფარა! მანამდე, ერთი თვის განმავლობაში, თითქმის ყოველდღე, სახლში ვჩხუბობდი, რემონტი გავაკეთოთ–მეთქი. ამ შემთხვევიდან ორი კვირის შემდეგ ისრაელში გასტროლი იყო დაგეგმილი, მერაბ სეფაშვილის ბექვოკალში ვმღეროდი. ოჯახის წევრები მეუბნებოდნენ, ჯერ გასტროლზე წადი და იქიდან რომ დაბრუნდები, რემონტი მერე გავაკეთოთო, მაგრამ ავიჩემე, გინდა თუ არა, ახლა დავიწყოთ–მეთქი...
ღვთის წყალობით გადავრჩი. სხვა შემთხვევაში, იქ ადამიანის გადარჩენა გამორიცხული იყო. წარმოიდგინეთ, რამდენიმეტონიანი კედელი დამეცა! თავს არ ვიქებ, მაგრამ ფიზიკურად ფორმაში ვარ. როგორც ექიმებმა თქვეს, ჩემს ადგილზე ფიზიკურად ცოტა სუსტი ადამიანი რომ ყოფილიყო, ვერ გადარჩებოდა.
– რთულად გადაიტანეთ ის პერიოდი, როცა სახლში იწექით?
– გული იმაზე დამწყდა, ისრაელში გასტროლზე რომ ვერ წავედი. მეგობრები, ნინი შერმადინი და გიორგი ჩიქოვანი, ძალიან დამეხმარნენ. როცა ჩემ სანახავად მოდიოდნენ, მათი საუბარი ძალას მმატებდა. ისრაელში წამოსვლა ყავარჯნებითაც რომ მოგიწიოს, უარი მაინც არ თქვა, ჩვენ დაგეხმარებით, იქ მაცხოვრის საფლავთან რომ მიხვალ, ფეხზე გაივლი, ყავარჯნებს გადააგდებო მეუბნებოდნენ. ეს სიტყვები ძალიან დამეხმარა, მაგრამ, დედაჩემის და ექიმების დაჟინებული თხოვნით, არ წავედი. მითხრეს, შეიძლება დაკოჭლდეო და აღარ გავრისკე.
ახლა ძალიან მიკვირს, ის პერიოდი როგორ გადავიტანე, მაგრამ სახლში კარგი პირობები მქონდა, ოჯახის წევრები მივლიდნენ, მათი მადლობელი ვარ, თან გადამყვნენ. იმ პერიოდში მუსიკალური კონკურსი "ახალი ხმა" გადიოდა და ჩემი მეგობრების საგულშემატკივროდ ყავარჯნებით დავდიოდი.
– სახლში ყოფნის პერიოდში ალბათ ბევრ რამეზე დაფიქრდით, ბევრი რამ გადააფასეთ.
– ერთადერთი, რაც შემიძლია ვთქვა, არის ის, რომ ამ შემთხვევის შემდეგ უფრო ფრთხილი, ყურადღებიანი გავხდი. ყოველ შემთხვევაში, კედლის დასანგრევად არავის გავყვები. ეს, რა თქმა უნდა, ხუმრობით. უფრო დაკვირვებული კი გავხდი, მაგრამ, როცა საჭესთან ვზივარ, სისწრაფე მაინც ძალიან მიყვარს... სიკვდილს ორჯერ გადავურჩი და, იმედია, არ გავასამებ.
– მანამდე, პროექტ "ვარსკვლავების აკადემიაში" გადაურჩით სიკვდილს. მაშინაც შენობა ჩამოინგრა. ის და ეს შემთხვევა რითი განსხვავდება ერთმანეთისაგან?
– ეს ორივე შემთხვევა ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავდება. მაშინ შენობის ჩამონგრევისას შოკი მივიღე, ოღონდ მას შემდეგ, როცა დავფიქრდი, თუ რა შეიძლებოდა, თითოეულ ჩვენგანს დაგვმართნოდა. იმ კონკრეტულ მომენტში კი ამაზე ვერ ვფიქრობდი, პირიქით, მხნედ ვიყავი, ბავშვებს მოვუარე, ჩავაცვი კიდეც. წარმოიდგინეთ, ხუთსართულიანი შენობა მიწასთან გასწორდა, ძალიან დიდი ალბათობა იყო, ყველაფერი საშინლად დამთავრებულიყო. მხოლოდ ჩვენი საძინებელი ოთახები გადარჩა, 300 კვადრატული მეტრი ჩამოინგრა. დღემდე არ ვიცი, ჩვენი ოთახები როგორ არ დაინგრა. მაშინ ფსიქოლოგიური შოკი მივიღე, მეორე შემთხვევაში კი საშინელი ფიზიკური ტკივილი მქონდა. ერთი სიტყვით, სამჯერ დავიბადე, ერთხელ – ბუნებრივად, ორჯერ კი – გადარჩენილი ვარ. გამოდის, რომ მართლა ხიფათიანი ვარ.
– ახლა როგორია თქვენი ჯანმრთელობის მდგომარეობა? მოტეხილობები ბოლომდე შეგიხორცდათ?
– მარცხენა ფეხი ბოლომდე მორჩენილი არ მაქვს. ამას წინათ კალათბურთის თამაშისას მეტკინა. კალათბურთის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია. ამ სპორტს ექიმის დაუდევრობის გამო ვერ გავყევი. მისი თქმით, გულის ასაკობრივი პრობლემა მქონდა და ჩემთვის არ შეიძლებოდა, წინააღმდეგ შემთხვევში, მოვკვდებოდი. კალათბურთს თავი რომ დავანებე, ორი წლის შემდეგ ექიმმა მითხრა, შეგიძლია თამაში განაგრძო, ისეთი არაფერი გჭირდაო.