ასმათ ტყაბლაძე პირადმა ტრაგედიამ ფრთხილ მძღოლად აქცია

მსახიობი ასმათ ტყაბლაძე საჭეს მაშინ მიუჯდა, როცა თბილისში ძალიან ცოტა მანქანა მოძრაობდა, ქალ მძღოლს კი იშვიათად თუ სადმე ნახავდით. ქერა ქალის დანახვაზე მამაკაცი მძღოლები ქალბატონ ასმათს უკან მისდევდნენ, რომ მისი სახე დაენახათ. ერთ–ერთი ცნობისმოყვარე ამის გამო ავარიაშიც კი მოყვა. ახლა მსახიობს მამაკაცი მძღოლები თავიანთი თავხედობით და აგრესიით აკვირვებენ. ზოგჯერ საჭესთან მოკალათებული ქალებიც ანერვიულებენ, მაგრამ მათთვის ჭკუის სწავლება არასოდეს ეზარება. ქალბატონმა ასმათმა მძღოლობის 34 წლიან გამოცდილებაზე"სარკესთან" ისაუბრა.
– ქალბატონო ასმათ, რამდენი ხანია, რაც საჭესთან ზიხართ?
– მანქანას 1979 წლიდან ვმართავ. მაშინ ქალებს საჭესთან იშვიათად თუ შენიშნავდით. მსახიობი ქალებიდან ავტომობილი მე, სოფიკო ჭიაურელს და ქეთევან კიკნაძეს გვყავდა. სოფიკო ძალიან თავქარიანი და გაბედული მძღოლი იყო, მოძრაობის არანაირ წესს არ იცავდა. მე თავიდანვე მშვიდი მძღოლი ვიყავი. ჩემი პირველი მანქანა "ჟიგული" იყო, რომელიც ბიძამ მაჩუქა.
– ახალბედა მძღოლს ქალაქში მოძრაობა არ გიჭირდათ?
– პატარა "გახახუნ–გამოხახუნება" მქონდა, მაგრამ სერიოზული ავარია არ მომსვლია. ჩემი შეყვარებული ავარიაში გარდაიცვალა, ვიცი, ეს ტკივილი რაც არის და ამიტომაც ვარ მშვიდი მძღოლი. თავიდან ჩემი ძმა მეჯდა ხოლმე გვერდით. ერთხელაც თეატრში სპექტაკლზე მაგვიანდებოდა, ჩემი ძმა არ ჩანდა, ისეთ ადგილას ვცხოვრობდი, ტაქსი არ დადიოდა. გავრისკე და საჭესთან მარტო დავჯექი. იმ დღემ იმხელა გამბედაობა შემმატა, ერთი კვირის შემდეგ მანქანით დუშეთში ჩავედი. მძღოლობა კი დავიწყე, მაგრამ გზაში ხან ვინ გამომეკიდებოდა, ხან – ვინ. ქერა თმას რომ ხედავდნენ, ჩემი სახე აინტერესებდათ და მომსდევდნენ. ერთხელ ერთი ბიჭი ჩემს ყურებაში რაღაცას დაეჯახა. მეორე წელს უკვე აფხაზეთში ჩასვლაც გავბედე.
– მოძრაობის წესები მაშინაც ასეთი მკაცრი იყო?
– ზოგჯერ მოძრაობის წესებს ვარღვევდი, მაგრამ არ მახსოვს, ინსპექტორს ჩემთვის ფული მოეთხოვა ან ცუდად დამლაპარაკებოდა. ქალებთან განსაკუთრებული ჯენტლმენობით გამოირჩეოდნენ. მახსოვს, თეატრში იაპონურ პიესაში ვთამაშობდი. იაპონელს ცოტა მაინც რომ დავმსგავსებოდი, მკვეთრი გრიმი გამიკეთეს, თმაც სხვანაირად მქონდა. სპექტაკლი რომ დასრულდა, წყალი არ მოდიოდა, პირი ვერ დავიბანე და შუაღამისას იმ გრიმით წამოვედი სახლში. გადამავიწყდა, რომ საჭესთან გრიმით ვიჯექი. ინსპექტორმა გამაჩერა და გაკვირვებულმა დამიწყო ყურება, მერე მეორეც მოვიდა და ის უარესად მომაშტერდა, ვერ მივხვდი, რას მიყურებდნენ. საიდან მოდიხართო, მკითხეს. გაბრაზებულმა ვუპასუხე, სამსახურიდან–მეთქი. ჩამაცივდნენ, ამ შუაღამისას რომელი სამსახურიდან მოდიხართო. შევეკამათე, ბოლოს კი ბოდიშის მოხდით მკითხეს, სად მუშაობთო. რომ გაიგეს, მსახიობი ვიყავი, გამიღიმეს და გამიშვეს. მერე გამახსენდა, რომ გრიმით ვიჯექი და მათი გაოცება ამან გამოიწვია.
– ახლა როგორი ურთიერთობა გაქვთ პატრულთან?
– ვერ ვიტყვი, რომ პატრული ჩემ მიმართ ლმობიერებით გამოირჩევა. სერიალით "ჩემი ცოლის დაქალები" ძალიან პოპულარული გავხდი და მცნობენ. ამას წინათ ქუჩა გადაკეტილი დამხვდა, არადა 30 მეტრი მქონდა გასავლელი. შევეხვეწე, შემიშვით–მეთქი. ერთმა პატრულმა უარი მითხრა, მეორე კი შეეპასუხა, შენ ტელევიზორს არ უყურებ, პატარა მანძილი აქვს გასავლელი, გაუშვიო. რა თქმა უნდა, ყურადღება ძალიან მესიამოვნა. რამდენჯერმე პატრულს ცუდადაც შევეპასუხე. ერთ–ერთ უბანში ერთი სახლიდან მეორეში მივდიოდი, რამდენიმე მეტრი იყო დაშორება და ღვედი აღარ გავიკეთე. პატრულმა გამაჩერა და არაფრით მომისმინა. მაშინ კი მაგრად შევუტიე, არაფერი დავაკელი. მითხრა, კამერა გიღებთო. ვუპასუხე, ზუსტად ამიტომაც გეუბნებით, მინდა, კამერამ თქვენი საქციელი გადაიღოს–მეთქი. ერთხელ ღამით გამაჩერეს და მითხრეს, ნასვამი ხარ და ჩაბერე, უნდა შეგამოწმოთო. ამხელა ქალს რომ ამას ეუბნებიან, კარგი საქციელი არაა.
– ტესტირება გაიარეთ თუ შეეწინააღმდეგეთ პატრულს?
– რა თქმა უნდა, შევეწინააღმდეგე. ვუთხარი, აპარატში არასოდეს ჩამიბერავს, არ ვიცი, ეს როგორ კეთდება, ჯერ თქვენ ჩაბერეთ–მეთქი. გაკვირვებულებმა შემომხედეს. მერე მეორე თანამშრომელი გადმოვიდა და ყურში რაღაც ჩასჩურჩულა, ალბათ მიცნო... ინსპექტორები ისე ცოტა ფულს ართმევდნენ მძღოლებს, დღევანდელ ჯარიმებს არც შეედრება. ახლა 10 ლარიანმა ჯარიმამ შეიძლება მძღოლს სახლი გააყიდვინოს. ხომ შეიძლება გადახდა დაგავიწყდეს და ჯარიმა ასმაგად რატომ უნდა გექცეს?
– პატრული რა შემთხვევაში გაჯარიმებთ?
– მობილურზე საუბრისთვის, ღვედს თუ არ გადავიჭერ და სხვა მსუბუქი დარღვევებისთვის. შუქნიშანზე თუ წითელი ანთია, არასოდეს გავივლი, ეს ჩვევაში მაქვს გადასული.
– მამაკაცები ქალი მძღოლების მიმართ მაინცდამაინც დიდი სიმპათიით არ გამოირჩევიან. თქვენ თუ გიგრძვნიათ მათგან აგრესია?
– კი, როგორ არა! 2–3–ჯერ საბურთალოზე, "გეპეი"–სთან, წრეზე ვიღაცეები დამეჯახნენ. იქ მოხვევა ხშირად მიწევს და შესანიშნავად ვიცი, ავარიის შემთხვევაში ვინ არის დამნაშავე. ერთხელ შემოვუხვიე და არ დამარტყა ჯიპმა? მანქანას კაცი მართავდა. ვუთხარი, რა ქენი, ავტომობილი რატომ დამიმტვრიე–მეთქი. მან კი აქეთ დამადანაშაულა. ავუხსენი, პატრული რომ მოვიდოდა, მას დაადანაშაულებდა, ჯარიმას გადაახდევინებდა და ჩემს მანქანასაც გააკეთებინებდა, ამიტომ ჯობდა, ერთმანეთში მოგველაპარაკა, მაგრამ მაინც შემეწინააღმდეგა. როცა კაცმა მძღოლმა იცის, დამნაშავეა და თავის დაძვრენას ცდილობს, ეს უკვე არაკაცური საქციელია. იმ მძღოლს ვუთხარი, თუ მე ვარ დამნაშავე, ორმაგად გადაგიხდი და თუ არა, მაშინ, იცოდე, უზნეო, უსინდისო კაცი ხარ–მეთქი. მოვიდა პატრული და უთხრა, ვიდეოჩანაწერის ნახვა არც გვინდა, ახლავე გეტყვით, რომ დამნაშავე ხარო. 250 ლარიანი ჯარიმაც გადაიხადა, 500 ლარი მე მომცა და თავისი მანქანაც გააკეთა.
– ქალ მძღოლს არ შეუქმნია თქვენთვის ავარიული სიტუაცია?
– კი, ასეთი შემთხვევაც ყოფილა და შე სულელო ქალო–მეთქი, მიყვირია კიდეც. ქალი მძღოლები ძალიან ჩქარობენ. კოტე მახარაძე და ზურაბ ლაფერაძე არაჩვეულებრივ მძღოლებად ითვლებოდნენ. ორივე ამტკიცებდა, რაც უნდა იჩქაროთ, ძალიან ცოტას, მაქსიმუმი, 5–10 წუთს მოიგებთო. ისინი ისეთი ადამიანები და მძღოლები იყვნენ, რომ უნდა დაგეჯერებინა. კოტე მახარაძის სიტყვები – "არ უნდა იჩქაროთ!" – დღემდე მახსოვს, გონებაში მაქვს ჩარჩენილი. ადრე საჭესთან არ ვბილწსიტყვაობდი, მაგრამ ახლა ზოგი ისეთ რაღაცას აკეთებს, ისე ვმწარდები ხოლმე, რომ კარგად ვაგინებ. მაგრამ რა ენაზე ვიგინები, არ გაინტერესებთ? სომხურად! ქართული გინება არ მომწონს!
– თქვენს ავტომობილზეც გვიამბეთ. რამდენი ხანია, რაც "ტოიოტა ლენდ კრუიზერს" მართავთ ან ჯიპი რატომ შეარჩიეთ?
– უკვე ოთხი წელია, რაც ეს მანქანა მყავს, ჩემთვის მეხუთე ავტომობილია. აქამდე ყველა ჩემი ავტომობილი სედანი იყო. მეგობრებმა რომ მკითხეს, ჯიპი რად გინდაო, ვუპასუხე, ყველა ზემოდან მიყურებს და ეს მეც მინდა–მეთქი. ერთი დღის განმავლობაში ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ სხვაგან ვიჯექი, ორ–სამ დღეში კი უკვე მივეჩვიე. მექანიკიდან ავტომატიკაზე რომ გადავჯექი, ხელი ავტომატურად სიჩქარის გადამრთველი კოლოფისკენ გამირბოდა. ჩემი მანქანა მექანიკური მართვისაც არის და ავტომატურისაც, მაგრამ უკვე ავტომატური მართვით სარგებლობა მირჩევნია. სულ ვამბობდი, ორკარიან მანქანას არასოდეს ვიყიდი–მეთქი, მაგრამ ეს ავტომობილი ისე აქეს, უარი ვეღარ ვთქვი. სულ ახალი გამოვიყვანე განვადებით და ძალიან კმაყოფილი ვარ. სად აღარ დავდივარ! დუშეთის რაიონში, მთებშიც ვყოფილვარ!
– უფრთხილდებით მანქანას?
– ყველაზე მეტად რასაც ვუფრთხილდები, ეს სავალი ნაწილებია, ხმა ოდნავ მაინც თუ არ მომეწონა, მაშინვე ხელოსანთან მიმყავს.
– მანქანის ნაწილებში ერკვევით?
– კი. ჩემს "08"–ს ძალიან სუსტი ელექტროგაყვანილობა ჰქონდა და ხშირად ქრებოდა. ისე ხდებოდა, რომ მაშინდელი ცკ–ის გენერალური მდივნის, ჯუმბერ პატიაშვილის ესკორტს ხშირად ვხვდებოდი, ჩემი მანქანა კი ზუსტად იმ დროს ჩერდებოდა და აღარ იქოქებოდა. სულ იმის ფიქრში ვიყავი, პატიაშვილი ჩემზე რას იტყოდა. ერთხელ თეატრიდან გამოვედი და თან ვიღაცას ვუყვებოდი, ჩემი მანქანა სულელია, მაინცდამაინც პატიაშვილზე აქვს ალერგია–მეთქი. ეს ვთქვი თუ არა, ყვირილი ატყდა, გზა გაათავისუფლეთო და... ჩემი მანქანა ისევ ვერ დავქოქე. ბოლოს ხელოსანმა მასწავლა, ბენზინის ჭუჭყისგან ესა და ეს ნაწილი იჭედება და ქინძისთავით რომ გაწმენდ, დაიქოქებაო. ამან მართლაც უშველა. ერთ დღესაც ბორჯომში ჩემნაირ მანქანას 20 კაცი ეხვია გარშემო, ვერ ქოქავდნენ. მივედი და ვთქვი, მიმიშვით–მეთქი. კი ჩაეცინათ, მაგრამ ის ნაწილი რომ მოვხსენი და გავწმინდე, მანქანა დაიქოქა. უნდა გენახათ, როგორი ტაში დამიკრეს. მადლობა ღმერთს, ჩემს ახალ მანქანას ჯერ მხოლოდ ზეთის გამოცვლა და ბენზინის ჩასხმა სჭირდება.