ეკა აბშილავა: "ვნანობ, რომ ჩემს პირად ცხოვრებაზე ჟურნალისტებთან ვილაპარაკე"

"კომედი შოუს" მსახიობმა, ეკა აბშილავამ, თავისი ცხოვრება ბავშვობიდან დაგეგმა. დღიურებში წერდა, 10 წლის განმავლობაში რა უნდა გაეკეთებინა, რისთვის უნდა მიეღწია. იქიდან მხოლოდ რამდენიმე პუნქტი შეასრულა, მაგრამ იმედი აქვს, რომ სხვა ოცნებებიც აუხდება. ყველაზე მეტად კი კინოში გადაღება უნდა. ამჟამად იმ ფილმში თამაშობს, რომელსაც "კომედი შოუ" იღებს. მკაცრი ადვოკატის როლი აქვს, რომელიც მოსწონს, რადგან მისი ტელეპერსონაჟებისგან განსხვავდება. ფიქრობს, რომ ამ ფილმით სხვა რეჟისორების ყურადღებასაც მიიქცევს და კინოში გზას გაიკვალავს.

– ეკა, როგორ შეაფასებდით თქვენი და "კომედი შოუს" თანამშრომლობის 4 წელს?
– ამ წლებმა დიდი გამოცდილება შემმატა, კამერასთან მუშაობის დიდი პრაქტიკა მივიღე. თეატრალური ისე დავამთავრე, რომ კინოსთან და კამერასთან შეხება არ მქონია. ფაქტობრივად, ამ მხრივ, ხელცარიელი წამოვედი უნივერსიტეტიდან – მხოლოდ სცენაზე მუშაობა ვისწავლე. ეს თეატრალური უნივერსიტეტის განვითარებისთვის ძალიან ცუდია. არ ვიცი, ამას დღემდე რატომ არ აქცევენ ყურადღებას.
– ხომ არ ნანობთ, რომ თეატრალურში ჩააბარეთ?
– არა, ჩემი პროფესიული არჩევანი არასოდეს მინანია. ყოველთვის ხმამაღლა ვიტყვი: ვამაყობ, რომ შალვა გაწერელიას ჯგუფში ვსწავლობდი! მან ისეთი რაღაცეები მასწავლა, რასაც ვერავისგან გავიგებდი.
– როგორი იყავით, სანამ ტელევიზიაში მიხვიდოდით?
– ბევრად მორიდებული, მშვიდი, წყნარი ვიყავი. წლებმა, კამერებთან მუშაობამ თავისუფლება შემმატა. ახლა უფრო თამამიც ვარ.
– კინომსახიობობის ჟინი სატელევიზიო შოუმ მოგიკლათ?
– მსახიობი წლების განმავლობაში თუ არც სპექტაკლშია დაკავებული და არც – კინოში, იკარგება. ასეთი მსახიობები, რომლებიც სახლში სხედან, ჩვენს რეალობაში, სამწუხაროდ, ბევრნი არიან. გამიმართლა, რომ მათ რიცხვში არ აღმოვჩნდი, ვმონაწილეობ შოუში, რომელიც ძალიან ახლოსაა ჩემს პროფესიასთან. თეატრალური უნივერსიტეტი როგორც კი დავამთავრე, ტელევიზიაში გამოცხადდა კასტინგი და მე ამიყვანეს.
ბავშვობიდან ვემზადებოდი, რომ მსახიობი გავმხდარიყავი. შეიძლება ვიღაცისთვის ნიჭიერი ვარ, ვიღაცისთვის – უნიჭო, მაგრამ საკუთარი შესაძლებლობები კარგად ვიცი. დიდი სურვილი მაქვს, საკუთარი თავი სწორედ ამ სფეროში ვიპოვო.
– თეატრში მუშაობა არ გიცდიათ?
– ეს მსახიობზე არ არის დამოკიდებული. თუ რეჟისორმა არ აგიყვანა, ვერ გადაწყვეტ, სად იმუშაო. "თავისუფალ თეატრსა" და "თეატრალურ სარდაფში" რამდენიმე სპექტაკლში ვითამაშე. "კომედი შოუში" მუშაობა ბევრად რთულია, ვიდრე თეატრში. აქ სხვა ტემპია, ერთ დღეს სცენარი იწერება, მეორე დღეს რეპეტიცია გვაქვს, მესამე დღეს გადაცემას ვიღებთ. თეატრში შეიძლება სპექტაკლის დადგმა ერთი თვეც გაიწელოს.
– სახასიათო გმირებს თამაშობთ. ყველაზე მეტად რომელი პერსონაჟი მოგწონთ?
– ჯობდა, ეს კითხვა არ დაგესვათ, არც ერთი მომწონს, არც ერთს ვგავარ. მინდა, ისეთი პერსონაჟი შევქმნა, რომელიც ახლოს იქნება ჩემთან, მაგრამ ამ ეტაპზე არ გამომდის. ტყლარჭია, შტერი, მსუბუქი ყოფაქცევის გოგოების თამაში ძალიან მომბეზრდა.
– როგორ ფიქრობთ, რატომ გაძლევენ ასეთ როლებს?
– ალბათ გარეგნობიდან გამომდინარე.
– უარის თქმის საშუალება არ გაქვთ?
– შემიძლია უარის თქმა, მაგრამ ეს არ იქნება სწორი საქციელი. ისეთი სცენარი არასოდეს იწერება, რომ უხერხული იყოს თამაში. როცა როლს გაძლევენ, მასზე უარის თქმა ცუდი ტონია.
– სანამ თქვენს ყოველდღიურობაში ტელევიზია შემოვიდოდა, მანამდე როგორი იყო თქვენი ცხოვრების წესი?
– მთელი ჩემი ბავშვობა დღიურებში მაქვს დაწერილი, ყოველი დღე, მომავლის გეგმები ფურცლებზე მაქვს გადატანილი. ეს ჩანაწერები დღემდე მაქვს შენახული და ახლა, თვალს რომ გადავავლებ, მეცინება. უახლოესი 10 წლის გეგმა მქონდა ჩამოწერილი, რომ უნდა მევარჯიშა, მესწავლა ინგლისური და სხვა... 2 წელი "მოძრაობის თეატრში" დავდიოდი. ძალიან მიყვარდა ტანვარჯიში. დღემდე ვცდილობ, ფორმაში ვიყო და კვირაში 2–3 დღე ვვარჯიშობ.
– რაზე გწყდებათ გული, ბავშვური ოცნებებიდან რა ვერ აისრულეთ?
– დიდი სურვილი მქონდა, ქართულ ცეკვას გავყოლოდი, ძალიან დიდხანს ვცეკვავდი. როცა ეს საქმე პროფესიაში უნდა გადაზრდილიყო, იმ პერიოდში ჩავაბარე თეატრალურში და სწავლამ ცეკვაში ხელი შემიშალა. დღეს ამას ძალიან ვნანობ. დღიურში ჩაწერილი 20 ჩამონათვალიდან, მინიმუმი, 5 პუნქტი შესრულებული მაქვს და ეს უკვე კარგის მაჩვენებელია. დანარჩენის შესრულება ჯერ კიდევ გეგმაში მაქვს.
– ოჯახის შექმნაზე რა გეწერათ დღიურში? ეს როდის დაგეგმეთ?
– ამისთვის ჯერ კიდევ 10 წელი მაქვს დრო... (იცინის).
– შეყვარებული არასოდეს ყოფილხართ?
– სიმართლე გითხრათ, ამ თემაზე ლაპარაკი არ მსურს, ეს საკითხი ძალიან ინტიმური, პირადია და მიზანშეწონილად არ მივიჩნევ, საჯაროდ ვისაუბრო. ადრე რამდენიმე ჟურნალისტს მოვუყევი ჩემი პირადი ცხოვრების შესახებ და შემდეგ ძალიან ვინანე. ასეთ თემებზე ლაპარაკს განხილვისა და კომენტარების გარეშე არასოდეს ჩაუვლია, ამიტომ გადავწყვიტე, პირადზე არასდროს ვილაპარაკო.
– ზოგადად როგორი მამაკაცები მოგწონთ?
– უამრავი თაყვანისმცემელი მყავს. მამაკაცის გარეგნობას დიდ ყურადღებას არ ვაქცევ, არც მაქვს სტერეოტიპი, ფიზიკურად როგორი უნდა იყოს. მთავარი არც საჩუქრებით განებივრება და ასეთი რაღაცეებია. ყველაზე მნიშვნელოვანი გულწრფელი, ტყუილების გარეშე აგებული ურთიერთობაა.
– ვარცხნილობა მკვეთრად შეგიცვლიათ. გრძელ თმას რატომ შეელიეთ?
– ყოველ შემთხვევაში, დეპრესიის გამო – არა. ქიმიური დახვევა გავიკეთე, შემდეგ თმა წითლად შევიღებე, მერე – გავიღიავე, ბოლოს კი ისეთი შედეგი მივიღე, იძულებული ვიყავი, მოკლედ შემეჭრა. ამბობენ, რომ მიხდება და მეც კმაყოფილი ვარ. მოკლედ შეჭრილი, ბიჭური ვარცხნილობები ყოველთვის მომწონდა. თანაც ქალურ სტილში არ ვიცვამ, ყოველდღიურად სპორტულ სტილს ვანიჭებ უპირატესობას. ხშირად მდომებია მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით გარეთ გასვლა, მაგრამ სახლის კართან ყოველთვის ვიხდი და კედებს ვიცვამ...
– "კომედი ჯგუფი" ფილმს იღებს, თქვენ რა როლი გერგოთ?
– ამ ფილმში "სტერვა" ადვოკატს ვთამაშობ, მინი ქვედატანით და სათვალით. ჩემი გმირი საკმაოდ მკაცრია. პატარა როლი მაქვს, მაგრამ კინოკარიერაში წინგადადგმული ნაბიჯია. იმედია, სხვა ფილმებშიც მივიღებ მონაწილეობას. საახალწლოდ გამოვა კინოგაქირავებაში. რასაკვირველია, ჟანრი კომედიაა. ძალიან სახალისო, რეალურ ყოფასთან მიახლოებული სცენარია. სხვა დეტალებს არ გავცემ, დაელოდეთ!
– ოჯახი ალბათ თვალყურს ადევნებს თქვენს ნაბიჯებს და როგორ აფასებს?
– ჩემი საქმიანობა მოსწონთ. ხშირად მეუბნებიან, მსახიობი რომ არ გამხდარიყავი, ნეტა, რა უნდა გეკეთებინაო. არასდროს მზღუდავენ, ასე იყო ბავშვობაშიც და ახლაც ასეა.
– გაგვაცანით თქვენი ოჯახის წევრები.
– მყავს დედ–მამა და ერთი და. მამა პროფესიით ინჟინერია, დედა – მოცეკვავე. ჩემი და, მეგი, 27 წლისაა. მე უმცროსი ვარ, ჩვენ შორის ასაკობრივი სხვაობა 2 წელია. ის სულ სწავლობს. ჯერ ჟურნალისტიკა აირჩია, შემდეგ სოციოლოგია, მერე მაგისტრატურაში ისეთ ფაკულტეტზე ჩააბარა, რომლის სახელწოდებაც დღემდე ვერ დავიმახსოვრე. მთელი ცხოვრება ინგლისურს სწავლობდა. მისი დევიზია "სწავლა, სწავლა და კვლავ სწავლა!"
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე