„ქმარს რომ გავშორდი, მერცხალივით გავფრინდი გასტროლზე“

ეს არის ქალბატონი, რომელსაც მაყურებლისა და მსმენელის სიყვარული არ აკლია. ზოგჯერ მიამიტურად ისვრის ფრაზას პირდაპირ ეთერში და შემდეგ ამაზე დარდობს. ახლახან „კომედი არხზე“ ნუკი კოშკელიშვილის გადაცემაში „ფეისნუკი“ მიიწვიეს. გადაცემის მსვლელობის დროს ეთერ კაკულიას მობილურმა დარეკა. ნუკიმ ნება დართო, უპასუხეთ, ჩვენთან სტუმრები მობილურს არ თიშავენო. მომღერალმა ტელეფონს უპასუხა - „ვაიმე, ვახტანგ, ჩემო სიხარულო, შენ ცოცხალი ხარ?.. რას მეუბნები, ვახტანგ, პროსტატა გაქვს?... ნუ გეშინია, ხო იცი, მაგით არ კვდებიან... ვაიმე, რა გჭირს, ბიჭი, შენ პროსტატა ყურში გაქვს მგონი?“ და მთელი ეს საუბარი ეთერში გავიდა.
ჩვენ ქალბატონ ეთერს დავურეკეთ და ბლიცინტერვიუ სწორედ ამ თემაზე საუბრით დავიწყეთ.

- როგორ ხართ, ქალბატონო ეთერ?
- პოზიტიურად, ნინო, ჩემო საყვარელო, როგორ მომენატრე, რატომ აღარ მოდიხარ ჩემთან?
- ტელეეკრანიდან ვინაზღაურებ თქვენს მონატრებას. ნუკისთან გნახეთ გადაცემაში.
- ვაიმე, ნინო, შევრცხვი ხო?! ეს რა დამემართა, რეები ვილაპარაკე (იცინის)... კიდევ კარგი, რაღაცები ამოჭრეს... საცოდავი ვახტანგი...
- ვახტანგი კარგად იქნება, ახლა პატარა ინტერვიუ უნდა გთხოვოთ, მე დავიწყებ წინადადებებს, თქვენ დაა-მთავრებთ...
- გისმენ აბა, ნინო, რა წინადადებები გაქვს...
- მე რომ დავიბადე...
- მე რომ დავიბადე, მეორე მსოფლიო ომი მძვინვარებდა...
- მგონი, ასაკი გამოგტყუეთ, ქალბატონო ეთერ...
- (იცინის) ჰო, არა?! მოიცა, სხვა პასუხს გეტყვი... მე რომ დავიბადე, მზიანი დღე იყო და იმიტომ არის მზე ჩემი მეგო-ბარი.
- გიყვართ სამზარეულოში ფუსფუსი, თუ...
- თუ გემრიელი საჭმელები მაქვს. საოცარი გურმანი ვარ, მომზადება არ ვიცი და არც მიყვარს.
- ერთხელ იმდენი დავლიე, რომ...
- მე ხომ სასმელს ვერ ვსვამ... ერთხელ ერთი ჭიქა შავი ღვინო დავლიე და „ჟუჟუნა წვიმა“ ვიმღერე.
- არასდროს ჩავიცვამ...
- ძალიან მოკლე კაბას. მომწონს მუხლს ოდნავ ზემოთ კაბები.
- არ მავიწყდება...
- როგორ დავიწყე სიმღერა. პიონერთა სასახლეში ვიმღერე პირველად სცენაზე. ოთხი ბანტი მეკეთა თავზე. კიკინები და ლაქის ფეხსაცმელი ორივე ერთად მიჭერდა... აი, მაშინ კი მართლა ძალიან მოკლე კაბა მეცვა, მაგრამ მიხდებოდა.
- გულდასმით ვისწავლე...
- ქართული ლიტერატურა.
- მეგონა, „საქართველოს ჰიმნი“ იქნებოდა თქვენი პასუხი...
- არა, არა, საქართველოს ჰიმნი ჯერ ბოლომდე ვერ ვისწავლე (იცინის).
- კაცი რომ ვყოფილიყავი...
- სხვათა შორის, მადლობელი ვარ ჩემი ბედის, რომ ქალად დავიბადე... არ ვიცი, ალბათ რაინდული ტიპის მამაკაცი ვიქნებოდი, ქალის, ოჯახისა და ქვეყნის დამფასებელი.
- მეტირება, როცა...
- საცოდავი ხალხის ცხოვრებას ვუყურებ ტელევიზიით, ძალიან მეცოდებიან, უნდა მოვეფეროთ და დავეხმაროთ მათ.
- ქმარს რომ გავშორდი...
- ძალიან მოხარული ვიყავი (იცინის). მერცხალივით გავფრინდი გასტროლზე ციმბირში.
- ჩემი ცხოვრებიდან წავშლიდი...
- ჩემს ოდნავ ავადმყოფობას...
- ხომ კარგად ხართ?
- ჰო, რა ვიცი, აბა, ცოტა ჭანჭიკების მოჭერა მჭირდება...
- ყველაფერი კარგად იქნება, ჯერ ახალგაზრდა ხართ... ვბრაზდები, როცა...
- ფული არ მაქვს. ბოლო დროს ხშირად ხდება ასე, კონცერტებმა იკლო და შედეგმაც არ დააყოვნა...
- ახლა რომ ოცი წლის ვიყო...
- უფ, გამახსენდა, როგორი ლამაზი და სიმპათიური ვიყავი... რას ვიზამდი, გასტროლებზე წავიდოდი...
- ჩემი შვილი რომ არა...
- შვილიშვილი არ მეყოლებოდა, ჩემი უსაყვარლესი მარიამი. მე დავარქვი ეს სახელი. ოთხი თვის ხდება, ერთად ვმღერით უკვე დუეტში და შენ ჯერ კიდევ არ გინახავს, ნინიკო, სირცხვილი შენ! ყველა ჟურნალისტი იყო შენ გარდა.
- მეც აუცილებლად გინახულებთ, ქალბატონო ეთერ!..

ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი „რეიტინგი“