თინა მახარაძე: ”გიორგი სამხარაძესთან ერთად ვარ, მაგრამ დაქორწინებას არ ვჩქარობთ”

23 წლის მსახიობს, თინა მახარაძეს, პოპულარობის პიკი მაშინ ჰქონდა, როცა სერიალში "გოგონა გარეუბნიდან" მთავარ როლს თამაშობდა. შემდეგ ეკრანიდანაც გაუჩინარდა და თვალთახედვიდანაც დაგვეკარგა. როგორც აღმოჩნდა, დრო უქმად არ დაუკარგავს – ხელნაკეთი სამოსის სახელოსნო გაუხსნია. ეს მისთვის ახალი გატაცებაა. სერიალიდან წამოსვლის შემდეგ ხატვა დაიწყო, ოღონდ ტილოზე კი არა, მაისურზე. საყვარელი მხატვრების ნამუშევრები ქსოვილზე გადაიტანა და მის ნამუშევრებს მომხმარებლებიც გამოუჩნდნენ. თავისი პატარა ბიზნესის პარალელურად სპექტაკლებშიც მონაწილეობს და კინოროლებიც აქვს. ასე რომ, გოგონა გარეუბნიდან საქმიან გოგონად გადაიქცა. გვერდით საყვარელი ადამიანი უდგას, გიორგი სამხარაძე. უკვე 5 წელია შეყვარებულები არიან. დანარჩენს უფრო დაწვრილებით თავად თინა გვიამბობს.
– თინა, როგორც ვიცი, სერიალში გადაღების დამთავრების მერე ლონდონში წახვედით. რას აკეთებდით იქ?
– ლონდონში რამდენჯერმე მომიწია წასვლა. პირველად მთელ ჩემს გუნდთან, თეატრალურის ჯგუფელებთან ერთად წავედი. ინგლისში საერთაშორისო სტუდენტურ ფესტივალზე ვიყავით. ჩვენი სპექტაკლი, რეჟისორ გიორგი შალუტაშვილის "პატარა ქალაქი", ათ საუკეთესო სპექტაკლს შორის მოხვდა. მასზე ძალიან კარგი რეცენზიები დაიწერა. ამის შემდეგ საქართველოში ჩამოვედი, მაგრამ ისევ მომიწია იქ წასვლა, ტრენინგები გავიარე "სთორი თელინგის" ოსტატობაში. ორი თვის წინ ისევ უნდა წავსულიყავი, მაგრამ ჩემს დას ქმარი გარდაეცვალა და ვამჯობინე, დავრჩენილიყავი. ძალიან კარგი იყო საქმიანი, სასწავლო ვიზიტები, ბევრი ახალი შემოთავაზებაც მაქვს, მაგრამ ამ მომენტში ჩემი საქმე და ოჯახური პირობები ითხოვს, რომ საქართველოში ვიყო.
– იქნებ გვითხრათ, რა შემოთავაზებები გაქვთ?
– ცნობილი ფრანგი რეჟისორი, ვინსენტ მუნი, საქართველოში ფილმს იღებს, რომელიც 2014 წელს გამოვა. მასში მთავარ როლს ვთამაშობ. ეს ჩემს კარიერაში კარგი ეტაპია. მაგიჟებს კითხვა, აღარ ჩანხარ, მსახიობობას თავი ხომ არ დაანებეო. თუ ოდნავ სხვა რაღაცაზე გადაერთე, ჰგონიათ, რომ შენს პროფესიას შეეშვი. აქამდე ინტერვიუების მიცემისგან თავს ვიკავებდი, რადგან ძალიან ბევრი შემოთავაზება მქონდა და ჩამოყალიბებული არ ვიყავი.
ახლახან ვითამაშე ოსკარ უაილდის პიესის მიხედვით გაკეთებულ სპექტაკლში "მებადური და მისი სული", რომელიც მარიამ ჭაჭიამ თუმანიშვილის თეატრის ექსპერიმენტულ სცენაზე დადგა, სპექტაკლიც ძალიან ექსპერიმენტული გამოვიდა. ერთდროულად ბევრი როლის თამაში მომიწია – მებადურის სულის, ქალთევზასი, მღვდლის, ვაჭრის. ბევრი გარდასახვა დამჭირდა და, ამ მხრივ, სპექტაკლზე მუშაობა ძალიან საინტერესო იყო.
– ქართულ ტელესივრცეში ბევრი სერიალი გაჩნდა. თქვენ არსად მიგიწვიეს?
– სერიალიდან ნამდვილად არ მქონია შემოთავაზება. სერიალში "გოგონა გარეუბნიდან" მაქსიმუმი გავაკეთე. ახლა რა სერიალიც "ღამის შოუმ" დაიწყო, იმაში ვერც მე ვხედავ საკუთარ თავს და არც მათგან ყოფილა შემოთავაზება. მათ ვგულშემატკივრობ და ძალიან დიდ წარმატებას ვუსურვებ, რადგან ეს არის სტუდია, სადაც ფეხი ავიდგი, ამიტომ ძალიან მიყვარს.
– რა მოგცათ თამუნა ჭელიძის როლმა?
– როცა იმ სერიალში დავიწყე თამაში, პატარა ვიყავი, 19 წლის. რა თქმა უნდა, ბევრი შეცდომა, ბევრი სასაცილო მომენტიც მქონდა, ბევრი რაღაც იყო ისეთი, რაზეც გული მწყდებოდა და გულთან ახლოს მიმქონდა. თუნდაც ის, რომ პირველ ეტაპზე დიდი დატვირთვით მიწევდა მუშაობა, ფაქტობრივად არ მეძინა, დრო არც პირადი ცხოვრებისთვის მქონდა, არც – მეგობრებისთვის. დილით ადრე ვდგებოდი, გადაღებებზე მივდიოდი და სახლში გვიან ღამით ვბრუნდებოდი. სამსახურში ხშირად მაგვიანდებოდა და როცა ამაზე საყვედურს ვიღებდი, უსამართლობის განცდა მქონდა. ახლა ეს ყველაფერი ძალიან კარგად მახსენდება.
საზოგადოებამ თამუნა ჭელიძით გამიცნო. ამას წინათ ერთი–ორჯერ ჩანაწერი ჩავრთე და ძალიან მომეწონა. არადა, როცა რაღაცას ვაკეთებ, გარკვეული პერიოდის შემდეგ აგრესია მიჩნდება, კრიტიკული ვხდები საკუთარი თავის მიმართ. თამუნა ჭელიძესთან პრეტენზიები შედარებით ნაკლებად მაქვს, ვთვლი, რომ ეს პერსონაჟი შედგა, ხალხმა შეიყვარა.
ამ სერიალმა დიდი გამოცდილება მომცა, პროფესიული თვალსაზრისით კარგად ჟღერს, როცა ამბობ, რომ "ღამის შოუს სტუდიის" გახმაურებულ სერიალში მთავარი როლი ითამაშე.
– გული გწყდებათ, რომ ეს ყველაფერი დამთავრდა?
– არა. საერთოდ არაფერზე მწყდება ხოლმე გული, რადგან რაღაც ეტაპი იწყება და მთავრდება. ეს ყველაფერი უკვე თვითონ მქონდა მობეზრებული. როგორ შეიძლება, 3 წელი რაღაცას აკეთებდე და არ მოგბეზრდეს, არ დაიღალო?! თვითონ ვიგრძენი, რომ ახალი უნდა მეკეთებინა და ეს ჩემი სახელოსნო აღმოჩნდა, რომელმაც აბსოლუტურად სხვა რაღაცაში გადამაგდო და ჩემი თავი სხვა კუთხით წარმოვაჩინე.
– ანუ ახალი გატაცება გაქვთ? გვიამბეთ მასზე.
– ხელნაკეთი ტანსაცმლის სახელოსნო მაქვს, რომელიც თბილისში "მემეს" სახელითააა ცნობილი. მალე ახალ მაღაზიასაც გავხსნით. ეს აბსოლუტურად ახალი პროექტი იყო, რომელიც 2 წლის წინ დავიწყე, მაშინ ხელნაკეთი ტანსაცმელი ბაზარზე არ ჩანდა. შეიძლება ვიღაცეები, ვისაც სამხატვრო აკადემია ჰქონდათ დამთავრებული, სადღაც რაღაცეებს თავისთვის აკეთებდნენ, მაგრამ ხელნაკეთი სამოსი, როგორც ცალკე ბრენდი, არ არსებობდა.
ხატვა ძალიან მიყვარდა, მაგრამ მისთვის დიდი დროის დათმობა არ შემეძლო, რადგან სულ გადაღებები, რეპეტიციები მქონდა. როცა სერიალიდან წამოვედი, თავისუფალი დრო გამიჩნდა და ეს საქმეც დავიწყე. უცებ წარმოვიდგინე, რა კარგი იქნებოდა, ჩემი ნახატები ტოლოს მაგივრად მაისურზე დამეხატა ან ჩემი საყვარელი მხატვრის ნამუშევრის რეპროდუქცია ტანსაცმლით მეტარებინა. რამდენიმე ცნობილი ნამუშევარი, მათ შორის მატისის მინიმალისტური ფიგურები, ავიღე და მაისურზე გადავიტანე, ხელით დავხატე. ორი კვირის შემდეგ "ფეისბუქზე" გვერდი გავაკეთე და ჩემი მაისური დავდე, რასაც ძალიან დიდი გამოხმაურება მოჰყვა. ნელ–ნელა დიდი სახელოსნო შეიქმნა, რომელიც დღეს ძალიან წარმატებულია.
– სახელად მემე როგორ მოიფიქრეთ, თქვენი მეტსახელი ხომ არაა?
– კი, მემე ჩემი მეტსახელია, ჩემი მეგობრები ამ სახელს უფრო მეძახიან, ვიდრე თინას. როცა პირველი მაისური გავაკეთე, მემე მივაწერე. თითქმის მთელ თბილისს აცვია ეს მაისურები. შემიძლია დავიკვეხნო, რომ ძალიან გემოვნებიანი და კარგი სეგმენტი მყავს. მაისურებზე ჩემთან ერთად ისეთი მაგარი მხატვრები მუშაობენ, როგორებიც არიან ზურა მჭედლიშვილი და სოფო კირთაძე.
– სხვანაირად გამოიყურებით, თმაც დაგიმოკლებიათ.
– მოკლე კარე მაქვს, მაგრამ ესეც მალე შეიცვლება. ზუსტად იმ წელს, როცა სერიალიდან წამოვედი, ახალი წლის ღამეს, მაკრატელი ავიღე და ჩემი ძალიან გრძელი თმა ძალიან მოკლედ შევიჭერი. კარგი ექსპერიმენტი იყო ჩემთვის, თითქოს ძველ წელს რაღაცეები გავატანე.
– პირად ცხოვრებაშიც ხომ არ არის ცვლილებები? მახსოვს, რომ შეყვარებული იყავით.
– არაჩვეულებრივად ვარ ჩემს არაჩვეულებრივ გიორგი სამხარაძესთან ერთად. უკვე მეხუთე წელი დაიწყო, რაც ერთად ვართ, საქმეს ერთად ვაკეთებთ, ძალიან მგულშემატკივრობს, ჩემი სახელოსნო ძალიან მოსწონს. მეუბნება, იმიტომ მიყვარხარ, ასეთი მაგარი რომ ხარ და ასეთ რაღაცეებს ქმნიო. ეს ძალიან მიხარია, თუმცა ხშირად ვჩხუბობთ კიდეც. სტანდარტული, სტაბილური შეყვარებულები არ ვართ, რომლებიც ხელჩაკიდებულები დადიან. შეიძლება იმაზეც კი ვიჩხუბოთ, თუ მეტყვის, ამა და ამ რეჟისორის ფილმი კარგი არ არისო. ასეთ რაღაცეებზე შეიძლება ერთმანეთს ავყვეთ, ეს ძალიან სასაცილოა, მაგრამ ამ ურთიერთობის მთელი მუღამი ეს არის.
– გიორგი რას საქმიანობს?
– წარმატებული ბიზნესმენია, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ მარტო ამითაა დაკავებული, ბევრ რაღაცას აკეთებს. ძალიან ცნობილ სარეკლამო სტუდიაშიც მუშაობს, ცნობილი კაფე აქვს...
– დაქორწინებაზე არ ფიქრობთ?
– არა. ძალიან ბევრი საქმე გვაქვს და დამატებით ოჯახური საქმეები არ გვინდა, თან ასეთი ტიპები არ ვართ. ისედაც ერთად ვართ, რაღაც ფორმალობა კი სისულელეა. გვირჩევნია, ჩვენი საქმე ვაკეთოთ, ვიმოგზაუროთ, ფილმებს ვუყუროთ, ვისეირნოთ, ვიჩხუბოთ. ხელისმოწერა აუცილებელი არაა.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე