ია სუხიტაშვილი: "მიშა მესხი ჩემზე წარმატებული მსახიობია"

მსახიობ ია სუხიტაშვილს 33 წლის ასაკში რამდენიმე მნიშვნელოვანი გამარჯვება აქვს მოპოვებული. 2002 და 2009 წელს თეატრალური საზოგადოების ჯილდო "ახალგაზრდა მსახიობი ქალი" მიიღო, 2011 წელს კი თეატრალურ ფესტივალ "დურუჯში" წლის საუკეთესო მსახიობ ქალად დასახელდა.
ის 12 წლის წინ გახდა რუსთაველის თეატრის დასის წევრი. ამ წლების განმავლობაში კინოშიც შექმნა დასამახსოვრებელი სახეები. დღეს უკვე თამამად საუბრობს თავისი პროფესიის ავკარგიანობაზე და ისიც იცის, რომ უამრავი რამ აქვს გასაკეთებელი, ჯერ კიდევ წინ არის გამარჯვებებიც და შესაძლოა დამარცხებებიც.
– ია, პროფესიული თვალსაზრისით რა სიახლეები და გეგმები გაქვთ?
– მსახიობი პროფესიული კუთხით რაღაცას ნაკლებად თუ დაგეგმავს. ფესტივალების გამო რუსთაველის თეატრის სეზონის გახსნა გვიან, ოქტომბერში გვიწევს. თბილისის საერთაშორისო თეატრალური ფესტივალი უკვე დასასრულს უახლოვდება. იწყება მიხეილ თუმანიშვილის სახელობის ხელოვნების საერთაშორისო ფესტივალი "საჩუქარი", მაყურებელი ძალიან ბევრ უცხოურ სპექტაკლს ნახავს. პატარა ქვეყნისთვის თეატრალურ ფესტივალებზე სიარული დიდი ფუფუნებაა. ასე მაინც უნდა ნახოს მსახიობმა სხვა ქვეყნების სპექტაკლები. ამ დროს აკვირდები, თუ რა წინსვლებია სხვა ქვეყნის თეატრში.
ორ წელია თეატრალურ ფესტივალებს ვერ ვესწრები. სამი წლის წინ ფილმის "ქიფ სმაილინგ, ანუ გაიღიმე" გადაღებები იყო. შარშან ლევან კოღუაშვილის ფილმში "ორი მელოტი" ვითამაშე, რომელსაც დეკემბერში საერთაშორისო კინოფესტივალზე აჩვენებენ. წელს დათო ტურაშვილის პიესის "ნა გრანიცე" მიხედვით ყაზბეგში იყო ფილმის გადაღებები. ამ ფილმში ქართველი მესაზღვრის როლს ვასრულებ.
– ყველა მსახიობს ემუქრება საშიშროება, რომ ერთ ამპლუაში "ჩაიკეტოს" და რეჟისორებმაც მხოლოდ ერთი კატეგორიის როლებში დაინახონ. თქვენ გამოგიცდიათ მსგავსი რამ?
– ეს განცდა თავიდან მქონდა თეატრში. ძალიან მიეწყო ერთმანეთს ჯულიეტა და ოფელია. ნაზი, საყვარელი გოგოს როლები მქონდა და ნერვები მეშლებოდა. სულაც არ ვარ ასეთი. მსახიობმა უნდა იცოდე, თუ ასეთ დამოკიდებულებას დაინახავ რეჟისორში, როლი ცოტა სხვანაირად უნდა ითამაშო და სხვა მხარეც წარმოაჩინო. მსახიობს ბევრი კუთხე უნდა ჰქონდეს.
– არის როლი, რომელიც არ გითამაშიათ და გინდათ, მოირგოთ?
– თეატრში ბევრი როლია, რაც არ მომირგია, მათ შორის უარყოფითი პერსონაჟის. ცდა შეიძლება. კინოში მინდა კომედიური როლის თამაში. ეს ძალიან რთულია, მით უმეტეს, დღეს. ვერც ერთი ქართველი მსახიობი კომედიურ როლს ვერ თამაშობს კინოში. გული მწყდება, რომ მოგონებაში რჩებიან ისევ იპოლიტე ხვიჩია და სესილია თაყაიშვილი. ახალგაზრდები სახის ჭყანვის მეტს არაფერს აკეთებენ. დაჭყანვით კი ვერ გამაცინებ. თუ ამბიცია გაქვს, რომ მაღალი დონის კლასიკურ კომედიას აკეთებ, ამას სხვა რამ უნდა. მასტერ კიტონი ჩაპლინის დროს მოღვაწეობდა და იმდენად გენიალური იყო, სულ ვფიქრობ, რომელი ჯობდა. კიტონს მამამ ურჩია, ისეთი გარეგნობა გაქვს, ზედმეტი არაფერი გააკეთო, რაც უფრო სერიოზულად ითამაშებ როლს, უფრო კომედიური იქნებაო. აქ კი პირიქით, რაც უფრო დაიჭყანებიან, უცნაურად დაილაპარაკებენ, ჰგონიათ, რომ გაგეცინება.

– ალბათ ეს მხოლოდ მსახიობების ბრალი არ არის, რეჟისორებიც სცოდავენ.
– რასაც ჩაგძახებენ, ის არ უნდა გააკეთო. რეჟისორი ათას რამეზე ფიქრობს და შეიძლება რაღაც გამოტოვოს. მსახიობსა და რეჟისორს შორის ურთიერთობა თუ არ არის, არაფერი გამოვა.
– თქვენი აზრით, დღეს ქართველ მსახიობებს აქვთ ფუფუნება, რომ როლზე უარი თქვან?
– შეიძლება კარგმა რეჟისორმა არ შემოგთავაზოს როლი, მაგრამ ისეთი გუნდი ჰყავდეს აყვანილი, რომ ამის გამო დათანხმდე. ხანდახან ფილმი საერთოდ არ ვარგა, მაგრამ ერთი მსახიობის ერთი კონკრეტული პერსონაჟი მთელ ფილმს ქაჩავს. და მაინც, მსახიობი ყველაფერში არ უნდა აითქვიფოს. ბევრი შეიძლება მატერიალური მდგომარეობის გამო წავიდა ამაზე, მაგრამ მე ვერ ვამართლებ. ვგულისხმობ იმას, რომ მსახიობი უნდა იყოს მსახიობი და არა – ტელეწამყვანი. წელიწადში ერთხელ კიდევ შეიძლება იყოს ტელეწამყვანი, მაგრამ როცა მუდმივად ეკრანზეა, უკვე გერევა, მსახიობია თუ ჟურნალისტი. მერე ამბობენ, რომ ენატრებათ თეატრში ან კინოში თამაში. 2002 წელს "იმედზე" მეც მიმყავდა გადაცემა "ერთხელ ჰოლივუდში". იმის მერე იმდენი წელი გავიდა, რომ თავისუფლად შემიძლია, კიდევ მივცე თავს უფლება, ტელევიზიით დავკავდე და მერე ისევ გარკვეული პერიოდი არ გავეკარო ეკრანს.
– არსებობს რაიმე როლი, რომელსაც პრინციპულად არ ითამაშებთ?
– ფრენსის ფორდ კოპოლას თავის ცნობილ ფილმში, "ნათლიმამა", უნდოდა, პირველი ღამის სცენა კარგად გადაეღო და ამიტომ თვითონ არ გადაიღო, სპეციალისტი მიიყვანა, ვინც ამას კარგად გააკეთებდა და არა – პორნოგრაფიად. მაგალითად, შოთა კალანდაძის ფილმში მონაწილეობას არასოდეს მივიღებ. რა უნდა, რას აკეთებს... ამას წინათ შეხლაშემოხლა გვქონდა. რა ვქნა, მაპატიოს, რომ არ მომწონს. არც მას მოვწონვარ, ეგრე მომაძახა, რომ კრეტინი ვარ.
– თუ კარგი რეჟისორი შემოგთავაზებთ თამამ როლს, უარს არ იტყვით?
– ჩემთვის მთავარია დრამატურგია და სცენარი. თუ ჩემს გმირს საინტერესოდ დავინახავ, მაშინ შეიძლება თამამი სცენებიც ვითამაშო. 21–ე საუკუნეა, ამას ვერ წაუხვალ.
– ამბობენ, რომ საქართველოში ეროტიკულ სცენებს კარგად ვერ იღებენ. როგორც მსახიობი, ამის მიზეზად რას მიიჩნევთ?
– ზოგჯერ ქმრის კომპლექსი აქვთ, ზოგჯერ – დედის თუ მამის, მეზობლის და ა.შ. ეტყობათ ეს კომპლექსი. აკეთებენ თამამ როლს, მაგრამ ვაი, ამ გაკეთებას. ხანდახან უყურებ ფილმს და ხვდები, რომ ის თამამი სცენა საერთოდ რომ არ ყოფილიყო, არაფერი დაშავდებოდა. შეიძლება სცენა ისე იყოს გადაღებული, არაფერი ჩანდეს, მაგრამ მაყურებელი მიხვდეს, რომ წყვილს მაგარი სექსი ჰქონდა. ცოდნა უნდა ეროტიკული სცენების გადაღებას.
– თქვენ არ გაქვთ კომპლექსები?
– მე საერთოდ არ მაქვს კომპლექსი, მაგრამ მაშინ კი გამიჩნდება, თუ ვიგრძნობ, რომ ეს თამამი სცენა არაფერ შუაშია.
– როლის გათავისებისთვის საფუძვლიანი მზადება გჭირდებათ?
– რა თქმა უნდა, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში ხშირად ისე მამტკიცებენ როლზე, რომ ამის შესახებ ბოლოს მეუბნებიან. ხანდახან ასე უფრო კარგად გამოდის თამაში, სპონტანურად რომ ფიქრობ, რა გააკეთო. ზოგ როლს კი ჩაღრმავება სჭირდება.
– არსებობს გამოთქმა: "როლიდან ვერ გამოვიდა". გქონიათ ასეთი შემთხვევა?
– ეს უფრო თეატრს ეხება. კინოში როლში ვერ ჩარჩები. როლში შესვლაც უნდა შეგეძლოს და გამოსვლაც. ზოგი ისეთი როლია, ღმერთმა დამიფაროს, იქიდან რომ ვერ გამოვიდე. "ქიფ სმაილინგ, ანუ გაიღიმე"–ს თითქმის სამი წელი ვიღებდით, იქ ხულიგანი გოგოს როლს ვასრულებ. ერთ პერიოდი გადაღებების დროს ჩემი ქმარი, მიშა მესხი, მოსკოვში იყო. რომ დაბრუნდა, მითხრა, რაღაც შეცვლილი ხარ, ბიჭივით იქცევიო, ანუ შეიძლება როლი ცოტა ხანი გაგყვეს, მაგრამ როლში არ უნდა ჩარჩე.
– თქვენ მიერ შესრულებული პერსონაჟები რამით გგვანან?
– არასოდეს! საკუთარი თავის თამაში რთულია. ერთხელ ვთქვი, თუ ყველა როლს ამოვწურავ, მაშინ შეიძლება ვითამაშო ჩემი თავი–მეთქი, მაგრამ ეს ხუმრობაა. რა თქმა უნდა, როლები არ უნდა ამოგეწუროს. აბსოლუტურად განსხვავებულ პერსონაჟებზე, რომლებსაც ვთამაშობდი, უთქვამთ, რომ მე მგავდნენ. როგორ შეიძლება ერთმანეთისგან განსხვავებული პერსონაჟები მგავდნენ ანუ რადიკალურად განსხვავებული ვიყო? თუ დამაჯერებლად აკეთებ და ფიქრობენ, რომ საკუთარ თავს თამაშობ, ამას რა სჯობია.
– სინამდვილეში როგორი ხართ?
– სკოლის პერიოდიდან უკვე მიზანდასახული ვიყავი. მათემატიკაში საკმაოდ სუსტი გახლდით, მაგრამ თავს ძალას ვატანდი, რომ მესწავლა. რეალურად რაც მინდოდა, ყველაფერი გავაკეთე, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ კიდევ ბევრი არ მაქვს გასაკეთებელი. როცა ვინმე უარყოფითს გამოხატავს ჩემ მიმართ, იგნორირებას ვუკეთებ. შემიძლია დიდხანს ვითმინო, ყოველთვის ვცდილობ, ზღვარს არ გადავიდე. არასოდეს არავის არ ვიწვევ.
– 2011 წელს თეატრალური ფესტივალის "დურუჯის" გამარჯვებული გახდით, როგორც საუკეთესო მსახიობი ქალი. რა შეგრძნებაა ასეთი ჯილდოს მიღება?
– ეს მეამაყება. პირველად მოხდა, რომ გამონაკლისი დაუშვეს და მეორეხარისხოვანი როლის შემსრულებელი დაჯილდოვდა. მე მიყვარს ის როლი, რის გამოც "დურუჯი" მოვიპოვე – მოახლე სპექტაკლში "ბიდერმანი და ცეცხლისწამკიდებლები", რომელზეც დიდხანს ვიმუშავე.
– როცა მსახიობი იღებს სხვადასხვა ჯილდოს, არის მოთხოვნადი და რეალიზებული თავის პროფესიაში, ალბათ უფრო პრეტენზულიც ხდება. რეჟისორებისთვის ადვილია თქვენთან მუშაობა?
– საერთოდ არ ვარ პრეტენზიული. უბრალოდ ყველა ადამიანს აქვს თავისი "ბზიკები". ჩემი "ბზიკია" დილით ადრე ადგომა. სხვა მხრივ, ვირივით მშრომელი ვარ. ზარმაცი არ ვარ. არასოდეს მაქვს პრეტენზია, თუ რა კოსტიუმს მაცმევენ ან რა გრიმს მიკეთებენ.
– როცა ბევრ შრომას დებთ რომელიმე როლში და მაინც კრიტიკას იმსახურებთ, როგორ ხვდებით ამ ფაქტს?
– ვერ ვიტან კრიტიკას მაშინ, როცა ადამიანს არ იცნობ, არ გისაუბრია და ისე აფასებ. ამოიჩემებენ რომელიმე თეატრს, არ იციან, იქ რა იდგმება და მაინც აკრიტიკებენ. კრიტიკა დასაბუთებული უნდა იყოს. არ დავაკონკრეტებ, ვინ არის, თეატრის ერთი კრიტიკოსია, რომელმაც ჩემზე თქვა, რომ არ მოვწონვარ, არადა, ზუსტად ვიცი, ჩემს არც ერთ სპექტაკლზე ყოფილა. "აი, პროსტა არ მომწონს" – ეს არის ყველაზე დიდი გოიმობა ჩემთვის. დასაბუთებული კრიტიკა კი მსახიობმა უნდა მიიღოს. ამის მოსმენა უნდა შეეძლოს და გაითვალისწინოს.
– როგორც მსახიობს და უბრალოდ ქალს, რა მოგცათ პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" მონაწილეობამ?
– რომ მცოდნოდა, პროექტის პარალელურად ახალ სპექტაკლზე ან ფილმზე მუშაობის დაწყება მომიწევდა, მონაწილეობას არ მივიღებდი. ბოლოს უკვე 39 კილო ვიყავი. დღეში 8 საათი ვცეკვავდი და დანარჩენ დროს სპექტაკლის რეპეტიციებს ვუთმობდი. დღე–ღამეში 2 საათი მეძინა. ფიზიკურად გავნადგურდი. გამხდარი ყოველთვის ვიყავი, მაგრამ 39 კილო არასოდეს ვყოფილვარ. ჩემს წონას მერე ათასი ჭორი მოჰყვა, მაგრამ არ ვნანობ, რადგან ფოქსტროტი ვისწავლე, რომელიც ჩემთვის ყოველთვის საყვარელი ცეკვა იყო. თუნდაც ამის გამო ღირდა ამ პროექტში მონაწილეობა.
– მსახიობი ქალის და კონკრეტულად თქვენს ცხოვრებაში ქმარი და შვილი რა ადგილზე დგას?
– ჩემი შვილი, ლუკა ახვლედიანი, 6 წლის არის. როგორც კი თავისუფალი დრო გამიჩნდება, მასთან ერთად ვარ. დედაჩემმა გადამწყვეტი როლი ითამაშა, როცა მითხრა, რომ შვილის აღზრდაში დამეხმარებოდა. მერე დეიდაც წამოვიდა ბათუმიდან ამის გამო და დღემდე აქ არის. ასე რომ არ ყოფილიყო, ვერც სპექტაკლებში ვიქნებოდი და ვერც – ფილმებში, რადგან შვილს მარტო ვერ დავტოვებდი. მე, მიშა და ჩემი შვილი ვმეგობრობთ. მიშას ძალიან უყვარს ბავშვები, მათ ძალიან მალე უახლოვდება. როცა ოჯახზე იღებ პასუხისმგებლობას, იგულისხმება, რომ მას აუცილებლად უნდა მიხედო. სხვანაირად არ გამოვა.
– როგორია ოჯახში ორი მსახიობის – თქვენი და თქვენი ქმრის მიშა მესხის – ცხოვრება, როლებზე, საქმეზე ხშირად საუბრობთ?
– მუდმივად ვსაუბრობთ ჩვენ–ჩვენს როლებზე, ერთმანეთს რჩევებს ვაძლევთ და ხანდახან ვკამათობთ. ეს კარგიცაა, კამათი ბოლოს ჯანსაღ აზრამდე მიდის. მიშას ბევრი რჩევა გამითვალისწინებია.
– ორივე პოპულარული მსახიობი ხართ. ეს ერთ–ერთ თქვენგანს მეორის ჩრდილში ხომ არ აქცევს?
– მიშა მესხი რომ გავიცანი, პოპულარობის პიკზე იყო, რადგან მესამე "ყარაბაღზე" მუშაობას იწყებდნენ. ვიცოდი, ვის მივყვებოდი. საერთოდ კი, ვთვლი, რომ კაცი ქალზე ბევრად წარმატებული უნდა იყოს და ჩვენს შემთხვევაში ასეც არის.
– თქვენი საყვარელი ქართველი ან უცხოელი მსახიობი ვინ არის?
– ასეთი ბევრია. ქალებიდან ჩემთვის საოცარ მსახიობად მაინც ანეტ ბენინგი რჩება. შარლიზ ტერონი, ვთვლი, რომ ძალიან ლამაზი და ნიჭიერი ქალია, რომელიც სასწაულ როლებს აკეთებს.
მანანა ნოდია, ჟურნალი სარკე