ლილიკო ნემსაძეს თავისი გოგონა კონკურსზე გაეპარა

კომპოზიტორ ლილიკო ნემსაძის ქალიშვილი ანო ბახტაძე "ახალ ხმაში" მონაწილეობს. 16 წლის გოგონამ ამ პროექტის საშუალებით სცენაზე პირველად შედგა ფეხი. ეს გადაწყვეტილება დამოუკიდებლად მიიღო, ოჯახში არავინ არაფერი იცოდა. ანოს მოულოდნელმა ნაბიჯმა დედაც გააოცა და მამიდაც, ვოკალის ცნობილი პედაგოგი რუსუდან ბახტაძე, ახლა კი ორივე ძალიან ამაყობს მისი წარმატებით. ლილიკოს არასოდეს ეცალა, ანოს ნამღერისთვის მოესმინა, რჩევები მიეცა, რასაც ახლა ძალიან ნანობს. განსაკუთრებით კი იმაზე სწყდება გული, რომ ქართული სიმღერა სათანადოდ არ შეაყვარა. თვლის, რომ საამისოდ ძალიან დააგვიანდა.
– ქალბატონო ლილიკო, როგორ შეხვდით თქვენი ქალიშვილის გადაწყვეტილებას, გასულიყო "ახალ ხმაში"?

ლილიკო: ანოს გადაწყვეტილების წინააღმდეგი ვიყავი. მეგონა, რომ მისთვის ეს ადრე იყო. ამ კონკურსამდე არსად უმღერია, მიკროფონი არ სჭერია ხელში, სტუდიაში მუშაობა არ იცის. ყველანაირი მომზადების და ჩარევის გარეშე გავიდა კონკურსზე. მთელი პასუხისმგებლობით ვამბობ, რომ ბავშვი გავიდა მარტო! ზედმეტად თვითკრიტიკული ვარ და მეშინოდა ანოს საჯაროდ გამოჩენის, მაგრამ, მგონი, გაამართლა... რა თქმა უნდა, მუშაობა სჭირდება.
ანო: არავისთვის მითქვამს, "ახალ ხმაში" ჩემი ვიდეო რომ გადავაგზავნე. ბრმა კასტინგამდე სამი ეტაპია გასავლელი და სამივე რომ გადავლახე, ოჯახის წევრებს მერე ვუთხარი. ეს ამბავი რომ გაიგეს, გაუხარდათ, მაგრამ ამავე დროს ძალიან ინერვიულეს.
– ქალბატონო ლილიკო, აქამდე რატომ არ ამღერებდით შვილს?
ლილიკო: ყოველთვის ასე ხდება, შვილისთვის ნაკლებად იცლი. ბევრჯერ გვსმენია, ინგლისურის სპეციალისტის შვილი სხვა მასწავლებელთან დადის ენის შესასწავლადო და ჩვენს შემთხვევაშიც ასე გამოვიდა. ანოს მამიდა, რუსიკო ბახტაძე, ვოკალის პედაგოგია. მასთან უამრავი მოსწავლე დადის, ანო ისმენდა მათ რეპეტიციებს, შემდეგ ოთახში იკეტებოდა და თავისთვის მღეროდა. დრო გადიოდა და მისთვის არასოდეს გვეცალა. ერთხელ მითხრა, სკოლის ღონისძიებისთვის სიმღერის ჩაწერა მინდაო. მართლაც წავიყვანე სტუდიაში და იქ ისე იმუშავა, ხმის რეჟისორმა შენიშვნა მომცა, შენს შვილს ყურადღებას რატომ არ აქცევო. ეს იყო "ახალ ხმამდე" რამდენიმე თვით ადრე.
ძალიან აქტიურია, ეზოში, ავტოფარეხის თავზე, მობილური ტელეფონით კლიპებს იღებს. კარგი ხედვა და გემოვნება აქვს.
– ქალბატონო ლილიკო, ესწრებოდით ბრმა კასტინგს, როცა თქვენი შვილი მღეროდა?
ანო: მე არ წავიყვანე დედა. გავაფრთხილე, თუ რომელიმე მწვრთნელი შემომიბრუნდება, მათ ინიციალებს მოგწერ, თუ ყველა მომიბრუნდა – ნომრებს–მეთქი. ყველა მწვრთნელი რომ შემომიბრუნდა, დედას ოთხი ციფრი გავუგზავნე.
ლილიკო: იმდენად არ ველოდი ოთხივეს შემობრუნებას, თვალებს არ დავუჯერე, მისი ესემესი რომ ვნახე.
– ანო, არ გეშინოდა სცენაზე გასვლის?
ანო: სცენაზე სანამ გავიდოდი, ვნერვიულობდი, მაგრამ, როგორც კი ფეხი შევდგი, მაშინვე მომეხსნა დაძაბულობა. მსიამოვნებს სიმღერა და სცენაზე დგომა.
ლილიკო: მართლა ძალიან რთული შესასრულებელი სიმღერა ჰქონდა. ნამდვილად არ მეგონა, თუ ასე დაძლევდა.
– ანო ორი მუსიკოსის ოჯახში იზრდება და სიმღერას ალბათ "ჰაერიდანაც" კი სწავლობდა.
ანო: ყველა თავისთვის არის ოთახში შეკეტილი და მუშაობს. მამიდაჩემი სახლში იღებს მოწაფეებს და მათი რეპეტიციებით ხანდახან ვწუხდები ხოლმე. სასიამოვნოა, ჩვენს სახლში ამდენი ცნობილი ადამიანი რომ მოდის.
ლილიკო: ანო დაგვდევდა და გვთხოვდა, ჩემს ნამღერს მოგასმენინებთო. მე კი სულ ვეუბნებოდი, ხვალ მოგისმენ, ზეგ მოგისმენ–მეთქი. ამ ძახილში კი დრო გავიდა.

– დღეს ნანობთ, რომ არ უსმენდით?
ლილიკო: ხანდახან ვფიქრობ, იქნება კარგი იყო, მასწავლებელთან რომ არ უვლია. ამით მეტი სტიმული მიეცა. საერთოდ არ მიფიქრია, თუ ჩემი შვილი ოდესმე სიმღერას მოისურვებდა. ახლა მესმის და ვაფასებ ჩემი კოლეგების შვილებს, რომლებიც დღეს წარმატებული მომღერლები არიან – მარიამ როინიშვილი, ნატალიკო ქუთათელაძე, ნუკა გვალია... არ მინდა, ვინმე გამომრჩეს. საოცარი შეგრძნებაა, დედის გენები, ნიჭი შვილში რომ მეორდება. რამდენიმე დღის წინ ეკა კვალიაშვილმა მომწერა, ჩვენმა შვილებმა აიწყვიტესო. ახლა ახალ თაობას უნდა გადავულოცოთ ასპარეზი.
– ანო, მოსამზადებელი პერიოდი როგორი იყო, სიმღერა ვინ შეგირჩია?
ანო: გვქონდა სიმღერების სია და იქიდან ერთი ავირჩიე. მე ბუნებრივად, ყოველდღიური ფორმით მივედი ბრმა კასტინგზე, სხვები კი ძალიან გადაპრანჭულები იყვნენ. ასაკით პატარა ვარ და მინდოდა, სადად ჩაცმული ვყოფილიყავი.
– ქალბატონო ლილიკო, 16 წლის ბავშვისთვის კონკურსი ნაადრევი ხომ არ არის?
ლილიკო: თუ გაამართლა, არ არის ცუდი, კარგია გამოცდილებისთვის, სითამამისთვის. მისი ეს თამამი ნაბიჯი ძალიან მომწონს.

– ბრმა კასტინგის წინ რა რჩევებს აძლევდით შვილს?
ლილიკო: არაფერს ვურჩევდი. შეიძლება თქვან, რადგან ლილიკოს შვილია, მწვრთნელები ამიტომ შემოუბრუნდნენო, მაგრამ მის საქმეში არ ვერევი!
ანო: უარყოფითი კომენტარებიც იყო, მაგრამ ჩემს გამოსვლას იმდენად ბევრი დადებითი სტატუსი და გამოხმაურება ჰქონდა, რომ ცუდი გადაფარა. ლილიკოს რამდენიმე კოლეგამაც მომწერა საქებარი სიტყვები, რამაც ძალიან გამახარა.
ლილიკო: ბავშვი მარტო მივიდა პროექტში, მარტომ მიიღო ეს გადაწყვეტილება და მინდა, ბოლომდე დამოუკიდებლად განაგრძოს. არაფერში ჩავერევი. გაიაროს ეტაპები და სადამდეც გავა, გავა. ჩემი პროფესია იმის უფლებას არ მაძლევს, მის საქმეში ჩავერიო.
ანო: მე მწვრთნელი მყავს, რომელიც მიმართულებას მომცემს და ერთად ვიმუშავებთ.
– ვოკალის პედაგოგი მამიდა როგორ აფასებს ძმისშვილს?
ანო: მისგან შენიშვნები მივიღე. რაც არ მოეწონა, პირდაპირ მითხრა. რუსიკო ობიექტურია შეფასების დროს.
ლილიკო: ყველაზე მეტად მომღერალში სუფთა ინტონაციას ვაფასებ. ანოს შემთხვევაში, ამ მხრივ, კარგად გვაქვს საქმე.
– ანო, რა შეგრძნებაა, როცა წითელი სკამები შენკენ ტრიალდება?
ანო: საოცარი! ლელა რომ შემობრუნდა, აღარ მეგონა, სხვებიც თუ მობრუნდებოდნენ. მაომ (მაია დარსმელიძე) და სტეფანემ ღილაკს ბოლო წამს დააჭირეს ხელი. მე სტეფანე ავირჩიე. თავიდანვე ჩაფიქრებული მქონდა, თუ სტეფანე მომიბრუნდებოდა, მის გუნდში წავსულიყავი.
– ქალბატონო ლილიკო, ანომ სწორი არჩევანი გააკეთა?
ლილიკო: რა თქმა უნდა. სტეფანე და მაია ძალიან გემოვნებიანი მუსიკოსები არიან და ამას ვამბობ მთელი შეგნებით. ოთხივე მწვრთნელთან დიდი მოწიწება, მოკრძალება, სიყვარული და მეგობრობა მაკავშირებს. ანოს ჟანრობრივად მოუხდებოდა მაიას ან სტეფანეს გუნდი. ახლა ცოტა ვეჭვიანობ, რადგან ანოს სულ მაია აკერია პირზე. მოკლედ, ჩემი შვილი კარგ ხელშია.
ანო: ლელამ სწორად თქვა, ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, თითქოს ყველა ჩვენგანთან უნდოდა წამოსვლაო. ოთხივეს მართლაც დიდ პატივს ვცემ.
– ანო ალბათ კარგად იცნობს მწვრთნელებს.
ლილიკო: ჩემი რამდენიმე მეგობარი მომღერალია, ანოსაც იცნობენ, მაგრამ არც ერთ მწვრთნელთან ჰქონია ურთიერთობა. უბრალოდ, მათ იციან, რომ ლილიკო ნემსაძეს ჰყავს ორი ქალიშვილი, ეს არის და ეს.
– მეორე ქალიშვილიც მღერის?
ლილიკო: ანოსა და რუსოს შორის ასაკობრივი სხვაობა 4 წელია. ანო უფროსია, უმცროსს კი სმენა არ აქვს. ასე რომ, ლილიკოს ჰყავს შვილი, რომელსაც სმენა არ აქვს. ზუსტად ვიცი, რომ რუსო არასოდეს ამღერდება.
– გოგოები გარდატეხის ასაკში არიან, ხომ არ გართულდა შვილებთან კომუნიკაცია?
ლილიკო: კი, უფრო მძაფრად ეს სირთულე რუსოსთან ურთიერთობისას შეინიშნება. მასთან სასაუბროდ ხშირად ფორმას ვერ ვპოულობ. არ უნდა ჩემი შენიშვნების მოსმენა, გამირბის. ვხვდები, რომ ეს ასაკობრივია და ზუსტად ვიცი, მალე გადაუვლის. ორივე შვილი მეჩხუბება.
ანო: როდის გეჩხუბებით?
ლილიკო: კი, კი, მეჩხუბებით ხოლმე. როცა ანოს თავისი და ტელევიზიით უყურებდა, უბედნიერესი იყო. რუსოზე ასეთი სიხარული არასოდეს შემინიშნავს. პირველად დავინახე ჩემი შვილი ასეთი ბედნიერი.
– რომელი უფრო გგავთ?
ლილიკო: ანო ხასიათით ძალიან მგავს. ბევრმა ჩემმა მეგობარმა მითხრა, ეკრანზე რომ ვნახეთ, თქვენ შორის საოცარი მსგავსება ვიპოვეთ; მანერები, მოძრაობა, სიცილი, სიარული – ყველაფერი შენი ჰქონდაო.
– ანო, სად სწავლობ?
ანო: ფრანგულ კოლეჯში ვსწავლობ. უცხო ენებისკენ მაქვს მიდრეკილება. კარგად უნდა ვისწავლო, სიმღერა კი ჩემი ჰობია. ახლა რინგისთვის ვემზადები და ალბათ კოლეჯის პროგრამას ცოტა ჩამოვრჩები.
ლილიკო: ანოს მომავალში ამ საქმის გაგრძელება თუ მოუნდება პროფესიულ დონეზე, წარმატებას ვუსურვებ. ჯერ კი მინდა, ისწავლოს და განათლებული გოგო იყოს.
– ანო, დედის რეპერტუარიდან რომელ სიმღერას გამოარჩევდი?
ანო: ყველა მიყვარს, განსაკუთრებით კი "ჩუმად ნათქვამი" მომწონს, რომელსაც ლელა წურწუმია ასრულებს. დღე არ გავა, ამ სიმღერას რომ არ მოვუსმინო და დედას არ ვკითხო, ეს მაგარი სიმღერა როგორ დაწერე–მეთქი. ნებისმიერ სხვა კომპოზიტორს რომ დაეწერა, მაინც ვიტყოდი, რომ უმაგრესია!
ლილიკო: მე კი ჩემი სიმღერებიდან ყველაზე მეტად "მიყვარხარ" მომწონს, რომელსაც ეკა კვალიაშვილი ასრულებს. ეს სიმღერა ჩემი სავიზიტო ბარათია. ახალი თაობა უცხოურ სიმღერებს ანიჭებს უპირატესობას. არადა ქართული სიმღერა ურთულესი სამღერია. ვეცდები, ანოს ქართული სიმღერის სიყვარული ვასწავლო, აი, აქ კი დამაგვიანდა, თუმცა ყველაფერი წინაა.
– დაბოლოს, ამ პროექტმა რა შეცვალა თქვენს ცხოვრებაში?
ანო: "ახალ ხმაში" რომ გავდიოდი, არავისთვის მითქვამს. ზოგმა კონკურსანტმა კი ქვეყანას მოსდო. ეკრანზე რომ გამოვჩნდი, მაშინ მნახეს და ყველამ დამირეკა, მომწერა. ჩემი ახლობლების გვერდში დგომამ გამახარა.
ლილიკო: ყველა ეუბნებოდა, შენგან პოზიტივი მოდისო. ანო ძალიან კომუნიკაბელურია, ადამიანებთან ურთიერთობა უყვარს. მე ცოტა გულჩათხრობილი ვიყავი, მერე და მერე გავხდი აქტიური.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე