ნიკა კუჭავასა და თაკო ცქვიტინიძეს რომანტიკა სხვადასხვანაირად ესმით

''იმედის'' არხზე ახალი კომედიური სერიალი ''ჩვენი ამბავი'' დაიწყო, სადაც მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობი ნიკა კუჭავაც გამოჩნდა. გადავწყვიტეთ, ნიკა მეუღლესთან, ასევე მსახიობ თაკო ცქვიტინიძესთან ერთად ჩაგვეწერა და ახალი გმირის გარდა, ოჯახურ ცხოვრებაზეც გვესაუბრა. როგორც ინტერვიუდან გამოჩნდა, წყვილს გადაწყვეტილი აქვს, საერთო შვილი ჰყავდეთ, თუმცა ამჟამად თაკოს შვილის, ათი წლის სანდროს აღზრდით არიან დაკავებულნი.

- სერიალში ვასახიერებ ცოტა ცანცარა, მაგრამ იმავდროულად კეთილ ადამიანს, რომელსაც ყველა უყვარს, არასდროს არაფერზე ბრაზდება და ყველაფერი მარტივად გადააქვს. ეს მის დადებით თვისებად შეიძლება ჩაითვალოს, მაგრამ ჩემი, როგორც ნიკას აზრით, ამდენი დადებითიც უარყოფითია. იშვიათად მინახავს ისეთი ადამიანი, როგორიც ჩემი გმირი თორნიკეა, თუმცა მისი მსგავსი ტიპაჟები შემხვედრია. ის იმ კატეგორიის ადამიანებს მიეკუთვნება, რომ აგრძნობინებ, ახლა შენთან ერთად ყოფნა არ მინდაო, მაგრამ ის გულწრფელად ვერ ხვდება, რომ იქ მისი ადგილი არ არის, ეს კი უკვე ნეგატიურ მხარედ შეიძლება ჩაითვალოს.
თაკო:
- მე ნოდარ დუმბაძის სახელობის თეატრში ვმუშაობ. ალბათ ამ თვის ბოლოს დამეწყება რეპეტიციები. ბატონი ლევან წულაძე ჩვენთან დგამს ''რომეო და ჯულიეტას'' , სადაც მე ვითამაშებ ჯულიეტას დედას. მოკლედ, ამ ეტაპზე ველით ბატონ ლევანს, რომელმაც მარჯანიშვილის თეატრში უნდა დაასრულოს მუშაობა სპექტაკლზე და შემდეგ გადმოინაცვლებს მოზარდ მაყურებელთა თეატრში.
- ორივე მსახიობი ხართ, რამდენად კრიტიკულები ხართ ერთმანეთის მიმართ?
ნიკა:
- თაკოს ამ მხრივ ჯერჯერობით მწირი გამოცდილება აქვს, რადგან ახლახან მივიდა თეატრში, თუმცა მინახავს მისი სადიპლომო სპექტაკლი, სადაც მთავარ როლს თამაშობდა და მართლა მომეწონა, ოღონდ ამას იმიტომ არ ვამბობ, რომ ჩემი მეუღლეა.
თაკო:
- ყველა სპექტაკლი მაქვს ნანახი ნიკას მონაწილეობით, თან არაერთხელ, აი, მაგალითად, სპექტაკლ ''ჟოლოზე'' დასწრება არასდროს მომბეზრდება, ყოველ ჯერზე ახალ რაღაცას ვპოულობ.
- როგორც ვხვდები, ნიკას ძალიან დატვირთული გრაფიკი აქვს, ალბათ, სახლში ცოტა დროს ატარებს...
- ცოტას კი არა, შეიძლება ითქვას, რომ სახლში არ არის. ყოველ ორ თვეში ერთხელ გასტროლები აქვს, ამის გამო სულ ჩალაგება-ამოლაგების რეჟიმში ვართ. ესეც რომ არ იყოს, ისეთი გრაფიკი აქვს, დილით 11 საათზე რომ გადის, შეიძლება, სახლში თორმეტზეც ვერ დაბრუნდეს, რაც ძალიან რთულია, ფაქტობრივად, გასართობად გასვლას ვერ ვახერხებთ.
- ე.ი. ყოველდღიური ოჯახური პრობლემების მოგვარება ნიკას გარეშე გიწევს?
- მთლად ასეც არ არის. მართალია, ფიზიკურად ჩემ გვერდით არაა, მაგრამ დღის განმავლობაში ხშირად ვკონტაქტობთ, სულ ვურეკავთ ან ვწერთ ერთმანეთს და ყველა მოვლენის საქმის კურსში ვაყენებთ.
- მსმენია, რომ ხელოვანი ადამიანის გვერდით ცხოვრება რთულია...
- მე რომ მსახიობი არ ვიყო, რომ არ ვიცოდე, რა განრიგით მიდის მუშაობა, რეპეტიცია, გადაღება, ალბათ გამიჭირდებოდა გაგება, მაგრამ მეც მიმუშავია საკმაოდ დაძაბული გრაფიკით და მესმის ასეთი სიტუაციის.
- პროფესიული დაძაბულობა, თუნდაც პრემიერის წინა მღელვარება, აისახება პირად ურთიერთობებზე?
ნიკა:
- კი, ძალიან. საერთოდ, ემოციური და ფეთქებადი ვარ, შეიძლება, თაკოს უცბად ისეთი რაღაც ვუთხრა, რომ მერე ჩემი თავისგან მეც მეწყინოს. სულ ცოტა ხნის წინ ისეთი რამ ვუთხარი, რომ მივხვდი, ძალიან ეწყინა და მეც ''გამიტყდა'' მაგრად, მაგრამ ვერ ვაკონტროლებ თავს.
თაკოსთან შედარებით მე ძალიან პუნქტუალური ვარ, თუ 12 საათზე რეპეტიცია მაქვს, 12-ს რომ 20 დააკლდება, უკვე თეატრში ვარ. ეს კი პირიქითაა, 12-ს რომ 5 დააკლდება, მაშინ გავა სახლიდან, კი მივა თავის დროზე, მაგრამ არ ითვალისწინებს, რომ შეიძლება, საცობი იყოს, შეიძლება, სკოლის მასწავლებელი შეგხვდეს, როგორ ხარ, გენაცვალეო, მოგიკითხოს და გელაპარაკოს ათი წუთი, ამ დროს შენ გეჩქარება, მაგრამ ვერ ეუბნები. ეს ტრაგედია არ არის, მაგრამ ასეთი დეტალები ძალიან მაბრაზებს და ამ დროს შეიძლება, ძალიან უხეშად ვთქვა ისეთი რამ, რაც ადამიანზე ცუდად იმოქმედებს. მერე მე ამ ყველაფერს კი ვხვდები, მაგრამ უკვე გვიანია.
თაკო:
- ნიკა ძალიან მძიმეა მაშინ, როცა სადმე მიფრინავს და იმ დღეს, როცა პრემიერა აქვს.
ნიკა:
- არ მახსოვს, სადმე გავფრენილიყავი და წასვლამდე არ გვეჩხუბოს.
თაკო:
- წასვლის წინა დღეს ფიზიკურად კია ჩვენთან, მაგრამ ტვინით სულ სხვა რაღაცებზე ფიქრობს, ნერვიულობს...
ნიკა:
- და ვნერვიულობ მხოლოდ და მხოლოდ იმაზე, რომ რამე არ დამრჩეს. მართალია, მინდა ვიყო მობილიზებული, მაგრამ რეალურად ძალიან გაფანტული და დაბნეული ვარ. არ არსებობს, გამგზავრების წინ რამე არ დამრჩეს, შანსი არ არის, სასტუმროდან ყველა ჩემი ნივთი წამოვიღო. იმის გათვალისწინებით, რომ ვიცი ჩემი ხასიათი, სულ ვღელავ, რომ რაიმე მნიშვნელოვანი, მაგალითად, პასპორტი, ბილეთი, დაზღვევა, ელექტრონული ბილეთი არ დამრჩეს. ამაზე რომ მაქვს ყურადღება გადატანილი, შეიძლება, ამ დროს დამავიწყდეს შარვლის წაღება, რომელიც მერე იქ უნდა ვიყიდო.
თაკო:
- გარდა ასეთი დაძაბული დღეებისა, ზოგადად, ცხოვრებაში საკმაოდ გულმავიწყია. შეუღლების შემდეგ ჩვენ პლეხანოვზე ვცხოვრობთ, თუმცა უკვე კარგა ხნის ცოლ-ქმარი ვიყავით, რომ რეპეტიციების შემდეგ მანქანაში ჯდებოდა და სოლოლაკში იმ სახლში მიდიოდა, სადაც მანამდე ცხოვრობდა. შუა გზაში ახსენდებოდა, რომ იქ აღარ უნდა მისულიყო და უკან ბრუნდებოდა. ნიკას და ცხოვრობდა ჭავჭავაძეზე, მაგრამ შემდეგ საბურთალოზე გადავიდა, კარგა ხნის განმავლობაში, როცა მასთან სტუმრად მივდიოდით, ნიკა ჭავჭავაძისკენ იღებდა გეზს და მერე ახსენდებოდა, რომ საბურთალოზე იყო მისასვლელი.
- თაკო, თავიდან ამ ყველაფერთან შეგუება არ იყო ძნელი?
- კი, პირველი წელი ძალიან რთული იყო, კი არ ვიტანჯებოდით, მაგრამ ხშირად ვკამათობდით. მერე და მერე კი მივხვდი, რომ ნიკას ასეთი ხასიათი აქვს, იჩხუბებს, მაგრამ ცოტა ხანში დაწყნარდება, ამიტომ მე გაჩუმებას ვამჯობინებ. შემდეგ ნიკაც ხვდება, რომ არასწორად მოიქცა.
- ვიცი, ახლა იტყვით, ამისთვის დრო არ გვრჩებაო, მაგრამ როცა კი გეძლევათ შესაძლებლობა, რომანტიკული დეტალები თუ შეგაქვთ ურთიერთობაში?
თაკო:
- რამდენიმე დღის წინ შემოიტანა ზუსტად რომანტიკა, კი შემაშინა, მაგრამ იმავდროულად ძალიან მესიამოვნა. სერიალის გადაღება ჰქონდათ, იქიდან ნიკა და როლიკო ოქროპირიძე, რომელიც ჩვენი მეჯვარე და მეგობარია, რესტორანში წავიდნენ. მე და ნიკა კავშირზე ვიყავით და მწერდა, მალე მოვალო. 4-ის ნახევარზე ჩავწექი ლოგინში, მაგრამ არ დამძინებია. უცებ რეკავს ნიკა და მეუბნება, თაკო, ბაღის მხრიდან გადმოიხედე, რაღაც პრობლემა მაქვსო. ძალიან შემეშინდა.
ნიკა:
- იმიტომ რომ ხშირად ვეხვევი გაუგებრობებში...
თაკო:
- წამოვხტი, თავში ათასი საშინელი აზრი მიტრიალებდა, მივვარდი ფანჯარასთან და რა დავინახე... ნიკა და როლიკო დგანან გიტარით ხელში და მღერიან რუსულ რომანსს, რომელიც ძალიან მიყვარს. ისე კარგად მღეროდნენ, რომ მეზობლების გაღვიძების საკითხი დავივიწყე და ვისიამოვნე.
ნიკა:
- ესაა ჩემი რომანტიკა, მეტი არასდროს არაფერი გამიკეთებია.
თაკო:
- ჩვენ რომანტიკის სხვადასხვა გაგება გვაქვს.
- ანუ, ეს რას ნიშნავს?
ნიკა:
- თაკოსთვის რომანტიკა პარიზში წასვლაა.
თაკო:
- ნიკასთვის კი რომანტიკა უკავშირდება კარვით ბუნებაში, ელემენტარული პირობების გარეშე წასვლას, სადაც წესიერად ხელსაც ვერ დაიბან.
- თაკო, მოდი, ახლა შენს შვილზე მოგვიყევი.
- სანდრო დეკემბერში 10 წლის ხდება, სკოლის გარდა დადის ცეკვაზე ''სუხიშვილებში'' და არის ზარმაცი!
ნიკა:
- ძალიან ზარმაცია და ვერაფრით ვეგუები ამას, სულ ვჩხუბობთ, თან სერიოზულად. ჩვენზე ამბობდნენ, ეს რა თაობააო, მაგრამ სანდროს თაობა კიდევ უფრო სხვაა, უწიგნურობისა და კომპიუტერის პრობლემა აქვთ ბავშვებს. რა უნდა გააკეთო ამ დროს? ხომ არ სცემ? ცემა ცუდია, მიუხედავად იმისა, რომ მე მცემდა დედა, იმიტომ რომ საშინლად ცელქი ვიყავი, ღომის მოსაზელი ჯოხით მცემდა, მაგრამ მამას ხელი არ მახსოვს. ის ისე დამელაპარაკებოდა, რომ მერჩივნა, დედას ათჯერ ვეცემე.
- ოჯახის ახალ წევრზე არ ფიქრობთ?
თაკო:
- კი, გვინდა და ალბათ გვეყოლება კიდეც (იღიმის).

ციცი ომანიძე
ჟურნალი ''რეწიტინგი''