რასთან შეგუება უწევს ვანიკო თარხნიშვილის ცოლს სოფო გელავას

მსახიობისა და შოუმენის ვანიკო თარხნიშვილისგან ძნელი წარმოსადგენია, რომ ის აზიატი, მაგიდაზე მუშტის დამრტყმელი ქმარია, რომელსაც ცოლი სამზარეულოში ჰყავს გამოკეტილი. ის დემოკრატი მამაკაცის შთაბეჭდილებას ტოვებს და სინამდვილეში ასეც არის. როგორც მისი მეორე ნახევარი სოფო გელავა ახასიათებს, ვანო ძალიან თბილი, ყურადღებიანი ქმარია და ცოლისგანაც მხოლოდ ამასვე ითხოვს – მოფერებას და სიყვარულს. საყვარელ ქალს არათუ არ ზღუდავს, პირიქით, სრულ თავისუფლებას ანიჭებს, სურს, რომ ის საქმეში რეალიზებული იყოს.
მათი ქორწინება უკვე სამ წელს ითვლის, გაიარეს ურთიერთშეგუების, აღმოჩენების ეტაპები და ახლა შეუძლიათ თქვან, რომ მათი ოჯახი ნამდვილად შედგა.
სოფო გელავას 9 ოქტომბერს, ვანიკოს დაბადების დღეზე შევხვდით და სიამოვნებით მივეცით საშუალება, ქმრისთვის "სარკის" ფურცლებიდან კიდევ ერთხელ მიელოცა ეს დღე.
– სოფო, უკვე მესამე წელია თქვენ და ვანიკო ცოლ–ქმარი ხართ. თქვენმა ურთიერთობამ რაიმე ცვლილება განიცადა? ოჯახური ცხოვრება დიდად განსხვავდება შეყვარებულობის პერიოდისგან?
– ოჯახურ ცხოვრებას სხვანაირი სიღრმეები ახასიათებს. შეყვარებულობის დროს კი ყველაფერი ზედაპირულია, აღფრთოვანებული ხარ და მხოლოდ იმაზე ფიქრობ, რომ გიყვარს. გვქონია პრობლემებიც, მაგრამ ერთობლივად ყველაფერი გადაგვიწყვეტია.
– თქვენ უფრო დამთმობი ხასიათი გაქვთ თუ ვანიკოს?
– მე ძალიან ჯიუტი ვარ. შეყვარებულობის დროს ვანიკო უფრო დამთმობი იყო, ვიდრე ახლაა. რაღაცნაირად ყოველთვის ჩემს ხასიათს მოჰყვება, მე თუ გავჯიუტდი, ისიც ჯიუტდება. თუ ხედავს, რომ დათმობაზე მივდივარ, თავადაც ლბება.
– დაოჯახების შემდეგ ვანიკოში რაიმე ახალი თვისება აღმოაჩინეთ?
– მეგონა, მასთან ყველაფერი თავისით, უშრომელად მივიდა, მაგრამ თანაცხოვრებაში მივხვდი, რომ ყველაფერს მხოლოდ და მხოლოდ თავდაუზოგავი შრომის წყალობით მიაღწია.
– ქართველი კაცები ოჯახში დომინანტობის მოყვარულები არიან. ვანიკო რა პოზიციას იკავებს?
– ვერ ვიტყვი, რომ ჩემთან ამ თვისებას ამჟღავნებს. ვანიკოსგან აბსოლუტური თავისუფლება მაქვს, მაძლევს საშუალებას, თავად ავირჩიო, ქართველი სტანდარტული ცოლი ვიყო თუ ისეთი, როგორიც რეალურად ვარ.
– წეღან აღნიშნეთ, თავდაუზოგავად შრომობსო. შესაბამისად ალბათ ცოტა თავისუფალი დრო რჩება, მათ შორის თქვენთვისაც. ამას შეგუებული ხართ?
– არ ვიცი, თავის გრაფიკს ასე როგორ ალაგებს, რომ ყველაფერს ასწრებს, თუმცა ჩემთან ხშირად ვერ არის სამსახურის გამო. ზოგჯერ ერთ დღეს აქვს სპექტაკლის რეპეტიცია, "იღბლიანი ბორბლის" ჩაწერა და სერიალის რეპეტიციაც. დღის განმავლობაში სულ გადარბენა და სხვადასხვა როლების მორგება უწევს. ძალიან მინდა, მისი ბოლომდე მესმოდეს და მის უდროობას შევეგუო, მაგრამ მიჭირს. მხოლოდ ის მაძლებინებს, რომ ძალიან მიყვარს და მისგანაც დიდ სიყვარულს ვგრძნობ. ის ჩემი მეორე ნახევარია და ამიტომ მიწევს, მის განრიგს შევეგუო, ხელი არაფერში შევუშალო. ჩემგან ხელშეწყობა ნამდვილად აქვს, მაგრამ ზოგჯერ ძალიან "ვახურებ".
– როცა საყვედურობთ, მისი პასუხი როგორია?
– მეუბნება, აბა, რა ვქნაო, მაგრამ ჩემთვის რომ ძალიან რთულია, მე რაღა ვქნა?!
– რატომღაც ისეთი შთაბეჭდილება რჩება, რომ სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალებში" ვანიკო თითქმის თავის თავს თამაშობს. მართლაც ჰგავს თავის გმირს თუ ეს მხოლოდ და მხოლოდ მისი პროფესიული ოსტატობაა?
– რაღაც საერთო აქვს თავის გმირთან, მაგრამ ვერ გეტყვით, რომ პარალელების გავლება შემიძლია. მე და ვანიკო სულ სხვა ვართ და სერიალში სულ სხვა ოჯახური სიტუაცია აქვს. თავისი ბენდის რეპეტიციებს სახლში არასოდეს გადის.
სანამ ვანიკოს ცოლი გავხდებოდი, მის ოჯახში ვიყავი მისული. მაშინ ვნახე ვანიკო გიტარით ხელში და შეზარხოშებული. გამიკვირდა და ვკითხე, შენ დაკვრაც იცი–მეთქი. არა, ისე, ჩემთვის რაღაცეებს ვახურებო, მითხრა. ამ "გახურებაში" აღმოვაჩინე, რომ აქვს ხმა, სმენა, შეუძლია დაკვრა. ვანიკო დროდადრო საკუთარ თავში სხვადასხვა ნიჭს აღმოაჩენს ხოლმე.
სერიალში ყველაზე მეტად ვანიკოს გმირი მომწონს. ზოგჯერ მიფიქრია, რადგან ვანიკო ჩემია, ასე ძალიან ამიტომ ხომ არ მომწონს–მეთქი, მაგრამ ვხვდები, რომ მართლა კარგი პერსონაჟია. მომწონს ისეთი ტიპები, რომლებიც არც სხვებს აწუხებენ და არც თავს იწუხებენ. ასევე მომწონს ვანოს თამაშის მანერა.
– რატომღაც ისე ხდება, რომ ვინც ეკრანზე ძალიან მხიარულია, რეალურ ცხოვრებაში მძიმეა. ეს თქვენს ქმარზეც ითქმის?
– მე ვიტყოდი, რომ ვანიკო უბრალოდ ყოველთვის დაღლილია. სწორედ ისეთი მხიარულია, როგორიც ეკრანზე ჩანს, მაგრამ მხიარულებისთვისაც კი აღარ სცალია. თავის კარგ განწყობას ძირითადად სამსახურში ტოვებს.
– როცა ასეთი დაღლილი ბრუნდება, თქვენგან რა სჭირდება?
– სახლში შემოვა თუ არა, პირველ რიგში, უნდა ვაკოცო. მერე მაკვირდება, როგორ ხასიათზე ვარ და თავადაც ზუსტად ისეთ ხასიათზე დგება, როგორზეც მე ვხვდები. ამიტომ, თუ ცუდ ხასიათზე ვარ, ვცდილობ, ეს არ დავანახო. სახლში მოსულს აუცილებლად უნდა ვუთხრა, რომ იმ დღეს ძალიან კარგი იყო. შექება, მოფერება და ალერსი სჭირდება.
– მის მიმართ გიჭირთ ობიექტურობის გამოჩენა?
– ობიექტურობის ზღვარს გადავდივარ და ზოგჯერ ძალიან მკაცრიც კი ვარ, მაგრამ ამ ყველაფერს უფრო სხვებთან ვლაპარაკობ, ვიდრე ვანოსთან. ყოფილა შემთხვევა, როცა გაუგია, სხვას რომ ველაპარაკები და უთქვამს, ჩემთან რატომ არ ამბობო. არ მიყვარს ზედმეტი კომენტარები, ჩემი განწყობით ისედაც ყოველთვის ყველაფერს ხვდება. შენიშვნებს მუდამ ვაძლევ და სულ ითვალისწინებს, მაგრამ ზოგჯერ არგუმენტირებულად მიხსნის, თუ რატომ აკეთებს ისე, როგორც მე არასწორად მიმაჩნია და დასაბუთების შემდეგ ვხვდები, რომ მართალია.
ვანიკო ძალიან კარგი მსმენელია, მით უმეტეს, მაშინ, როცა თავის საქმეზე ელაპარაკები. თითოეულ სიტყვას დიდი ყურადღებით ეკიდება. ყოველდღიურად ცდილობს, განვითარდეს. ახლა სიმღერაზე მუშაობს და ცდილობს, გაიზარდოს. როცა ჯგუფი "გამოუვალი მდგომარეობა" იქმნებოდა, სულ ამბობდა, ნეტა, თუ გამოვაო და მე ვეუბნებოდი, რომ აუცილებლად გამოვიდოდა.
– როცა გათხოვდით, დიასახლისის როლში თავიდანვე ადვილად შეხვედით?
– ძალიან მიყვარს სამზარეულო და ჩემზე არანაკლებად უყვარს ვანოსაც. თქვენ წარმოიდგინეთ, რომ კულინარიაშიც ძალიან ნიჭიერია. თითოეული კერძის გაკეთებას შემოქმედებითად უდგება. რომ გააკეთებს, მერე ელოდება, როგორ შეაფასებ... ახლა გამახსენდა მაგისი გაკეთებული საჭმელების გემო და ძალიან მომინდა. ძირითადად ხორცეულს ამზადებს. ჩემი მამამთილიც ძალიან კარგი მზარეულია და ვანიკოს მისგან ერგო კულინარიის ნიჭი.
– თვითონ თუ გამოხატავს აღფრთოვანებას, როცა თქვენ ამზადებთ?
– ჩემი ნახელავი მოსწონს. ზოგჯერ რჩევებსაც მაძლევს, რა როგორ მოვამზადო. როცა კერძს სინჯავს, თუ არ მითხრა, კარგიაო, ეს იმას ნიშნავს, რომ არ მოეწონა. ამის შემდეგ ვიწყებ თავის მართლებას და ვეუბნები, რომ რომელიღაც ინგრედიენტი არ იყო ისეთი, როგორიც უნდა ყოფილიყო ან სუნელი არ იყო სწორად შერჩეული და ამიტომ არ გამოვიდა გემრიელი.
– ქორწინების პირველი წელი ურთიერთშეჩვევის რთულ ეტაპად ითვლება. თქვენც გადალახეთ ამ მხრივ დაბრკოლებები თუ ყველაფერმა უპრობლემოდ ჩაიარა?
– ახლა გადავხედე ჩვენი შეუღლების პირველ წელს და ვხვდები, რომ ის რთული იყო. სირთულე კი იმაში მდგომარეობს, რომ არ იცი, ის ადამიანი სახლში როგორია, რა მოსწონს, რა – არა. მე, მაგალითად, არ მიყვარს, როცა პირსახოცი სველი კიდია... ყველას თავისებური "ტიკი" აქვს, ამიტომ რთულია იმ ყველაფრის გარკვევა და დალაგება, თუ რა მოგვწონს და რაზე გვაქვს გართულება.
ამას გარდა, ვანო სტანდარტული ქართველი კაცი არ არის. ბევრ ქმარს ქართული ტრადიციული მოთხოვნები აქვს, ვანო კი ასეთი არაა. როცა დავქორწინდით, ველოდი, რომ შეიძლებოდა ვანოც მათნაირი ყოფილიყო, ამიტომ რაღაცნაირად დაძაბული ვიყავი. ადვილად არ შემიძლია ადამიანებთან, გარემოსთან ადაპტაცია, ამიტომ ჩემთვის ორმაგად რთული იყო.
– თავიდანვე ცალკე ცხოვრობდით?
– კი, ნაქირავებ ბინაში. იქ 10 თვე ვიცხოვრეთ და მერე ჩვენი სახლი შევიძინეთ. ჩვენს გემოზე მოვაწყვეთ, ყველა დეტალზე ერთად ვზრუნავდით და, როცა გადავბარგდით, მაშინ ვიფიქრე, ახლა კი ნამდვილად შედგა ჩვენი ოჯახი–მეთქი.
– დროთა განმავლობაში ცოლ–ქმარი ერთმანეთს ემსგავსებიან პიროვნული თვისებებით. თქვენს შემთხვევაშიც ასე მოხდა?
– მე და ვანიკო ისედაც ვგავდით ერთმანეთს, მაგრამ ამავდროულად ძალიან სხვადასხვანაირებიც ვართ... სხვათა შორის, დღეს ვანოს დაბადების დღეა. ამ ინტერვიუს შემდეგ მისი საჩუქრის საყიდლად უნდა წავიდე.
– რა უნდა უყიდოთ?
– ჯერ არ ვიცი, ძალიან ბევრი იდეა მაქვს და რამეს ავარჩევ. როცა 9 ოქტომბერი დადგა, მესიჯით მივულოცე. რაც ვანოს ეხება, სულ მინდა, იმაში პირველობა არავის დავუთმო. თქვენი ჟურნალიდანაც მივულოცავ:
ვანო, მე შემიძლია სულ გითხრა, რომ მიყვარხარ. ვიცი, შენც გიყვარვარ. მინდა, ძალიან ბედნიერი და წარმატებული იყო. მინდა, სულ გაღიმებულს გხედავდე და ყოველ ღამე სახლში ბედნიერი ბრუნდებოდე!
– თქვენც მუშაობთ?
– არა, სამსახური არ მაქვს. დიასახლისი ვარ.
– ვანიკოს როგორ ურჩევნია, მუშაობდეთ თუ სახლში იყოთ და მხოლოდ მასზე ზრუნავდეთ?
– სულ უნდა, რომ რაღაც ვაკეთო და დაკავებული ვიყო. არ უნდა, სახლში ვიჯდე და მის ლოდინში ვატარებდე დროს. ისეთ ოჯახში ვარ გაზრდილი, რომ ვიცი, ქმარს აუცილებლად საჭმელი უნდა დავახვედრო, სახლის საქმეები გავაკეთო. ვანიკო არაფერს ითხოვს, შეუძლია დილით ადრე ადგეს და თავად მოიმზადოს რამე.
– რაზე შეიძლება, რომ კამათი მოგივიდეთ?
– ვანიკო არ არის მოკამათე და მოჩხუბარი. თუ იქით არ "გავუხურე", აქეთ არასოდეს მეკამათება. თუ არ ვუსაყვედურებ, ყველაფერი რიგზე იქნება. სულ მეუბნება, ოღონდ არ მისაყვედუროო, დანარჩენზე არაფერზე ვკამათობთ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე