ნინო სურგულაძე: "ყველაზე ბედნიერი მაშინ ვიქნები, თუ ქართულ ოჯახს შევქმნი"

"სულ ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ბეწვის ხიდზე დავდივარ", – ამბობს ოპერის ვარსკვლავი, ქართველი მეცო სოპრანო, ნინო სურგულაძე. მის ცხოვრებაში მართლაც ბევრი სირთულე იყო და არის, ყოველდღე უწევს საკუთარ თავთან ბრძოლა და ყოველდღე ხელახლა ამარცხებს საკუთარ თავს.
ქართველმა მაყურებელმა პატარა ნინო სურგულაძე ფილმიდან "მეტიჩარა" გაიცნო. სცენაზეც ბავშვობიდან დგას, ჯერ იყო ესტრადა, მერე კი საკუთარი თავი საოპერო ხელოვნებაში იპოვა. 21 წლისა გაემგზავრა საქართველოდან და მალე ლა სკალას თეატრის სცენაზე აღმოჩნდა, აკანკალებულმა გოგონამ ვერდის ოპერაში მთავარი პარტია შეასრულა. ახლაც ახსოვს ის ემოცია, რაც იმ დროს დაეუფლა... მისი კარმენი ოპერის მოყვარულებს გამორჩეულად უყვართ. სპექტაკლის შემდეგ ერთ მაყურებელს მისთვის უთქვამს, ახლა კი მივხვდი, ნამდვილი კარმენი როგორი იქნებოდაო. თავად მომღერალსაც გამორჩეულად უყვარს ეს გმირი და მისი ესმის. "როცა უყვარდა, ყველაფერი გააკეთა, რომ თავდავიწყებით ჰყვარებოდა. როცა აღარ უნდოდა, ჰყვარებოდა, ყველაფერი გააკეთა, რომ არ ჰყვარებოდა", – ამბობს მომღერალი. ასეთია ნინოს კარმენი.
ნინოს პირად ცხოვრებაზე ღიად საუბარი არ უყვარს, იმაში კი გულახდილად გამოგვიტყდა, რომ ქართულ ტრადიციულ ოჯახზე ოცნებობს. დღემდე ურთულესი რეჟიმით ცხოვრობს, გამუდმებით მოგზაურობს ქვეყნიდან ქვეყანაში, მაგრამ ყველაზე დიდი გულით, ყველაზე დიდი სიხარულით საქართველოსკენ მოეშურება. ინტერვიუს ჩაწერიდან რამდენიმე საათის შემდეგ იტალიაში გაფრინდა, მანამდე კი "სარკეს" თავის ცხოვრებაზე უამბო:
– ბავშვური ბუნება, რომელიც ჩვენთან ერთად იბადება, როგორც წესი, მთელი ცხოვრება რჩება. ეს არის ის წყარო, რომელიც მუდამ კვებავს ადამიანის ხალისს, სილაღეს. სწორედ ეს ბუნება გვაძლევს საშუალებას, ცხოვრება ენერგიულად გავაგრძელოთ და ყოველი დღე ახლის დასაწყისი იყოს. როცა ადამიანს ჰგონია, რომ მან ყველაფერი იცის და ცხოვრება ვეღარაფრით გააკვირვებს, მისი ზრდა დამთავრებულია, მისი სილაღე – გამქრალი. ბავშვს კი ყოველთვის ყველაფერი უხარია, აინტერესებს, მისთვის ყველაფერი ახალია. არ არის აუცილებელი, სიბერე 80 წლის ასაკში მოვიდეს, ბევრი ადამიანი მალე ბერდება მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს ბავშვი მასში მიძინებულია და აღარაფერი უხარია.
– თქვენში როგორი ბავშვი ცხოვრობს დღემდე?

– არასტანდარტული ბავშვობა მქონდა. სკოლის ძალიან იშვიათი სტუმარი ვიყავი. ისე აეწყო ჩემი ცხოვრება, რომ ბავშვობიდან სულ გადაღებაზე ან რეპეტიციაზე ყოფნა მიწევდა, თუმცა ძალიან მიყვარდა ჩემი კლასელები და დღემდე მაქვს მათთან ურთიერთობა. "ფეისბუქით" თუ შევეხმიანებით ხოლმე ერთმანეთს, უკვე ყველას თავისი ცხოვრება აქვს. მიუხედავად იმისა, რომ სკოლაში იშვიათად მივდიოდი, მაინც იყო საგნები, რომლებიც ძალიან მიყვარდა, ეს იყო – ქართული, ისტორია, ბიოლოგია.
სკოლა ჩემთვის მოგზაურობასთან, რეპეტიციებთანაა ასოცირებული, ხან ამერიკაში ვიყავი, ხან ბულგარეთში. თან იმ დროს საზღვარგარეთ წასვლა საოცრება იყო. ხელოვნების სკოლაში ვსწავლობდი, არაჩვეულებრივი დირექტორი გვყავდა ნათელა წერეთელი. დიაბეტი ჰქონდა, მაგრამ ეს სულ არ აინტერესებდა, ჩვენზე მეტი ენერგია მას ჰქონდა. ჩვენთან ძალიან საინტერესო ბავშვები სწავლობდნენ, მათ შორის – სოფო შევარდნაძეც. იმ პერიოდში ყველაზე გამორჩეული სკოლა იყო. საინტერესო პედაგოგები გვყავდა, მზია ღამბაშიძე, რომელმაც ქეთი მელუა გაზარდა. ასევე დინარა ვირსალაძე, დავით ანდღულაძე, ავთო ვარსიმაშვილი... მათთან ერთად ყოფნა ჩვენთვის ნამდვილი ფუფუნება იყო.
პარალელურად კინოგადაღებებზე დავდიოდი. არც მოწყენის დრო მქონდა, არც თანატოლებთან გართობის, ეზოში თამაშის. ბავშვობამ დიდი პასუხისმგებლობა მასწავლა. როდესაც სოლისტი ხარ, წარმატების ძალიან დიდი ნაწილი შენზეა დამოკიდებული, შენ უნდა მოინდომო, რადგან დანარჩენები შენ გიყურებენ, მათთვის სტიმული ხარ. ამას ქვეცნობიერად ყოველთვის ვგრძნობდი, რაც ჩვევაში გადამივიდა. როცა ლიდერი ხარ, ეს ფუნქცია ყველანაირად უნდა შეითავსო.
– დღემდე აღნიშნავენ, რომ შეგეძლოთ, ისეთივე წარმატებული კინომსახიობი ყოფილიყავით, როგორი წარმატებული მომღერალიც ხართ. რატომ არ აირჩიეთ კინო, მას ხომ დიდი ხიბლი აქვს?
– გიგა ლორთქიფანიძე მთხოვდა, თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩამებარებინა, როინ მეტრეველი მეუბნებოდა, უნივერსიტეტში ჩააბარეო. ჩემმა მშობლებმა კი კონსერვატორიაში ჩაბარება მირჩიეს. გზაგასაყართან დგომა ძალიან ძნელი იყო. ისეთი გადაწყვეტილების მიღება მიწევდა, რაც ძალიან შეცვლიდა ჩემს ცხოვრებას. ადამიანები ალბათ ხშირად უნდა ვენდოთ მშობლებს, მით უმეტეს, თუ ისეთები არიან, როგორიც ჩემი დედ–მამა. ისინი ყოველთვის ჩემ გვერდით იდგნენ, ძალიან ვენდობი მათ, განსაკუთრებით დედას. დედებს ყველაზე მეტად უნდათ ჩვენთვის სიკეთე. მათ უანგაროდ ვუყვარვართ. თუ ინტელიგენტი მშობლები გყავს, მათ ძალიან საინტერესო რჩევების მოცემა შეუძლიათ შვილისთვის.
მოკლედ, მშობლების რჩევას მოვუსმინე, გავითვალისწინე და მერე თავადაც ისე ჩავიძირე ამ საოცარ სამყაროში, რომ უკან მოხედვა აღარ მომინდა. ამ სფეროშიც დარჩა თეატრის და კინოს ელემენტები, ოპერის თეატრშიც მიწევს თამაში, საინტერესო პერსონაჟების განსახიერება. თუ მექნება შემოთავაზება, კინოროლებზე უარს არ ვიტყვი. ყოველთვის მაინტერესებს საკუთარი თავის დუელში გამოწვევა. ასეთი მიდგომა მაძლევს საშუალებას, საკუთარ თავში საინტერესო რაღაცეები აღმოვაჩინო...
– შეგიძლიათ თქვათ, რომ ადვილად იპოვეთ საკუთარი თავი?
– მაქვს შეგრძნება, რომ იქ ვარ, სადაც მიხარია და ბედნიერი ვარ. ეს ის საქმეა, რომელიც უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებს. ღვთისგან ბოძებული ნიჭი მე არ მეკუთვნის, მე უბრალოდ ვუვლი და ვზრდი. ჩემს ნიჭს სხვებსაც ვუნაწილებ. ზოგჯერ ცხოვრება გადის და ადამიანი ბოლოს ხვდება, რომ თურმე თავისი ადგილი ვერ იპოვა. მე ხიბლში არ ვარ, მაგრამ მომწონს პროცესი, რომლის საშუალებითაც ვიზრდები.
– ურთულესი პროფესია აირჩიეთ. ამ გზაზე იქნებოდა ბევრი სირთულე და იმედგაცრუებაც.
– ვერ ვიტყვი, რომ უცებ სულ სხვა სამყაროში მოვხვდი, მაგრამ ძალიან განსხვავდება შოუბიზნესის სამყარო საოპერო ხელოვნებისგან. ჩვენ გვაქვს შეხება უკვდავ ნაწარმოებებთან, ძეგლებთან, რომლებიც გენიალური კომპოზიტორების მიერაა შესრულებული. საკუთარ თავზე მუშაობა ყველგან საჭიროა, მაგრამ აქ სულ სხვა მოთხოვნებია. ხმის ფლობის ტექნიკური მხარეც ბევრად განსხვავდება. როგორც წესი, რაც იოლია, ის არ მიზიდავს. აქ კი ბევრ სირთულეს წავაწყდი, მქონდა ენის ბარიერი და ვალდებული ვიყავი, ბევრი უცხო ენა მესწავლა. ამას გარდა, დღეში რამდენიმე საათი მიწევდა და მიწევს საკუთარ თავზე მუშაობა, სულ ფორმაში უნდა ვიყო. ბევრი აკრძალვა მაქვს, ვერ ვჭამ ნაყინს, მეგობრებთან ერთად არ შემიძლია ღამის გათენება, ვერ მივდივარ დაბადების დღეებზე. მოკლედ, საკმაოდ შეზღუდული და რთული ცხოვრება მაქვს, მაგრამ სწორედ ეს სირთულეები მიზიდავს.
– 21 წლის ასაკში წახვედით საქართველოდან. როგორ იგრძენით თავი, როცა ფეხი უცხო მიწაზე დადგით, სადაც, ჯერ არ იცოდით, რა გელოდათ?
– მანამდეც მივდიოდი ფესტივალებზე და კონკურსებზე... უცხოეთში თავის დამკვიდრების პროცესი მართლაც ძალიან რთული იყო. მით უმეტეს, მაშინ საქართველოში უკვე ცნობილი ვიყავი, იქ კი ნულიდან მომიწია ცხოვრების დაწყება. აქ მიჩვეული ვიყავი ტაშს, წარმატებას და როცა სხვაგან ამ ყველაფრის თავიდან დაწყება გიწევს, საკმაოდ რთულია. ეს იმას ჰგავს, წლების განმავლობაში რუდუნებით აშენებულ სახლს რომ დაგინგრევენ, მერე კი თავიდან თითო აგური უნდა დადო და ააშენო. მე მომეცა შანსი, ცხოვრება თავიდან დამეწყო. ჩავთვალე, რომ ეს იყო ღვთისგან ბოძებული უფლება და კიდევ ერთხელ უნდა მეცადა, რა შემეძლო, რამდენად ღირსეულად მოვიქცეოდი. მერე ნელ–ნელა მეგობრები შევიძინე, იყო ცოტა წარმატებაც, რომელსაც დიდი წარმატებებიც მოჰყვა, მაგრამ ჩემთვის ყველაზე დიდი წარმატება ის იყო, რომ საკუთარ თავზე მუშაობა ვისწავლე. ყოველდღიურად მიწევს ბრძოლა საკუთარ თავთან და ჩემს თავს ვამარცხებ. ჩემი ყველაზე დიდი სიხარული კი ისაა, რომ იღბალი მაქვს.
– რა გრძნობაა, როცა ისეთ დიდ სცენებზე გადიხართ, რომლებზეც ბევრი მომღერალი ოცნებობს?
– სანამ ადამიანი საოპერო ოკეანეში შეცურავს, ყველაფერს სულ სხვანაირად აღიქვამს. როცა უშუალოდ ამ პროცესის მონაწილე ხდები, ავტომატურად ერთ ჭანჭიკად იქცევი. ეს კომპლექსური მექანიზმია, რომელშიც ყველაფერი მნიშვნელოვანია. ვისწავლე, რომ დაძრული მატარებლიდან აღარ უნდა გადმოხტე და გზა გააგრძელო. ასეთ დიდ სცენებზე გამოსვლა ადრენალინის მოჭარბებული შეგრძნებაა.
ლა სკალაში პირველად 22 წლისამ ვიმღერე, 23 წლისას კი ვერდის ოპერაში მთავარი პარტია მომცეს. მახსოვს, მაშინ მუხლები მიკანკალებდა, საოცარი შეგრძნებები მქონდა, მაგრამ იმდენად დიდი სიხარული იყო იმაზე ფიქრი, რომ ამხელა ნდობას მიცხადებდნენ, ნერვიულობას ფარავდა. თუ დაჯდები და დაფიქრდები, სად მღერი და ვის უმღერი, შეიძლება ქუდი დაიხურო და წამოხვიდე. მე, რა თქმა უნდა, სიმღერის დროს ასეთ რაღაცეებზე არ ვფიქრობდი. ჩემი კოლეგებისგან ბევრი კარგი მაგალითი მქონდა. ისინი ჩემზე ბევრად გამოცდილები იყვნენ, მაგრამ ვხედავდი, რომ თავადაც ღელავდნენ. ზოგი პირჯვარს იწერდა, ზოგს გული უჩქარდებოდა...
ვერ გეტყვით, რომ სცენაზე გასვლის წინ აღარ ვღელავ. ადამიანი სანამ ცოცხალია, ეს შეგრძნება აქვს და როცა ეს შეგრძნება ქრება, იქ ყველაფერი მთავრდება. მე სულ ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ბეწვის ხიდზე დავდივარ. ცოცხლად სიმღერის დროს ვერ მოიტყუები. თითოეული ნოტი ისტორიაშია ჩაბეჭდილი, ამიტომ შენ არ გაქვს ინტერპრეტაციის უფლება.

– ძირითადად იტალიაში ცხოვრობთ და მუშაობთ?
– ბაზა იტალიაში მაქვს, მაგრამ სხვადასხვა ქვეყანაში მიწევს სიარული. ხან ინგლისში ვარ, ხან იაპონიაში, ხან გერმანიაში... გააჩნია, იღბალი სად გადამისვრის. უკვე მიჩვეული ვარ ფრენას და მოგზაურობას. ვგიჟდები ახალ ადამიანებთან შეხვედრაზე, ეს ჩემთვის საინტერესოა. ბავშვობიდან მიყვარდა ხალხთან ურთიერთობა.
თბილისში, მოსეშვილის ქუჩაზე, ბებიასთან რომ მივდიოდი, ყველა მეზობელს ვეძახდი და შოუებს ვდგამდი. მერე კალათებით ზოგი შოკოლადს მიგზავნიდა და ზოგი რას. ყოველთვის მომწონდა ყურადღების ცენტრში ყოფნა, მაგრამ ახლა უკვე – ნაკლებად. ცხოვრებაში აღარ მიყვარს ყურადღების ცენტრში ყოფნა, მაგრამ სცენაზე რატომაც არა?! ძალიან კარგად მესმის იმ მსახიობების და მომღერლების, რომლებიც დიდი ასაკის მიუხედავად, სცენას არ ტოვებენ. სცენა დიდი ნარკოტიკია და მის გარეშე ცხოვრება აღარ შეგიძლია.
– საზღვარგარეთ როგორია თქვენი დღის განრიგი, ისეთივე, როგორიც საქართველოში? რამდენჯერაც დაგირეკეთ, ან შეხვედრაზე ხართ, ან ტელეფონზე საქმიანი საუბრები გაქვთ.
– იქ სულ სხვა რეჟიმია. როცა რეპეტიციები იწყება, კონკრეტულად ერთ საკითხზე უნდა ვიყო კონცენტრირებული. ყველაფერი ის, რაც ჩემს საქმეს სცილდება, სტრესად ითვლება. იქ ქუჩაში დავდივარ, ვჭამ თუ რასაც ვაკეთებ, გონებით სულ ჩემს პერსონაჟთან ვარ. მუშაობის დროს ყურადღების გადატანა არაფერზე შეიძლება. სხვა შემთხვევებში სულ ვცდილობ, ბევრი ვიარო, რომ ფორმაში და ტონუსში ვიყო, სწორად ვიკვებო.
ჩემთვის ძალიან სასიამოვნო პროცესია, როცა მუზეუმში მივდივარ. ვთვლი, რომ ხელოვანი ადამიანი აუცილებლად უნდა ცდილობდეს, მაქსიმალურად მეტი ინფორმაცია მიიღოს. ამას გარდა, ძალიან მიყვარს კინოში სიარული, შოპინგი, მეგობრებთან ურთიერთობა და, რა თქმა უნდა, სამზარეულო. ინტერნეტსაც ვხმარობ, რომელიც ჩვენი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია, მაგრამ ვცდილობ, მხოლოდ ინფორმაციისთვის და ახლობელ ადამიანებთან კონტაქტისთვის გამოვიყენო.
– ვიდრე თქვენთან შესახვედრად მოვიდოდი, მთხოვეთ, რომ პირად ცხოვრებას არ შევხებოდით. რატომ არასოდეს საუბრობთ პირადზე?
– იმიტომ, რომ პირადია და მხოლოდ ჩემია. ეს ჩემი გადაწყვეტილებაა.
– მხოლოდ საქართველოში გაქვთ პირადზე ტაბუ დადებული თუ საზღვარგარეთაც?
– აბსოლუტურად ყველგან! მე მყავს ჩემი წრე, მეგობრები და ჩემი ოჯახი, სადაც შემიძლია ამაზე ვისაუბრო. ვფიქრობ, რომ ბევრად უფრო საინტერესო რაღაცეები არსებობს, რომ ჩემზე ვილაპარაკოთ, ვიდრე პირადი ცხოვრებაა. არ ვთვლი, რომ ვინმესთვის ეს მნიშვნელოვანია.
– საქართველოში ძალიან უყვართ ჭორები, მაგრამ არ მახსოვს, რაღაც ხმები თქვენზე გავრცელებულიყოს. როგორ ახერხებთ პირადი ცხოვრების ასე დამალვას?
– იმდენად ბევრი საქმე მაქვს, რომ სხვა რაღაცეებისთვის ვეღარ ვიცლი. არც ხმაურიანად ვცხოვრობ... საქართველოში კი ყოველთვის გიჟივით მოვქრივარ, ძალიან მენატრება აქაურობა. ჩვენს ქვეყანას ისეთი ხიბლი, ისეთი სიყვარული აქვს, რომ არც ერთ ქვეყანაში მსგავსს არაფერს ვგრძნობ. ამას ერთი ახსნა აქვს – მე ქართველი ვარ და ჩემი ქვეყნის ნოსტალგია მაქვს. მჯერა, საქართველო გამორჩეულია. მერე რა, რომ პრობლემები გვაქვს, დარწმუნებული ვარ, ყველაფერი დალაგდება.
როცა საზღვარგარეთ ვარ და ჩემს ქვეყანაზე მეკითხებიან, ყოველთვის ბევრს ვსაუბრობ. დაუსრულებლად შემიძლია ვილაპარაკო აქაურ ურთიერთობაზე, მეგობრობაზე, სიყვარულზე. ვამაყობ ჩემი ქვეყნით და იმით, რომ ქართველი ვარ!
– მაგრამ სიყვარულმა ეროვნება არ იცის. უცხოელი მამაკაცი თუ შეგიყვარდებათ, დაუკავშირებთ მას თქვენს ცხოვრებას?
– ვამბობ, რომ სიყვარულმა არ იცის ასაკი, ეროვნება, მაგრამ ვერ გეტყვით, შევძლებ თუ არა უცხოელ მამაკაცზე გათხოვებას. გულწრფელად გეტყვით, მინდა, რომ კარგი, სამაგალითო, სიყვარულით სავსე ქართული ოჯახი მქონდეს. მინდა, როცა შვილი მეყოლება (ღმერთმა ქნას, რომ მეყოლოს), იცოდეს ქართული ენა, ჩვენი ტრადიციები, იცოდეს, რას ნიშნავს, იყო ქართველი. ადამიანი ალბათ ყველაზე ბედნიერი მაშინაა, როცა თავის გენს ამრავლებს და ოჯახში იმ გამოცდილებას და ცოდნას დებს, რაც გააჩნია. ალბათ ამ დროს ვიქნები ყველაზე ბედნიერი.
– ამჯერად ქართველმა მაყურებელმა სრულიად განსხვავებულ ამპლუაში გიხილათ – პროექტის "ცეკვავენ ვარსკვლავები" ჟიურიში. ამ შეთავაზებას მაშინვე დათანხმდით თუ იყოყმანეთ?
– ძალიან რთული იყო დათანხმება. გასული სეზონებიდანაც მქონდა შემოთავაზება, მაგრამ ფიზიკურად არ შემეძლო. როდესაც შოუს ვუყურე, იმდენად მომეწონა, ისე გავხალისდი, რომ ვიფიქრე, რატომაც არა–მეთქი. ჩემი მთავარი პრობლემა დროის ფაქტორი იყო. ეს 3 თვე სულ წინ და უკან სიარული მომიწევს, რაც ყველაზე მეტად მეზიზღება. იმედია, ყველაფერს მოვახერხებ.
– ძალიან გაწონასწორებული ჟიურის წევრი ხართ. შოუს სჭირდება ასე თუ ასეთი ბუნება გაქვთ?
– როცა მონაწილეების ცეკვებს ვუყურებ, ვხვდები, რა დგას ამ ყველაფრის უკან, რადგან იმ წუთას მათ ადგილზე ჩემს თავს წარმოვიდგენ ხოლმე. ისინი სცენაზე აკეთებენ იმას, რისი გამოცდილებაც არ აქვთ. ჰოროსკოპით სასწორი ვარ, არ მიყვარს კონფლიქტები, ყოველთვის ვცდილობ, ჩემ გარშემო მშვიდობა და სიკეთე იყოს.
– მოცეკვავის სტატუსით დათანხმდებოდით მონაწილეობას?
– ახლა ამ კითხვაზე ვერ გიპასუხებთ, ალბათ ამის დრო არ მექნებოდა. ბავშვობის მერე აღარ მიცეკვია, მაგრამ ისეთი ტიპი ვარ, თუ მიზნად დავისახავდი, შეიძლებოდა რაღაცეები მომეხერხებინა.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე