ქმარი დავარწმუნე, ვითომ ვღალატობდი
2 308 ნახვა
ისეთი სისულელე ჩავიდინე, ისეთი რამ დავუშავე თავს, ჩემი მტერიც რომ ვერ მოიფიქრებდა. ახლა ყველაფერს კარგად ვაცნობიერებ, მაგრამ ვერაფერს ვცვლი.
ოჯახი სიყვარულით შევქმენი. ქმარი თავიდან დიდ პატივს მცემდა, ყურადღებით მექცეოდა, მერე კი ყველაფერი შეიცვალა. ვგრძნობდი, რომ მღალატობდა, მაგრამ ის ყველაფერს უარყოფდა. ბოლოს ჩემი კონტროლით დაიღალა და პირდაპირ გამომიცხადა, საყვარელი მყავს, თუ გინდა, შეეგუე, თუ გინდა, სახლიდან წადიო.
ქმრისგან ასეთ ულტიმატუმს არ ველოდი. აღარც მალაპარაკა, მითხრა, ჩემი აზრი უკვე იცი და ახლა არჩევანი თავად გააკეთეო. ისეთი შეურაცხყოფილი დავრჩი, მერჩივნა, იქვე მომკვდარიყავი. სახლიდან ვერ წავიდოდი, რადგან თავშესაფარი არ გამაჩნდა. ჩემი მშობლები და ძმის ოჯახი ოროთახიან ბინაში ძლივს ეტეოდნენ და შვილებით მათ ვერ შევეხიზნებოდი. იძულებული გავხდი, ქმართან დავრჩენილიყავი, მაგრამ მასთან ურთიერთობა აღარ შემეძლო. შურისძიების სურვილი მკლავდა, ამ დაუოკებელმა ემოციამ კი გამოუსწორებელი შეცდომა დამაშვებინა.
ქმარი რომ სახლში მოვიდოდა, მე შუაღამისას გარეთ გავდიოდი. მეკითხებოდა, სად მიდიხარო. ამაყად ვპასუხობდი, რა საქმესაც შენ აკეთებ, იგივე მეც შემიძლია–მეთქი. თავიდან ამას არასერიოზულად თვლიდა, მაგრამ ღამღამობით სიარულს რომ მოვუხშირე, შეშფოთდა. ბავშვობაში სხვა უბანში ვცხოვრობდი და ძველ მეზობლებთან ყოველთვის მქონდა კავშირი. სწორედ ერთ–ერთთან ვაფარებდი თავს. მარტოხელა ქალი იყო და ჩემი მისვლა სიამოვნებდა კიდეც. რამდენჯერმე მასთან დავრჩი.
ქმარმა ეჭვიანობა დაიწყო და ეს ძალიან მახარებდა, მაგრამ შურისძიების სურვილი მაინც არ გამინელდა. რაც უფრო ბრაზდებოდა, მით უფრო საეჭვოდ ვიქცეოდი. რომ მწარდებოდა, თითქოს გულიდან ლოდი მეხსნებოდა. ბევრჯერ გამაფრთხილა, ვერ ავიტან, რომ ჩემმა ცოლმა გარე–გარე იაროს, სანამ ცოლ–ქმარი გვქვია, შენგან პატიოსნებას მოვითხოვო. ამაზე ვიცინოდი. არც ვადასტურებდი, რომ საყვარელი მყავდა და არც – უარვყოფდი.
ერთხელაც, ღამის მორიგი სეირნობიდან რომ დავბრუნდი, ჩემი ბინის კარზე ქაღალდი დამხვდა გაკრული, რომელზეც ეწერა: "აქ აღარასოდეს დაბრუნდე, ამ კარზე აღარასოდეს დააკაკუნო". ასე აღმოვჩნდი შუა ქუჩაში და მართლა იმ მარტოხელა ქალის საზრუნავი გავხდი, მან შემიფარა და უკვე ერთი წელია ასე ვცხოვრობ.
შვილები ჩემთან არ მოდიან. უფროსმა გოგონამ მითხრა, მამაჩემს ძალიან აწყენინე, ჩვენი ღირსი არ ხარო. არც ის მიჯერებს, რომ მოვიტყუე და ეს ყველაფერი შურისძიების სურვილმა ჩამადენინა. უმცროსი კი პატარაა და ჯერ ასეთი რაღაცეები არ ესმის. წარმოიდგინეთ, რა ჩავიდინე, ჩემი ტყუილით მარტო ქმარი კი არა, შვილებიც დავკარგე. ჩემი არც მშობლებს სჯერათ, ყველა ათვალწუნებით მიყურებს. საბოლოოდ ისე გამოვიდა, რომ ჩემი ქმრის ღალატს აღარავინ ახსენებს და ყველა ჩემს მრუშობაზე ლაპარაკობს. მოძღვარს ეს ყველაფერი რომ ვუამბე, მითხრა, ტყუილი დიდი ცოდვაა და ამის გამო ისჯებიო.
თქვენს ჟურნალს ბევრი ქალი კითხულობს. მათ შორის ალბათ ისეთებიც არიან, ვისაც ქმრების ღალატით გული აქვთ დაკოდილი. კარგად ვიცი, ამ დროს რას გრძნობენ, როგორ უნდათ, შური იძიონ. მათ ვურჩევ, ეს არ გააკეთონ. თუ მოთმენა არ შეუძლიათ, გაშორდნენ, როგორღაც თავიდან აიწყონ ცხოვრება, ჩემნაირ შეცდომას კი ნუ დაუშვებენ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
ოჯახი სიყვარულით შევქმენი. ქმარი თავიდან დიდ პატივს მცემდა, ყურადღებით მექცეოდა, მერე კი ყველაფერი შეიცვალა. ვგრძნობდი, რომ მღალატობდა, მაგრამ ის ყველაფერს უარყოფდა. ბოლოს ჩემი კონტროლით დაიღალა და პირდაპირ გამომიცხადა, საყვარელი მყავს, თუ გინდა, შეეგუე, თუ გინდა, სახლიდან წადიო.
ქმრისგან ასეთ ულტიმატუმს არ ველოდი. აღარც მალაპარაკა, მითხრა, ჩემი აზრი უკვე იცი და ახლა არჩევანი თავად გააკეთეო. ისეთი შეურაცხყოფილი დავრჩი, მერჩივნა, იქვე მომკვდარიყავი. სახლიდან ვერ წავიდოდი, რადგან თავშესაფარი არ გამაჩნდა. ჩემი მშობლები და ძმის ოჯახი ოროთახიან ბინაში ძლივს ეტეოდნენ და შვილებით მათ ვერ შევეხიზნებოდი. იძულებული გავხდი, ქმართან დავრჩენილიყავი, მაგრამ მასთან ურთიერთობა აღარ შემეძლო. შურისძიების სურვილი მკლავდა, ამ დაუოკებელმა ემოციამ კი გამოუსწორებელი შეცდომა დამაშვებინა.
ქმარი რომ სახლში მოვიდოდა, მე შუაღამისას გარეთ გავდიოდი. მეკითხებოდა, სად მიდიხარო. ამაყად ვპასუხობდი, რა საქმესაც შენ აკეთებ, იგივე მეც შემიძლია–მეთქი. თავიდან ამას არასერიოზულად თვლიდა, მაგრამ ღამღამობით სიარულს რომ მოვუხშირე, შეშფოთდა. ბავშვობაში სხვა უბანში ვცხოვრობდი და ძველ მეზობლებთან ყოველთვის მქონდა კავშირი. სწორედ ერთ–ერთთან ვაფარებდი თავს. მარტოხელა ქალი იყო და ჩემი მისვლა სიამოვნებდა კიდეც. რამდენჯერმე მასთან დავრჩი.
ქმარმა ეჭვიანობა დაიწყო და ეს ძალიან მახარებდა, მაგრამ შურისძიების სურვილი მაინც არ გამინელდა. რაც უფრო ბრაზდებოდა, მით უფრო საეჭვოდ ვიქცეოდი. რომ მწარდებოდა, თითქოს გულიდან ლოდი მეხსნებოდა. ბევრჯერ გამაფრთხილა, ვერ ავიტან, რომ ჩემმა ცოლმა გარე–გარე იაროს, სანამ ცოლ–ქმარი გვქვია, შენგან პატიოსნებას მოვითხოვო. ამაზე ვიცინოდი. არც ვადასტურებდი, რომ საყვარელი მყავდა და არც – უარვყოფდი.
ერთხელაც, ღამის მორიგი სეირნობიდან რომ დავბრუნდი, ჩემი ბინის კარზე ქაღალდი დამხვდა გაკრული, რომელზეც ეწერა: "აქ აღარასოდეს დაბრუნდე, ამ კარზე აღარასოდეს დააკაკუნო". ასე აღმოვჩნდი შუა ქუჩაში და მართლა იმ მარტოხელა ქალის საზრუნავი გავხდი, მან შემიფარა და უკვე ერთი წელია ასე ვცხოვრობ.
შვილები ჩემთან არ მოდიან. უფროსმა გოგონამ მითხრა, მამაჩემს ძალიან აწყენინე, ჩვენი ღირსი არ ხარო. არც ის მიჯერებს, რომ მოვიტყუე და ეს ყველაფერი შურისძიების სურვილმა ჩამადენინა. უმცროსი კი პატარაა და ჯერ ასეთი რაღაცეები არ ესმის. წარმოიდგინეთ, რა ჩავიდინე, ჩემი ტყუილით მარტო ქმარი კი არა, შვილებიც დავკარგე. ჩემი არც მშობლებს სჯერათ, ყველა ათვალწუნებით მიყურებს. საბოლოოდ ისე გამოვიდა, რომ ჩემი ქმრის ღალატს აღარავინ ახსენებს და ყველა ჩემს მრუშობაზე ლაპარაკობს. მოძღვარს ეს ყველაფერი რომ ვუამბე, მითხრა, ტყუილი დიდი ცოდვაა და ამის გამო ისჯებიო.
თქვენს ჟურნალს ბევრი ქალი კითხულობს. მათ შორის ალბათ ისეთებიც არიან, ვისაც ქმრების ღალატით გული აქვთ დაკოდილი. კარგად ვიცი, ამ დროს რას გრძნობენ, როგორ უნდათ, შური იძიონ. მათ ვურჩევ, ეს არ გააკეთონ. თუ მოთმენა არ შეუძლიათ, გაშორდნენ, როგორღაც თავიდან აიწყონ ცხოვრება, ჩემნაირ შეცდომას კი ნუ დაუშვებენ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
