"ახალ კლასელს ცუდად ვექცეოდით, ის კი თურმე დიდ ტკივილს ატარებდა"
2 159 ნახვა
ამ წერილს 16 წლის გოგო გწერთ. მინდა, რომ ჩემი წერილი გამომიქვეყნოთ, იქნებ აფორიაქებული სული ამით ცოტათი მაინც დავიმშვიდო. მთელმა კლასმა საშინელი შეცდომა დავუშვით, რასაც ყველა ვნანობთ, მაგრამ ახლა გვიანია. ადამიანს გული თუ ატკინე, მერე რაც უნდა გაუკეთო, ის არასოდეს დაავიწყდება.
წელს ჩვენს კლასში ერთი გოგონა გადმოვიდა. რაღაცნაირი გულჩათხრობილი იყო, გამარჯობაც კი არ გვითხრა. მასწავლებლებსაც დაბნეული პასუხობდა. კლასელმა გოგოებმა ავითვალწუნეთ, რადგან ყველა ბიჭის ყურადღება მიიქცია. ჩემს დაქალს ერთი ბიჭი მოსწონდა და მანაც იმ გოგოს დაუწყო თვალიერება. სკოლაში ქალს მოჰყავდა მანქანით და გვეგონა, რომ დედამისი იყო. გოგოები სწორედ ამით ვხსნიდით ბიჭების ასეთ დაინტერესებას. სულ რაღაც ორ დღეში მის მტრებად ვიქეცით. ძალიან უბრალოდ და სადად იცვამს, ჩვენ კი დაცინვა დავუწყეთ.
ერთხელ უკადრებელი რაღაც ვკადრეთ, ამას აქაც კი ვერ დავწერ, რადგან ძალიან მრცხვენია. ბიჭების თანდასწრებით ისეთი რაღაც ვუთხარით, რომ... ის საშინლად გაწითლდა და ტირილი დაიწყო. ორი დღე სკოლაში აღარ მოსულა. მერე ისევ იმ ქალმა მოიყვანა. არ დაგველაპარაკა, მერხთან ჩუმად დაჯდა. არც არავინ გასაუბრებია. იმის ნაცვლად, რომ ბოდიში მოგვეხადა, ისევ დაცინვა დავუწყეთ. მისი წინდები ავითვალწუნეთ და მთელი დღე ამაზე დავცინოდით. საკუთარი თავის ძალიან მიკვირს. ბუნებით ასეთი არ ვარ და ახლაც ვერ ვხვდები, რამ გამაგიჟა, იმ ადამიანს, რომელსაც ჩემთვის არაფერი დაუშავებია, ასე რატომ მოვექეცი.
ცოტა ხნის წინ მასწავლებელმა თემა მოგვცა დასაწერად, სათაურით – "მონატრება". მეორე დღეს ჩვენი ქართულის პედაგოგი ოთახში რომ შემოვიდა, ახალ მოსწავლეს გადაეხვია და ცრემლები ვერ შეიკავა. მისი ასეთი საქციელი ძალიან გაგვიკვირდა, მაგრამ ჩავთვალეთ, რომ თემა მოეწონა და აღფრთოვანების გამო ტიროდა. სიმართლე კი სხვა რამ აღმოჩნდა. თურმე იმ გოგომ თემა გარდაცვლილ დედაზე დაწერა, რომ ის ძალიან ენატრებოდა. მერე ეს თემა მთელმა კლასმა წავიკითხეთ და ყველამ ფერი დავკარგეთ, საშინელი სინდისის ქენჯნა ვიგრძენით.
ჩვენი კლასელი წერდა, რომ 9 წლის იყო, როცა დედა გარდაეცვალა. აღწერილი ჰქონდა, ავადმყოფ მშობელს როგორ უთენებდა ღამეებს, როგორ ეფერებოდა. თურმე სიკვდილის წინ დედა ასწავლიდა, როგორ უნდა მოევლო თავისთვის, როგორ უნდა ეპატრონა მამამისისთვის. მოკლედ, საკმაოდ მძიმე წასაკითხი აღმოჩნდა.
იმ დღის შემდეგ კლასელს თვალებში ვეღარ ვუყურებთ. იმასაც კი ვერ ვბედავთ, ბოდიში მოვუხადოთ. ჩვენ დავცინოდით, ის კი თურმე რამხელა ტკივილს ატარებდა. ის ქალი, დედა რომ გვეგონა, დედინაცვალი აღმოჩნდა. ალბათ მისთვის დედინაცვალთან ცხოვრებაც ძალიან მძიმეა. დარწმუნებული ვარ, ამასაც ძალიან განიცდის, ჩვენ კი როგორ ვიქცეოდით. იმ ყველაფრის გახსენებაც არ მინდა. პირადად თქმა ვერ გავბედე და ახლა თქვენი ჟურნალიდან ვთხოვ პატიებას.
სარკის ერთგული მკითხველი
წელს ჩვენს კლასში ერთი გოგონა გადმოვიდა. რაღაცნაირი გულჩათხრობილი იყო, გამარჯობაც კი არ გვითხრა. მასწავლებლებსაც დაბნეული პასუხობდა. კლასელმა გოგოებმა ავითვალწუნეთ, რადგან ყველა ბიჭის ყურადღება მიიქცია. ჩემს დაქალს ერთი ბიჭი მოსწონდა და მანაც იმ გოგოს დაუწყო თვალიერება. სკოლაში ქალს მოჰყავდა მანქანით და გვეგონა, რომ დედამისი იყო. გოგოები სწორედ ამით ვხსნიდით ბიჭების ასეთ დაინტერესებას. სულ რაღაც ორ დღეში მის მტრებად ვიქეცით. ძალიან უბრალოდ და სადად იცვამს, ჩვენ კი დაცინვა დავუწყეთ.
ერთხელ უკადრებელი რაღაც ვკადრეთ, ამას აქაც კი ვერ დავწერ, რადგან ძალიან მრცხვენია. ბიჭების თანდასწრებით ისეთი რაღაც ვუთხარით, რომ... ის საშინლად გაწითლდა და ტირილი დაიწყო. ორი დღე სკოლაში აღარ მოსულა. მერე ისევ იმ ქალმა მოიყვანა. არ დაგველაპარაკა, მერხთან ჩუმად დაჯდა. არც არავინ გასაუბრებია. იმის ნაცვლად, რომ ბოდიში მოგვეხადა, ისევ დაცინვა დავუწყეთ. მისი წინდები ავითვალწუნეთ და მთელი დღე ამაზე დავცინოდით. საკუთარი თავის ძალიან მიკვირს. ბუნებით ასეთი არ ვარ და ახლაც ვერ ვხვდები, რამ გამაგიჟა, იმ ადამიანს, რომელსაც ჩემთვის არაფერი დაუშავებია, ასე რატომ მოვექეცი.
ცოტა ხნის წინ მასწავლებელმა თემა მოგვცა დასაწერად, სათაურით – "მონატრება". მეორე დღეს ჩვენი ქართულის პედაგოგი ოთახში რომ შემოვიდა, ახალ მოსწავლეს გადაეხვია და ცრემლები ვერ შეიკავა. მისი ასეთი საქციელი ძალიან გაგვიკვირდა, მაგრამ ჩავთვალეთ, რომ თემა მოეწონა და აღფრთოვანების გამო ტიროდა. სიმართლე კი სხვა რამ აღმოჩნდა. თურმე იმ გოგომ თემა გარდაცვლილ დედაზე დაწერა, რომ ის ძალიან ენატრებოდა. მერე ეს თემა მთელმა კლასმა წავიკითხეთ და ყველამ ფერი დავკარგეთ, საშინელი სინდისის ქენჯნა ვიგრძენით.
ჩვენი კლასელი წერდა, რომ 9 წლის იყო, როცა დედა გარდაეცვალა. აღწერილი ჰქონდა, ავადმყოფ მშობელს როგორ უთენებდა ღამეებს, როგორ ეფერებოდა. თურმე სიკვდილის წინ დედა ასწავლიდა, როგორ უნდა მოევლო თავისთვის, როგორ უნდა ეპატრონა მამამისისთვის. მოკლედ, საკმაოდ მძიმე წასაკითხი აღმოჩნდა.
იმ დღის შემდეგ კლასელს თვალებში ვეღარ ვუყურებთ. იმასაც კი ვერ ვბედავთ, ბოდიში მოვუხადოთ. ჩვენ დავცინოდით, ის კი თურმე რამხელა ტკივილს ატარებდა. ის ქალი, დედა რომ გვეგონა, დედინაცვალი აღმოჩნდა. ალბათ მისთვის დედინაცვალთან ცხოვრებაც ძალიან მძიმეა. დარწმუნებული ვარ, ამასაც ძალიან განიცდის, ჩვენ კი როგორ ვიქცეოდით. იმ ყველაფრის გახსენებაც არ მინდა. პირადად თქმა ვერ გავბედე და ახლა თქვენი ჟურნალიდან ვთხოვ პატიებას.
სარკის ერთგული მკითხველი
