თორნიკე კვერენჩხილაძემ მომავალ მეუღლეს ცოლობა პირველივე შეხვედრაზე სთხოვა

ჟურნალისტი თორნიკე კვერენჩხილაძე ჯერ მხოლოდ 24 წლისაა. წარმატებას მიაღწია, მაგრამ ფიქრობს, რომ კიდევ ბევრი რამ აქვს სასწავლი და საკუთარ თავზე ბევრს მუშაობს. „იმედის“ დღის საინფორმაციოს წამყვანობა რთულია, ამიტომ დღის განმავლობაში სულ სიახლეების ძიებაშია. დაახლოებით ერთი წლის წინ კი, როცა „მეცხრე არხზე“ მუშაობდა, ერთ-ერთი სიუჟეტის მომზადებისას „ალისტრახოსაც“ გადაეყარა და მხოლოდ დიდი მოთმინების ხარჯზე მოახერხა, რომ შარში არ გახვეულიყო. ხიფათიან ჟურნალისტურ ცხოვრებას თორნიკე დღეს უკვე ხუმრობით იხსენებს.

„დიპლომატობისთვის ფიცხი გურული ვარ“

- ფოტო შვიდი თვისას მშობლებთან ერთად გაქვს გადაღებული.
- ბათუმში დაბადებული და გაზრდილი გურული ვარ. გურიაში ბავშვობაში ხშირად ჩავდიოდი. ორივე მშობელი გურულები მყავს. მამა ბათუმის პორტში მუშაობდა. დედა პედაგოგია. საბავშვო ბაღში მუშაობდა. ახლა არც ერთი მშობელი არ მუშაობს. ოჯახში პირველად მე გავჩნდი, მერე დაიბადა ჩემი და, ნანიკა. გვყავს უმცროსი ძმა ლადო.

- დასთან ერთად ფოტო სად გაქვს გადაღებული?
- ბათუმის ბულვარში. სურათზე დაახლოებით ორი წლის ვიქნები. ჩვეულებრივი ბავშვი ვიყავი. არაფრით გამორჩეული. მეუბნებიან, რომ კარგად ვსწავლობდი. საკუთარი თავის ქება არ მიყვარს, ამიტომ ჩემს სწავლაზე მე თვითონ ვერაფერს ვიტყვი. ბათუმის ილია ჭავჭავაძის სახელობის სკოლა დავამთავრე. სურათი მეცხრე კლასში გადავიღე ძმასა და მამასთან ერთად. ერთ დროს გამხდარი ბიჭი ვიყავი. მერე სოხუმის უნივერსიტეტში პოლიტოლოგიის ფაკულტეტზე ჩავაბარე. მეორადი სპეციალობა ჟურნალისტიკა მქონდა.

- მომდევნო ფოტო სტუდენტობის დროს გაქვს გადაღებული?
- დიახ, ჯგუფელებმა გადავწყვიტეთ, კახეთში ექსკურსია მოგვეწყო, ბოდბე და სიღნაღი მოვინახულეთ. სურათი ბოდბეშია გადაღებული.
- ეს პროფესიები რატომ აირჩიე?
- ბავშვობაში რომ მეკითხებოდნენ, რა უნდა გამოხვიდეო, ვამბობდი, დიპლომატი-მეთქი და დიპლომატობა ისე წარმომედგინა, რომ დიპლომატით უნდა მევლო. მერე რომ გავიზარდე და გავაანალიზე, რისი გაკეთება მინდოდა, მივხვდი, რომ დიპლომატობისთვის ძალიან ფიცხი გურული ვარ.
- ამბობენ, ქართველებს ყველაზე დიდი დიპლომატი გურიიდან გვყავს. ედუარდ შევარდნაძეს ვგულისხმობ.
- ჩემი ხასიათიდან გამომდინარე, ვარჩიე, რომ ჟურნალისტიკაში წავსულიყავი. ჩემი მდგომარეობიდან გამოყვანა ძნელია, მაგრამ თუ გამოვედი, ძალიან სხვანაირი ვხდები.
- ფიცხი ხასიათის გამო პრობლემები შეგქმნია?
- სამსახურში პრობლემა არ მქონია. მეგობრებთან ურთიერთობაში ყველას გაუჭედავს, მაგრამ დიდი პრობლემა არ შემქმნია. ბაკალავრის დიპლომი მაქვს. ახლა ვფიქრობ, დიპლომატიურზე გავაგრძელო სწავლა თუ ჟურნალისტიკაში მაგისტრატურა გავიარო. თბილისში სწავლა რომ დავამთავრე, ისევ ბათუმში დავბრუნდი. მანამდე სულ ვამბობდი, სადაც დაიბადე, იქ უნდა იცხოვრო-მეთქი. ბათუმი ძალიან მიყვარს. თბილისში სასწავლებლად რომ ჩამოვედი, ლამის მთელ ჩემს ფულს ტელეფონის ანგარიშზე ვრიცხავდი და ყველა ჩემს მეგობარს ვურეკავდი. ბათუმში რომ დავბრუნდი, მეგობარმა მირჩია, აჭარის ტელევიზიაში სტაჟირებაზე მივსულიყავი. ჯერ ჟურნალისტად ვმუშაობდი და მერე ეთერში დამსვეს. 21 წლის ვიყავი, პირველად ეკრანზე რომ გამოვჩნდი.

- ნერვიულობდი?
- საშინლად. ტელევიზიაში ჩემი ცოლიც წავიყვანე საგულშემატკივროდ. თურმე ის ჩემზე მეტად ნერვიულობდა. მაშინ ყველა გვერდში მედგა. ჩემი რეჟისორი მეუბნებოდა, თუ შეგეშალა, გააგრძელე, პრობლემა არ იქნებაო. დღემდე მისი მადლიერი ვარ. ყოველთვის მემახსოვრება ის ადამიანი, რომელმაც პირველად გამიყვანა ეთერში. კახა გიგინეიშვილი უსაყვარლესი ადამიანია. აჭარის ტელევიზიაში ისეთი სიტუაცია იყო, რომ წამოსვლა მომინდა. მანამდეც ვფიქრობდი თბილისში წამოსვლას. გავიგე, „მეცხრე არხი“ იხსნებოდა და ბედი ვცადე.

- სულ ლაპარაკობენ იმაზე, რომ ჟურნალისტები გამოიყენეს და მერე ტელევიზია დახურეს. შენ რა აზრის ხარ ამ ყველაფერზე?
- ჩვენ ყველამ ვიცოდით, რომ ადრე თუ გვიან „მეცხრე არხი“ დაიხურებოდა. ადამიანი, რომელიც პოლიტიკაში მოდის და უნდა, სუფთად აკეთოს საქმე და როგორც თვითონ ამბობს, ევროპული დემოკრატია ააშენოს, ადრე თუ გვიან, მაინც დახურავდა ტელევიზიას. არ შეიძლება, პრემიერ-მინისტრს ტელევიზია ჰქონდეს. ამ შემთხვევაში ყოველთვის იტყვიან, რომ ის ზედმეტ რესურსს იყენებს. „მეცხრე არხი“ ჩემი მეორე სახლი იყო. ისეთი გარემო ყველა ჟურნალისტისთვის სანატრელია. ეთერშიც ვიჯექი და სიუჟეტებსაც ვამზადებდი.

როგორ გახდა ალისტრახოს „მსხვერპლი“

- მომდევნო სურათი „მეცხრე არხშია“ გადაღებული. ძალიან დაძაბულ პერიოდში მუშაობდი. საშიში სიტუაციაში ბევრჯერ ჩავარდნილხარ?
- მახსოვს მცხეთაში ვიყავით გადაღებაზე. ლაფანყურის ოპერაციაში ერთ-ერთი დაღუპულის ოჯახში ვამზადებდი სიუჟეტს. ყველაფერი გადაგვაღებინა ოჯახმა და გვესაუბრა. სპორტსმენი ბიჭი იყო და მედლები ჰქონდა მოპოვებული. ესეც უპრობლემოდ გადავიღეთ. უცებ სიტუაცია რადიკალურად შეიცვალა. ვიღაც ტიპები ჯიპებით მოვიდნენ და ტერიტორია დაგვატოვებინეს. ოჯახის უფროსმაც გვთხოვა, წავსულიყავით. იმავე სოფლიდან ეთერში ჩართვა არ ხერხდებოდა და ცოტა მოშორებით გზიდან გავაკეთეთ ჩართვა. პირველ ორ ჯერზე ჩვეულებრივად ჩავერთეთ. მესამედ რომ ვერთვებოდით, ოპერატორი ცენტრალურ გზაზე ოდნავ იყო გადასული. გზა თავისუფალი იყო. ერთი მანქანაც კი არ მოძრაობდა. უცებ იმ ჯიპმა, რომლითაც იმ ოჯახში მოვიდნენ, ჩამოიქროლა და კინაღამ ოპერატორს დაეჯახა. შეიძლება შეშინება უნდოდა ან ფსიქოლოგიურად იმოქმედეს ჩვენზე. საჭე ოდნავ ჩვენკენ რომ გადმოეწია, ალბათ დღეს ვერ მოგიყვებოდი ამ ამბავს. ერთხელ ბიძინა ივანიშვილი სვანეთში იყო და მეც ჩავედი სიუჟეტის მოსამზადებლად. იმ დრო ძალიან პოპულარული იყო ალისტრახოების თემა. მეც ერთ-ერთი მსხვერპლი გავხდი. მესტიის პოლიციის შენობასთან ვიდექი, უცებ ჩემთან მიკროფონით ტიპი მოვიდა და მკითხა, „მეცხრე არხის“ ჟურნალისტი არ ხარო? მალხაზ ბასილაია იყო, თუ სწორად მახსოვს. ძალიან უტაქტო შეკითხვა დამისვა. ყველანაირად შეეცადა, მდგომარეობიდან გამოვეყვანე. მხოლოდ ის ვუთხარი, ეს კითხვა ქართულ ჟურნალისტიკაში ახალი სტანდარტია-მეთქი?

- რა გკითხათ?
- კაცები მოგწონს თუ ქალებიო. აშკარად პროვოკაციაზე მოდიოდა. თან პოლიციის შენობასთან ვიყავით. მალხაზ ბასილაია ღირსების ორდენის კავალერია, მიხეილ სააკაშვილმა რამდენიმე წლის წინ რვა მარტს დააჯილდოვა. შემდეგ ღირსების ორდენის მიღება „ჯიენესის“ კამერასთან თვითონვე ინანა... სასიამოვნო მოსასმენი ნამდვილად არაა, როცა ასეთ კითხვას გისვამენ. გავითვალისწინე, რომ „მეცხრე არხზე“ ვმუშაობდი და შეიძლებოდა, ჩემ გამო მთელ ტელევიზიას შეჰქმნოდა პრობლემა. ამ სიტუაციაში ყველა შემთხვევაში ჟურნალისტი დაიჩაგრებოდა და ალბათ კარგად მოვიქეცი, რომ ხმა არ გავეცი. მოგვიანებით ნანა ლეჟავამ ჰკითხა, თორნიკეს ეს კითხვა რატომ დაუსვიო და უპასუხა, ყველას ის აინტერესებს, მთვარიან ღამეს ვინ ვისთან გაიარაო. ყველაზე ცუდი ის იყო, რომ შენი კოლეგა ხელს გიშლის მასალის მოპოვებაში. ის ადამიანი ალბათ ხვდება თავის შეცდომას და ფიქრობს, რომ ცუდად მოიქცა. ხელისუფლება მიდის და მოდის, ჟურნალისტები ვრჩებით. მსუბუქად რომ ვთქვათ, ალისტრახოების საქციელი არაკოლეგიალობა იყო. მათი გადაღებული მასალა მე პირადად არ მინახავს. ამბობენ, მასალა შინაგან საქმეთა სამინისტროში მიდიოდაო. ასეთი ჭორი დადიოდა, არ ვიცი, რამდენად მართალია. ვინატრებდი, რომ მსგავსი რამ არ მომხდარიყოს საქართველოში. სურათი „მეცხრე არხზე“ მუშაობისას ერთ-ერთი სიუჟეტის მომზადებისას გადავიღე.

- მოგვიანებით „მეცხრე არხიდან“ რატომ წამოხვედი?
- ჩემზე არ უთქვამთ, რომ კახა ბექაურის გამო წამოვედი. „იმედის“ საინფორმაციოდან დამირეკეს და მითხრეს, ახალ გუნდს ვაგროვებთ და თუ გაქვთ სურვილი, ჩვენთან ითანამშრომლეთო.
- ის მომენტი არ გქონია, რომ პრემიერ-მინისტრის ტელევიზიაში მუშაობა აღარ გინდოდა?
- ჩვენთან ისეთი სიუჟეტები კეთდებოდა, რომ ვერავინ იტყოდა, პრემიერ-მინისტრის ტელევიზია თუ იყო. პირადად მე ძალიან მიყვარდა სიუჟეტების მომზადება. ძალიან მომწონდა რაიონებში წასვლა. იქაური მოსახლეობა ყოველთვის თავი-სუფლად და გულწრფელად გელაპარაკება და რაც მთავარია, შენი თვალით ხედავ პრობლემას. ერთხელ თამარ რუხაძემ გურჯაანის რაიონის სოფელ ჭერემში გამიშვა, სადაც 23 წელია მოსახლეობას სინათლე არ აქვს. სოფელში ამბობენ, შუქის მოსვლამდე არაფერი გეტკინოთო. ულამაზესი სოფელია, მაგრამ პოლიტიკოსებს არ აინტერესებთ. მხოლოდ არჩევნებზე მიდიან, დაპირებებს აძლევენ და არაფერი იცვლება. ერთხელ სოფელ უდაბნოში გავაკეთე სიუჟეტი, სადაც წყლის პრობლემაა. კაბინეტური სიუჟეტების მომზადებას ბევრად მირჩევნია რაიონებში სიარული.

„არ მინდა, შვილმა მამის გზა აირჩიოს“

- მომდევნო ფოტოზე მეუღლესთან ერთად ხარ. როგორც მითხარი, მანამდე იქორწინე, სანამ სამსახურს დაიწყებდი.
- აჭარის ტელევიზიაში რვა თვე ვიყავი სტაჟიორი. არას-დროს უნდა იფიქრო იმაზე, რომ რამე ქონებას დააგროვებ და ცოლი მარტო ამის მერე უნდა მოიყვანო. ცოლი და შვილი გა-ძლევს სტიმულს, რომ უფრო მეტი გააკეთო. მეუღლე ყოველთ-ვის გვერდში მიდგას.
- რას საქმიანობს?
- პატარა ბავშვი გვყავს და სამსახურის დაწყებას ვერ ახერხებს. მეუღლესაც, თეო ყურაშვილს, სოხუმის უნივერსიტეტი აქვს დამთავრებული. პოლიტოლოგიის ფაკულტეტზე ერთ კურ-სზე ვსწავლობდით. რეზერვში ვიყავი წასული. რომ დავბრუნდი, მითხრეს, ორი ახალი ჯგუფელი გვყავსო. აუდიტორიაში შევედი და ულამაზესი გოგო დავინახე. მანამდე მითხრეს, ერთი დაო-ჯახებულიაო. გავრისკე და მომავალ მეუღლეს ვკითხე, ცოლად არ გამომყვები-მეთქი? ურთიერთობა კარგად ავაწყვეთ და სწავლის დამთავრებიდან მალე დავოჯახდით.

- მომავალმა მეუღლემ რა გიპასუხა, დანახვისთანავე ცოლობა რომ სთხოვე?
- გაიცინა... ეს ალბათ ყველაზე ადეკვატური პასუხია უცნობი ადამიანის ასეთ კითხვაზე. მთელ დღეებს სამსახურსა და სახლში ვატარებ. საშინლად დატვირთული გრაფიკი მაქვს. დილით ცხრა საათზე რომ გავდივარ სახლიდან, 12-ის ნახევარზე ვბრუნდები. ექვს საათზე ვამთავრებ ტელევიზიაში მუშაობას და რვის ნახევარზე რადიო „იმედში“ მაქვს პირველი ეთერი.
- შვილი რამდენი წლისაა?
- ტასო უკვე წლის და ერთი თვისაა.
- მომდევნო ფოტოზე ტასოსთან ერთად ხარ. მგონი, ორივე მშობელს ჰგავს გარეგნულად.
- დედას უფრო ჰგავს. დედის ულამაზესი თვალები არ უნდა ჰქონოდა, რომ ხშირად მეყურებინა? ხანდახან მეც მგავს. ვხუმრობ ხოლმე, ტასო ტელევიზიიდან უფრო მიცნობს-მეთქი. მამა სადააო, რომ ეკითხებიან, ტელევიზორისკენ იშვერს ხელს. ძალიან მოუსვენარია. ჩემი მეუღლე მეგრელია, წარმოშობით სენაკიდანაა, მე გურული ვარ და რა გასაკვირია, ტასო მოუსვენარი რომ იყოს. ტასიკოს დაბადებას დავესწარი. ეს პროცესი ადვილი ნამდვილი არ იყო.

- მამები, როგორც წესი, თავს არიდებენ ცოლის მშობიარობაზე დასწრებას.
- მეც და თეოსაც ძალიან გვინდოდა, მშობიარობას რომ დავსწრებოდი. მოვახერხე და ცუდად არ გავხდი. პირველად მე დავინახე ჩემი შვილი. ძალიან თბილი და საყვარელია. რომ გაიზრდება იმედია, მაშინაც ასეთი იქნება. მხოლოდ ის მინდა, რომ ჟურნალისტი არ გამოვიდეს. ჟურნალისტობა ქალისთვის ძალიან რთული საქმიანობაა. მით უფრო „ნიუს რუმში“ . ვერ ვიტყვი, რომ სხვა პროფესიას შევურჩევ, მაგრამ იმედია, მამის კვალს არ გაჰყვება.

მერი კობიაშვილი
ჟურნალი „რეიტინგი“