ეკა ნიჟარაძე კახეთში სახლის ყიდვაზე ოცნებობს

რამდენიმე თვის წინ მახიობი ეკა ნიჟარაძე ბებია გახდა. პატარა თინამ, რომელსაც სახელი მამის ბებიის პატივსაცემად დაარქვეს, ოჯახის ყველა წევრის ცხოვრება შეცვალა, მისი დაბადების შემდეგ ეკამაც ორიენტირი მასზე აიღო. თუკი საზღვარგარეთ მიდის, იმაზე ფიქრობს, პატარას რა ჩამოუტანოს. სანამ თინა დაიბადებოდა, მისთვის ბევრი ნივთი შეიძინეს, თუმცა ეკა ფიქრობს, რომ ამ მხრივ ზედმეტად დახარჯვა არ ღირს, რადგან პატარა ვერ ასწრებს ყველაფრის ჩაცმას.

- ამ პატარა გოგონამ ჩვენი ოჯახის ყველა წევრის ცხოვრება შეცვალა, დედაჩემისაც კი, რომელიც მას დიდ ბებიად ეკუთვნის, ასაკშია, მაგრამ ძალა მოეცა და ისეთ ენერგიაზეა, რომ ყველას გვახარებს (იღიმის). თითოეული ჩვენგანი აწყობილია თინას რეჟიმზე. მის გარშემო ვტრიალებთ. სიმართლე გითხრა, მეშინია, ცოტა ზედმეტი არ მოგვივიდეს და არ გათამამდეს, მაგრამ რას ვიზამთ?! სხვანაირად არ გამოგვდის, ჯერ პატარაა, ძალიან საყვარელი და ჭკვიანია, თანდათან თავის ხასიათს ავლენს. ოთახში მარტო ვერ დატოვებ, არ უყვარს მარტოობა, მოსწონს ყურადღების ცენტრში ყოფნა.
- როგორი ყოფილა ბებიობა?
- შეუდარებელი. გამოგიტყდებით, ვერ აღვიქვამ, თინა ჩემი შვილია თუ შვილიშვილი, ერთადერთი, რაშიც სხვაობას ვპოულობ, რადიკალური გადაწყვეტილებების დროს პასუხისმგებლობის ნაკლებობაა, ანუ ასეთ დროს გადაწყვეტილებას ტასო იღებს, ამგვარი დეტალები მშობლების საქმეა. სხვა მხრივ კი, რაც შემიძლია, ვეხმარები. ტასო სწავლობს, სამხატვრო აკადემიაში უწევს ხოლმე მისვლა, მე ბავშვს ვიტოვებ, ღამითაც კი დარჩენილა ჩემთან. ვცდილობ, მაქსიმალურად ჩავერთო მის გაზრდაში. კარგია, როცა ბავშვი ოჯახის წევრების გარემოცვაში იზრდება, ამჟამად მე ისეთი დაკავებული არ ვარ, რომ ვერ დავეხმარო. თუ მერე საქმე გამომიჩნდება, რაღაცნაირად მოვაგვარებთ ამ საკითხს.
- ტასომ მარტივად აუღო ალღო დედობას? მისთვის პირველი შვილია და ადვილი არ იქნება ამ ყველაფერთან შეგუება.
- საკუთარი გამოცდილებიდან ვიცი, რომ პირველი შვილის დროს სულ პანიკაში ხარ, ღელავ, არ იცი, რა, როგორ უნდა გააკეთო და ა.შ. მაგრამ მინდა გითხრათ, რომ ტასომ გამაკვირვა, ასაკით პატარაა, მაგრამ ყველაფერს ზედმიწევნით კარგად აკეთებს. მართლა არანორმალური დედაა, მარტო ზრდის ბავშვს, ძიძის გარეშე და ყველაფერს თვითონ უკეთებს, იქნება ეს საჭმელი, გამოკვებვა თუ სხვა.
- ბავშვი გარეგნულად ვის ჰგავს?
- როგორც მე ვამბობ, დილაობით - ტასოს და საღამოობით - მამას (იღიმის). ფერებით უფრო ტასოს და მისი მეუღლის დედას, ანუ ბებიას ჰგავს.
- ალბათ, ახლა შოპინგის დროსაც თინაზე ხართ გადართულები, მით უმეტეს, რომ ბავშვისთვის ისეთი ლამაზი სამოსია მაღაზიებში, თვალს ვერ მოსწყვეტ...
- სანამ თინა გაჩნდებოდა, მანამდეც უკვე გადართულები ვიყავით მისთვის ლამაზი სამოსისა და ნივთების შეძენაზე. საზღვარგარეთ რომ მივდივარ, მაშინაც შვილიშვილზე ვფიქრობ. როცა მე შვილები გავაჩინე, მაშინ არაფერი იშოვებოდა, ამიტომ სულ ერთმანეთის გამონაცვალებში გაიზარდნენ, ახლა კი იმდენი რამ იყიდება, არ იცი რომელი აარჩიო, მით უმეტეს, რომ ყველას სურვილია, შვილს თუ შვილიშვილს არაფერი მოაკლოს. თუმცა ერთი მხრივ სისულელეცაა ბევრი რაღაცის ყიდვა, რადგან ბავშვი ვერც ასწრებს ჩაცმას.
- ზოგადად, შოპინგი თუ გიყვართ, თუ ამ მხრივ გამონაკლისი ხართ?
- დიახ, სწორად აღნიშნე, გამონაკლისი ვარ, მაინცდამაინც არ ვგიჟდები შოპინგზე, მაგრამ როცა მივდივარ, მირჩევნია, მარტომ ვიარო, რომ არავისზე არ ვიყო დამოკიდებული. იმავდროულად მაინც მჭირდება ვიღაც რჩევისთვის, რადგან დიდხანს ვფიქრობ და გადაწყვეტილებას გვიან ვიღებ, სამოსს უფრო პრაქტიკულობის თვალსაზრისით ვარჩევ, ვიდრე მოდურობის. აქედან გამომდინარე, ამ პროცესით სიამოვნებას არ განვიცდი, ყოფილა შემთხვევა, მაღაზიაში შესულს თავბრუ დამხვევია და ისე გამოვსულვარ, რომ არაფერი შემიძენია.ეს პროცესი ფიზიკურად ისე მღლის, რომ ცუდად ვხდები.
- მიუხედავად ამისა, ბოლო კაპიკების გადახდა რაში შეგიძლიათ?
- საოჯახო ნივთებში, თუნდაც ქვაბებში, რომელიც ძალიან მიყვარს (იღიმის). ასევე ყვავილებში, ბევრი მაქვს სახლში და მათი შეძენა არ მბეზრდება, დიდი ხალისით ვყიდულობ და ვერ ვჩერდები. საზღვარგარეთიდანაც კი ჩამომაქვს თესლები, თუ რაღაც მომეწონა, შეიძლება მოვატეხო და გავახარო. მიყვარს და დიდ სიამოვნებას მანიჭებს მცენარეებთან ურთიერთობა.
- ზოგადად, შეგიძლიათ ფულის დაგროვება?
- სამწუხაროდ, არა. ამხელა ქალი ვარ და ფულის დაგროვება ვერ ვისწავლე, რის გამოც დედა სულ მეჩხუბება. მეუბნება ხოლმე, გადადეო, მაგრამ ეს რას ნიშნავს, არ ვიცი. გადავდებ, მაგრამ სახარჯო ფული რომ დამიმთავრდება, მერე ხომ ავიღებ?! ჰოდა, ამას რაღა გადადებული ჰქვია? არ ვიცი, რატომ ვერ ვახერხებ გადადებას, ალბათ, იმიტომ, რომ არ მყოფნის, დიდი ოჯახი გვაქვს, ბევრი ხარჯია, კომუნალური გადასახადები და ა.შ. მიუხედავად ამისა, ჩემი ოცნებაა, ფული მოვაგროვო და კახეთში ვიყიდო სახლი, ჩაციკლული ვარ ამაზე.
- მაინცდამაინც კახეთში რატომ?
- მომწონს ბუნება, ხალხი, მიწა, ჰავა. იქაურობა ძალიან მიყვარს, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრნაირი სისხლი მირევია, მაგრამ წვეთი არ მაქვს კახური (იღიმის).
- პატარა შვილები იმ პერიოდში გყავდათ, როცა ქვეყანაში უკიდურესი გაჭირვება იყო, როგორ გაიხსენებთ იმ დროს?
- გასახსენებლის მეტი რა მაქვს. რომ არა ნიკოს მეგობრები, კლასელები, ძალიან გაგვიჭირდებოდა. ნიკუშამ სამეგობროში პირველმა მოიყვანა ცოლი, ამიტომ ბიჭები ჩვენზე იყვნენ გადმორთულები. ნიკოს ძმა გაგა ძალიან გვეხმარებოდა, ზოგს ნავთი მოჰქონდა, ზოგს - პროდუქტი და ასე ერთმანეთის გატანითა და მხარში დგომით გავზარდეთ შვილები. რომ არ ყოფილიყო ქართული, თბილი ურთიერთობები, საქართველოში, ალბათ, ბევრი ადამიანი ვერ გადარჩებოდა. მახსოვს, დედაჩემი ზამთარში, ყინვაში ფეხით მიდიოდა სოფელ გლდანში ბავშვებისთვის ნატურალური რძის მოსატანად და იქიდან ვაკეში ბრუნდებოდა. ისეთი ბებია იყო და არის, რომ დღემდე ლეგენდებს ჰყვება ხალხი მასზე. ერთადერთი დადებითი გახლდათ ის, რომ ბავშვებს ბუნებრივად ვკვებავდი, მაშინ ბავშვთა კვება არ არსებობდა, პამპერსზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია. ამ ყველაფერს ტასოს რომ ვუყვებოდი, რასაკვირველია, განიცდიდა, მაგრამ ახლა, როცა თავად გახდა დედა, უფრო მეტად მიხვდა და გაიაზრა, რამდენად რთული იქნებოდა ბავშვის გაზრდა ბავშვის საფენების, გაზის, შუქის უქონლობის და ყველანაირი გაჭირვების პერიოდში. იმ დროს მართლა არაფერი არ იყო, ამ გადასახედიდან მიკვირს კიდეც, რანაირად ვცხოვრობდით.
- ამ პირობების გათვალისწინებით, თუ გიმუშავიათ სამსახურში მხოლოდ ანაზღაურების გამო?
- კი, რა თქმა უნდა. დავიწყე შოუ-ბალეტ `ვერნისაჟში~ ცეკვა, რაც ძალიან დამეხმარა და გადავაგორეთ გაჭირვების ერთი ეტაპი. ყოველ საღამოს ვაძინებდი ბავშვებს, ვუტოვებდი ნიკოს და მივდიოდი სამსახურში, ვბრუნდებოდი გვიან ღამით. ეს ის დრო იყო, როცა შუქი მოდიოდა ხოლმე და სასწრაფოდ ვიწყებდი საჭმლის თუ სხვა საოჯახო საქმეების კეთებას, მოსწრებაზე ვიყავი. დენი მოდიოდა ცოტა ხნით, თან ისეთი დაბალი ძაბვა იყო, წესიერად ვერ ვრთავდით ვერაფერს. მიუხედავად ასეთი გაჭირვებისა, ჩემი შვილები არც ერთ ზაფხულს თბილისში არ დარჩენილან, გაგვყავდა სუფთა ჰაერზე და ლუკმა-პური არ აკლდათ, როგორ ვახერხებდით ამას, არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, გამოგვდიოდა.
- რაც შეეხება პირველ ჰონორარს.
- დედაჩემს ახსოვს ჩემი პირველი ჰონორარი კარგად, იმ პერიოდში შემოსული იყო ბავშვის რძის ფხვნილი ჰუმანიტარული დახმარების სახით. მართალია, წესით, ჰუმანიტარული დახმარება არ უნდა იყიდებოდეს, მაგრამ იმ პერიოდის საქართველოში გასაკვირი არაფერი იყო ამიტომ ეს დახმარებაც იყიდებოდა. ჰოდა, ჩემი პირველი ჰონორარით ეს რძის ფხვნილი ვიყიდე დიდი ქილით, რომელსაც, კარგად მახსოვს, ჰოლანდიური ძროხა ეხატა შავ-თეთრ ფერებში.
- კომუნისტების დროს თითქმის ყველას ჰქონდა ბანკში შეტანილი ფული ანაბრის სახით, რომელიც დაკარგეს, თქვენც ხომ არ ხართ მათ რიგებში?
- მე არა, რადგან ბანკში არაფერი მქონია შეტანილი, თუმცა დედაჩემი კი აგროვებდა ფულს ცალკე ჩემთვის და ცალკე ჩემი ძმისთვის, რომელიც 90-იან წლებში გაქრა და გაუჩინარდა. ბევრი არ ყოფილა, დედა მუსიკის პედაგოგი იყო, მამას გაშორებული გახლდათ და რა შეიძლებოდა მოეგროვებინა? პატარა თანხა, მაგრამ ხალხმა იმდენი ფული დაკარგა, მათთან შედარებით ჩვენ საწუწუნო არაფერი გვაქვს.
- როდესაც ნიკოს დაშორდით, ორ შვილთან ერთად მარტო დარჩით, არ გაგიჭირდათ თუნდაც ფინანსური თვალსაზრისით?
- იმ დროს მე ვაგრძელებდი მუშაობას `ვერნისაჟში~, საიდანაც მქონდა ჩემი შემოსავალი და ასე თუ ისე ვახერხებდი ჩემი შვილების უზრუნველყოფას, ნიკუშაც მეხმარებოდა შეძლებისდაგვარად, ნიკოს მამაც გვერდში გვედგა.
- უშუალოდ თქვენი ჰონორარით რაიმე მასშტაბური შეგიძენიათ?
- არაფერი, მასშტაბური ალბათ იქნება სახლი კახეთში, რომელსაც ვიყიდი (იცინის).
- რაც შეეხება ბანკს, თუ ხართ მისი აქტიური მომხმარებელი, თუ გქონიათ სესხი ან განვადება მაინც?..
- არ გამომდის, რომ მოვერიდო ბანკთან ურთიერთობას. ჩემი აზრით, განვადებით ნივთის შეძენა გარკვეულწილად კომფორტიცაა, რადგან თუ ფული არ გაქვს, გეძლევა საშუალება, შეიძინო ნივთი და ღირებულება ნელ-ნელა დაფარო.
- რაც შეეხება თქვენს პროფესიას, შეიძლება მსახიობობით თავის რჩენა?
- საქართველოში მსახიობობა ძალიან რთულია. თეატრზე ვერ ვიწუწუნებ, რადგან იქ ნორმალური ხელფასი გვაქვს, თუმცა მარტო ამ ხელფასით ძალიან გაგვიჭირდებოდა და თავის რჩენას ვერ შევძლებდით. რაც შეეხება კინოს, სერიალს, შეიძლება, სხვას ბევრს უხდიან, მაგრამ ამ შემთხვევაში ჩემს თავზე ვიტყვი, იქ იმდენად ცოტას იხდიან, რომ შემოთავაზებული ჰონორარით ხანდახან შეურაცხყოფილიც კი რჩები. საუბარი ძირითადად იწყება იმით, ფილმს პატარა ბიუჯეტი აქვს, გვიჭირს და ამიტომ გიხდით ამდენსო. ყოფილა შემთხვევა, რომ თვალზე ცრემლმომდგარი გამოვსულვარ, არა იმიტომ, რომ ის ფული ძალიან მჭირდებოდა, დამცირებულად მიგრძნია თავი. ერთხელ და სამუდამოდ ამას წერტილი უნდა დაესვას და მიხვდნენ, რომ მსახიობობა საკმაოდ მძიმე ჯაფაა. ისე, ეს კარგად იციან, მაგრამ როგორც იაფ მუშახელს, მაინც ისე გვიდგებიან. საზღვარგარეთ რომ მითქვამს რამდენს მიხდიან, არ დაუჯერებიათ და რამდენჯერმე უკითხავთ, მართლა ამდენია თქვენი ჰონორარიო? ჩვენი ხელფასის ოდენს ნებისმიერ სხვა ქვეყანაში შეიძლება ერთ საათში უხდიდნენ მიმტანს, მართლა მინიმალურ ანაზღაურებაზე ვმუშაობთ.
- მიუხედავად ამისა, გვითხარით, რა ხდება შემოქმედებაში?
- არაფერი განსაკუთრებული, მარჯანიშვილის თეატრში სეზონი გაიხსნა და ვითამაშებ ძველ სპექტაკლებს. სამწუხაროდ, ჯერჯერობით ახალი არაფერია. უკვე რამდენიმე წელია, ახალი არაფერი გამიკეთებია და ეს მაგიჟებს. კინოსა და სერიალის თვალსაზრისით კი სრული სიჩუმეა, ეტყობა, რეჟისორებს აღარ მოვწონვარ.
- ზოგადად, ფონიც ასეთია, განსაკუთრებული არაფერი ხდება...
- შესაძლოა, ასეც არის. ცოტა დამამშვიდე, მეგონა, მე გავხდი ასეთი არამოთხოვნადი (იღიმის).

ციცი ომანიძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''