გიორგი ვარდოსანიძე სალომე ჭაჭუას მანქანის ტარებას ასწავლის

მსახიობ გიორგი ვარდოსანიძეს საჭესთან ჯდომის არცთუ დიდი სტაჟი აქვს, სულ სამიოდე წელი, მაგრამ ამ სამ წელიწადში იმდენი მანქანა ჰყავდა, თამამად შეუძლია თქვას, ავტომობილებს ცხვირსახოცებივით ვიცვლიო. ტყე–ღრეში სიარულის მოყვარული გიორგი ახლა სწორედ ისეთ მანქანას მართავს, მიუვალ ადგილებშიც რომ თავისუფლად ივლის. უკანა საბარგულში კი იმდენი და ისეთი აღჭურვილობა უწყვია, რომ უკაცრიელ ადგილზეც ერთი თვე გადასარევად იქნება და არაფერი გაუჭირდება.
გიორგიმ "ცეკვავენ ვარსკვლავებ"–ის წინა სეზონში მოგებული "რენჯ როვერი" გაყიდა. იმ ფულით ბანკის ვალებიც გაისტუმრა და 2005 წლის "ემელის" ჯიპიც იყიდა. მსახიობს უყვარს ქალაქგარეთ პიკნიკების მოწყობა, კუმისის თუ წალკის ტბაზე სათევზაოდაც დადის და საქართველოს ისტორიულ კუთხეებშიც მოგზაურობს.
– გიორგი, ავტომობილი რა როლს ასრულებს თქვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში?
– პირველ რიგში, ის ჩემი მეგობარია, შემდეგ კი – კომფორტული გადაადგილების საშუალება. ჯანმრთელობისთვის ფეხით სიარული კი ჯობია, მაგრამ მანქანა სხვა რამ გახლავთ. პიკნიკებისთვის და ქალაქგარეთ გასასვლელად მას ვერაფერი შეცვლის.
– რამდენი ხანია, რაც ავტომობილს მართავთ?
– სამი წელი იქნება. პირველად მამაჩემმა დამსვა თავისი მანქანის საჭესთან, რაღაცეები ამიხსნა, საბოლოოდ კი ტარება მაინც ჩემით ვისწავლე. ჩემი პირველი ავტომობილი 1993 წელს გამოშვებული ცე კლასის "მერსედესი" იყო, რომელსაც მუსტანგს ვეძახდი, რადგან ბევრი რამ აიტანა, მათ შორის – ჩემი უვიცობაც. ისე მატარა ერთი წელი, არც გაფუჭებულა, ოქროს მანქანა იყო. მას მერე რამდენიმე ავტომობილი გამოვიცვალე, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ, რომ რაღაც სიახლე მჭირდებოდა. ოთხი თვის განმავლობაში პატარა, ორკარიანი "მერსედესი" მყავდა, შემდეგ "მიცუბიში კოლტი", რომელმაც ერთი წელი მაინც მატარა. მერე იყო "რენჯ როვერი", რომელიც პროექტ "ცეკვავენ ვარსკვლავებ"–ში მოვიგე, მაგრამ ეს მანქანა არ ითვლება, რადგან მხოლოდ ორი დღე ვიარე და გავყიდე. ბანკის ვალები მქონდა, რომელიც ჩემი მოგებული "რენჯ როვერის" გაყიდვით გადავფარე და 2005 წელს გამოშვებული "ემელის" ჯიპიც შევიძინე. სამწუხაროდ, სხვა რაღაცეებისთვის ფული აღარ მეყო.
– ეს ავტომობილი რა კრიტერიუმებით შეარჩიეთ?
– პირველ რიგში, მისი კომფორტულობის მიხედვით. ძალიან ძლიერი მანქანაა. მე ტყე–ღრეში სიარულის დიდი მოყვარული გახლავართ. ჩემს ჯიპს კი ასეთ ადგილებში სიარულის რეჟიმიც აქვს.
– ძირითადად სად დადიხართ ხოლმე?
– სადაც გამიხარდება, ყველგან მივდივარ, ამისთვის კი ყოველთვის მზად ვარ. ჩემს მანქანაში ყველაფერი ინახება. შეგიძლიათ ერთი თვე ნებისმიერ უკაცრიელ ადგილას დამტოვოთ და ისე ვიცხოვრებ, კომფორტი არ მომაკლდება. რა მყინვარწვერზეც ან უღრან ტყეშიც უნდა დამტოვოთ, ერთი თვე გადასარევად გავძლებ. სათევზაოდ კუმისზე, წალკაში და სხვა ტბებზე დავდივარ. ყველაზე შორს მანქანით ტაო–კლარჯეთში წავსულვარ. ულამაზესია იქაურობა, დასათვალიერებლად ნამდვილად ღირს. როცა იცი, რომ შენი სამშობლოს ისტორიული მიწაა, მით უმეტეს, უნდა მოინახულო. მანქანით მოგზაურობას კიდევ სხვა ხალისი აქვს, სადაც გინდა და რამდენი ხანიც მოგესურვება, იქ და იმდენ ხანს გაჩერდები.
– ამხელა გზაზე მანქანით მოგზაურობა თქვენთვის რთული არ არის?
– ტაო–კლარჯეთში რომ წავედით, ერთმანეთს ორი მძღოლი ვცვლიდით და გზა გადასარევად გავინაწილეთ. "გონკაობის" მოყვარული არ გახლავართ, მაგრამ მანქანის მართვა ძალიან მიყვარს. ქალაქგარეთ გასვლა და დასვენება კი ძალიან მომწონს.
– მიუვალ ადგილებში მანქანა რომ გაგიფუჭდეთ, ამისთვისაც მზად ხართ?
– გამოგიტყდებით, რომ ავტომობილის ნაწილებში ვერ ვერკვევი. მხოლოდ საბურავის გამოცვლა შემიძლია და გამომიცვლია კიდეც. ზეთს ვამოწმებ და რადიატორში წყალი არის თუ არა, ამასაც ვაქცევ ყურადღებას. საბედნიეროდ, ჩემი მანქანა გამართულია და მიუვალ ადგილებში მისი იმედი მაქვს.
– გამოდის, რომ უვლით.
– შეძლებისდაგვარად. მანქანის მოვლა არ მეხერხება, ვიცი, რომ უნდა გაირეცხოს. სალონის მოწესრიგებაზე მისი გარეცხვის დროს ვზრუნავ. სალონში ბევრს არაფერს ვინახავ, თუ აქსესუარებს არ ჩავთვლით. ტანსაცმელს და სხვა ნივთებს ჩემი ავტომობილის სალონში ვერ ნახავთ. უკანა საბარგულში კი, როგორც გითხარით, მთელი აღჭურვილობა მაქვს.

– სამწლიანი გამოცდილების კვალობაზე როგორი მძღოლი ხართ?
– გადასარევი! ნორმალური, დაწყნარებული და გაწონასწორებული მძღოლი ვარ. წესების დაცვით ვმოძრაობ, არ ვარღვევ.
– თბილისში რამდენად შესაძლებელია წესების დაცვით მოძრაობა?
– საერთოდ თბილისში ძალიან რთულია მოძრაობა, ასეთი რამ სხვა ქვეყანაში არ მინახავს. ქართველები გიჟებივით დავდივართ, მაგრამ ისე ვახერხებ, რომ ჯერ არ დავმტვრეულვარ. ყველაზე მეტად საცობები მაღიზიანებს, ისიც მაშინ, როცა მაგვიანდება, მაგრამ სიმშვიდეს მაინც ვინარჩუნებ. ზრდილობიანი მძღოლი ვარ.
– ვერც ქალ მძღოლებს გამოჰყავხართ წყობიდან?
– ოოო, ქალი მძღოლების კი ცოტა ნამდვილად მეშინია. ჩვენთან, მამაკაცებთან შედარებით, ქალებს მანქანები ცუდად დაჰყავთ. რამდენი ავარიაც მინახავს, 80% ქალი მძღოლის გაკეთებული ყოფილა. მოძრაობით შორიდანვე ვხვდები, რომ საჭესთან მშვენიერი სქესის წარმომადგენელი ზის. საბედნიეროდ, პირადად ჩემთვის ქალს ავარიული სიტუაცია არ შეუქმნია.
– თქვენი შეყვარებული სალომე ჭაჭუა მართავს მანქანას?
– არა, სალომემ მანქანის ტარება არ იცის. ახლა უნდა, რომ მართვის მოწმობა აიღოს და ავტომობილიც იყიდოს.

– არ გიცდიათ, მისთვის ტარება გესწავლებინათ?
– ერთი–ორჯერ ტრიალ მინდორზე საჭესთან დავსვი და რაღაცეები ვასწავლე, მაგრამ ამ ცოდნით ქალაქში გასვლა არ შეიძლება. სალომე ჯერჯერობით დამწყები მძღოლიც ვერ არის. კარგ ქალ მძღოლს ჯერ არ ვიცნობ, ნორმალური ქალი მძღოლი კიდევ გამიგია.
– სალომე დადებითად აფასებს თქვენს მძღოლობას?
– მე ყველა მაფასებს, როგორც ძალიან კარგ მძღოლს. ჩემს მანქანაში ყველა მშვიდად ზის. იციან, რომ დანიშნულების ადგილამდე უეჭველად მივლენ.
– შუქნიშანზე გაჩერებულს გოგონები არ გეკეკლუცებიან?
– არ ვიცი, ამდენს არც ვაკვირდები. შუქნიშანს ვუყურებ, ერთი სული მაქვს, გამწვანდეს.
– რა თქმა უნდა, პატრულიც გცნობთ.
– სიმართლე გითხრათ, მათთან ურთიერთობა არცთუ ისე ხშირად მიწევს. ძირითადად 10 საათის შემდეგ შეიძლება გამაჩერონ, როცა უფლება აქვთ, რომ სიმთვრალეზე შემამოწმონ. ადრე ერთი–ორჯერ პატრული ჩემი ცნობადობს გამო გაფრთხილებით შემოიფარგლა და არ დამაჯარიმა, მაგრამ ეს ხშირად არ ხდება. ნუ დაარღვევ და არც არავინ დაგაჯარიმებს.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე