რის გამო შეიცვალა იმიჯი ია სუხიტაშვილმა
1 771 ნახვა
მსახიობმა ია სუხიტაშვილმა იმიჯი შეიცვალა. მართალია, ძალიან არ უნდოდა თმის შეღებვა, მაგრამ შედეგით უკმაყოფილო არც თვითონ დარჩენილა და არც მისი მეუღლე, მსახიობი მიშა მესხი. იას სამსახიობო ნიჭის შესახებ კარგად მოგეხსენებათ, მაგრამ ჩვენ მას სულ სხვა კუთხით გაგაცნობთ, თურმე, ია ლექსებს წერს... მსახიობთან საუბარი რუსთაველის თეატრში შექმნილი ვითარებით დავიწყეთ.
- თეატრის მოყვარულები გააღიზიანა იმ ფაქტმა, რომ რობერტ სტურუას დაბრუნების შემდეგ რუსთაველის თეატრში ჯერ ახალი არაფერი არ დადგმულა.
- სტურუა ისე გაუშვეს და ისე წავიდა თეატრიდან, არავის გვეგონა, თუ დაბრუნდებოდა, მაგრამ, საბედნიეროდ, ასე მოხდა... თუმცა მინდა ვთქვა, რომ მაყურებლისაც მესმის და მომწონს კიდეც, რომ ასეთი მომთხოვნია და ღიზიანდება უმოქმედობის გამო. ასეთი პოზიციისთვის ჩემგან მაყურებელს აპლოდისმენტებს ვუძღვნი, რაც უნდა ვთქვათ, რუსთაველის თეატრი მაინც ნომერი პირველია და მისგან სულ სიახლეებს ელიან. ახლა ბატონი რობიკო მოსკოვში სამუშაოდ არის წასული, დაბრუნდება და იმედია, დავიწყებთ მუშაობას. ამ წელს შექსპირის საიუბილეო თარიღია და როგორც ვიცი, აუცილებლად უნდა დადგას მისი რომელიმე პიესა, ოღონდ რომელი, საიდუმლოდ რჩება.
- რუსთაველის თეატრში უმოქმედობის დროს ბატონმა რობიკომ სხვა სივრცეში - თეატრ ფაბრიკაში დადგა ახალი სპექტაკლი, მსახიობებმა ეს როგორ მიიღეს?
- გაღიზიანება არ მოჰყოლია, იქიდან გამომდინარე, რომ მან ამ სპექტაკლზე მუშაობა დაიწყო მაშინ, როცა რუსთაველის თეატრიდან გაუშვეს. თან, ჩვენც მიჩვეული ვართ ბატონი რობიკოს მოგზაურობას და სხვადასხვა ქვეყანაში სპექტაკლებზე მუშაობას.
- კინოს თვალსაზრისით რა ხდება?
- ვემზადები ორი პრემიერისთვის, ერთი გახლავთ ლევან კოღუაშვილის ფილმი `შემთხვევითი პაემანი~, ამ რეჟისორთან მუშაობის სურვილი დიდი ხანია მქონდა და გამიმართლა, რომ მის ახალ ფილმში მოვხვდი, მართლა საინტერესო ნამუშევარი გამოვიდა. ქართული კინოს საერთაშორისო ფესტივალს სწორედ ეს ფილმი გახსნის, ერთჯერადად აჩვენებენ, რადგან შემდეგ ბერლინალეზე მიაქვთ და უფლება არ გვაქვს, რომ აქ ვაჩვენოთ. გარდა ამისა, ვითამაშე ფილმში სახელწოდებით `მე მიყვარს თბილისი~, რომელიც ცხრა ნოველისგან შედგება. სხვათა შორის, ფილმი `გაიღიმეთ~ ჩემთვის მეტად წარმატებული აღმოჩნდა, იქ თამაშის მერე ჯაჭვურად მიება ახალ-ახალი ფილმები და როლები ერთმანეთს. თებერვალში რუსიკო გლურჯიძესთან მომიწევს ახალ ფილმზე მუშაობა, მას ძალიან საინტერესო სცენარი აქვს. ცოტა ხნის წინ გიგა აგლაძის მოკლმეტრაჟიანი ფილმის გადაღება დასრულდა, რომლისთვისაც სცენარი დათო ტურაშვილმა დაწერა. სწორედ მან დამირეკა და მითხრა, კარგი სცენარი მაქვს, გიგა გადაღებას აპირებსო და დავთანხმდი. მე გიგას ვიცნობდი, როგორც მუსიკოსს, ძალიან მოინდომა, რომ ფილმი კარგი გამოსულიყო და ასეც მოხდა.
- ია, იმიჯი შეგიცვლიათ, ეს ერთფეროვნებისგან თავის დაღწევის მცდელობაა?
- ჩემი იმიჯის ცვლილება გიგა აგლაძის ფილმმა მოითხოვა. სიმართლე გითხრა, დიდად არ მინდოდა შეღებვა, ძალიან განვიცადე, რადგან მთელი ცხოვრება ბუნებრივი თმის ფერი მქონდა, თუმცა შედეგით უკმაყოფილო არ ვარ, გამახალისა, თან სულ მაინტერესებდა, რა ფენომენი იყო ქერა ქალი და მინდა გითხრათ, რომ კარგი ყოფილა (იცინის). - მიშა ამ სიახლეს როგორ შეხვდა?
- მოეწონა. მას უყვარს თმაზე ექსპერიმენტები, მე კი - არა, მაგრამ მომიწია და ცუდი ნამდვილად არ არის.
- ახლა მიშას წარმატებულ როლზე ვისაუბროთ. ცოტა ხნის წინ კინოეკრანებზე ფილმი `მანდარინები~ გამოვიდა, რომელსაც კარგი გამოხმაურება მოჰყვა...
- კი და ძალიან მიხარია, იმიტომ, რომ მე ვარ ერთ-ერთი პირველი, ვინც `მანდარინების~ სცენარი წაიკითხა. საერთოდ, მიშას უყვარს, როცა სცენარს უკითხავენ, ასე უფრო უკეთ აღიქვამს. მახსოვს, ძალიან გვიანი იყო, თან ძალიან მეზარებოდა წაკითხვა, მაგრამ დავთანხმდი მიშას, დავიწყე გაცნობა და იმდენად საინტერესო აღმოჩნდა, რომ მას შუაში დაეძინა და მე გავაგრძელე (იღიმის). ცხოვრებაში პირველად ვინატრე, ვყოფილიყავი კაცი, რომ ერთ-ერთი გმირი განმესახიერებინა. აფხაზეთის თემა იმდენ ფილმშია გამოყენებული, რომ მაყურებელი ცოტა სკეპტიკურად იყო განწყობილი, მაგრამ ამ ფილმში ოთხი ისეთი ამბავი დახვდათ გადმოცემული, რომ მართლა გაოცებულნი დარჩნენ და დიდი მოწონებაც დაიმსახურა.
- როდესაც დაძაბული პერიოდი გაქვს, თუნდაც მღელვარება პრემიერის წინ, ეს შენს პირად ცხოვრებაზე აისახება?
- ორივემ ვიცით, როდესაც რაღაცას ვკიდებთ ხელს, კარგად უნდა გავაკეთოთ, ამიტომ არც ერთი არ ვუძაბავთ სიტუაციას მეორეს, ერთმანეთს წვრილმან პრობლემებს არ ვახვევთ თავზე. როცა ადამიანი მუშაობს, იმაზე წუწუნი, სად ხარ აქამდე ან რატომ არ ხარ სახლშიო, ცოტა მეგოიმება, შინაგანი ინტელექტი გვაძლევს საშუალებას, რომ ამ მხრივ ერთმანეთს პრობლემები არ შევუქმნათ. ისიც არ მინდა, ძალიან ტკბილად ჩამოვაყალიბო ჩვენი ურთიერთობა, გვაქვს ხოლმე უთანხმოებაც, კონ ფლიქტიც, მაგრამ კატასტროფულად არ ვჩხუბობთ.
- საზოგადოება ხედავს თქვენს საჯარო ცხოვრებას, როგორები ხართ ოჯახში?
- მიჭირს თქმა... ვარ ჩვეულებრივი დიასახლისი, იმ დღეს ჩემი ახლობელი გაკვირვებით მეუბნებოდა, შენ მართლა ალაგებ სახლს, მართლა აკეთებ საჭმელსო (იღიმის)?!.. მილიონერი მე არ ვარ, რომ მოსამსახურეები მყავდეს. ერთადერთი, რა პრობლემაც გვაქვს, არის ის, რომ საჭმლის კეთება ვერ ვისწავლე წესიერად, მცდელობები მაქვს, მაგრამ... მიშა ამაზე წიხლს არ მაჭერს, მაგრამ სადმე რომ ვართ და დიასახლისი რამე გემრიელს მოიტანს, აღნიშვნის გარეშე არ ტოვებს.
- კაცებს ხშირად ახასიათებთ წუწუნი, ჯუჯღუნი, მიშა როგორია ამ მხრივ?
- ყველა კაცი ჯუჯღუნაა, რადგან უყვართ მოფერება, წუწუნს რომ დაიწყებენ, უნდა მოეფერო, დაუყვავო და დამშვიდდებიან. ჩემი შვილიც ასეთია, მოფერების შემდეგ კნუტივით ხდება.
- მიშას ჩაცმასთან დაკავშირებით თუ ეკითხები ხოლმე რჩევას?
- ყოველთვის.
- თვითონ რამდენად ითვალისწინებს შენს აზრს?
- მეკითხება, მაგრამ მაინც ისე იცვამს როგორც თვითონ უნდა, მერე ვამბობ, რაღას მეკითხება-მეთქი. თუმცა უნდა აღვნიშნო, რომ ყველაფერი უხდება.
- მოდი, ახლა შვილზე მოგვიყევი..
- სანდრო ექვსი წლისაა, სკოლაში დადის, საკმაოდ ბეჯითია, რაც მახარებს.
- ჯერ კი ადრეა ამაზე საუბარი, მაგრამ თუ ამბობს რამეს პროფესიული არჩევანის შესახებ?
- ხან რა უნდა, გამოვიდეს, ხან რა.. ახლა უნდა, რომ ჯარისკაცი იყოს, კი ბატონო, მაგრამ ჯერ მართლა ადრეა ამაზე ლაპარაკი, მე მის ასაკში ხან არქეოლოგობა მინდოდა, ხან ბიოლოგობა და ა.შ
- რატომ გინდოდა არქეოლოგობა?
- ჩვენს აგარაკთან ეკლესია დგას და მოვისმინე ამბავი, რომ არსებობს გვირაბი, რომელიც ორ სალოცავთან მიდის. ამან ძალიან დამაინტერესა, მივხვდი, რომ შეიძლებოდა, იქ ბევრი საინტერესო რამ აღმოგვეჩინა და მომინდა არქეოლოგობა. სხვათა შორის, ჩემს შვილთან დაკავშირებით მაქვს ამ თემაზე ისტორია. სანდროს დიდი მეფეების შესახებ ვუკითხავდით და ამ დროს გაიგო, რომ თამარ მეფის საფლავი არ იყო აღმოჩენილი, ეტყობა, ბევრი იფიქრა და მერე მთელი ეზო გადათხარა (იცინის).
- რაც შეეხება შენს ბიოლოგობას?
- ძალიან კარგად ვსწავლობდი ამ საგანს და რაც მთავარია, მაინტერესებდა, მილიონ კითხვას ვუსვამდი ხოლმე მასწავლებელს. ამის შემდეგ ჟურნალისტობა მინდოდა ჯიუტად, მაგრამ გადამაფიქრებინეს.
- ვინ ან რამ გადაგაფიქრებინა?
- 6 წელი `ბერიკებში~ დავდიოდი, საიდანაც 1994-95 წლებში ისეთ მაგარ გასტროლებზე მივემგზავრებოდით, რომ რუსთაველის თეატრს შეშურდება. ამ ყველაფრით კარგად ვერთობოდი, თან ყოველთვის მთავარ როლებს მაძლევდნენ, მაგრამ არ მიფიქრია მსახიობობაზე. ჩვენმა ხელმძღვანელმა გოგი თოდაძემ რომ გაიგო, არ მინდოდა, ამ პროფესიას მივყოლოდი, შოკში ჩავარდა. დაიბარა ჩემი ოჯახი და მოაწყო ამ საკითხის სერიოზული განხილვა, როგორც უნდა გაგიკვირდეთ, დავუჯერე და გავხდი მსახიობი. მისი მადლობელი ვარ, მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცი, რა პროფესიაც უნდა ამერჩია, ცუდი კადრი არ ვიქნებოდი, რადგან არ შემიძლია უშრომლად და უსაქმოდ ჯდომა.
- სხვისი რჩევით გახდი მსახიობი... არასდროს გინანია პროფესიული არჩევანი?
- ზოგჯერ, მაგრამ იშვიათად. არის შემთხვევები, როცა უსამართლობებს ეჩეხები და გული გტკივა. ვიცი, რომ ყველა პროფესიას აქვს სირთულეები, წინაღობები, მაგრამ აქ უფრო მტკივნეულია ყველაფერი. წარმატების მიღწევა უფრო ადვილია, ვიდრე შენარჩუნება, იმიტომ, რომ 24 საათის განმავლობაში ხმალამოღებულს გიწევს ბრძოლა, თუნდაც არ გქონდეს რეპეტიცია. ამასთან, ძალიან ხანმოკლე საქმეა მსახიობობა, კაცი გმირი უფრო მრავლად არის, ქალს კი ასაკის მატებასთან ერთად აკლდება სამუშაო. მსახიობობა ფეხბურთელის პროფესიას ჰგავს, მოსასწრებია. ამიტომ მინდა, რუსთაველის თეატრში სიტუაცია დროზე დალაგდეს.
- გარდა სხვადასხვაგვარი პროფესიისა, რაიმეთი თუ ყოფილხართ გატაცებული, მაგალითად, შემგროვებლობით?
- კი, სხვადასხვა ეტაპზე სხვადასხვა ინტერესის საგანი მქონდა. იყო პერიოდი, როცა მომწონდა ქსოვა, მანქანაზე ქსოვა არ ვიცი, თორემ თითქმის ყველანაირად მეხერხება ეს საქმე, ყაისნაღით, ჩვეულებრივი ჩხირებით, წინდის ჩხირებით და ა.შ. ასევე დაკავებული ვიყავი სუვენირების შეგროვებით, სადაც ჩავდიოდი, იქიდან ყოველთვის მომქონდა რაღაც, დღემდე ვერ ველევი, ოღონდ არ გეგონოთ, რომ საჯაროდ მაქვს გამოფენილი, არა, კარგად მაქვს გადანახული. სხვათა შორის, ერთი პერიოდი ლექსებსაც ვწერდი, მაგრამ ისეთ ადგილას მაქვს შენახული, რომ ვერავინ ნახავს. თან სქელი ბლოკნოტი მაქვს გავსებული.
- არავის აკითხებ ამ ლექსებს?
- არა, არა, ეს ძალიან ჩემია და არ მივიჩნევ, რომ ვიღაცამ უნდა ნახოს და წაიკითხოს, თუმცა შეიძლება დადგეს ეტაპი, როდესაც ერთ ყველაზე გამორჩეულს საჯაროდ წავიკითხავ.
- რა პერიოდში იყავი ამით გატაცებული?
- მეექვსე კლასიდან დღემდე, დღესაც ვწერ.
- არც მიშას აქვს წაკითხული?
- არა, მარტო მე. თვითონვე ვწერ და თვითონვე ვკითხულობ (იცინის).
- დასასრულ, შენს შვილს თუ აქვს რაიმე ასეთი გატაცება?
- ხატავს, ოღონდ ის უფრო პოპულისტია, თუ რამეს აკეთებს, უნდა, ყველამ გაიგოს. მიჩვეულია ამას, პატარაობიდანვე თუ რამეს გააკეთებდა, ამას დიდი ემოციით ვხვდებოდი და ეტყობა მიეჩვია, შექება და აღნიშვნა უყვარს. ხომ ამბობენ, მუცელშივე ბავშვი ყველაფერს გრძნობსო, მე ფეხმძიმე შვიდი თვე სცენაზე ვიდექი დ ალბათ, ამანაც იქონია გარკვეულწილად გავლენა სანდროზე.
- მეორე შვილზე არ ფიქრობთ?
- კი, როგორ არა, ძალიან მინდა და იქნება ალბათ.
ციცი ომანიძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''
- თეატრის მოყვარულები გააღიზიანა იმ ფაქტმა, რომ რობერტ სტურუას დაბრუნების შემდეგ რუსთაველის თეატრში ჯერ ახალი არაფერი არ დადგმულა.
- სტურუა ისე გაუშვეს და ისე წავიდა თეატრიდან, არავის გვეგონა, თუ დაბრუნდებოდა, მაგრამ, საბედნიეროდ, ასე მოხდა... თუმცა მინდა ვთქვა, რომ მაყურებლისაც მესმის და მომწონს კიდეც, რომ ასეთი მომთხოვნია და ღიზიანდება უმოქმედობის გამო. ასეთი პოზიციისთვის ჩემგან მაყურებელს აპლოდისმენტებს ვუძღვნი, რაც უნდა ვთქვათ, რუსთაველის თეატრი მაინც ნომერი პირველია და მისგან სულ სიახლეებს ელიან. ახლა ბატონი რობიკო მოსკოვში სამუშაოდ არის წასული, დაბრუნდება და იმედია, დავიწყებთ მუშაობას. ამ წელს შექსპირის საიუბილეო თარიღია და როგორც ვიცი, აუცილებლად უნდა დადგას მისი რომელიმე პიესა, ოღონდ რომელი, საიდუმლოდ რჩება.
- რუსთაველის თეატრში უმოქმედობის დროს ბატონმა რობიკომ სხვა სივრცეში - თეატრ ფაბრიკაში დადგა ახალი სპექტაკლი, მსახიობებმა ეს როგორ მიიღეს?
- გაღიზიანება არ მოჰყოლია, იქიდან გამომდინარე, რომ მან ამ სპექტაკლზე მუშაობა დაიწყო მაშინ, როცა რუსთაველის თეატრიდან გაუშვეს. თან, ჩვენც მიჩვეული ვართ ბატონი რობიკოს მოგზაურობას და სხვადასხვა ქვეყანაში სპექტაკლებზე მუშაობას.
- კინოს თვალსაზრისით რა ხდება?
- ვემზადები ორი პრემიერისთვის, ერთი გახლავთ ლევან კოღუაშვილის ფილმი `შემთხვევითი პაემანი~, ამ რეჟისორთან მუშაობის სურვილი დიდი ხანია მქონდა და გამიმართლა, რომ მის ახალ ფილმში მოვხვდი, მართლა საინტერესო ნამუშევარი გამოვიდა. ქართული კინოს საერთაშორისო ფესტივალს სწორედ ეს ფილმი გახსნის, ერთჯერადად აჩვენებენ, რადგან შემდეგ ბერლინალეზე მიაქვთ და უფლება არ გვაქვს, რომ აქ ვაჩვენოთ. გარდა ამისა, ვითამაშე ფილმში სახელწოდებით `მე მიყვარს თბილისი~, რომელიც ცხრა ნოველისგან შედგება. სხვათა შორის, ფილმი `გაიღიმეთ~ ჩემთვის მეტად წარმატებული აღმოჩნდა, იქ თამაშის მერე ჯაჭვურად მიება ახალ-ახალი ფილმები და როლები ერთმანეთს. თებერვალში რუსიკო გლურჯიძესთან მომიწევს ახალ ფილმზე მუშაობა, მას ძალიან საინტერესო სცენარი აქვს. ცოტა ხნის წინ გიგა აგლაძის მოკლმეტრაჟიანი ფილმის გადაღება დასრულდა, რომლისთვისაც სცენარი დათო ტურაშვილმა დაწერა. სწორედ მან დამირეკა და მითხრა, კარგი სცენარი მაქვს, გიგა გადაღებას აპირებსო და დავთანხმდი. მე გიგას ვიცნობდი, როგორც მუსიკოსს, ძალიან მოინდომა, რომ ფილმი კარგი გამოსულიყო და ასეც მოხდა.
- ია, იმიჯი შეგიცვლიათ, ეს ერთფეროვნებისგან თავის დაღწევის მცდელობაა?
- ჩემი იმიჯის ცვლილება გიგა აგლაძის ფილმმა მოითხოვა. სიმართლე გითხრა, დიდად არ მინდოდა შეღებვა, ძალიან განვიცადე, რადგან მთელი ცხოვრება ბუნებრივი თმის ფერი მქონდა, თუმცა შედეგით უკმაყოფილო არ ვარ, გამახალისა, თან სულ მაინტერესებდა, რა ფენომენი იყო ქერა ქალი და მინდა გითხრათ, რომ კარგი ყოფილა (იცინის). - მიშა ამ სიახლეს როგორ შეხვდა?
- მოეწონა. მას უყვარს თმაზე ექსპერიმენტები, მე კი - არა, მაგრამ მომიწია და ცუდი ნამდვილად არ არის.
- ახლა მიშას წარმატებულ როლზე ვისაუბროთ. ცოტა ხნის წინ კინოეკრანებზე ფილმი `მანდარინები~ გამოვიდა, რომელსაც კარგი გამოხმაურება მოჰყვა...
- კი და ძალიან მიხარია, იმიტომ, რომ მე ვარ ერთ-ერთი პირველი, ვინც `მანდარინების~ სცენარი წაიკითხა. საერთოდ, მიშას უყვარს, როცა სცენარს უკითხავენ, ასე უფრო უკეთ აღიქვამს. მახსოვს, ძალიან გვიანი იყო, თან ძალიან მეზარებოდა წაკითხვა, მაგრამ დავთანხმდი მიშას, დავიწყე გაცნობა და იმდენად საინტერესო აღმოჩნდა, რომ მას შუაში დაეძინა და მე გავაგრძელე (იღიმის). ცხოვრებაში პირველად ვინატრე, ვყოფილიყავი კაცი, რომ ერთ-ერთი გმირი განმესახიერებინა. აფხაზეთის თემა იმდენ ფილმშია გამოყენებული, რომ მაყურებელი ცოტა სკეპტიკურად იყო განწყობილი, მაგრამ ამ ფილმში ოთხი ისეთი ამბავი დახვდათ გადმოცემული, რომ მართლა გაოცებულნი დარჩნენ და დიდი მოწონებაც დაიმსახურა.
- როდესაც დაძაბული პერიოდი გაქვს, თუნდაც მღელვარება პრემიერის წინ, ეს შენს პირად ცხოვრებაზე აისახება?
- ორივემ ვიცით, როდესაც რაღაცას ვკიდებთ ხელს, კარგად უნდა გავაკეთოთ, ამიტომ არც ერთი არ ვუძაბავთ სიტუაციას მეორეს, ერთმანეთს წვრილმან პრობლემებს არ ვახვევთ თავზე. როცა ადამიანი მუშაობს, იმაზე წუწუნი, სად ხარ აქამდე ან რატომ არ ხარ სახლშიო, ცოტა მეგოიმება, შინაგანი ინტელექტი გვაძლევს საშუალებას, რომ ამ მხრივ ერთმანეთს პრობლემები არ შევუქმნათ. ისიც არ მინდა, ძალიან ტკბილად ჩამოვაყალიბო ჩვენი ურთიერთობა, გვაქვს ხოლმე უთანხმოებაც, კონ ფლიქტიც, მაგრამ კატასტროფულად არ ვჩხუბობთ.
- საზოგადოება ხედავს თქვენს საჯარო ცხოვრებას, როგორები ხართ ოჯახში?
- მიჭირს თქმა... ვარ ჩვეულებრივი დიასახლისი, იმ დღეს ჩემი ახლობელი გაკვირვებით მეუბნებოდა, შენ მართლა ალაგებ სახლს, მართლა აკეთებ საჭმელსო (იღიმის)?!.. მილიონერი მე არ ვარ, რომ მოსამსახურეები მყავდეს. ერთადერთი, რა პრობლემაც გვაქვს, არის ის, რომ საჭმლის კეთება ვერ ვისწავლე წესიერად, მცდელობები მაქვს, მაგრამ... მიშა ამაზე წიხლს არ მაჭერს, მაგრამ სადმე რომ ვართ და დიასახლისი რამე გემრიელს მოიტანს, აღნიშვნის გარეშე არ ტოვებს.
- კაცებს ხშირად ახასიათებთ წუწუნი, ჯუჯღუნი, მიშა როგორია ამ მხრივ?
- ყველა კაცი ჯუჯღუნაა, რადგან უყვართ მოფერება, წუწუნს რომ დაიწყებენ, უნდა მოეფერო, დაუყვავო და დამშვიდდებიან. ჩემი შვილიც ასეთია, მოფერების შემდეგ კნუტივით ხდება.
- მიშას ჩაცმასთან დაკავშირებით თუ ეკითხები ხოლმე რჩევას?
- ყოველთვის.
- თვითონ რამდენად ითვალისწინებს შენს აზრს?
- მეკითხება, მაგრამ მაინც ისე იცვამს როგორც თვითონ უნდა, მერე ვამბობ, რაღას მეკითხება-მეთქი. თუმცა უნდა აღვნიშნო, რომ ყველაფერი უხდება.
- მოდი, ახლა შვილზე მოგვიყევი..
- სანდრო ექვსი წლისაა, სკოლაში დადის, საკმაოდ ბეჯითია, რაც მახარებს.
- ჯერ კი ადრეა ამაზე საუბარი, მაგრამ თუ ამბობს რამეს პროფესიული არჩევანის შესახებ?
- ხან რა უნდა, გამოვიდეს, ხან რა.. ახლა უნდა, რომ ჯარისკაცი იყოს, კი ბატონო, მაგრამ ჯერ მართლა ადრეა ამაზე ლაპარაკი, მე მის ასაკში ხან არქეოლოგობა მინდოდა, ხან ბიოლოგობა და ა.შ
- რატომ გინდოდა არქეოლოგობა?
- ჩვენს აგარაკთან ეკლესია დგას და მოვისმინე ამბავი, რომ არსებობს გვირაბი, რომელიც ორ სალოცავთან მიდის. ამან ძალიან დამაინტერესა, მივხვდი, რომ შეიძლებოდა, იქ ბევრი საინტერესო რამ აღმოგვეჩინა და მომინდა არქეოლოგობა. სხვათა შორის, ჩემს შვილთან დაკავშირებით მაქვს ამ თემაზე ისტორია. სანდროს დიდი მეფეების შესახებ ვუკითხავდით და ამ დროს გაიგო, რომ თამარ მეფის საფლავი არ იყო აღმოჩენილი, ეტყობა, ბევრი იფიქრა და მერე მთელი ეზო გადათხარა (იცინის).
- რაც შეეხება შენს ბიოლოგობას?
- ძალიან კარგად ვსწავლობდი ამ საგანს და რაც მთავარია, მაინტერესებდა, მილიონ კითხვას ვუსვამდი ხოლმე მასწავლებელს. ამის შემდეგ ჟურნალისტობა მინდოდა ჯიუტად, მაგრამ გადამაფიქრებინეს.
- ვინ ან რამ გადაგაფიქრებინა?
- 6 წელი `ბერიკებში~ დავდიოდი, საიდანაც 1994-95 წლებში ისეთ მაგარ გასტროლებზე მივემგზავრებოდით, რომ რუსთაველის თეატრს შეშურდება. ამ ყველაფრით კარგად ვერთობოდი, თან ყოველთვის მთავარ როლებს მაძლევდნენ, მაგრამ არ მიფიქრია მსახიობობაზე. ჩვენმა ხელმძღვანელმა გოგი თოდაძემ რომ გაიგო, არ მინდოდა, ამ პროფესიას მივყოლოდი, შოკში ჩავარდა. დაიბარა ჩემი ოჯახი და მოაწყო ამ საკითხის სერიოზული განხილვა, როგორც უნდა გაგიკვირდეთ, დავუჯერე და გავხდი მსახიობი. მისი მადლობელი ვარ, მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცი, რა პროფესიაც უნდა ამერჩია, ცუდი კადრი არ ვიქნებოდი, რადგან არ შემიძლია უშრომლად და უსაქმოდ ჯდომა.
- სხვისი რჩევით გახდი მსახიობი... არასდროს გინანია პროფესიული არჩევანი?
- ზოგჯერ, მაგრამ იშვიათად. არის შემთხვევები, როცა უსამართლობებს ეჩეხები და გული გტკივა. ვიცი, რომ ყველა პროფესიას აქვს სირთულეები, წინაღობები, მაგრამ აქ უფრო მტკივნეულია ყველაფერი. წარმატების მიღწევა უფრო ადვილია, ვიდრე შენარჩუნება, იმიტომ, რომ 24 საათის განმავლობაში ხმალამოღებულს გიწევს ბრძოლა, თუნდაც არ გქონდეს რეპეტიცია. ამასთან, ძალიან ხანმოკლე საქმეა მსახიობობა, კაცი გმირი უფრო მრავლად არის, ქალს კი ასაკის მატებასთან ერთად აკლდება სამუშაო. მსახიობობა ფეხბურთელის პროფესიას ჰგავს, მოსასწრებია. ამიტომ მინდა, რუსთაველის თეატრში სიტუაცია დროზე დალაგდეს.
- გარდა სხვადასხვაგვარი პროფესიისა, რაიმეთი თუ ყოფილხართ გატაცებული, მაგალითად, შემგროვებლობით?
- კი, სხვადასხვა ეტაპზე სხვადასხვა ინტერესის საგანი მქონდა. იყო პერიოდი, როცა მომწონდა ქსოვა, მანქანაზე ქსოვა არ ვიცი, თორემ თითქმის ყველანაირად მეხერხება ეს საქმე, ყაისნაღით, ჩვეულებრივი ჩხირებით, წინდის ჩხირებით და ა.შ. ასევე დაკავებული ვიყავი სუვენირების შეგროვებით, სადაც ჩავდიოდი, იქიდან ყოველთვის მომქონდა რაღაც, დღემდე ვერ ველევი, ოღონდ არ გეგონოთ, რომ საჯაროდ მაქვს გამოფენილი, არა, კარგად მაქვს გადანახული. სხვათა შორის, ერთი პერიოდი ლექსებსაც ვწერდი, მაგრამ ისეთ ადგილას მაქვს შენახული, რომ ვერავინ ნახავს. თან სქელი ბლოკნოტი მაქვს გავსებული.
- არავის აკითხებ ამ ლექსებს?
- არა, არა, ეს ძალიან ჩემია და არ მივიჩნევ, რომ ვიღაცამ უნდა ნახოს და წაიკითხოს, თუმცა შეიძლება დადგეს ეტაპი, როდესაც ერთ ყველაზე გამორჩეულს საჯაროდ წავიკითხავ.
- რა პერიოდში იყავი ამით გატაცებული?
- მეექვსე კლასიდან დღემდე, დღესაც ვწერ.
- არც მიშას აქვს წაკითხული?
- არა, მარტო მე. თვითონვე ვწერ და თვითონვე ვკითხულობ (იცინის).
- დასასრულ, შენს შვილს თუ აქვს რაიმე ასეთი გატაცება?
- ხატავს, ოღონდ ის უფრო პოპულისტია, თუ რამეს აკეთებს, უნდა, ყველამ გაიგოს. მიჩვეულია ამას, პატარაობიდანვე თუ რამეს გააკეთებდა, ამას დიდი ემოციით ვხვდებოდი და ეტყობა მიეჩვია, შექება და აღნიშვნა უყვარს. ხომ ამბობენ, მუცელშივე ბავშვი ყველაფერს გრძნობსო, მე ფეხმძიმე შვიდი თვე სცენაზე ვიდექი დ ალბათ, ამანაც იქონია გარკვეულწილად გავლენა სანდროზე.
- მეორე შვილზე არ ფიქრობთ?
- კი, როგორ არა, ძალიან მინდა და იქნება ალბათ.
ციცი ომანიძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''
